Chapter 10

- Hę? – Ania spojrzała na dziewczynę z rozdziawioną paszczą.

- Kasa, albo wypad! – warknęła szatynka. – Bombardier, odprowadź koty.

- Zawsze ja! – marudził zwierzak. – Sama byś się ruszyła, Izabelo. – prychnął z niesmakiem.

                Wtedy właśnie stało się coś zupełnie nieoczekiwanego. Sandra, która do tej pory stała trochę na uboczu, podeszła do kota, schyliła się, po czym uniosła go do góry.

- Ej! Zostaw mnie! – krzyczał zwierz próbując się wyrwać.

                Sandra nie zważała na szamotaninę kocura. Wyglądała niczym pogrążona w jakimś transie.

- Puść, bo chwila i oczy wydrapię! – Kot nie dawał za wygraną.

                Ania z Eweliną, która w końcu podniosła się z ziemi, przyglądały się blondynce z szokiem wymalowanym na twarzach.

- Puść tego mutanta! – zawołała Ania, zerkając co chwila w stronę Izabeli. Miała poważne obawy, że „nowo poznana” może rzucić na nie jakąś wyjątkowo nieprzyjemną klątwę. Dziewczyna jednak była tak samo zdziwiona zachowaniem blondynki, jak jej przyjaciółki. Zupełnie zapomniała, że dopiero co chciała wyrzucić dziewczyny z kryjówki.

                W tym czasie Sandra przypatrywała się kotu z pustym wyrazem twarzy. Bombardier chciał ją nawet drapnąć bezpośrednio w policzek, ale kiedy tylko podniósł na nią spojrzenie błękitnych oczu, znieruchomiał. Przez chwilę, która dziewczynom wydawała się wiecznością, wszyscy zamarli jakby rażeni lodowym promieniem. Izabela, Ania i Ewelina przyglądały się akcji z napięciem, czekając na dalsze wydarzenia. Blondynka stała z kotem jeszcze przez kilka minut, po czym się rozpłakała.

- Boże, ale z ciebie biedna kicia! – zaczęła tulić zwierzaka, głaszcząc go zarazem po puchatym grzbiecie. Bombardier stracił resztki animuszu oraz zacięty wyraz pyszczka, po czym zadowolony zaczął tulić się do Sandry i mruczeć.

- Bom-Bom! – Izabela oprzytomniała, po czym wróciła do krzyczenia i strojenia wyjątkowo groźnie wyglądających min.

- Tak, tak wiedźmo. – odpowiedział wciąż mrucząc. – Czy mogłabyś mnie postawić, kobieto? – zapytał grzecznie, a nawet można by rzec – uprzejmie.

- Jestem Sandra. – przedstawiła się, opuszczając go z powrotem na ziemię.

- Wyjątkowo mi miło. – Kot uśmiechnął się chyba całkiem szczerze. – Chodźcie, odprowadzę was do zamku.

- Jak będziesz wracać przyprowadź kogoś, kto będzie chciał kupić towar. – Izabela zniknęła z widoku, a kot ruszył po ledwo widocznej ścieżce znajdującej się na lewo od miejsca gdzie stali.

                Przez chwilę dziewczyny szły w milczeniu, jednak ciekawość Eweliny w końcu wzięła górę.

- Co się tam stało? – zapytała łapiąc przyjaciółkę pod ramię.

- Nie wiem. To znaczy, chyba mój dar dał o sobie znać. Wyczułam przeogromny smutek i żal, nie mogłam nie reagować.  Kiedy spojrzałam w jego oczy… - tu ściszyła głos do ledwo słyszalnego szeptu. - …zobaczyłam, jak strasznie go torturowali. Ten kot ma ponad 80 lat. Żył w czasie wojny, wiecie? Znęcano się nad nim i eksperymentowano!

                Przyjaciółki równocześnie zacmokały z niesmakiem. Były wściekłe i gotowe do ataku na każdego, kto chciałby coś zrobić temu biednemu stworzeniu.

- Przestańcie o mnie szeptać! – Bombardier znów wrócił na swój zgryźliwy ton.

- Właściwie to jaką rolę pełnisz w szkole? – Ewelina ze wszystkich sił starała się podtrzymać konwersację.

- Łapię myszy. To chyba oczywiste, prawda?! – udał oburzenie.

- Naprawdę?! – zapytały równocześnie. W końcu tak niezwykłe zwierzę,nie mogło zajmować się wyjątkowo przyziemnymi sprawami, prawda?

- Oczywiście, że nie! – prychnął pogardliwie, strosząc wąsiska. – Jaja sobie z was robię. – zaśmiał się szaleńczo jakby powiedział iście kunsztowny żart.

                Na tym konwersacja się skończyła. Wędrowali resztę drogi pogrążeni we względnym milczeniu. Tylko dziewczyny od czasu do czasu, wymieniały między sobą drobne uwagi dotyczące otoczenia.

Przyroda wokół, okazała się być dla nich naprawdę fascynująca. Po prawej kwitły dziwnie wyglądające kwiatki, przypominające nieco małe ludziki, na lewo znów rósł niebieski, fosforyzujący mech. Wszystko było inne i niezwykłe, co zauważyły dopiero wracając z Bombardierem. Tak jakby sprawiał, że dziwna zasłona kryjące te wszystkie niesamowitości, została podniesiona.     Ponury i mrocznie wyglądający las, przed którym drżały na samym początku, okazał się miejscem pełnym życia. Dziewczyny widziały sarny, jelenie i dziki przemykające między otaczającymi je drzewami. Eweiinie wydawało się nawet, że widziała zwierzę przypominające nieco daniela z wyjątkowo rozłożystym porożem, jarzącym się lekką poświatą.

                Po około czterdziestu minutach spokojnego marszu, w końcu wyszli z lasu i niemal od razu wkroczyli na szeroką, piaszczystą, często uczęszczaną drogę. W oddali widać było nawet „pechowe” pastwisko.

- Kolejny kot! – prychnął z niesmakiem Bombardier, wskakując na przydrożny głaz narzutowy. – Tej lasce chyba życie nie jest zbyt drogie. Każdy wie, że nie należy skracać sobie drogi przez zagrodę Ferdka. Koleś nie należy do przyjemniaczków.

- To bydle ma imię?! – Ania również przyglądała się dziewczynie, która już przeciskała się przez ogrodzenie, mając rogi bydlęcia tuż za swoim „kuprem”.

- Bardziej pasowałoby do niego Morderca, Rzeźnik, Pogromca Studentek, ale z pewnością nie Ferdek! – Ewelina aż dostała dreszczy na samo wspomnienie spotkania ze zwierzęciem.

                W tym czasie Anika, bo to ona okazała się niemądrym kotem, zbierała swoje wymęczone zwłoki z ziemi. Kiedy w końcu odsapnęła na tyle, że każdy kolejny wdech nie sprawiał jej wyjątkowego bólu, otrzepała się i ruszyła w stronę postaci stojących na wprost. Miała nadzieję, że wskażą jej kierunek do bimbrowni, o której tyle słyszała w swojej wieży. Ponoć dziewczyna prowadząca tą iście zacną inwestycję, była wredną jędzą, ale kto by się tym przejmował, skoro istniała możliwość nabycia u niej szlachetnych napoi, takich jak żołędziówka czy też jeżynówka. Studenciaki gadały, że jednak najlepszym towarem jest tak naprawdę mchówka wywołująca ostre halucynacje, ale Anika postanowiła zacząć od prostszych towarów i do tego o wiele tańszych.

- Hej! Sorki, waszmościowie! – wołała machając jak przygłup. Jeszcze nie wiedziała, że oto wpadła na Ewelinę i jej dwie przyboczne. – Wiecie może gdzie… O, cześć! – zawołała szczerząc się radośnie w kierunku zielonookiej. – Czyżbyście może też coś nabywały?

                Przyjaciółki spojrzały po sobie i przecząco pokiwały głowami. Nie dość, że o tym nie pomyślały, to jeszcze nie miały lokalnej waluty.

                Sandra doczytała się, że w Świecie Magii, posługują się trzema rodzajami monet. Pierwszym z nich był „złoty sierp”, krążek przedstawiająca księżyc w kształcie rogalika, drugim „srebrna pełnia”, zaś trzecim „brązowy nów”. Niestety w broszurce nie wspominano zbytnio o tym, gdzie można wymienić pieniądze Świata Techniki.

- Skąd masz monety? – Sandra z ciekawością zaczęła się przyglądać sakiewce Aniki, przywiązanej do paska od spodni.

- W czarnej wieży jest chłopak, który wymienia. Ponoć jego bratem jest jeden z przechodzących między światami.

- Kim? – zapytała Ewelina, ale nie doczekała się odpowiedzi.

                Bombardier zeskoczył z kamienia, a widząc pytające spojrzenie Sandry, odchrząknął i rzekł:

- Jeśli życzysz sobie coś zakupić, zapraszam za mną. Wy chyba traficie same?

                Anika słysząc gadającego kota, odskoczyła w tył, potykając się zarazem i z krzykiem na ustach upadła na pośladki.

- Tttto… tttooo..tttto… do jasnej anieli, ten kot gada! – wydusiła w końcu z siebie.

- Aniko to jest Bombardier, Bombardierze to jest Anika.  – Ewelina czuła się w obowiązku przedstawić obie strony.

- Nie potrzebuje znać imienia klientów. Nie interesują mnie. Jeśli chcesz coś kupić to chodź za mną. – Odwrócił się po czym z uniesionym ogonem ruszył skąd przyszli.

- Czy on miał limonkę na głowie? – Anika wciąż była w ciężkim szoku. Blondynka podeszła do niej i pomogła podnieść się z ziemi, po czym pokiwała potakująco głową.

- Wpadnij potem do mnie. Wyjaśnisz dokładnie, gdzie można wymienić pieniądze. – Ewelina pomachała koleżance na dowidzenia.

- Jasne. – wydukała, a następnie ruszyła za odchodzącym czworonogiem.

                Dziewczyny ruszyły drogą do zamku i tym razem nie miały po drodze żadnych przygód. Mijały innych pierwszorocznych, którzy również udawali się na spacery, ale żaden z nich nie był im znany.

                Kiedy dotarły w końcu pod fontannę, pożegnały się i postanowiły trochę odpocząć przed kolacją. Każda ruszyła w swoją stronę.

                Ewelina jeszcze przez chwilę patrzyła na piękne zdobienia zamku, po czym w końcu wkroczyła do swojej wieży i rozejrzała się po niej. Część ludzi już rozpoznawała, ale reszta pozostająca w dużym pokoju, była jej zupełnie obca. Żałowała, że przyjaciółki z nią nie mieszkają. Chciała spędzać z nimi każdą możliwą chwilę będąc studentką w nowym świecie.

- Czyżbyś szukała mnie wzrokiem? - za jej plecami rozległ się miły dla ucha, niski, męski głos.

- Co proszę? - Ewelina gwałtownie się odwróciła i stanęła twarzą twarz z przystojnym chłopakiem o półdługich, czarnych włosach, orzechowych oczach przyprószonych drobinkami złotych plamek. - Nie znam cię i nie wiem dlaczego miałabym cię szukać! - obruszyła się jednocześnie oblewając się rumieńcem. Zadziorny uśmieszek chłopaka działał na nią pobudzająco. Serce szybciej zaczęło bić.

- Oczywiście, cukiereczku, oczywiście. - Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym chwycił jej dłoń i złożył na niej dżentelmeński pocałunek.

                Ewelina nie wiedziała jak zareagować. Ostatecznie postanowiła wyrwać dłoń, prychnąć z pogardą, a następnie udać się do swojego pokoju.

- Bezczelny drań! - burczała pod nosem trzaskając drzwiami od swojego pokoju. - Dobre sobie! Ja go szukam?! Co on sobie do cholery myśli?! - walnęła się na łóżko, odgarnęła z twarzy włosy, a następnie cicho westchnęła. Był przystojny, temu przeczyć nie mogła.

                Leżąc tak i tuląc do siebie poduszkę, dopiero dotarło do niej, że już widziała tego chłopaka. Kiedy przyszła po raz pierwszy do pomarańczowej wieży, siedział w fotelu i bezczelnie się na nią gapił.

                Westchnęła po raz ostatni, po czym zamknęła oczy. Nawet się nie zorientowała kiedy zasnęła, zupełnie wyczerpana nowymi przygodami. 

      Drodzy czytelnicy z okazji Świąt Bożego Narodzenia, chciałam złożyć wam najserdeczniejsze życzenia :) Zdrowia, szczęścia i radości! Żeby Mikołaj był dla was łaskawy, a jedzenie nie szło w biodra ;p By smakołyków było w bród i by stał się jakiś cud :D Niech choinka pnie się wysoko, a uśmiech nigdy nie znika. Życzę wam, aby wasze życia były usłane różami, oraz aby złe chwile bardzo szybko odchodziły w niepamięć. 

      WSZYSTKIEGO NAJLEPSZE MOJE KOCHANE ROBACZKI! :*

P.S Błędy zostały poprawione :D Dziękujemy Anice za pieczę nad moją hodowlą byków :D