Chapter 13

               Droga do pokoju przebiegłaby względnie bez specjalnych niespodzianek, gdyby nie jedno tyci, malusie zdarzenie. Pech chciał, że na drodze Eweliny dosłownie jak spod ziemi, pojawiła się złocistowłosa dziewczyna o piwnych oczach. Nie było jej, a w drugiej chwili właśnie zderzała się z czerwonołosą zalewając ją przy okazji gorącą kawą.

- Ojć! – pisnęło skonfundowane dziewczę, próbując zebrać się z podłogi. – Najmocniej cię przepraszam! Wcale nie chciałam na tobie wylądować! Miało być drugie piętro!

               Przeprosiny zostały przyjęte jednak napój nijak nie chciał wyjść z ciuchów. Właśnie zapowiadało się na pierwsze pranie w nowej szkole.

- Martyna Gajda! – dziewczyna wyciągnęła dłoń w stronę Eweliny i pomogła stanąć jej o własnych siłach.

- Ewelina Solan. – przedstawiła się wciąż próbując strzepać plamę.

- Naprawdę nie chciałam. Widzisz nie do końca panuję nad swoim darem. – z zakłopotaniem wymalowanym na twarzy, Martyna zaczęła drapać się po potylicy, wykrzywiając zarazem w uśmiechu swoje pełne, różane usta. – A ty jaki masz dar? – zapytała z głupia franc, od tak by odwrócić uwagę od swej niezdarności.

               No właśnie jaki? Ewelina głowiła się nad tym od dłuższego czasu i szczerze mówiąc, zaczynała mieć dziwne przeczucia i wątpliwości. A jeśli wcale żadnego nie ma? A jeśli znalazła się w Collegium zupełnie przypadkiem? A jeśli jest jakąś niepełnocałą czarodziejką, bez mocy? A jeśli…?

               Tysiące lęków zaczęło wypływać na wierzch, a ona coraz bardziej czuła się przez to osaczona. Może właśnie o tym dyskutowali nauczyciele? Może zastanawiali się jak takie dziwactwo mogło zostać przyjęte do szkoły? Może…?

               Ewelina już chciała otworzyć usta, aby wypuścić na zewnątrz dość mętne wyjaśnienie, opierające się w dużej mierze na kłamstwie, kiedy z klasy obok wyszedł ten sam dziwny uczeń, który pierwszego dnia gapił się na nią z fotela . Nie bardzo zastanawiając się nad tym co czyni, podbiegła do niego i pocałowała w policzek świergoląc zarazem.

- Na reszcie jesteś! – rzuciła nadymając pulchne policzki. – Ile można na ciebie czekać? Obiecałeś, że mnie oprowadzisz.

               Chłopak zmrużył jedynie oczy i uśmiechnął się w dość łobuzerski sposób, który Ewelina uznała za całkiem pociągający.

- Przepraszam cię bardzo. – tu zwróciła się do Martyny. – Niestety umówiłam się z…

- Sheridan Fëanor. – przedstawił się szybko wyciągając dłoń do skołowanej złotowłosej, wybawiając tym samym naszą Ewelinę od niepotrzebnych komplikacji.

- Miło mi. – powiedziała czerwieniąc się pod zalotnym spojrzeniem chłopaka. – Martyna Gajda.

- Musisz nam wybaczyć Martyno, ale obiecałem oprowadzić pannę Solan. Chyba, że chcesz się przyłączyć? – mówiąc to ukradkiem zerknął na czerwonowłosą.

- Nie, dzięki. – powiedziała pośpiesznie, zamykając oczy i powoli się rozpływając w powietrzu.

               Solanowa odetchnęła głośno i powoli się zrelaksowała. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że wciąż trzyma rękę chłopaka. Sheridan (jak się przedstawił), patrzył na Ewelinę z góry i bogowie jedni wiedzą o czym myślał. Dziewczyna spojrzała najpierw w dość niespotykane oczy kawalera, czarne i zdawałoby się bezdenne niczym pustka,  jedynie gdzieniegdzie poprzetykane złotymi drobinkami, a dopiero potem odskoczyła od niego jak oparzona.

- Przepraszam! – zawołała kajając się niczym chińczyk na targowisku, po czym pomknęła jak strzała w stronę własnego pokoju.

               Na szczęście tym razem reszta trasy przebiegła całkiem spokojnie i bez przygód. Czerwonowłosa weszła do wspólnego pokoju na równi z bliźniaczkami, które zawzięcie o czymś dyskutowały.

- A właśnie, że tak! – krzyczała blondyna.

- A ja ci mówię, że wcale nie!

- Tak!

- Nie bądź głupsza niż ustawa przewiduje!

- Nie mądrz się tak!

- Jestem od ciebie starsza!

- Taaa o całe pięć minut!

- Cześć. – zawołała Ewelina chcąc ostrzec je przed swoją osobą.

- Cześć! – zawołały chórem.

- Jak tam poszło na wprowadzeniu? Myślałam, że będzie trwało dłużej.

- To nie prawdziwe wprowadzenie, a jedynie coś jak kurs BHP. Co wolno, a czego nie wolno robić i takie tam dyrdymały. Prawdziwe wprowadzenie ma się odbyć jutro w głównej auli. Wszystkie cztery wieże punkt w południe mają stawić się na zajęciach.  – ruda klapnęła na jeden z foteli znajdujący się w ich salonie.

- Widziałyście może Zuzke? -  Ewelina zdjęła buty, a następnie zajęła miejsce naprzeciwko bliźniaczki.

- Niestety. Chyba poszła od razu na test, który jest za jakieś… - tu spojrzała na tarczę swego zegarka. - …piętnaście minut.

- Ja w tym samym czasie mam wprowadzenie. – Solanowa podciągnęła nogi i zapadła się w wygodnym fotelu. – Boshe, ale chce mi się pić.

- No to poproś. – druga bliźniaczka właśnie wróciła ze swego pokoju, w którym uprzednio zniknęła.

- Jak to poproś? – zapytała zdezorientowana Ewelina.

- Normalnie. – rzuciła blondyna trochę niegrzecznie, jakby wymiana zdań ją męczyła.

- Amel odpuść, przecież ona dopiero idzie na zajęcia. Czego byś się napiła?

- Koli z lodem i cytrynką. – odpowiedziała nie bardzo wiedząc do czego dąży rudowłosa.

- Zora Kochan prosi o szklankę koli z lodem i cytryną. – mówiąc to na stoliku obok zaczęło materializować się naczynie z zamówionym napojem.

- Ale bajer! – zawołała podekscytowana Ewelina i niewiele brakowało, żeby zrzuciła picie wraz z naczyniem prosto na puchaty dywan. – To normalne? Znaczy ile można i co sobie tak życzyć?! – dopytywała się upijając łyk płynnej ambrozji. – Idealnie schłodzona!

- Wszystkiego dowiesz się na zajęciach. Na nas już pora! – zawołała Amelia ciągnąc siostrę do wyjścia.

               Ewelina rozkoszując się piciem niemal zupełnie zapomniała o wstępie. Dopiero kiedy napój się skończył, coś obiło się o czerep więc, skoczyła na równe nogi, założyła byle jak obuwie i pobiegła prosto do sali. Wpadła nieco spóźniona za co przeprosiła kłaniając się w pas. Daniel uśmiechnął się tylko do niej tym rozbrajającym uśmiechem, a następnie wskazał wolne miejsce w pierwszej ławce.

- Jak już mówiłem za nim nie przerwała nam spóźnialska, jako opiekun waszego roku będę miał z wami zajęcia wprowadzające do życia w świecie magii. Zaczniemy od podstaw, takiego magicznego bhp rzec by można. – mężczyzna zaczął tłumaczyć ogólne zasady obchodzenia się z mocą.  Z tego co zapamiętała Ewelina przede wszystkim magia rządziła się jednym głównym prawem „nierób drugiemu co tobie nie miłe”, a raczej „nie używaj mocy przeciwko drugiemu człowiekowi”. Reszta wlatywała i równie szybko wylatywała z pamięci dziewczyny.

               Czas mijał, studenci zadawali nowe pytania, a Ewelina powoli odpływała w głębię swojej świadomości. Już zastanawiała się nad tym jak w końcu będzie wyglądał mundurek, który dostanie oraz czy ukryje zbyt duże pokłady tłuszczyku, czy wręcz przeciwnie. Martwiła się także faktem, że nie ma daru. Może to jakaś choroba? Albo dar nie objawił się przez ciągły stres w jej życiu? Czy matka kiedyś wybaczy fakt, że suma summarum uciekła z domu?  A jeśli nie? Jeśli po skończeniu szkoły nie przejdzie do świata magii? Co jeżeli nauka nie pójdzie i będzie musiała wrócić do domu? Czy rodzicielka powita ją wtedy z otwartymi ramionami, a jeśli wyklnie i wyrzeknie się na wieki?

- Panno Solan! Panno Solan! Panno Solan, no niech, że się pani obudzi! – dopiero kiedy Daniel poklepał ją po plecach, ocknęła się z mrocznych rozmyślań.

- Najmocniej przepraszam! – zerwała się na równe nogi uderzając głową w pochylającą się twarz opiekuna. Wszyscy mogli usłyszeć głośny trach, a w kolejnej sekundzie na podłogę gęstymi strumieniami zaczęła kapać krew. Kap, kap między palcami Daniela.

- O bogowie! – pisnęła trzęsącymi rękoma próbując wyciągnąć z kieszeni opakowanie chusteczek. – Najmocniej przepraszam! Ja nie chciałam!

               Ktoś inny musiał ją wyręczyć, bo sama nie dała rady. Jakaś brunetka o błękitnych oczach, wyrwała paczkę z jej dłoni, po czym podała jedną chusteczkę nauczycielowi.

- Na dziś to już koniec. – mówiąc to Daniel trzymał głowę w górze. – Jutro punkt dwunasta spotykamy się w głównej auli. Poopowiadam wam co nieco o świecie magii.

               Wszyscy ruszyli w stronę wyjścia. Ewelina cała czerwona, kurcząc się pod niekiedy rozbawionymi, a niekiedy wrogimi spojrzeniami kolegów i koleżanek, również starała się uciec z klasy. Kiedy była już tuż, tuż pod samymi drzwiami…

- Panno Solan, prosiłbym, aby pani została jeszcze chwilę ze mną. – opiekun poskręcał kolejną chusteczkę w śrubki i pozatykał nimi dziurki. Krew przestała kapać na podłogę.

               Ewelina chcąc nie chcąc zawróciła i stanęła przy biurku za którym siedział Daniel. Kiedy wszyscy opuścili salę, mężczyzna w końcu przerwał milczenie.

- Słyszałem, że nie pojawił się u ciebie żaden dar.

               Dziewczyna o mało nie zemdlała słysząc te słowa. Czyżby plotki rozchodziły się równie szybko wśród profesorów jak wśród uczniów?

               Po chwili pokiwała głową nie wiedząc, czy Daniel stwierdzał fakt, czy może chce się upewnić, czy to prawda.

- Będziesz musiała chodzić na dodatkowe zajęcia do mnie.

- Co proszę? – zapytała speszona bojąc się najgorszego.

               Daniel widząc minę przerażonego, osaczonego zwierzęcia, roześmiał się szczerze.

- Nie denerwuj się. To nic strasznego. Czasami zdarza się, że dary przychodzą o wiele później. Dostałaś zaproszenie do Collegium Magicae, nie musisz się martwić. Masz w sobie moc i choć może jeszcze nie świeci jasnym płomieniem, z pewnością dasz sobie radę. Ucz się pilnie, a wszystko będzie w porządku. Zajęcia dla nie obdarzonych odbywają się w każdy poniedziałek o godzinie siódmej rano.

               Ewelina chciała krzyknąć, że to dość wcześnie, ale na szczęście powstrzymała się od uwag. I tak sporo namieszała nokautując opiekuna.

- Zmykaj do pokoju i staraj się nie pobić kolejnych wykładowców. – uśmiechnął się do niej po raz ostatni, wymieniając zarazem pokrwawiony papierek.

- Do widzenia i jeszcze raz najmocniej przepraszam.

               Mam nadzieję, że chapter przypadnie wam do gustu :) Wiem, nie dzieje się w nim nic szczególnego, ale jakoś w końcu trzeba rozkręcić akcję. Początek choć długi z czasem nabierze tempa. Jak niektórzy z was wiedzą, na Świecie Magii CM zakończył się II Konkurs i do niektórych dotarły nawet nagrody :) Wielcem z tego rada :) Niebawem powstanie konkurs III. Mam w zapasie dużo nagród, więc czemu by nie :p

               Na dziś żegnam się z wami i mam nadzieję, że do rychłego dzieciaczki :) Ciepło pozdrawiam i dziękuję wszystkim, którzy komentują! Stałym bywalcom z czasem się opłaci :D Zobaczycie :p