Chapter 1

Tegoroczna jesień zasługiwała na miano "Złotej Polskiej Jesieni". Temperatura powietrza przekraczała piętnaście stopni i wcale nie wyglądało na to, aby miała się pogorszyć. Ciepłe słońce wciąż mocno przygrzewało, za nic mając sobie fakt, że połowa września już dawno minęła.

Ewelina Solan, uczennica jednego z warszawskich liceów ogólnokształcących, właśnie spacerowała wraz ze swoją przyjaciółką Anią po nadwiślańskim wale.

Była to dziewczyna o niezbyt wysokim wzroście, dość przeciętnej urodzie i krótkich, pofarbowanych na „rubinową czerwień” włosach . O takich jak ona mówi się „spoko dziewczyna, niezła kumpela, zabawna laska” i nigdy nic więcej.

Ania stanowiła jej przeciwieństwo, należała bowiem do grupy osób o nietuzinkowej urodzie. Za takimi jak ona wszyscy faceci (a przynajmniej większość) obracała na ulicy głowę. Miała w sobie coś z aniołka i choć burzę loków, którą zazwyczaj nosiła na głowie, obecnie wyprostowała, wyglądała równie zjawiskowo. W obecnej fryzurze wydawała się niezwykle miła i delikatna, osąd ten był jednak błędny, ale o tym innym razem, gdyż zdradzanie całej zawiłości jej charakteru mija się z celem. Powiedzieć wam mogę jedynie, że bywa równie niebezpieczna co piękna, o czym wielu mogło się przekonać.

– O czym myślisz? – Ania spojrzała na zamyśloną przyjaciółkę, kopiącą leżący na piaszczystej ścieżce kamień.

– O tym, że chciałabym dostać list z Collegium Magicae. Odkąd widziałam po raz pierwszy tę reklamę, nie mogę przestać o tym myśleć. Wiesz, moja siostra dostała list zaraz po osiemnastce, a ja nic. Ni widu, ni słychu, nawet nie mogę się pochwalić, że wokół mnie dzieje się coś niezwykłego – westchnęła zrezygnowana, po czym kopnęła kamień, który poszybował prosto w wysokie chaszcze na lewo. Przestraszona dzika kaczka wyleciała ze swego schronienia, głośno kwacząc z jawną dezaprobatą.

– Z pewnością nam się uda. Jeszcze zostały dwa tygodnie września. – Ania klepnęła Ewelinę w ramię. Miał być to gest pokrzepienia, jednak u dziewczyny wzbudził jeszcze większe zdenerwowanie.

– Ty nie musisz się martwić. Widziałaś reklamę przeznaczoną dla twoich oczu, poza tym potrafisz używać telekinezy. To, że dostaniesz kopertę jest pewne jak to, że codziennie jest wschód i zachód słońca!

            Obie znów umilkły i spacerowały dalej, pogrążone w ciszy.

            Żeby przybliżyć wam jak to wszystko wygląda, od razu wyjaśniam. Kiedy osoba osiąga wiek osiemnastu lat (pełnoletniość i możliwość samodzielnego podejmowania decyzji), jego ciało opuszczają blokady, a umysł wypełnia się mocą. Niektórzy ze Świata Techniki tłumią ją już po kilku minutach od pojawienia się. Mają zbyt racjonalne umysły, by wierzyć w czary, przez co ich potencjał samoistnie się blokuje. Istnieją jednak osobniki, które spragnione dla siebie innego życia, rozwijają magiczne moce. Dzieją się wokół nich niezwykłe rzeczy i jeśli potrafią w nie uwierzyć, otrzymują ze Świata Magii przekaz telewizyjny. Jest to niby najzwyklejsza reklama, jakich w telewizji występuje multum, ale… jednak jest to coś innego. Proces ten, powszechnie znany jako Oświecenie, ma na celu dodatkową stymulację mocy oraz naznaczenie przyszłych studentów jednego z Collegium Magicae. Każda reklama wyświetla się tylko raz i przeznaczona jest dla konkretnej osoby. Nie ma możliwości pomyłki. Jedna reklama, jeden przyszły student, który następnie otrzymuje w ozdobnej kopercie zaproszenie na studia, a także wytyczne, według których musi się kierować oraz broszurkę z instrukcjami trzymania swoich mocy na wodzy.

            Ania Kruk, jedna z lepszych uczennic liceum o profilu humanistycznym obejrzała reklamę jakieś dwa tygodnie przed rozpoczęciem szkoły. Jej rodzice, wiedząc z czym to się je (pięć lat wcześniej wysłali do szkoły Adama, brata Ani), zdążyli oswoić się z myślą, że ich drugie dziecko nie zostanie sławną panią prawnik, a przeżyje niezapomnianą przygodę w świecie magii i albo powróci do codzienności w Świecie Techniki, albo na zawsze pozostanie w Świecie Magii.

Cóż, odsetek wracających był tak niski, że równie dobrze można było powiedzieć o zerowym procencie. Kto raz zakosztował magii, już nie potrafił z niej rezygnować, a ponieważ po zdaniu wszystkich egzaminów i otrzymaniu magicznego obywatelstwa można było ściągnąć swą najbliższą niemagiczną rodzinę, toteż nikt się nie skarżył, ani też nie protestował.

W przypadku Eweliny sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Jej o trzy lata starsza siostra, Magda, oglądała reklamę Świata Magii, w momencie kiedy i ona sama wróciła do domu. Taka sytuacja nie powinna mieć miejsca, bowiem magia potrafi dbać o wszelakie szczegóły. Niestety, stało się. Magda otrzymała swój list kilka dni po obejrzeniu reklamy, zaś Ewelina, która również widziała przekaz, do tej pory nie otrzymała żadnej informacji ze Świata Magii. Trzy lata z wytęsknieniem czekała, aż w końcu osiągnie odpowiedni wiek, by móc znów obejrzeć przekaz. Niestety… Świat bywa okrutny i kiedy dowiedziała się, że jej dwie najlepsze przyjaciółki otrzymały swoją szansę, ona sama pogrążyła się w smutku i melancholijnym nastroju. Fakt, że teraz sama musiała chodzić do liceum, do klasy maturalnej wcale nie poprawiał jej samopoczucia.

– Tamten przekaz był dla mojej siostry – podsumowała po raz kolejny. – Na pewno sczeznę tutaj, kiedy ty i Sandra będziecie się świetnie bawić.

            Znów zapadło między nimi to niewygodne milczenie. Ania parę razy próbowała nawiązać do rozmowy, ale humor Eweliny wcale jej nie pomagał. Obecnie była zła na cały świat i wcale nie słuchała zapewnień przyjaciółki, która uparcie ją przekonywała, iż nic nie dzieje się przypadkiem i na pewno to, że nie dostała listu jest winą polskiej poczty, a nie faktu, że jej nie wybrali.

– Przecież zaproszenie nie przychodzi pocztą! – krzyknęła rozeźlona Ewelina.

            Cóż, był to niepodważalny fakt. Zaproszenia pojawiały się w otoczeniu przyszłego studenta zupełnie znikąd. Nie było ich, a po chwili leżały tuż obok na poduszce, albo na biurku wśród książek, czy też po prostu materializowały się w dłoniach.

            Ania po raz kolejny otwierała buzię, aby coś powiedzieć, gdy nagle przez jej ciało przeszedł dreszcz.

– Muszę spadać – powiedziała, zatrzymując się w połowie drogi. – Mama chce jechać ze mną na zakupy przed rozpoczęciem szkoły. Wiesz zostało niewiele czasu i… – umilkła, bowiem wiedziała, że choćby odrobina radości w jej głosie, tylko jeszcze bardziej zdołuje przyjaciółkę.

– Ty i te twoje magiczne zdolności… – powiedziała Ewelina z cichym westchnieniem, po czym pocałowała Anię w policzek, a następnie skręciła w krzaczory na prawo od miejsca, w którym stały.

Droga na skróty do domu miała sporo minusów w postaci wysokiej, suchej trawy, mnóstwa robali i nieprzyjemnego według mieszkańców Warszawy otoczenia, jednak dla Eweliny liczył się jedynie ten jeden plus. Droga szła przez nieuczęszczane przez ludzi tereny oraz była w 100% naturalna. Praktycznie do momentu ostatnich pięćdziesięciu metrów otaczały ją drzewa i dzika przyroda.

            Kiedy dotarła w końcu do swego domku, wypuściła psy na podwórko, aby mogły pobiegać, zaś sama weszła do środka i od razu uruchomiła komputer. Rozgoryczenie nie miało końca, przez co na niczym nie mogła się skupić. Sprawdziła pocztę, grono, a także kilka swoich blogów, po czym ruszyła do lodówki, celem upolowania bliżej nieokreślonego posiłku.

            Godziny mijały, a ona, pogrążona w stagnacji, próbowała napisać kilka słów w swym przywiezionym z Turcji skórzanym notesie. Niestety, nawet tego nie potrafiła. Gorycz była zbyt wielka.

            Gdy w pokoju zrobiło się całkowicie ciemno z pracy wróciła matka. Coś tam mówiła o psach zostawionych na podwórku, obiedzie, który mogłaby dla niej odgrzać i fakcie, że znów zlew został zawalony naczyniami.

            Ewelina opuściła roletę, przebrała się w piżamę i poszła spać, nie mając najmniejszych chęci na rozmowy z matką.

            Iwona Solan była prawdziwą businesswoman. Pracowała od świtu do nocy w dużej marketingowej firmie, próbując w ten sposób zagłuszyć smutek jaki nią targał po śmierci jej męża, a ojca Magdy i Eweliny.

Tragedia ta miała miejsce dokładnie w roku, kiedy Magda dostała list. Ojciec, zachwycony możliwościami jakie się przed nią otworzyły, już zaczął planować ich przyszłą przeprowadzkę do Świata Magii. Choć Iwona Solan podchodziła do niej sceptycznie, mąż uparł się, by trenowali życie bez udogodnień technicznych. W ten sposób w momencie przenosin mieliby o wiele łatwiejszy start. Iwona kochała Michała, dlatego też patrzyła na jego projekty z przymrużeniem oka. Do czasu.

Pewnego razu, kiedy pani Solan właśnie wróciła z kilkudniowego, wyjątkowo męczącego businessowego wyjazdu, mąż oświadczył, że kupił na Mazurach działkę, gdzie będą trenować proste życie. Iwona, wyczerpana zarabianiem pieniędzy, wyklęła męża i przypomniała, że pieniądze, które wydał, miały iść na ich miesięczny wyjazd na Karaiby. Michał nie rozumiał złości żony. Wszak robił wszystko, aby ich przyszłe życie w Świecie Magii wyglądało jak najlepiej.

Iwona długo darła się na męża, a gdy skończyła, spakowała rzeczy i postanowiła nocować w hotelu w Centrum. Michał, znając żonę, postanowił dać jej na kilka dni spokój. Zabrał najpotrzebniejsze rzeczy, niezbędne do przetrwania w głuszy, napisał list, w którym oświadczał, że wyjeżdża na nową działkę, po czym ruszył w drogę, zamykając dom na cztery spusty.

Piętnastoletnia wówczas Ewelina wróciła do pustego domu i odnalazła jedynie kartkę zostawioną przez ojca. Zadzwoniła do niego, jednak Michał uznał telefon za zbędny, więc zostawił go w domu. Zdezorientowana nastolatka wykonała telefon do matki, która od razu wróciła, spakowała w pośpiechu je obie, po czym ruszyła w ślad za mężem. Niestety, los bywa okrutny.

Samochód należący do Michała Solana miał poważny wypadek tuż pod Giżyckiem. Próbując ominąć przebiegającą sarnę, wpadł w poślizg i uderzył w drzewo. Kierowca zginął na miejscu.

Czas płynął swym zwykłym tempem, zasklepiając rany i pustkę wyrządzoną okropnym zrządzeniem losu. Ewelina ze wszystkich sił pragnęła udać się do Collegium Magicae, aby uczcić w ten sposób pamięć oo ojcu, natomiast Iwona nie chciała o tym słyszeć. Uważała, że Świat Magii odebrał jej już dwóch członków rodziny – trzeciego za żadne skarby nie odda. Właśnie od tego momentu przestały się dogadywać, a rozmowy polegały na wymianie kilkunastu zdań dziennie.

Choć nie miały nikogo poza sobą i siostrą od czasu do czasu dzwoniącą do domu, żyły w prawdziwym odosobnieniu.

Matka nie wchodziła do pokoju Eweliny. Widząc zamknięte drzwi z napisem „Nieupoważnionym wstęp wzbroniony”, zacisnęła mocniej pięści, by następnie powrócić do swych codziennych czynności.

Ewelina, choć ze wszystkich sił chciała zasnąć, nie mogła. Przewracała się z boku na bok, nie bardzo mogąc znaleźć odpowiednią pozycję. Kiedy w końcu dała za wygraną i włączyła na komputerze film, zasnęła niespokojnym snem.

Śniło jej się, że goni ją stado wilków, które w końcu przemieniło się w skandujący tłum. Zagoniona na wyjątkowo wysokie drzewo, obserwowała jak w oddali płonie Warszawa, zaś ludzie pod nią krzyczeli jej imię w wyjątkowo nienawistny sposób. Nagle wszystko zamarło, a ona pojawiła się w zupełnie innym miejscu. Stała pośrodku zniszczonej stolicy, wśród morza trupów. Obraz kojarzył jej się z filmami o II Wojnie Światowej, jednak był o wiele bardziej przerażający. Ludzie wydawali się być zdrowi, choć z całą pewnością byli martwi. Sen znowu nieco się zmienił. Stała teraz nago po środku Marszałkowskiej. Wszędzie wokoło walały się porzucone auta, śmieci oraz gruz. Gdzieś z oddali dobiegły ją krzyki. Odwróciła się w tamtą stronę akurat w momencie, w którym mogła zobaczyć maszerujący tłum ludzi ubranych w dziwne ubrania, przypominające nieco długie koszule nocne. Fala szła szybkim krokiem, wyrzucając z siebie co jakiś czas kule ognia i pioruny. Osamotniona Ewelina ze wszystkich sił próbowała uciekać przed wściekłą tłuszczą, jednak nie mogła. Asfalt wchłonął jej nogi do połowy łydek.

Kiedy śmierć wydawała się być już nieunikniona, zrobiła coś, czego nigdy wcześniej nie uczyniła. Zaczęła śpiewać.

Sen urwał się gwałtownie, a ona znów była u siebie w pokoju. Przetarła spocone czoło, wstała  z łóżka i sięgnęła po butelkę wody stojącą na biurku. Kiedy łapczywie wchłaniała każdy kolejny łyk, sen odchodził w zapomnienie. Otarła usta wierzchem dłoni, a następnie spojrzała na telefon komórkowy. Była szósta rano, sobotni poranek. Przeciągnęła się, po czym postanowiła ponownie położyć spać. Kiedy siadała na łóżku, poczuła pod dłonią dziwną fakturę, zupełnie nie pasującą do pościeli. Rzuciła okiem w tamtym kierunku i aż pisnęła z radości. Pod dłonią spoczywała duża, gruba, żółta koperta. Koperta spełniająca wszystkie jej marzenia. Ewelina Solan otrzymała właśnie przepustkę do wyśnionej przyszłości, był to bowiem list z Mazowieckiego Collegium Magicae.