Chapter 15

            Poranek zastał Ewelinę w niezbyt przyjemnym nastroju. W głowie jej łupało, jakby oberwała kamieniem, a piękne i dość szerokie łóżko było zajęte w osiemdziesięciu procentach przez śpiącą w najlepsze Anię.  Kiedy spojrzała na zegarek, okazało się, że było  zaledwie kilka minut po siódmej.

- No tak! – mruknęła niezadowolona. Zawsze kiedy piła i szła późno spać, budziła się po kilku godzinach, by następnie umierać do końca dnia. Taki był już jej marny los. Dobrze, że przynajmniej zawroty głowy jako tako ustąpiły.

            Wstała z łóżka i usiadła przy toaletce. Wyglądała fatalnie. Makijaż z poprzedniego dnia utworzył coś w rodzaju maski. Rozmazane cienie, tusz i kredka mieszały się z błotem i chyba trawą.

            Ewelina westchnęła, przypominając sobie szalony wieczór. Bawiły się przednio, dopóki Ance nie zaczęło odbijać. Najpierw zatrzymała się jak słup soli i nie chciała się ruszyć, a chwilę później patrzyła w przestrzeń przed sobą. Potem… potem było już tylko gorzej. Dziewczyna zaczęła coś paplać w jakimś dziwnym, niezrozumiałym języku, aż w końcu dostała torsji i wypluła wszystko, co w sobie skumulowała. Sandra i Ewelina same mając problemy z równowagą, podtrzymywały przyjaciółkę, by nie zabrudziła mundurka, a następnie postanowiły zawlec ją do pokoju Eweliny. Nie był najbliżej, ale właśnie do niego miały drogę pozbawioną zbędnych świadków.

            Kiedy w końcu dotarły do kwatery, Sandra położyła „zwłoki” Ani, a następnie uciekła do siebie. W końcu jakby nie patrzyć, trafiły tuż przed ciszą nocną.

            Solanowa westchnęła po raz kolejny, sięgając zarazem po wacik nasączony mleczkiem. Ćmienie w skroniach robiło się coraz bardziej uciążliwie, a przez ciało przeszły pierwsze dreszcze – oznaka utylizacji alkoholu.

- Boshe, za jakie grzechy. Nigdy więcej – mruczała do siebie, ścierając makijaż.

            Ania stęknęła cicho, po czym przewróciła się na brzuch, zajmując pełne sto procent powierzchni.

            Ewelina zaczęła szukać apteczki, którą skompletowała przed wyjazdem i delikatnie drżącymi rękami w końcu dobrała się do aspiryny. Zamówiła w magiczny sposób szklankę z letnią wodą i rozpuściła lek, po czym duszkiem go wypiła.

            Nie mogła wrócić do łóżka – Ania skutecznie przejęła je w posiadanie, tak więc postanowiła wziąć relaksującą kąpiel w wannie. Wzięła drugi komplet mundurka, ponieważ pierwszy wyglądał jakby go stratowało stado koni, a następnie ruszyła do łazienki.

            We wspólnym panowała grobowa cisza. Żadna z dziewczyn jeszcze nie wstała. W sumie była niedziela, więc czemu się dziwić?

            Cichutko, aby niepotrzebnie nikogo nie obudzić, weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Położyła czyste ubrania na niewielkiej półeczce, brudne zaś  zdjęła i rzuciła w kąt, z myślą o wyczyszczeniu go od razu po kąpieli. 

            Odkręciła kurek, a do złotej wanny poleciał strumień ciepłej, parującej wody. Szybko przegrzebała swoją półkę, gdzie zostawiła cześć kosmetyków i wyłowiła płyn do kąpieli o zapachu lilii, a także szampon i odżywkę. Żel do mycia przyniosła w drugiej turze wraz z puchatym ręcznikiem. Kiedy była gotowa, weszła do spienionej, ciepłej wody i cała się zanurzyła.  Woda przyjemnie koiła i niesamowicie relaksowała. Nie wiedząc nawet kiedy, zamknęła oczy i zasnęła.

            Siedziała po środku polany tuż pod rozłożystym dębem, ubrana w zwiewną, białą sukienkę, a wokół niej tłoczyły się zwierzęta. Tu sowa przysiadła na ramieniu, tam jeleń wciskał pod jej pachę swój mokry, zimny nos, kawałek dalej rodzina królików przyglądała się czerwonowłosej z zaciekawieniem, gdzieś nad głową szybował jakiś myszołów czy coś, a spomiędzy liści dobiegało ciche krakanie. Dwie wiewiórki ganiały wokół jej rąk i nóg, piszcząc radośnie, zaś całkiem spory dzik chrumkał kilka metrów dalej. Nie zabrakło także lisich szczeniaczków bawiących się w zapasy.

            Wszystko otaczał głęboki spokój i cisza mącona jedynie dźwiękami natury. Ewelina westchnęła, po czym podrapała jelonka za uchem. Jego futro było takie ciepłe. Czas płynął, a ona wciąż patrzyła na zwierzęta uśmiechając się coraz bardziej z każdą chwilą.

            Nagle z oddali do jej uszu dobiegł głośny huk, jaki z pewnością towarzyszy wystrzałowi z broni palnej.  Zwierzęta zastrzygły uszami, po czym uciekły w popłochu.  Dziewczyna została sama.

            Niebieskie do tej pory niebo zaczęło szarzeć, a do tego zerwał się strasznie zimny wiatr, który zaczął szarpać cienką sukienką. Przez ciało Eweliny zaczęły przechodzić dreszcze, których za żadne skarby nie mogła się pozbyć. Otuliła się ramionami i czekała na to, co wyjdzie z lasu.

            Nie musiała długo czekać. Pierwsza postać pojawiła się chwilę później. Miała na sobie czarny strój przewiązany czerwoną szarfą. W dłoniach trzymała strzelbę wycelowaną w drzewo. Nie minęło mrugnięcie oka, kiedy tuż za nią pojawiło się kolejno sześć nowych osób. Wszystkie były ubrane w taki sam sposób, uzbrojone w broń palną i wszystkie mierzyły w drzewo.

            Ewelina nie mogła pozwolić na to, by coś się stało temu majestatycznemu dębowi. Wyskoczyła przed ludzi i własną piersią zasłoniła roślinę. Ludzie zatrzymali się w miejscu, po czym wycelowali w dziewczynę. Rozpoczął się atak. Huk wystrzałów mieszał się Ewelinie z jej okrzykami bólu.

            Kiedy otworzyła gwałtownie oczy znów siedziała w wannie. Woda już dawno wystygła, zaś od drzwi dobiegał huk łomotania pięści o drewno.

- Spokojnie! – wrzasnęła, wypuszczając nieco zimnej wody, a dolewając ciepłej.

- Boshe, Ewelina, żyjesz?! – Głos należał do Zuzanny. – Myślałyśmy z dziewczynami, że się utopiłaś! Walę w drzwi od kilku minut!

- Zamyśliłam się! – odkrzyknęła, nie chcąc wchodzić w zbędne dysputy. – Zaraz wychodzę!

            Umyła głowę w kilka minut, owinęła się ręcznikiem, zebrała brudy i czyste ciuchy, po czym opuściła łazienkę. Zuzanna patrzyła na nią z niepokojem wymalowanym na twarzy, który nie mógł jej umknąć.

- Coś mam na twarzy? – zapytała, nie wiedząc, o co chodzi.

- Krzyczałaś, a potem nastała cisza. W zasadzie to nas obudziło. – Blondynka wskazała na bliźniaczki siedzące w fotelach. Wyglądały jakby w każdej chwili chciały biec po pomoc.

- Zobaczyłam pająka – odpowiedziała, rumieniąc się. Nie miała zamiaru opowiadać o koszmarze jaki się jej przyśnił.

- Pająk?! – prychnęła zniesmaczona Amelia. – I dlatego budzisz mnie o dziewiątej rano w niedzielę?! – Choć udawała wściekłą, Ewelina odnotowała, iż w rzeczywistości kamień spadł jej z serca.

- Musicie mi wybaczyć, ale czas się przebrać i iść na śniadanie.

            Wyminęła Zuzkę, po czym zamknęła się w pokoju.

            Ani już nie było. Na zasłanym łóżku leżała karta w kratkę, na której ruda pośpiesznie nakreśliła kilka zdań. „Dzięki za nocleg, sorki za kłopot. Idę się odświeżyć. Widzimy się na śniadaniu. Buźka :*”

***

            Kiedy Ania w końcu dotarła na posiłek zarówno Sandra jak i Ewelina siedziały przy jednym ze stolików i wcinały tosty  z serem, pomidorami i świeżą bazylią.

- Cześć – wysapała ciężko, padając na krzesło obok Sandry. Mimo dwóch Apapów ból w głowie wcale nie przechodził. Powoli zastanawiała się, czy nie wziąć może Ketonalu.

- Masakra. – Głos, który wydobył się z jej gardła był zachrypnięty.

- O matko! – Sandra promieniowała energią. – Obie wyglądacie jak zombiaki jakieś.

- Ciii… - Ewelina mimo iż po lekach czuła się trochę lepiej, wciąż cierpiała na schorzenie zwane Katzenjammer – potocznie znane jako kac. – Za dużo energii z ciebie wypływa. Czy nie możesz być dziś nieco spokojniejsza?

- No dajcie spokój. To były tylko dwie butelki na trzy. Co to jest litr na trzy?! No nic?!

            Ania na samo wspomnienie pozieleniała.

- Ty chyba masz żołądek ze stali – wychrypiała w stronę Sandry.

            Dziewczyny spożyły śniadanie  niemal w żółwim tempie. Ania z Eweliną, bo żołądki im się buntowały, Sandra, bo większość czasu poświęciła na śmianie się z pozostałej dwójki.

            Kiedy w końcu skończyły i oddały naczynia, ruszyły pod aulę, gdzie już czekał całkiem spory tłum.

- Jak myślicie, co dzisiaj będziemy robić? – Zuzanna pojawiła się przy boku Eweliny zupełnie znienacka. 

- Ponoć mają nam przedstawić całe wprowadzenie do świata magii. – Sandra wciąż była w radosnym nastroju.

- Ja słyszałam, że podadzą nam terminy pierwszych rajdów. – Paulina przyszła wraz ze swoją przyjaciółką Sylwią.

- Rajdów? – Ania i Ewelina zapytały równocześnie.

- Nie mówiłam wam? – Sandra spojrzała na przyjaciółki.

- Niby o czym? – Ewelina oparła się o ścianę. Stanie o własnych siłach wydawało jej się awykonalne, zwłaszcza w tej chwili.

- O rajdach?

- Nie, nie mówiłaś. – Rudowłosa dołączyła do przyjaciółki, by wspomóc ją w podpieraniu muru.

- Rajdy to takie… jakby to wyjaśnić… - Paulina ściągnęła usta w zamyśleniu.

- Rajdy to nic innego jak nauka survivalu.

- Czego?! – Tym razem pytanie zadały Zuza z Sylwią.

- Survival to nauka jak przetrwać w ekstremalnych warunkach. – Odpowiedzi udzieliła  masująca skronie kolistymi ruchami Ewelina. – Czyli, że będziemy się podczas rajdów uczyć przetrwania?

- Te rajdy mają na celu przybliżyć nam warunki w jakich się żyje w Świecie Magii. – Sandra od razu zaczęła objaśniać.

- Przecież bieżącą wodę i toalety mają.

- Ja nawet widziałam coś w stylu komputerów! – zawołała rozentuzjazmowana Sylwia. – To po co nam takie umiejętności jak wszystko jest?

- Oj dziewczyny, dziewczyny. – Sandra pokiwała z powątpiewaniem głową. – Czy którakolwiek przeczytała chociaż raz cały materiał jaki otrzymaliśmy w kopertach?

            Wszystkie milczały jak zaklęte.

- Ja próbowałam, ale gdzieś swoją posiałam. – Anika dołączyła do dyskutujących dziewczyn. – Wyglądacie paskudnie! – zawołała patrząc na Anię i Ewelinę.

- Dzięki – odburknęły.

- Nie ma za co. Stwierdzam fakt. – Uśmiechnęła się do nich pokrzepiająco. – Co mamy na tablicy?

- Właśnie tłumaczyłam, na czym polegają rajdy i w jakim celu są organizowane. – Sandra nie zamierzała się poddać i choć entuzjazm nieco w niej osiadł, dalej chciała wszystko wyjaśnić.

- Słuchamy w takim razie. – Anika oparła się obok dziewczyn.

- Jak już mówiłam, zajęcia survivalu mają na celu przybliżyć nam funkcjonowanie zwykłych śmiertelników w danym świecie. To, że szkoła posiada wszelakie udogodnienia, nie znaczy, że reszta świata też je ma. Tak naprawdę na bieżącą wodę i inne wygody stać nielicznych. Reszta żyje troszkę, jakby to ująć, na niższym poziomie ewolucyjnym. Nie dbają zbytnio o higienę.

- Jednym słowem capią? – podsumowała Paulina.

- Tu nie chodzi tylko o niezbyt przyjemny zapach.

- Miałaś na myśli smród?  - Ewelina zjechała po ścianie. Pozycja siedząca jakoś jej pomagała. Szkoda tylko, że oczy znów zaczęły się kleić.

- Tak, smród. Chodzi też o udogodnienia typu światło. Zwróciłyście chociaż uwagę, że światło jest zawsze wtedy, kiedy potrzeba? Przecież nie ma tu kontaktów no nie, a jednak pali się, kiedy chcecie odlać się w toaletach, albo gaśnie gdy kładziecie się spać, no nie?

- Ty, faktycznie. – Anika aż klasnęła. – Zupełnie mnie to obeszło.

- Mnie też. – Zuza zaczęła się głębiej zastanawiać. – W zasadzie to nawet nie bardzo zwróciłam uwagę, skąd pochodzi światło. Przecież jeśli palą się tylko te lampy, co mamy w pokojach, to niemożliwe, żeby promienie dochodziły do mojej szafki no nie?

- Jeśli jest tak samo ustawiona jak u mnie to na pewno. – Ania również dołączyła do przyjaciółki na ziemi.

- No właśnie, a zapaliło się dokładnie wtedy, kiedy próbowałam znaleźć swój sweter. Pomyślałam, że mogłoby być nieco jaśniej i voila.

- Tak się dzieje dlatego, że szkoła jest zaopatrzona w szereg magicznych zaklęć, mających na celu poprawę naszego samopoczucia. Prawdziwe życie poznamy dopiero po opuszczeniu szkoły lub na rajdach.

- Rajdy… - prychnęła Amelia, ciągnąca Zorę za rękę. – Głupie szkółki przetrwania. Podcieranie się liśćmi, picie deszczówki i nabawienie się szeregu chorób, które w naszym świecie można wyleczyć za pomocą jednego proszka czy zastrzyku, a tu zapewne się umiera.

            Ewelina nie mogła dłużej znieść sposobu bycia swej współlokatorki. Wściekła nie na żarty, gwałtownie zerwała się z podłogi i niemal rzuciła na blondynę z łapami.

- Jak ci się nie podoba, to po cholerę jesteś w tej szkole?! – zapytała dźgając palcem w pierś dziewczyny.

            Chciała ponowić swój atak, ale wtedy stało się naraz kilka rzeczy. Włosy Amelii stanęły w płomieniach, a świat wokół stracił dla Eweliny wszystkie dźwięki. Jakby tego było mało, obraz zaczął się rozmywać, a nogi stały się jak z waty. Poczuła, że leci nieuchronnie ku podłodze i była to ostatnia rzecz, jaką zapamiętała z tego południa.

            Jak wiecie od pewnego czasu mam nową betę, która uwija się bardzo sprawnie, a oprócz sprawdzania tej hodowli byków, pomaga mi w doskonaleniu polszczyzny :) Cieszę się Aleksandro, że ze mną jesteś i dziękuję Ci za twą nieocenioną pomoc. Naprawdę  jestem ci wdzięczna.

            Mam nadzieję drodzy czytelnicy, że ten chapter przypadnie wam do gustu. Jak widać, akcja się rozwija. Kolejny rozdział już wysłany do sprawdzenia, zaś 17 w trakcie pisania. Streszczenie kolejnych pięciu chapterów z pewnością pojawi się niebawem i może w końcu uda mi się pouzupełniać nieco zakładki. 

            Gorąco was pozdrawiam i dziękuję za wszelakie komentarze :)