Chapter 4

                Czas nieuchronnie płynął wciąż do przodu i w końcu na zegarkach zebranych na parkingu, wybiła godzina zero. Wszyscy uczniowie, a także ich rodzice, rozglądali się w koło, w poszukiwaniu magicznego  transportu. Jakie było ich wielkie rozczarowanie, kiedy na coraz bardziej zaludniany teren, wjechał niezbyt nowy autokar i ustawił się w ich pobliżu.

- I tyle? – Zapytała Ania, patrząc na zdezelowanego gruchota, którym miały jechać. – Mogę się założyć, że to coś nie ma klimy, a o wygodnych siedzeniach to nawet nie wspomnę.

- Jeździło się gorszymi. Prawda Ewelina? – Sandra zwróciła się do przyjaciółki, która w tym czasie znów wydawała się nieobecna duchem.

- Ewelina? – Ania zaczęła machać dłonią tuż przed nosem niebieskookiej. – Ziemia do Eweliny?! – krzyknęła w końcu jej do ucha, na co ta potrząsnęła głową jakby właśnie wyszła z jakiegoś transu.

- Mówiłaś coś? – Zapytała poprawiając włosy.

                Ania zmrużyła jedynie oczy z irytacji i nic nie powiedziała. Przesunęła się ze swym bagażem nieco na bok, aby chłopak z wielkim, traperskim plecakiem przypadkiem jej nie poturbował.

                Ludzie zaczęli tłoczyć się wokół pojazdu, jakby od pierwszeństwa zależało całe ich życie. O dziwo, to głównie rodzice walczyli między sobą. Dzieciaki ze swoistym spokojem, patrzyły jak ich rodziciele, walczą łokciami i niekiedy wulgarnym słownictwem. I kto komu miał tu dawać przykład?

- Czas na przygodę! – Męski, miły dla ucha głos dobiegł z wnętrza. Wszyscy zamarli, bowiem o to przed nimi pojawiał się pierwszy przedstawiciel Świata Magii, jakiego mieli okazję ujrzeć.

- Witajcie drodzy adepci! – Po wąskich schodkach na parking, wyskoczył niczym diabeł z pudełka, młody mężczyzna ubrany w dziwną, nieco workowatą, beżową bluzkę z kapturem, czarne skórzane spodnie, oraz tegoż samego koloru buty, przypominające nieco glany.

- Nazywam się Daniel i będę waszym opiekunem w czasie waszego pierwszego roku! Mam nadzieję, że będziecie grzeczną dziatwą i nie dacie się mi we znaki. – Uśmiechnął się, przez co niektóre z dziewczyn zaczęły do niego wzdychać. Fakt, miał przystojną facjatę jak rzadko który, a ten kilkudniowy zarost i szelmowski uśmiech, dodawał mu jedynie uroku.

                Rodzice z kolei wydawali się niezbyt pocieszeni. Spodziewali się chociażby jakiegoś sędziwego starca, o brodzie sięgającej co najmniej pasa, który by ich zapewnił, że ich pociechy będą w dobrych rękach. Młodzieniec o obliczu wiecznego hultaja, niezbyt przypadł im do gustu.

- No wiecie co? – Wyraziła swoje niezadowolenie przysadzista kobieta, ubrana w szary płaszcz, sięgający prawie, do ziemi. – I jak ja mam oddać swoją jedyną pociechę, w ręce takiego chłystka?

- Zgadzam się z panią i to całkowicie. – Wąsaty jegomość przyglądał się Danielowi, ze splecionymi rękoma. – No, nie wiem, nie wiem mój synu. – Tu zwrócił się do chłopaka o rumianych policzkach i czarnych jak smoła włosach.

                Dalszych rozmów i narzekań Ewelina już nie słyszała. Coś wyjątkowo upierdliwego wciąż nie dawało jej spokoju. Jakaś myśl, przeczucie, albo coś w tym stylu, hasające na granicy świadomości.

- Proszę, aby każdy najpierw włożył swój bagaż do bagażnika, a następnie wyjął zaproszenie i ustawił się w rządku przede mną.

- Wiedziałam! – Czerwonowłosa aż zadrżała. – Wykryją, że nie mam zaproszenia jeszcze nim postawię nogę na pokładzie tego gruchota. – Ewelina była załamana.

- Daj spokój stara, z pewnością gładko pójdzie. Powiesz prawdę i nie ma szans, żeby cię nie wzięli. - Ania poklepała przyjaciółkę po plecach.

                Wszyscy zaczęli wykonywać polecenia przedstawiciela Świata Magii i już po chwili rzeczy były spakowane, a do wejścia ustawiła się dość kręta kolejka.

- Nie wydaje się wam, że jakoś nas tak trochę sporo? – Zapytała Sandra, licząc ludzi przed i za nimi.

- Naliczyłam trzydzieści dziewięć osobników. Zdaje mi się, że będzie pół na pół. - Ania właśnie skończyła liczenie.

- No mnie też wychodzi trzydziestu dziewięciu luda. Dużo. Myślałam, że będzie mniej.

- Nie zapominajcie, że po pierwszym roku odpada dziesięciu najgorszych. – Ewelina miała nieobecny wzrok. Dłonie i nogi wpadły w jakiś rezonans, przez co wyglądała niczym liść na wietrze. – A pewnie część nie zostaje wpuszczona do autokaru.

                Dziewczyny tylko wywróciły oczami. Nie wiedziały jak dłużej mają ją uspakajać.

                Kiedy kolejka w końcu ruszyła (Daniel wyciągnął jakiś pomiętolony zeszyt i coś w nim sprawdzał), dziewczyny zaczęły zbliżać się do wejścia.

- Zaproszenie. – Usłyszały w końcu. Sandra stojąca jako pierwsza, podała zaproszenie i już po chwili wsiadła do autokaru, za nią podążyła Ania.

- Twoje zaproszenie. – Daniel wyciągnął dłoń po dokument Eweliny.

- Nie mam. – Odpowiedziała drżącym głosem. – Matka nie zgodziła się, żebym tu jechała i mi je zniszczyła. – Zamilkła patrząc w złote oczy mężczyzny, który wiercił swym spojrzeniem dziurę na jej twarzy.

- Wyjdź z kolejki. – Powiedział patrząc na kartkę.

- Ale…! – Chciała zaprotestować, jednak ten bez ceregieli wypchnął ją na bok.

- Zaproszenie. – Kontynuował sprawdzanie.

                Ewelina stała jak wmurowana, a do oczu zaczęły napływać jej łzy. Widziała swoje przyjaciółki przyklejone do szyby. Mówiły coś, ale ona ich nie rozumiała. Nic do niej nie docierało, nawet melodyjka rozlegająca się w jej kieszeni spodni.

- Co, ciebie też wywalił? – Dziewczyna o burzy czarnych włosów, podeszła do niej z wyciągniętą paczką papierosów. – Chcesz? – Zapytała przyjacielsko się uśmiechając.

- W sumie czemu nie. – Ewelina poczęstowała się jednym, a następnie poczekała na ogień. Chłodne spojrzenie obu przyjaciółek nie robiło już na niej żadnego wrażenia. Paliła, bo się wkurzyła. Proste.

- Jestem Anika. – Dziewczyna wyciągnęła prawą dłoń, do tej pory trzymaną w czarnej, skórzanej kurtce.

- Ewelina. Miło mi poznać. A ty gdzie podziałaś zaproszenie?

- Kot mi obsikał, a jak je uprałam to się okazało, że i atrament zszedł. Chciałam nieco ciepłem je potraktować, żeby pismo wyszło, ale wtedy pieczątki szlak trafił. Niby skąd miałam wiedzieć, że są z wosku?

                Czerwonowłosa zachichotała. Ta Anika z pewnością była ciekawą osobą.

                Kolejka w końcu zupełnie się zmniejszyła i już po chwili zostały oprócz nich dwie czy trzy osoby. Także rodzice, zaczęli rozchodzić się do samochodów i odjeżdżać.

                Kiedy tak stały paląc papierosy i gadając o dupie Maryni, na parking zajechał czarny Suv. Z piskiem opon stanął tuż przed czołem autokaru. Tylne drzwi otworzyły się, gwałtownie i na ziemię wciąż zaplątana w pasy, wypadła zielonooka dziewczyna. Szybko pozbierała swoje wątłe ciałko, by następnie udać się do bagażnika. Nim otworzyła klapę, zdążyła złamać trzy paznokcie i walnąć się w łokieć. W końcu jednak udało się jej wyciągnąć wielką walizę. Pożegnała się z kierowcą posyłając mu buziaka, a następnie targając nieprzeciętnie wielki bagaż, zaczęła podchodzić do Daniela.

- Jeszcze ja! Jeszcze ja! – Wołała jakby można było jej nie zauważyć.

- Włóż bagaż do środka i podejdź do mnie.

- Pomożecie? – Zapytała palących dziewczyn, a te zaczęły razem wciągać jej „walizeczkę” do bagażnika.

- Dzięki! – Zawołała na odchodnym podchodząc do Daniela.

- Zaproszenie.

- No właśnie proszę pana. Bo widzi pan jak wracałam z takiej jednej imprezy, to wtedy właśnie je dostałam, a że byłam nie w pełni świadoma swoich czynów, to kopertę schowałam, tak wie pan, dobrze, żeby jej nie zgubić. No i właśnie wtedy…

                Jej historia zdawała się nie mieć końca. Mężczyzna słuchał do czasu, aż w końcu tak jak pozostałym dwóm, kazał odejść na bok.

- Ciekawy motyw. – Czarnowłosa i w jej stronę wyciągnęła fajki. Ta z wdzięcznością uśmiechnęła się i chwyciła za jednego papierosa. Odpaliła różową zapalniczką wyciągniętą z dżinsów, po czym zaciągnęła się porządnie.

- Jestem Zuza. – Podała dłoń i jak polski zwyczaj nakazuje, przywitała się z każdą po kolei.

- Czyli tylko my trzy z całej czterdziestki nie mamy zaproszenia? – Ewelina zgasiła niedopałek.

- Dokładnie. – Czarnowłosa sięgnęła po kolejnego. – Ciekawe czy nas odeślą, czy może coś da się jeszcze zrobić.

                Kiedy tak gdybały Daniel wszedł do autokaru, a następnie zaczął ogólne powitanie.

- Cześć jak wiecie nazywam się Daniel i będę waszym opiekunem. Niestety przez pewne panie mamy małe opóźnienie, ale na trasie postaramy się to nadrobić.

- Tym gruchotem? – Zapytał jeden z chłopaków

- Żebyś się chłopie nie zdziwił. – Daniel puścił do niego oczko. – Tak? – Spojrzał na uniesioną dłoń Ani. – Słucham cię… - Spojrzał na listę. – Aniu.

- Czy te dziewczyny, które zostały przed wejściem nie będą z nami jechać?

- Te dziewczyny w różnych okolicznościach zagubiły, bądź zniszczyły swoje zaproszenia i teraz muszą czekać na kolejne. Bez nich bowiem nie wejdą do autokaru. Magiczne zabezpieczenia i takie tam. – Uśmiechnął się pogodnie . – Ale nie martwcie się o koleżanki. Powiadomiłem kogo trzeba i już niebawem powinny pojawić się duplikaty.

- A czy one o tym wiedzą? – Tym razem to Sandra zadała pytanie.

- Nie. Widzicie jakaś kara musi być.

                Ktoś nagle kaszlnął i przez autokar przetoczył się zimny powiew powietrza, które strąciło kilka czapek ze studenckich głów.

- Proszę, abyście uważali na swoje moce. – Powiedział mierząc po kolei każdego wzrokiem.

                Rozległo się ciche przepraszam i już nic więcej nie zakłócało przemowy mężczyzny.

- Wracając do rzeczy. Naszym kierowcą jest pan Kazimierz. Powitajmy go ciepłymi oklaskami.

                Wszyscy posłusznie zaczęli klaskać. Kierowca – mężczyzna z brzuszkiem, gdzieś tak w okolicach pięćdziesiątki, podniósł się z fotela i ukłonił.

- No dość już tej radości. Teraz czas do rzeczy. Każdy z was ma przyklejoną na oparci kropkę. Każda kropka ma odpowiednio następujące kolory: pomarańczowy, fioletowy , zielony i czarny. Kolory te odpowiadają czterem wieżom znajdującym się u nas w szkole.  W zależności na jakim kolorze usiedliście, tam będziecie mieszkać. I od razu odpowiadam na pytanie, nie, nie można się wymieniać. Uwierzcie w przeznaczenie. – Zachichotał czymś wielce rozbawiony. – Kontynuując. Jak zapewne zauważyliście do kopert włożone były także miniaturki loga naszej szkoły. Wyjmijcie je z kopert, a następnie przyłóżcie sobie odpowiednio do: kostek, nadgarstków, ramion lub karków.

                Wszyscy po kolei wykonali polecenie i już niebawem cały autokar był wytatuowany.

- Loga pozwolą wam swobodnie poruszać się po Świecie Magii, a także zapewnią swoistą ochronę. Będziecie je nosić do końca trzeciego roku. Później jeśli przejdziecie przez egzaminy, dostaniecie nowe Fortu Magicae.

                Urwał przemowę, bowiem z dworu do jego uszu, dobiegły trzy szczęśliwe piski.

- Słyszę, że dziewczyny otrzymały duplikaty.

                Skinął głową do adeptów siedzących w środku, po czym wyskoczył z autokaru i otworzył swój notes.

- Zaproszenie. – Powiedział wyciągając dłoń, aby pierwsza z nich mogła położyć na niej kopertę.

                Ewelina szczęśliwa jak mało kiedy, weszła do autokaru i zajęła pierwsze wolne miejsce.  Podróż musiała przebyć bez przyjaciółek, ale to była iście niska cena za to, że się dostała do środka.

                Kiedy autokar w końcu odpalił silnik i wyjechał na drogę, Daniel zaczął czytać książkę, zaś trzy spóźnialskie zdezorientowane rozglądały się w koło.

- Ty, co to za czarna kropka? – Anika siedząca obok Eweliny, próbowała zdrapać naklejkę.

                Jakaś dziewczyna o brązowych włosach obciętych na pazia, zaczęła tłumaczyć o co chodzi.

- To kolory wież do których zostałyście dopisane.

- To znaczy? – Zuza była wyraźnie zainteresowana.

- Do miejsca gdzie będziecie mieszkać.

- Aha. – Powiedziały wszystkie na raz.

- Ja mam czarną, a ty Ewel?

- Ja pomarańczową.

- O, to tak jak ja! – Ucieszyła się zielonooka blondynka. -  Będziemy razem. – Widać, że Zuzanna odetchnęła z ulgą mając w swych szeregach już kogoś znajomego.