Chapter 20

                Dzień chylił się ku końcowi i zmęczone przyjaciółki w końcu mogły spotkać się na wspólnej kolacji. Każda zamówiła po zapiekance z serem i dużym kubku herbaty. Jadły pogrążone w ciszy, lecz kiedy ostatnia z nich oddała swój talerz cicho dziękując, wzięły się za rozmowy.

- Ten dzień chyba nie ma końca! – Ewelina upiła łyk przyjemnie ciepłego naparu o posmaku wiśni. – Na dodatek zostało mi jeszcze zielarstwo. Przecież mój mózg o tej porze już przysypia, no!

- Twój mózg przysypia chyba o każdej porze. – Ania wysiliła się na uszczypliwość, choć sama ledwo co myślała.

- No co wy! – Sandra jako jedyna była wciąż nakręcona, aż promieniała. – To dopiero pierwszy, taki prawdziwy dzień. Przecież uczymy się tu o tylu wspaniałościach! Zawsze o tym marzyłyście! To nie algebra czy geometria, ani głupie całki! Macie do czynienia z prawdziwą magią!

                Zarówno Ewelina jak i Ania popatrzyły na nią jak na wariatkę. Sandra nigdy nie ekscytowała się tak fantastyką jak one, a tu proszę. Kiedy we dwie marudziły i myślały tylko jak znaleźć się w swoich łóżkach, Sandra cieszyła się każdą chwilą.

- No co? – zapytała niewzruszona wytrzeszczonymi spojrzeniami przyjaciółek. – Dajcie spokój i nie gapcie się tak na mnie!

- W sumie to może mieć trochę racji. – Ania nieco się ożywiła.

- Zgadza się! – Ewelina również nabrała energii. – To przygoda o której od dawna marzyłam i nie zamierzam marudzić już pierwszego dnia! Proponuję zatem po moim zielarstwie przejść się na basen.

- Świetny pomysł! – Sandra od razu podchwyciła propozycję przyjaciółki. – Zapakujemy z Anią twoje rzeczy na basen i będziemy czekać na schodach.

- Zgoda! – Ewelina odstawiła naczynie z głośnym hukiem, aż zwróciła na siebie uwagę kilku uczniów. – Dobra uciekam na zajęcia! – Ucałowała każdą w policzek, po czym pomknęła jak strzała by stawić czoła ostatnim zajęciom tego niezwykłego, magicznie długiego dnia.

***

                Poniedziałek był przysłowiowym czubkiem góry lodowej całego tygodnia, ale na szczęście Ewelina nie rozbiła się o niego. Z coraz większym zapałem studiowała wszystkie księgi i papirusy jakie tylko zdołała dostać w swoje łapki. Nie zrezygnowała też z częstych wypadów na basen czy w inne zagłębie szkoły. Cieszyła się wszystkim jak tylko mogła i nie zważała na zmęczenie. Spała po niecałe sześć godzin dziennie, co w jej wypadku było wielkim poświęceniem i wcale nie utyskiwała swym przyjaciółkom. Była przykładem szczęścia i radości. Roześmiana z wiecznym uśmiechem, serdecznia dla wszystkich w koło.

                Najbardziej polubiła zajęcia z opanowania umiejętności magicznych, które choć szły jej najgorzej, dawały ogromną satysfakcję. Kiedy sprawiła, że jej długopis uniósł się kilka centymetrów nad biurko, omal nie pękła z dumy. Nie obchodziło ją, że większość uczniów lewitowało swe przedmioty pod sam sufit sali. Dla niej liczył się fakt, że ma w sobie choćby i nędzną iskierkę mocy.

                Kiedy w końcu przyszedł czas na piątkowy obiad, była tak szczęśliwa i wyluzowana, że aż promieniała. Z iskierkami radości w oczach, wyczekiwała nadejścia przyjaciółek.

                Ania pojawiła się na stołówce jako pierwsza i choć wyglądała jak kupka potarganego nieszczęścia, to i tak szeroko się uśmiechała.

- Tusz ci się rozmazał. – Ewelina podała rudowłosej lusterko.

- Dzięks. – Ania szybkimi, sprawnymi ruchami poprawiła makijaż i jako tako pukle loków.

- To jakie mamy plany na weekend?

- Ponoć ma się odbyć wycieczka do miasta. Będzie można wymienić trochę kaski na tutejszą walutę i zaszaleć. Poza tym jutro wieczorem odbędzie się imprezka integracyjna. Potańcówka czy jakoś tak.

- Ojoj! – Ewelina zakryła usta dłonią. – Wydawało mi się,  że to będzie za tydzień.

- Za tydzień kochanieńka to zaczną się pierwsze obozy przetrwania. Myślisz, że dlaczego mamy teraz mnóstwo zajęć z teorii łapania ryb czy polowania, oraz tego co należy robić mając przy sobie jedynie kozik? – Ania zamówiła spaghetti i szklankę coli. Ewelina wybrała tym razem kurczaka w cieście kokosowym z frytkami, a do picia sok winogronowy. Dania wyglądały tak przepysznie, że obu przyjaciółkom zaburczało w brzuchach.

- A tak w ogóle to gdzie wcięło Sandrę? – Ewelina pałaszowała posiłek, aż jej się uszy trzęsły. Wyglądała jak wyjątkowo wygłodniały pies, co przez tydzień nie widział jedzenia.

- Właśnie idzie! – Rudowłosa wskazała palcem trzecią przyjaciółkę, wciągając zarazem kolejną porcję makaronu.

- Słyszałyście o potańcówce?!

- Nom. – odpowiedziała Ewelina z wciąż pełnymi ustami.

- Ewel ty nie bądź taka hej do przodu. – Ania uśmiechnęła się złośliwie. – Terminy się jej pomyliły. – Objaśniła widząc pytające spojrzenie Sandry.

- W sumie to nic nowego. – Skwitowała blondynka siadając i zamawiając naleśniki z serem i bitą śmietaną.

- Hej no! Wielkie dzięki! – Oburzona Ewelina machnęła widelcem i kawałek nadzianego przed chwilą kurczaka, poszybował prosto na twarz Sheridana.

- Oh fuck! – pisnęła spanikowana. – Błagam powiedzcie, że tego nie zrobiłam?

- Nie zrobiłaś. – Sandra wyciągnęła z torby jakąś kartkę i coś na niej zanotowała. – Jak na razie wygrywasz Aniu.

- Wiedziałam, że nie będzie pełnego tygodnia.

- Co to? – Ewelina czerwona jak burak próbowała się maksymalnie skulić błagając w duchu, aby Sheridan nie zauważył kurczaka na swojej twarzy.

- A nic takiego. Zakładamy się z Sandrą ile dni wytrzymasz bez żadnej wtopy.

- Bardzo śmieszne! – pisnęła Ewelina widząc jak czarnowłosy podnosi się ze swego miejsca i rusza w jej stronę.

- To chyba twoje. – Położył kurczaka obok jej talerza. – Jeśli chciałaś zjeść ze mną obiad, mogłaś po prostu poprosić. Rzucanie jedzeniem to zagrywka z przedszkola. – Uśmiechnął się leniwie po czym bez pytania zajął miejsce obok Eweliny.

- Wcale cię nie zaczepiałam! – prychnęła oburzona. – To było niechcący! – Czerwona jak burak podniosła się gwałtownie. – Ja już skończyłam! – Chciała odejść, ale Sheridan mocno złapał ją za nadgarstek powstrzymując tym samym możliwość ucieczki.

                Ewelina widząc chichoczące przyjaciółki wściekła się jeszcze bardziej. Pamiętając kilka lekcji z samoobrony, wyrwała dłoń z uścisku. Źle wyliczona siła zachwiała równowagą Eweliny. Dziewczyna wykonała kilka chwiejnych kroków w tył, a następnie wpadła na chłopaka idącego z brudnymi talerzami.

                Kolejne wydarzenia trwały kilka sekund, ale czerwonowłosej zdawały się trwać całą wieczność. Zaskoczony student wyrzucił w górę całą zawartość tacy z nieskończonymi posiłkami, a te z kolei poleciały prosto na grupkę wypacykowanych dziewczyn. Ktoś wrzasnął „Bitwa na żarcie!” i po chwili cała sala rozbrzmiewała gwarem, śmiechem i gdzieniegdzie złorzeczenie. „Tipsiary” , które oberwały jako pierwsze, wgapiały się w Ewelinę krwiożerczymi spojrzeniami.

- Dobra, chodu! – Sandra chwyciła przyjaciółkę i wymijając latające jedzenie, wyprowadziła ją ze stołówki.

- Powiedz, że to się nie wydarzyło. – Ewelina wyglądała na lekko zszokowaną. Jej twarz przybrała nawet niezdrowy, szary odcień. – Powiedz, że nie wydurniłam się po raz kolejny, błagam!

                Ania dogoniła dziewczyny dopiero po kilku chwilach. Wyglądało na to, że nie wyszła z bitwy bez szwanku. W jej rudych lokach smętnie zwisała sałata i kawałki marchewki.

- Wyglądasz jak chodzący Colesław. – Ewelina wróciła nieco do siebie i nie mogła darować sobie tej drobnej uszczypliwości.

- Nie denerwuj mnie! To twoja wina! Uhhhhh!!! Czasami mam ochotę ukręcić ci ten czerwoniasty łep!

- Przecież to niechcący! – Ewelina broniła się zaciekle.

- Całe twoje życie przepełnione jest niechcący i niespecjalnie!

- Dziewczyny basta! – Sandra jak zawsze stanęła na wysokości zadania. – Nic poważnego się nie stało. Podajcie sobie dłonie i to już.

                Przyjaciółki burcząc pod nosami przeprosiły się i wyciągnęły do siebie dłonie. Ania próbowała pociągnąć Ewelinę i podłożyć jej nogę, za to Solanowa niemalże zmiażdżyła dłoń Krukowej.

- No to skoro wszystko w porządeczku to ja uciekam na następne zajęcia.

                Blondynka pożegnała się z przyjaciółkami  po czym zniknęła w odmętach korytarza.

- Ja też lecę. Muszę doprowadzić się do porządku. Widzimy się na kolacji! – Odchodząc Ania sprzedała przyjaciółce solidną mukę w ramie. Od tak, dla utrzymania właściwych relacji.

***

                Promienie wczesno jesiennego słońca padły na twarz śpiącej wśród książek Eweliny. Szybkie spojrzenie na zegarek utwierdziło ją w przekonaniu, że do zbiórki ma jeszcze trzy godziny.

                Kiedy dnia poprzedniego wróciła z basenu, postanowiła odrobić wszystkie prace domowe. Niestety, kiedy wzięła się za referat z Historii Świata Magii, po prostu zasnęła. Prostując się i ziewając poczuła nieprzyjemne skutki  spania na drewniano – książkowym łożu.

                Pojękując cicho wykonała kilka skłonów, wzięła mundurek i ruszyła do łazienki. Na szczęście pozostałe dziewczyny wciąż spały. Szybko wykąpała się w pachnących olejkach po czym założyła mundurek na wciąż lekko wilgotne ciało. Gdy wróciła do pokoju była uśmiechnięta i pełna pozytywnej energii. Idealny nastrój na wycieczkę do miasta.

- Cześć. – Zuza wystawiła swoją zaspaną głowę kilka centymetrów po za framugę pokoju Eweliny. – Masz może pożyczyć zielony cień?

- Jasne. – Solanowa rzuciła koleżance małe, okrągłe pudełeczko, a ta pochwyciła je w locie. – Bliźniaczki już wstały? – Zapytała jednak odpowiedź sama otrzymała, bowiem właśnie w tej samej chwili obie usłyszały głośne kichnięcie po którym ze wspólnego pokoju przyleciał powiew zimnego wiatru.

- Nie wyobrażam sobie mieszkania z nimi jak złapią przeziębienie. – Zuza uśmiechnęła się do Eweliny po czym zniknęła powracając do szykowania.

                Solanowa pokręciła głową rozbawiona. W sumie ona też wolała nie wyobrażać sobie jak mogłaby wyglądać płomienisto-ognista zawieja wywołana przeziębieniem, albo uczuleniem na pyłki. Z pewnością nie chciałaby doświadczyć czegoś podobnego na własnej skórze.

                Uśmiechając się pod nosem i wciąż ciesząc z nadchodzącego dnia, dokończyła makijaż, chwyciła torbę i pobiegła na śniadanie.

                Ania i Sandra były w połowie jedzenia, kiedy szczerząca się Ewelina zajęła miejsce obok.

- Widzisz ty ją? – Ania wsadziła do buzi kolejny kęs kanapki z pastellą z suszonych pomidorów. – Cieszy się jak głupi do sera.

- No dzięki. – Ewelina udała obrażoną. Nadęła policzki i zrobiła usta w Dziubek.

- I jeszcze wygląda jak rybka nadymka.

- To co, gotowa do wymarszu? – Sandra zwróciła się do Eweliny.

- No pewka! – Solanowa zamówiła na śniadanie parówki w cieście francuskim i skończyła posiłek szybciej niż przyjaciółki.

- Wolniej bo się nabawisz jakiejś zgagi albo bogowie wiedzą czego. – Sandra dopiła herbatę i oddała naczynia przechodzącej dyżurnej. – No to komu w drogę, temu czas! Chodźcie.

                Ewelina skończyła pić kefir, oddała naczynia i pobiegła za przyjaciółkami, które wraz z resztą uczniów właśnie wychodziły na dziedziniec.

                Starsi studenci szli luźnymi grupkami mijając pierwszoroczniaków i wychodząc po za teren szkoły. Nie musieli czekać na opiekuna i mogli udać się do miasta na własną rękę. Ewelinie wydawało się nawet, że widziała Sheridana idącego z grupką kolegów.

                Szybko potrząsnęła głową, aby odtrącić zbędne myśli.

- To już chyba wszyscy, którzy wpisali się na listę. – Daniel machał całkiem długim kawałkiem pergaminu. – Spóźnialscy udadzą się innym razem. No nic. Dziatwa wymarsz za mną!

***

                Podróż do miasta zwanego Refugium odbyła się w iście magiczny sposób. Daniel poprowadził całą grupę ścieżką do lasu, gdzie przy wiekowym dębie znajdował się kamienny krąg. W środku stał wielki głaz z wykutą magiczną runą. Kamień emanował delikatnym, soczyście zielonym światłem, który obejmował jedynie okrąg mniejszych kamieni. Studenci po kolei wchodzili do środka tajemniczej budowli i znikali w czasie krótszym niż mrugnięcie oka.

                Ewelina czuła się podczas teleportacji tak jak wtedy gdy zjeżdżała kolejką górską. Uczucie to było pełne radości i obietnicy dobrej zabawy.

                Kiedy w końcu ponownie otworzyła oczy znajdowała się na łące, a tuż przed nią podążał sznurek innych uczniów. Widząc Anię podbiegła do niej i razem czekały aż trzecia z przyjaciółek w końcu dołączy.

- Ale było bosko! – Roześmiana Sandra chwyciła kumpele po pachy i pociągnęła w dół drogi wymijając ślamazarne studentki w obcasikach. – Ja chcę jeszcze raz!

- Ja też! Ja też! – Ewelina również była pełna entuzjazmu i tylko Ania zdawała się nieco zbyt cicha. Wyglądała jakby do reszty zagłębiła się w rozmyślaniach.

- Cześć dziewczyny! – Do grupki dołączyła zasapana Anika. – Boshe ledwo zdążyłam! – Dodała pośpiesznie przeczesując dłonie ciemne loki. – Myślała, że was nie dogonię. Zdążyłam w ostatniej chwili, kiedy głaz zaczął już przygasać. Wskoczyłam za Danielem i trochę się wkurzył. Ale przeszło mu jak poczęstowałam go krówkami domowej roboty. Chcecie? – Wyciągnęła w stronę dziewczyn kilka cukierków opakowanych sreberkiem, zapewne ukradzionym świstakowi.

- Ale ci się udało i to się liczy, no nie? Poza tym dobrze wiedzieć, czym można przekupić naszego opiekuna.  – Ewelina poklepała czarnowłosą po plecach.

- Ano się udało. O w mordkę fretki albinoski! Patrzajta! – Szybkim ruchem wyrzuciła palce prawej ręki przed siebie.

                Dziewczyny właśnie dotarły na wzniesienie z którego mogły podziwiać wspaniałe widoki. Tuż pod nimi rozciągała się dolinka na dnie której, na skraju błękitnego jeziora rozrosło się całkiem spora mieścina.

                Po środku kamienno-drewnianych zabudowań stała majestatyczna, czarna wieża. Wyglądała niczym samotna świeczka na wielkim torcie.

                Ewelinie od razu skojarzyło się z wieżą złego maga. Nie wiadomo czemu gdy patrzyła na budowlę wyrastającą  z miasta, wzdłuż kręgosłupa zaczęła spływać zimna kropla potu. Mogłaby przysiąc, ze z góry patrzy na nią ktoś na kształt Saurona.

- Wszyscy pierwszoroczni na prawo! – Głos Daniela był magicznie wspomożony, aby przebić się przez cały ten harmider.

                Kiedy studenci w końcu zebrali się w całkiem sporą kupę, zaczął przemawiać z szerokim uśmiechem wymalowanym na przystojnej twarzy.

- Kamień teleportacyjny po tej stronie jest czerwony, co oznacza brak aktywności. Kiedy zapłonie zieloną poświatą, przeniesie was powrotem do lasu w okolicach szkoły. Tyle osób ile przeszło w jedną stronę, tyle będzie mogło wrócić. Tatuaże umożliwiają korzystanie ze szkolnych portali po ówczesnej ich aktywacji przez któregoś z przechodzących. – Ogarnął wszystkich wzrokiem po czym klasnął radośnie w dłonie. – No i to by było na tyle! Pamiętajcie o dzisiejszej potańcówce, która startuje o dwudziestej. Nie zgubcie się i nie zapomnijcie, zamek zamykamy równo z wybiciem północy! A teraz zmiatać i życzę udanej zabawy!

                Studenci w mgnieniu oka rozproszyli się po drodze wesoło plotkując o czekającej ich przygodzie.

                No i kolejny chapter za nami. Widzicie jak się Inferno ostatnimi czasy rozhulał? Oczywiście rozdział nie jest zbetowany, ale z czasem będzie poprawiony ;p Na pewno :] Puki co wystarczyć musi taki :P Oby się wam spodobał! Z informacji kolejnych, zapraszam wciąż do wzięcia udziału w konkursie na Świecie Magii Collegium Magicae Wklejajcie buttony, informujcie innych :) Do wygrania mnóstwo różnych różności :) Nie czekajcie do ostatniej chwili! 

                Gorące pozdrowienia i do zobaczenia pod koniec tygodnia na kolejnym chapterze :p