Chapter 12

               Dziewczyny odczekały, aż większość radosnego tłumu opuści salę. Kiedy w końcu zostały jednymi z nielicznych maruderów, ruszyły w kierunku wież. Pożegnawszy się uściskiem, po raz ostatni pomachały sobie na do widzenia, by następnie z uśmiechami na twarzach dołączyć do swoich kolegów.

               Ewelina niemal od razu znalazła Zuzannę, która  z lekkim ociąganiem szła na końcu „pomarańczowego” tłumu.

- Cześć! – zawołała czerwonowłosa uśmiechając się przyjaźnie.  – I co tam? Jakoś smętnie wyglądasz.

- To przez te testy. – odpowiedziała odrzucając w tył blond kosmyk.

- Jakie znowu testy? – Ewelina była szczerze zaniepokojona.

- Ponoć będą przeprowadzane testy na predyspozycje.

- Predyspozycje czego?

- No tego, czy będziesz czarodziejką czy maginią?

- Czym? – ruda wytrzeszczyła oczy. Znała się nieco na fantastycznym żargonie, ale słowo „maginia” było jej obce.

- No damską wersją maga.

- Ahaaaa…. – odpowiedziała inteligentnie drapiąc się po potylicy. – A co na tych testach jest? I czym jest być lepiej?

- W sumie słyszałam, że magowie i maginie to pewna elita. Potrafią rzucać zaklęcia samą myślą. Są jak jednostki specjalne.

- Super! – zawołała podekscytowana Solanowa.

               Za nim jednak przejdziemy dalej do przygód naszej Eweliny, przedstawię wam pokrótce czym różnią się magowie od czarodziejów. W pierwszym przypadku osobnik potrafi operować wewnętrzną mocą za pomocą myśli i słowa, zaś w drugim za pomocą tak zwanych „wspomagaczy”. Wspomagacze to z kolei przedmioty ukierunkowujące źródło wewnętrznej mocy osobnika.  Skondensowana moc zbiera się w danym wspomagaczu i może być kierowana na zewnątrz. Każdy z czarodziejów w pierwszych tygodniach nauki kontrolowania swojej mocy, wybiera główny wspomagacz, który nie tylko magazynuje moc, ale także uzewnętrznia ją. Najczęściej wybieranymi wspomagaczami są różdżki, medaliony/amulety, kamienie rzadziej kostury, księgi i zwoje.

- A jak trzeba odpowiadać, żeby stać się magiem? – zapytała po chwili ciszy, jaka zapadła między nią, a Zuzanną.

               Nagle tuż za ich plecami rozległ się wesoły śmiech. Dziewczyny zwolniły i odwróciły głowy. Jak się okazało, śmiał się opiekun wieży pomarańczowych.

- Żeby stać się jednym z nas trzeba mieć predyspozycje. Z tym się człowiek rodzi, ma to w sobie od samego początku.

- Ty jesteś magiem! – zawołały nieco zaskoczone.

- Gdybyście przeczytały broszurkę z częścią o mundurkach, wiedziałybyście. – dodał spokojnie, prezentując zarazem swoją długą szatę.

- A więc dlatego chodzisz w sukience. – Zuzanna palnęła od tak bez większego zastanowienia, na co Ewelina parsknęła śmiechem. – Przepraszam. – dodała po chwili mocno się czerwieniąc.

- Nic nie szkodzi. Ja też jak po raz pierwszy widziałem mundurek dla magów myślałem, że to sukienka. – posłał dziewczyną uśmiech, który u Eweliny znów wywołał przyspieszone bicie serca.

- Chodźcie szybciej, zaraz zaczniecie pierwsze zajęcia wprowadzające.

               Zgrabnie wyminął dziewczyny i niebawem zniknął wśród studentów.

               Pannice również postanowiły dłużej się nie ociągać, żeby znaleźć znośne miejsca. Wyminęły większość fali i przepchnęły się do wspólnego pokoju zaraz za Robertem. Szybko też zajęły na spółkę ostatni wolny fotel. Wciskając się na siłę, zaczęły czekać aż wszyscy się pojawią. Starsi uczniowie musieli wybrać inną drogę do kwater, ponieważ Ewelina przestała dostrzegać szkolne mundurki.

- Skoro już wszyscy jesteście… - Robert stanął na pomarańczowej pufie tak, aby każdy mógł go dostrzec. – Teraz przeczytam wasze imiona i nazwiska wymieniając od razu numer od jeden do ośmiu. Liczby oznaczają dwudziestoosobową grupę do jakiej będziecie należeć przez najbliższe pół roku. Wszystkie zajęcia lekcyjne oraz plany zajęć będą rozpisane na te właśnie grupy. Czy wszystko jasne?

- Tak! – studenci zawołali chórem.

-  Pierwsze zajęcia zaczną się od poniedziałku jednak już od dnia dzisiejszego będziecie uczestniczyć we wstępnych, takich jak test na określenie predyspozycji magicznych czy choćby wprowadzenie do zasad Świata Magii.

- A co to za zasady? – jeden z uczniów o popielatych włosach i dość korpulentnej postawie, podniósł dłoń w górę.

- Tego dowiecie się na zajęciach. A teraz zaczynam czytać listę. Anabell Aberton grupa pierwsza… - wyliczanka trwała dobre kilkanaście minut nim w końcu całe czterdzieści osób zostało rozlokowane.

- Szkoda, że nie jesteśmy razem. – Zuzanna podniosła się ze swego miejsca.

- No.  Ze swojej grupy znam tylko Pauline. – Ewelina rozejrzała się po twarzach nowych kolegów.

- Mnie trafiły się bliźniaczki. Nie dość, że razem mieszkamy, to jeszcze będziemy chodzić na te same zajęcia. Jakaś masakra! – prychnęła blondyna .

- Nie są takie złe.

- Taaa… - podsumowała z powrotem siadając, ponieważ Robert najwyraźniej jeszcze nie skończył.

- Grupa pierwsza i  trzecia idzie teraz na zajęcia z wprowadzenia zasad do sali dwadzieścia sześć, zaś grupa druga i czwarta ma się stawić w sali dziesiątej na teście predyspozycji. Potem wymiana. Grupa piąta i siódma idzie na wprowadzenie zaraz po obiedzie, zaś grupy sześć i osiem w tym samym czasie udają się na test predyspozycji. Możecie się rozejść. Jakbyście mieli jakiekolwiek pytania, wiecie gdzie mnie szukać.

               Studenci zaczęli podnosić się ze swoich  miejsc, aby rozejść się w odpowiednie strony.

- Ewelina! – Paulina właśnie próbowała przecisnąć się w stronę dziewczyn zajmujących fotel. -  Super, że jesteśmy w jednej grupie.

- Nooo!  - czerwonowłosa podniosła się i uśmiechnęła radośnie. – Już bałam się, że nikogo nie będę znała.

               Pokój zaczął pustoszeć, a hałas i harmider robiony przez studentów zrobił się naprawdę nie do wytrzymania. Ewelina pożegnała Zuzannę i jako, że była w grupie drugiej, ruszyła z Pauliną prosto na test predyspozycji.

- Jeszcze raz sorki za tego byka. – Solanowa nie wiedziała jak bardzo koleżanka może mieć jej za złe.

- Daj spokój. Nic się nie stało. Lubię ciekawe przygody. – usta pomalowane czerwoną szminką, wygięły się w szczerym uśmiechu.

               Gadając o niczym i zarazem podążając za grupą drugą i czwartą, dziewczyny połączyły się z nurtem studentów z pozostałych wież. Wszyscy kierowali się do sali wykładowej na parterze, gdzie miał się odbyć przesławny test predyspozycji.

- Boję się jak diabli. – Paulina zajęła miejsce obok Eweliny i zaczęła rozglądać się po uczniach w poszukiwaniu swojej przyjaciółki. Czerwonowłosa robiła to samo. Niestety ani Sandry, ani Ani  nigdzie nie było w pobliżu.

- Witajcie. Nazywam się Witold Mróz i uczę w naszym Collegium Magicae historii magii. - ciepły, męski głos odezwał się z przodu sali. – Kiedy wszyscy zajmą swoje miejsca, przejdziemy do testu. – wykładowca, na oko czterdziestolatek z kilkudniowym zarostem, ubrany w skórzane spodnie, czarną koszulę i skórzane karwasze, ukłonił się przed uczniami. - Jak wiecie nasza szkoła przygotowuje dwa rodzaje ludzi uzdolnionych magicznie: czarodziei i magów. Oczywiście żaden nie jest gorszy. Każdy ma swoje mocne i słabe strony o których z czasem się nauczycie na oddzielnych zajęciach. Teraz… - tu pstryknął palcami, a przed studentami pojawiły się pergaminy, atrament i zaostrzone gęsie pióra. – …przejdziecie do testu. Pamiętajcie, żeby odpowiadać szczerze. Nie ma złych odpowiedzi. Czy są jakieś pytania?

               Nim skończył zdanie, połowa osób podniosła dłonie wysoko w górę.

- Proszę? – zwrócił się do Pauliny, która o mało nie wyskoczyła z ławki chcąc być zauważona.

- Przepraszam profesorze, ale czy test papierkowy naprawdę ma możliwość sprawdzenia kto kim będzie?

- Słuszne pytanie panno…?

- Paulina. Paulina Czarnecka. – dziewczyna dygnęła przedstawiając się.

- ...Panno Paulino. – dokończył urwane wcześniej zdanie. – Racja, żaden zwykły test nie jest wstanie sprawdzić prawdy. Wszak każdy może wpisać co tylko chce. Pamiętajmy jednak, że nie jesteśmy w zwykłym świecie, a testy też do zwykłych nie należą. – uśmiechnął się przy tym jakoś tak zadziornie, przez co jego twarz od razu wydała się młodsza. – Zapewniam państwa, że testu nie da się błędnie wypisać, a i ściągać nie bardzo jest jak. Wpisując swoje imię i nazwisko testy się na was nastroją. – Tak panie…?

- Tomek Bardoń. – Chłopak o przyjemnej aparycji i naprawdę urzekającym uśmiechu, jako kolejny został wybrany z tłumu studentów.

- Słucham zatem pytania pana Tomka.

- Czy uzupełnienie kart, a raczej pergaminów odpowiedzi to wszystko co nas czeka?

- Nie. Każdy po uzupełnieniu testu będzie przechodził do kolejnej sali, gdzie specjalistyczna grupa profesorów, będzie od razu przeprowadzała dodatkowe badania, a następnie ogłaszała wynik i rozdawała odpowiednie mundurki. Żeby ubiec wasze pytania każdy po oddaniu testu dostanie ode mnie kartkę z numerem klasy, gdzie ma się udać.

               Ręce powoli opadły w dół.

- Skoro wszystko mamy już wyjaśnione, przejdźmy do pisania. Pióra w dłoń i powodzenia! – zawołał radośnie.

               Studenci chwycili za dość niespotykany sprzęt do pisania i z mozołem zaczęli kreślić odpowiedzi. Ewelina również postanowiła wziąć się za pisanie. Z początku męczył ją fakt, że co chwila trzeba maczać pióro w kałamarzu, ale po dość krótkiej chwili w końcu się do tego przyzwyczaiła. Podpisała się i zaczęła czytać pytania. Większość zdawała się dość dziwna jak choćby „Barwy w jakich postrzegasz aury?” czy chociażby „Podróżujesz po świecie snów?”. Nie bardzo wiedząc czym są owe aury ani jak można podróżować po świecie snów, wpisywała odpowiedzi przeczące.

               Czas pędził do przodu, coraz więcej studentów oddawało swoje prace i wychodziło na spotkanie z przeznaczeniem.

               Ewelina również w końcu dotarła do końca testu, oddała arkusz i przyjęła karteczkę z numerem kolejnej sali.

               Jak się okazało klasa była niecałe pięćdziesiąt metrów dalej i stała przed nią tylko jedna studentka. Nie wyglądała na pierwszaka i choć nie posiadała mundurka, Ewelina szła o zakład, że była starsza. Ubrana w czarną bluzkę przewiniętą w pasie czerwoną szarfą, skórzane czarne spodnie i buty przypominające nieco glany, wyglądała trochę jak sukkub. Piękne, krystaliczno-błękitne oczy przesunęły znudzonym spojrzeniem po Ewelinie i od razu nieco się rozbudziły. Przekręciła głowę w bok, a burza ciemnych blond włosów opadła jej na ramię.

- Cześć. – powiedziała nieśmiało Ewelina chcąc przełamać pierwsze lody.

- Cześć. – odpowiedziało dziewczę, uśmiechając się jakoś tak diabolicznie.

- Też czekasz na test? – Ewelina usiadła obok dziewczyny starając się zachowywać swobodnie.

- Nie.

               Na tym krótka wymiana zdań została ukończona. Dziewczyna po chamie wgapiała się w Ewelinę jakby chciała przewiercić jej skromną osóbkę na wylot. Czerwonowłosa długo nie potrafiła wytrzymać tej denerwującej ciszy i sposobu w jaki tamta perfidnie ją prowokowała.

- Mogłabyś przestać się na mnie gapić! – warknęła w końcu wściekła nie nażarty.

- Nie. – odpowiedziała wciąż znudzonym głosem.

- Przestań!

- Nie.

- Uhhh! – Ewelina nie wiedziała co robić. Miała ochotę walnąć dziewczynę, ale kto wie kim była. Może pomocnicą jakiegoś profesora? Albo ulubienicą tłumu? Nie warto robić sobie wrogów, zwłaszcza jeśli nie wiadomo kim w hierarchii studenckiej być może.

- Jestem Ewelina. – powiedziała w końcu próbując się uspokoić.

- Ujdzie. – prychnęła opierając się o ścianę dokładnie w momencie, kiedy drzwi od sali zostały otworzone. Z środka wyszła uśmiechnięta rektorka.

- Kasandro… - zwróciła się do uczennicy, która stanęła na baczność. Już nie wyglądała na wcielenie zła czy też znudzoną. Była niczym anioł w ludzkiej skórze. Uśmiechnięta w dość pogodny sposób i z pewnością uprzejma. -…pomożesz mi przy magotechach. – Oczy rektorki dopiero po chwili spoczęły na Ewelinie. – A ty jesteś…?

- Ewelina. Ewelina Solan proszę pani. – ukłoniła się i uśmiechnęła pogodnie, na co kobieta poklepała ją pokrzepiająco po ramieniu.

- Nie denerwuj się. Ta część testu jest również bezbolesna. – mówiąc to popchnęła ją w stronę sali. – Powodzenia! – zawołała zamykając za nią drzwi.

               Ewelina znalazła się w obszernej klasie z dużymi oknami po jednej stronie, zaś po drugiej z wielkim obrazem przedstawiający dość fantastyczną bitwę smoków, aniołów, ludzi i kilku innych dziwnych magicznych istot, których nie potrafiła nawet nazwać.

- Ewelina Solan? – młoda kobieta o długich, wiśniowych włosach i jadowicie zielonych oczach zwróciła się do niej bezpośrednio po pojawieniu w klasie.

- Tak.

- Usiądź. – siwy, brodaty mężczyzna wskazał krzesło po środku sali.

               Ewelina wykonała polecenie w mgnieniu oka oczywiście po drodze zaczepiając o jedną z ławek i wywracając kilka krzeseł. Chciała od razu sprzątnąć, ale nauczyciele pokiwali jedynie przecząco głowami. Nie ma to jak wpadka na dzień dobry.

- Nazywam się profesor Wiktoria Krawczyk, a to jest prorektor naszego Collegium Magicae, profesor Dariusz Bieńkowski. – przedstawiła siebie i kolegę po czym przeszła do rzeczy. -  Jaki masz dar?

- Eeee… - dziewczyna z nerwów zaczęła się jąkać. – Nie.. to znaczy ja… bbbo… no bo… bo ja to w sumie… znaczy wie pani…

- Odnoszę wrażenie, że żadnego nie posiadasz. – mężczyzna przejął inicjatywę, podniósł się ze swego miejsca po czym ruszył w kierunku Eweliny.

- Chyba nie. – odpowiedziała spuszczając głowę. Modliła się, żeby tylko nie zauważyli czerwonych z zażenowania polików.

- Jak to chyba? – nauczycielka musiała się świetnie bawić. Na kaszmirowych ustał błąkał się wesoły uśmiech.

- No  bo… - chciała się tłumaczyć, że czasami ma przeczucia co do zdarzeń z bliskiej przyszłości, ale nie wiedziała czy można to uważać za dar, więc skończyła w jedyny możliwy sposób. Powiedziała prawdę. – Obawiam się, że nie mam żadnego daru.

               Profesorka pokiwała głową, po czym zanotowała coś na pergaminie. Prorektor w tym czasie, zajął pozycję za Eweliną.

- Nie denerwuj się moje dziecko. To nie będzie nic bolało. – powolnymi ruchami zaczął masować skronie czerwonowłosej.

- Ciekawe. – zamyślił się na dłuższą chwilę. – Hmm…

- Dariuszu? – Wiktoria była zaciekawiona miną starca.

- Już, już Wiktorio. – zostawił Ewelinę w spokoju i wrócił na swoje miejsce. Wyszeptał kilka słów do kobiety, po czym zaczął wpatrywać się w studentkę w dość przenikliwy sposób.

- Czarodziejka. – zawyrokowała profesorka stawiając na trzymanym wcześniej pergaminie fioletowy stempel.

- Czarodziejka. – powtórzyła szeptem Ewelina podnosząc wzrok.

- Odpowiedni mundurek czeka na ciebie w pokoju.

               Nie było nic więcej do dodania. Ewelina podniosła się z miejsca, podziękowała i ruszyła do swojego pokoju.

***

Oczywiście jest to wersja niezbetowana, a co za tym idzie posiadająca wiele błędów. Z czasem oczywiście zostaną one wyłapane i skorygowane. Puki co musi być jak jest. Jeszcze raz dziękuję za wzięcie udziału w konkursie na Świecie Magii Collegium Magicae oraz zapraszam tych co jeszcze nie głosowali, aby odwiedzili Świat Magii CM i zagłosowali na najładniejsze Magiczne Zdjęcie. 

Na dziś to tyle :) Mam nadzieję, że chapter przypadnie wam do gustu mimo iż służy głównie do przepchnięcia akcji :) Buziaki i do następnego razu :D