Chapter 2

    Podekscytowana nie na żarty, właśnie wstawała po swoją wysłużoną Nokię, kiedy usłyszała cichą melodyjkę „Sen Katarzyny”. Na brudnym wyświetlaczu to pojawiało się, to znów znikało zdjęcie Anki. Wcisnęła zielony przycisk i nim przyłożyła słuchawkę do ucha, usłyszała lekko zachrypnięty głos przyjaciółki.

– Ewel, wybacz, ale nie mogłam się powstrzymać! Jesteś moją przyjaciółką i chciałam, żebyś wiedziała pierwsza! – krzyczała podekscytowana Ania. –  Właśnie dostałam zaproszenie do Mazowieckiego Collegium Magicae!

            Ewelina głośno wciągnęła powietrze, ledwo powstrzymując się od radosnych pisków. Chciała, wpędzić Anię w zakłopotanie, nim przekaże wesołe wieści i usłyszy znajome „a nie mówiłam” przyjaciółki.

            Skruszona Ania zaczęła mieć wyrzuty, że zadzwoniła o tej porze i to z tak niekłamaną radością.

– Przepraszam… – zaczęła niepewnie, ale wtedy czara emocji przelała się przez krawędź i Ewelina piszcząc radośnie zawołała równie głośno co przyjaciółka:

– Nie przepraszaj, ja też dostałam list!

– No coś ty?!

– No! Znalazłam go chwilę temu na łóżku.

– A mój był w łazience! Kiedy wstałam o piątej, żeby szykować się na trening, znalazłam go na umywalce!

            Ewelina uśmiechnęła się radośnie. Ania naprawdę długo wytrzymała, nim zdecydowała się zadzwonić do niej. Godzina przy jej temperamencie to prawdziwy cud.

– Masz szczęście, że mnie nie obudziłaś – warknęła żartobliwie, kiedy ogólna nieartykułowana radość w końcu opadła. – Inaczej przy najbliższej okazji bym cię ukatrupiła.

– Oczywiście i wiesz co, wiesz co?! – Z głosu Ani aż promieniało szczęście.

– Co?

– A nie mówiłam! – rzuciła jednym tchem, łącząc ze sobą słowa.

– Mówiłaś, mówiłaś! – zawołała radośnie Ewelina, rzucając się na łóżko.

            Dalsza część rozmowy przebiegła w ogólnej radości. Dziewczyny cieszyły się i wyobrażały, jak może być po drugiej stronie. Gadały ze sobą dobre trzy godziny, nim w końcu postanowiły się rozłączyć.

            Ewelina słyszała jak jej matka zaczyna się krzątać po mieszkaniu w celu wyszykowania się do pracy. Była sobota, dzień jak każdy inny, idealny do spędzenia go w robocie. Normalnie wyszłaby z pokoju i nakrzyczała na nią, że o dziewiątej rano, kiedy normalni ludzie chcą spać, ona suszy włosy, ale dziś dobry humor nie mógł jej opuścić. Świat był przecież taki piękny, a jej prawdziwe życie miało się przecież dopiero  rozpocząć.

            Iwona opuściła dom tuż przed dziesiątą. Jedyne co zostawiła córce, to pięćdziesiąt złotych i krótki liścik:
„Wrócę późno, zjadłam wczoraj obiad do końca. Jeśli chcesz, zamów sobie pizzę, ja zjem na mieście.”

            Ewelina zmięła banknot w dłoni i postanowiła, że posiłek zje na mieście, kiedy spotka się ze swoją drugą przyjaciółką, Sandrą.

            Wypuściła psy, nasypała im trochę suchego jedzenia, a następnie wzięła gorący prysznic. Ciepła woda spływała po niej strumieniami, kiedy zaczęła podśpiewywać sobie różne pioseneczki. Choć głos miała całkiem znośny, brak umiejętności wokalnych dawał o sobie mocno znać.

            Nie przejmując się tym za specjalnie, przy akompaniamencie muzyki z włączonego przy okazji radia, zaczęła się szykować do wyjścia. Ubranie, wysuszenie głowy, wraz z lekkim makijażem zajęło jej niecałe pół godziny i już po chwili zamykała dom.

            Sandra Turos, druga z najlepszych przyjaciółek Eweliny, była spokojną, ładniutką blondynką o bardzo pogodnym usposobieniu. Choć obcym wydawać się by mogła cicha, spokojna oraz nieśmiała, to w rzeczywistości świat ten nie zrodził równie pokręconej i szalonej osoby.

Z Eweliną znały się od dwunastu lat, kiedy po raz pierwszy trafiły na siebie w zerówce. Jak zawsze wspominały, każda z nich siedziała z Iwoną, nie pamiętając, że w gruncie rzeczy siedziały we trzy. Następnie wybuchały donośnym śmiechem, zupełnie nie zwracając uwagi na ludzi oglądających się za nimi.

            Ewelina zajechała pod klatkę przyjaciółki kilka minut po dwunastej. Już chciała po nią dzwonić, kiedy drzwi wejściowe się otworzyły, wypluwając ze swych czeluści Sandrę obładowaną torbami ze śmieciami. Na pytające spojrzenie Eweliny odpowiedziała jak zawsze:

– Mama kazała wyrzucić po drodze.

            Kiedy już pozbyła się zbędnego bagażu, mogły ruszyć na przystanek autobusowy linii 500, by trafić  do Arkadii – ulubionego centrum handlowego.

– Sandwich… – zaczęła Ewelina uśmiechając się od ucha do ucha.

– Co tam?

– Bo wiesz co…?

– No…? Wyduś to z siebie!

– Dostałam list! – wrzasnęła tak, że aż mijający je mężczyzna burknął coś o niewychowanej młodzieży.

            Sandra zatrzymała się w pół kroku, po czym rozszerzonymi ze zdumienia oczami, zaczęła wpatrywać się w rudą, jakby ta była co najmniej zielonym ufokiem.

– Nie słyszałaś? Dostałam list!  – Twarz Eweliny wyglądała teraz jakby wyrósł na niej zamiast ust wielki banan.

            Sandra bez słowa sięgnęła do torby przewieszonej przez ramię i drżącymi rękoma wyciągnęła żółtą kopertę.

– Dostałam dzisiaj rano. Jak się obudziłam, ta leżała na moim kocie.

            Ewelina wciągnęła głośno powietrze, po czym równocześnie z Sandrą zaczęła podskakiwać i donośnie piszczeć. Ludzie przechodzący w pobliżu stukali się w głowy i mamrotali słowa dezaprobaty.

– Nie wiedziałam jak ci powiedzieć, że ją dostałam. Bałam się, że wiesz no… że ty nie dostaniesz, a w końcu to było twoje marzenie. Wzięłam ją, żeby pokazać ci, że to wcale nie takie fajne i zapewnić, że po semestrze wrócę do Świata Techniki – zaczęła mówić, kiedy nieco się uspokoiły i wznowiły wędrówkę na przystanek.

– Zrobiłabyś to dla mnie? – W oczach Eweliny pojawiły się łzy wzruszenia.

– No pewnie, wiesz, że bez ciebie nie byłoby sensu przeżywać magicznej przygody. W końcu to ty z naszej trójki najbardziej chciałaś ten list.

            Ewelina nie wytrzymała. Słysząc słowa przyjaciółki, rzuciła się jej na szyję i mocno zaczęła ją ściskać.

– Uspokój się bo mnie udusisz – wyszeptała skrzecząc.      

            Obie śmiejąc się w końcu trafiły na przystanek, a następnie do Arkadii, gdzie zaczęły swój cotygodniowy spacer od Empiku, znajdującego się tuż przy głównym wejściu.

            Kiedy zniknęły między półkami w poszukiwaniu swoich ulubionych pozycji, czas się dla nich zatrzymał. Nie liczyło się nic poza tomiszczami otaczającymi je z każdej strony.

– Idę zobaczyć książki kulinarne. – Sandra skręciła w odpowiednią alejkę i już jej nie było widać.

            Ewelina nie traciła czasu. Sama radosnym krokiem niemalże pobiegła do działu fantasy, gdzie zaczęła wyszukiwać książek, których jeszcze nie miała w swej obszernej kolekcji. Nuciła sobie przy tym jedną z wielu piosenek należących do wakacyjnych hitów lat ubiegłych, takich jak choćby nieśmiertelna „Macarena”.

– Polecam Pilipiuka, cykl opowiadań o Jakubie Wędrowyczu. – Blondyn z lekkim zarostem i błękitnymi oczami, przyglądał się jak ruda nurkuje wśród książek  z zamyśloną miną. – Naprawdę interesująca pozycja.

            Ewelina podniosła głowę słysząc bardzo przyjemny męski głos. Kiedy zobaczyła chłopaka z wyciągniętą w jej stronę książką, od razu się zarumieniła.

– Jestem Mariusz – przedstawił się, podając jej dłoń, tym razem bez książki. – A ty? – zapytał widząc, że dziewczyna ma trudności z mówieniem.

– Ewelina – odpowiedziała, podnosząc się z kucek i od razu wywracając na tyłek.

            Chłopak widząc niezdarność dziewczyny uśmiechnął się wesoło, po czym podał wciąż wyciągniętą w jej stronę dłoń. Dopiero kiedy ją podniósł, ruda odkryła, że nie zagaił ze względu na zainteresowanie jej urodą, a jedynie dlatego, że był pracownikiem Empiku. Czarna koszulka z białym napisem okazała się być lepsza od kubła zimnej wody wylanej na głowę.

– Dzięki, ale czytałam już cały cykl – odpowiedziała otrzepując ubranie, a następnie udając się na poszukiwanie Sandry.

– Musimy stąd wyjść – powiedziała, łapiąc przyjaciółkę za rękaw i ciągnąc do wyjścia.

– Co ci się stało?

– Jak zwykle byłam sobą i zrobiłam z siebie debilkę. Nic nowego. Możemy iść?

            Obie wystrzeliły jak z procy i niebawem zniknęły wśród tłumów spędzających wolny czas w ten sam sposób. 

            Najpierw odwiedziły sklepy z kosmetykami, robiąc przy tym pokaźne zapasy, potem przyszedł czas na ciuchy i obuwie, na sam koniec zaś postanowiły odłożyć jedzenie. Kiedy napchane niezdrowym żarciem wstały od stołu, było grubo po dziewiętnastej.

            Słońce już dawno zaszło, więc dziewczyny postanowiły powrócić do domów. Obładowane zakupami ruszyły na przystanek i niemal od razu wsiadły do autobusu. Pożegnały się, po czym każda poszła w swoją stronę.

            Ewelina, wciąż uśmiechnięta po udanym dniu, w końcu dotarła przed furtkę swego domu i o mało nie dostała zawału. Światła w salonie paliły się jasnym światłem, co oznaczało, że matka wróciła przed czasem. Najciszej jak tylko mogła otworzyła skrzypiącą bramkę, a następnie na paluszkach udała się do garażu, gdzie pochowała wszystkie zakupy w starej szafce na narzędzia należącej do ojca.

            Nie chodziło o to, że wydała mnóstwo pieniędzy, tylko o fakt, że zrobiła zapasy na cały rok. Wytłumaczenie matce, że opuszcza ją na rzecz Collegium Magicae nie mogło przejść ot tak. Do tego musiała przygotować poważne argumenty. Rozmowa o jej wyprowadzce była prawdziwym wyzwaniem, które bez odpowiedniego planu mogło pójść gorzej niż fatalnie.

            Równie cicho co wcześniej wróciła do furtki i głośno ją zatrzasnęła, aby dać znać, że wraca. Przywitała się z pieskami biegającymi po podwórku, a następnie udała do domu. Drzwi były otwarte, więc wystarczyło tylko nacisnąć klamkę.

– Raz kozie śmierć – wyszeptała do siebie, przełykając głośno ślinę i wchodząc.

            Tak jak się spodziewała, matka popijała kawę ze zdobnej filiżanki siedząc w salonie. Coś było jednak nie tak. Zamiast pliku dokumentów tuż przed nią leżała…

– Moja koperta! – wyrwało się jej znacznie głośniej niż zamierzała.

– Musimy poważnie porozmawiać. Usiądź.

            Ewelina rozebrała się, zdjęła buty i dopiero wtedy usiadła w fotelu naprzeciwko swej rodzicielki.

– Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć?

– Grzebałaś u mnie w pokoju – burknęła wściekła.

– Nie odzywaj się do mnie w ten sposób. Zadałam ci pytanie!

– A ja stwierdziłam fakt, że grzebałaś bez pozwolenia w moim pokoju! Miałyśmy umowę! Ty nie mieszasz się do mojego życia, a ja nie marudzę, że ciągle nie ma cię w domu i że masz mnie w głębokim poważaniu!

– Nie będziesz na mnie krzyczeć, moja panno!

– A właśnie, że będę! – Rudowłosej do oczu zaczęły napływać łzy wściekłości.

– Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że nigdzie nie pojedziesz? – Iwona odsunęła filiżankę na bok. – Zostaniesz w Świecie Techniki i będziesz studiować medycynę. – Chociaż była wściekła, starała się panować nad głosem.

            Niestety, Ewelinie skrywanie emocji nie szło najlepiej. Wściekłość i lęk przed tym, że nie spełni swojego największego marzenia, wpłynęła na nią wyjątkowo źle. Już nie powstrzymywała się od łez. Ciężkie jak groch krople spływały po jej bladych policzkach, a ona już nie mówiła uniesionym głosem, a wręcz krzyczała.

– Nie będziesz mi mówić, co mam robić!

– A właśnie, że będę! – Opanowanie Iwony runęło równie szybko. – Mieszkasz ze mną i żyjesz za moje pieniądze, zatem mam prawo decydować o tym, co będziesz robić w przyszłości!

– Nie interesowałaś się mną jak dotąd!

– Jak śmiesz tak mówić!

– Bo to prawda! – Ewelina zerwała się ze swego miejsca, waląc dłońmi w dębowy stolik.

– Całe życie się tobą opiekowałam, zarabiałam pieniądze, żebyś mogła chodzić na tańce i inne zajęcia pozalekcyjne!

– Wiesz, pieniądze to nie wszystko!

– Zobaczymy, co powiesz, jak zamrożę twoje konto! Nie będziesz miała ani złotówki!

– A se zamrażaj!!! Mam to w nosie!

– I tak nie pojedziesz do tej głupiej szkoły! – Iwona podniosła się, chwyciła żółtą kopertę, a następnie ruszyła z nią do swojego biura.

– Co ty chcesz z tym zrobić?! – przerażona Ewelina pobiegła za matką, próbując zabrać jej list.

– Bez tego nie będziesz mogła pojawić się w szkole, dlatego właśnie… – urwała w pół słowa, a potem ruszyła w stronę niszczarki. Włożyła tam kopertę, po czym wcisnęła guzik. Maszyna zaczęła się trząść i po chwili wyrzuciła z siebie jedynie poszatkowane resztki papieru.

            Ewelina stała niczym wmurowana. Blada skóra na policzkach poczerwieniała jak zawsze, gdy wpadała w furię. Łzy przestały lecieć, a przez ciało zaczęły przechodzić delikatne wstrząsy.

– Nienawidzę cię – wyszeptała tak cicho, że Iwona wcale jej nie dosłyszała.

– Co?

– Nienawidzę cię – dodała nieco głośniej. – Nienawidzę cię najbardziej na świecie. Od śmierci ojca zachowujesz się gorzej niż esesman. Nienawidzę cię każdą komórką swego ciała. – Jej głos był jednostajny i niemalże bez emocji.

– Kiedyś zrozumiesz, że robię to wszystko dla twojego dobra. Idź spać, ja muszę popracować.

– Oczywiście. – Ewelina odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju.

            Miała dość na dzisiaj. Wciąż walcząc z dreszczami przebiegającymi przez całe ciało, wróciła do pokoju, zatrzasnęła drzwi, po czym rzuciła się na łóżko i zaczęła gorzko płakać.

            Kolejne dni września mijały Ewelinie jak w malignie. Wstawała rano, wymykała się z domu na spotkania z przyjaciółmi lub do szkoły. Nie rozmawiała z matką, która na wszelki wypadek postanowiła zablokować jej konto, aby nie mogła wyjechać do nowej szkoły. Nie wiedziała, że Ewelina zrobiła wszystkie potrzebne zakupy w dniu otrzymania koperty.

            Dni mijały jakby ktoś je gonił, zaś dzień wyjazdu do szkoły przybliżał się nieubłaganie. Ewelina podjęła decyzję tego wieczora, gdy płakała w poduszkę. Tak czy siak odbędzie podróż do Collegium Magicae ze zgodą matki i z kopertą czy też bez.

– Jak będziesz jechać do centrum? – Sandra wciąż wisiała na linii telefonicznej i uzgadniała szczegóły z przyjaciółką.

– Jeszcze nie wiem.

– Ale jedziesz, prawda? To znaczy, nie zmieniłaś zdania?

– No pewnie, że nie! Znaczy wiesz, boję się, że bez zaproszenia nie pozwolą mi jechać.

– Daj spokój, na pewno mają cię na liście.

– No wiem.

– Słuchaj, a jak tam twoje moce? Pokazały się?

– Nie bardzo. Na razie nic niezwykłego oprócz kilku drobiażdżków.

– To znaczy?

– Wiesz, parę razy wiedziałam, co się wydarzy.

– No coś ty?! Przewidujesz przyszłość?!

– Nie. Po prostu chwilę przed tym jak coś się działo wiedziałam, że tak będzie. To raczej przeczucie.

– Jak dużą chwilę?

– Kilka sekund. – Między dziewczynami zapadła cisza przerwana przez Ewelinę. – A twoje?

– Rozumiem zwierzęta. Znaczy, jeszcze nie wszystkie i nie zawsze, ale na przykład dokładnie wiem, czego ode mnie oczekuje mój kot. Wyczuwam to w jakiś sposób.

– Ciekawe.

– No. A wiesz co z Anią?

– Telekineza i takie tam. Przenosi przedmioty jak szalona.

            Nagle w łazience rozległ się dźwięk uruchamianej suszarki. Iwona właśnie szykowała się, aby wyjechać na konferencję do Poznania.

– Dobra, muszę kończyć, matka się obudziła, pewnie przed wyjściem sprawdzi, czy wciąż śpię.

– Spoko. Tylko się nie spóźnij. Widzimy się na wschodnim o dziewiątej.

            Ewelina rozłączyła się, po czym wskoczyła pod kołdrę i wyrównała oddech. Tak jak się spodziewała, matka zajrzała do niej tuż przed wyjściem.

– Cieszę się, że zrozumiałaś. – Uśmiechnęła się pod nosem, myśląc, że córka w końcu jej posłuchała. Nie miała pojęcia, że dzięki przyjaciółkom i ich wsparciu gotówkowemu, Ewelina kupiła bilety na podróż do Czerska.

– Zadzwonię do ciebie, jak dojadę na miejsce – podeszła do córki, po czym pocałowała ją w czoło.

            Minęło kilka kolejnych minut nim Ewelina postanowiła ruszyć się z miejsca i zacząć szykować. Piątek zapowiadał się wyjątkowo cudownie. Wszak właśnie dziś, dokładnie dwudziestego dziewiątego czerwca dwa tysiące szóstego roku, miała rozpocząć swoją przygodę w Mazowieckiej Wyższej Szkole Magii i Czarodziejstwa.