Chapter 24

- Oh jak wy nic nie rozumiecie! Dokonało się! Mam w sobie moce tysięcy w tym wasze! Jestem nie do pokonania! – Pimedus niemal wrzeszczał, a jego głos przepełniony był ekscytacją. Kiedy Wiedzący myśleli, że już go obezwładnili na dobre, ten uderzeniem mocy odrzucił napastników, a ci poszybowali kilka metrów, po czym z głośnym łoskotem runęli na ziemię.

- Jest za silny. – Wiking podniósł się do pozycji siedzącej, po czym głośno dysząc splunął na podłogę czerwoną od krwi śliną.

- Musimy spróbować! – Matka Very próbowała stanąć na chwiejnych nogach jednak niemal od razu upadła z powrotem na kolana.

- Patrzcie! – Czerwonowłosy wskazał kryształ, od którego odpadł właśnie spory fragment. – Jeśli wciąż będzie wysysał z niego moc, proces może okazać się nieodwracalny, a Cormundum umrze!

- Musimy zatrzymać go za wszelką cenę, nawet za cenę własnego życia! – Matka Very podniosła się z ziemi, stanęła wyprostowana i zaczęła inkantację zaklęcia. – „Za cenę krwi, co w żyłach mych płynie, by ocalić to, co bogowie nam ofiarowali. Z nadzieją i wiarą dobrowolnie oddać, co kocha się od dnia narodzin. Oddaję, co moje, najcenniejsze we mnie. Oddaję źródło mego prawdziwego ja!”

                Inkantacja miała hipnotyzującą melodię i kiedy przyłączyło się do niej pozostałe pięć głosów, brzmiała niczym grom, dudniąco i potężnie.

                Ania obserwowała jak Wiedzący otoczyli zdrajcę i jak ten nieco pobladł słysząc słowa oraz widząc upuszczaną krew z naciętych dłoni. Wszystko było na dobrej drodze i nawet czerwona barwa w krysztale znów ustępowała pola tej migotliwej i tęczowej.

- Głupcy! Poświęcacie siebie w imię czego?! Tych obcych, co coraz nie chętniej oddają moc, czy w imię nędzników pozbawionych magii, którzy lada chwila skoczą wam do gardeł pragnąc więcej dla siebie?! Przyjdzie dzień, kiedy się od was odwrócą! Kiedy spalą waszą utopię! Co wtedy poczniecie?! Ja po prostu miałem odwagę sięgnąć po coś, co i tak się nam należy, jako najsilniejszym i najlepiej obdarzonym! Wszak bogowie mieli wobec nas większe plany niżeli usługiwać tym niewdzięcznym niemagicznym robakom! Czyż to nie my jesteśmy stworzeni na ich podobieństwo?! Czyż to nie my tak jak oni możemy być kreatorami oraz mścicielami, jeźdźcami zagłady?! – Głos Pimedusa był coraz słabszy, lecz nawet wtedy gdy widać było wyraźnie jak gaśnie, Wiedzący nie zaprzestawali inkantacji.

                Ania była zadowolona, że oto nastał koniec, a ci dobrzy zwyciężyli. Niestety moi mili, nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo była w błędzie.

                Gdy szóstka zajmowała się unieruchamianiem blondyna, zdradziecka czerwona moc niezauważenie wplatała swe nitki w zaklęcia, wysysając z niego coraz więcej energii.

Pierwsza na kolana opadła kasztanowłosa i choć wciąż deklamowała inkantację jej ciało było pozbawione sił. Skóra zrobiła się biała, a pod oczami momentalnie pojawiły się czarne cienie. Kobieta, choć pulchniejsza wyglądała jakby powoli się w sobie zapadała. Elfi mężczyzna widząc upadek swej ukochanej naparł na Pimedusa ze zdwojoną siłą. Upór bywa jednak niewystarczający, gdy moc wycieka z i tak osłabionego organizmu.

Mijały kolejne minuty, aż w końcu Wiedzący nie mieli sił podtrzymywać dłużej zaklęcia. Upadli na ziemię tracąc przytomność i tak oto ostatni obrońcy zostali pokonani.

Gdyby mogła Ania już dawno by się rozpłakała. Niestety dusza przeżywała wszystko w ciszy. Ból i rozpacz kłuły w brzuchu i sercu drążąc w widmowych narządach prawdziwe dziury.

- Nie potraficie zrozumieć, że wygrywają ci, co nie boją się zaryzykować. – Szatański śmiech wydobywał się z gardła Pimedusa.

                Kolejna fala mocy naparła na budynek, który zaczął kruszeć w oczach. Piękna świątynia sypała się niczym domek z kart, pozostawiając w powietrzu zawiesinę z pyłu.

                Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na blondyna, jako zwycięzcę. Zło wygrało wykorzystując w rozdaniu najgorsze i najmniej przewidywalne triki. Pokonało wszystkie pionki po stronie dobra i śmiejąc się okrutnie triumfowało pierwszy raz od tysięcy lat, a dokładniej od momentu, kiedy zabiło wszystkie dinozaury.

                Szóstka Wiedzących leżała nieprzytomna na ziemi, a moc wzbierająca w Pimedusie z minuty na minutę powodowała coraz większe szkody. Na Cormundum pojawiało się coraz więcej pajęczych pęknięć spowodowanych czerwoną, zdradziecką mocą. Koniec historii był bliski, Kruk czuła to całą sobą.

                Nadzieja umierała powoli, rysując ostrymi pazurami po duszy Ani krwawe blizny. Dobro zostało pokonanie, a ból z tym związany jątrzył się niemiłosiernie wywołując u dziewczyny coraz to nowsze spazmy bólu. Ruda czuła się sparaliżowana i gdyby mogła wykrzyczałaby całe cierpienie siedzące w jej widmowych trzewiach.

                Pimedus ogarnięty rządzą władzy i szczęściem wynikającym  z wygranej, zupełnie przestał zwracać uwagę na powoli dochodzącą do siebie Verę. Dziewczyna drgnęła delikatnie, a oczy otworzyły się nieznacznie. Życie wracało do zemdlonych członków i choć wzrok się rozmazywał, a w głowie szumiało stado os, dziewczyna zebrała w sobie ostatki sił i dźwignęła się na nogi. Powoli, omijając spadające tu i ówdzie odłamki świątyni dotarła do ciała matki chcąc sprawdzić czy żyje. Ciało choć obite i okrwawione poruszało się delikatnie w nierównym rytmie rzężącego oddechu.

- Matko… - W oczach Very pojawiły się łzy, których nie mogła powstrzymać, a także pewien niepokojący błysk. Zdeterminowana postanowiła poświęcić życie w imię dobra.

                Uważając by ogarnięty szałem Pimedus nie dostrzegł jej zbyt wcześnie, podeszła do kryształu i odszukując jeden z jego fragmentów między gruzowiskiem, podniosła go w posiniaczoną dłoń. Skradając się ostrożnie, powoli i bezgłośnie w końcu znalazła się za plecami zdrajcy. Kiedy ten unosił dłonie ku niebu obserwując kolorowe pasemka mocy skrzące się na skórze, Vera uniosła ostry fragment kryształu i wbiła mu go w środek kręgosłupa. Starając się włożyć w cios ostatki magii, pchnęła Pimedusa z całych sił.

                Blondyn zawył przeraźliwie i sparaliżowany upadł twarzą na posadzkę. Vera mocniej docisnęła kryształ, który ze swej zwykłej barwy zaczął mienić się setkami odcieni.

- Zdrajca zawsze musi ponieść konsekwencje swych czynów! – Mówiąc to splunęła na podłogę obok Pimedusa.

                To co stało się chwilę później było dla Ani niezbyt zrozumiałe.

                Kryształ wciąż wystający z pleców blondyna, zaczął wypuszczać moc więzioną do tej pory w ciele zdrajcy. Uwolniona energia szybowała po całej sali wyrządzając jeszcze większe szkody. Vera widząc co się dzieje podbiegła do matki, aby ją ocucić. Kobieta jak i pozostała piątka wiedzących powoli dochodziła do siebie.

- Co się dzieje? – Zapytała kiedy córka pomogła podnieść się jej z ziemi.

- Pimedus nie żyje, ale obawiam się, że kryształ został zbyt poważnie uszkodzony. Wszystko się rozpada.

                Kiedy obie myślały, że gorzej być nie morze do świątyni wpadł jeden ze strażników. Z rozciętym łukiem brwiowym, broczył krwią na posadzkę, ale nie zwracał na to uwagi.

- Kapłanko, Wiedzący… – Przyłożył pięść do piersi w geście szacunku. – Wyspa zaczęła tonąć!

- Co?! – Vera zbliżyła się do mężczyzny wciąż będąc oparciem dla matki.

- Wstrząsy targają całą wyspą, wokół której tworzy się wielki wir zasysający nasz dom! – Kolejna kropla spadła na ziemię. – Nie ma możliwości odbicia od brzegu. Łodzie które próbowały wywieźć spanikowanych ludzi, zostały zmiażdżone!

- Vero puść mnie. – Wiedząca stanęła o własnych siłach i choć wyglądała jak kupka nieszczęścia, minę miała hardą i zdecydowaną. – Idź i przeprowadź inkantację otwierającą wrota! My postaramy się okiełznać moc kryształu. Jeśli nam się nie uda ewakuuj wszystkich.

- Ależ matko nie mogę cię teraz zostawić…

- Idź i pełnij swą rolę! Jesteś Kapłanką Wiedzących! Musisz ocalić ilu się da!

                Vera nic już nie powiedziała. Przytuliła matkę po czym ze łzami w oczach wybiegła za strażnikiem.

                Blondynka widząc, że pozostali również stanęli na nogach, zaczęła wymawiać inkantację. Pierwsze pasma mocy wchłonęły się w jej ciało, jednak sztorm magii hulającej pod resztkami sufitu nie wróżył zbyt dobrze.

                Pozostali nie zamierzali się jednak poddawać. Powtarzając słowa koleżanki stanęli w kręgu wokół kamienia i próbowali zażegnać rozpętane piekło.

                Moc śmigała w powietrzu wsiąkając w ciała Wiedzących. Ania widziała pasma o najróżniejszych kolorach, które wchłaniane były przez magów, a następnie oddawane do kryształu. Proces wydawał się niemieć końca i kiedy wszystko wyglądało jakby szło w końcu po prostej, coś poszło nie tak. Kryształ pękł z głośnym trzaskiem, a świetlista łuna zalała całe pomieszczenie.

                Kruk usłyszała potężny wybuch i kolejne co pamiętała, to lepka ciemność otulająca jej eteryczną postać.

***

                Ewelina ziewnęła przeciągle próbując mocniej nakryć się staruszkowym pledem. Niestety Sandra mocno trzymała drugi koniec, więc akcja z góry skazana została na porażkę. Nie mogąc okryć zmarzniętych pleców postanowi wstać i poszukać czegoś co mogłoby robić za toaletę.

                Rozglądając się po izdebce zauważyła resztkę wczorajszej kolacji składającej się z placków zbożowych. Odgryzła kawałek i popiła resztką wina z kubka.

                Słysząc pochrapywania właścicielki chatynki, otworzyła ciężką, mosiężną zasuwę i wyszła na zewnątrz.

                Na dworze panowała szarówka zwiastująca rychły świt. Wszystko wskazywało na okolice godziny szóstej. Przeciągając się i ziewając ruszyła na tył domu w poszukiwaniu wychodka lub czegoś w tym rodzaju.

                Załatwiła wszystkie poranne potrzeby, obmyła twarz i ręce wodą ze studni i dla ogrzania ciała, postanowiła porąbać kilka drew. Chociaż tak mogła odwdzięczyć się staruszce,  która udzieliła im gościny, a także nakarmiła i napoiła oraz pomogła opatrzyć Anię.

                Gdy dnia poprzedniego po niezwykle burzliwych przygodach z kuco-wilkami, rozsiadły się przy stole kobieciny i opowiedziały jej co im się przytrafiło, siwowłosa zaproponowała im pomoc w trafieniu do portalu, ale dopiero następnego dnia. Przystały na propozycję bo i specjalnie innego wyboru nie miały.

                Ewelina była niesamowicie wdzięczna kobiecie i od razu zapałała do niej wielką sympatią choć nie potrafiła zrozumieć do końca czemu. Cóż, widocznie los rządzi się własnymi prawami i tworzy pokręcone ścieżynki w ludzkich życiach, kierując się przy tym bogowie jedni wiedza czym.

- Widzę, że ranny z ciebie ptaszek. – Staruszka podała Ewelinie kubek ciepłego mleka z odrobiną miodu.

- Kiedy się denerwuję nie mogę spać. – Odpowiedziała zgodnie z prawdą.

- A czymże się denerwujesz?

- Wie pani…

- Wystarczy Fanny. Kiedy mówisz do mnie per pani czuję się jeszcze starzej. – Siwowłosa zaśmiała się radośnie po czym poprawiła chustę, która zsunęła się z jej kościstych ramion.

- Wiesz Fanny, po prostu wczorajszy wieczór był dość… - Czerwonowłosa próbowała ze wszystkich sił znaleźć odpowiednie słowa.

- Dość interesujący?

- Raczej szokujący. Nie miałam okazji widzieć nawet normalnego wilka, nie licząc tych w telewizji, a wczoraj prawie pożarły mnie takie wielkości źrebaków. To było trochę jak kiepski horror klasy D.

- To nie są normalne stworzenia one…

- Ewel! Ania się obudziła! – Sandra przybiegła do Solanowej, chwyciła ją za dłoń i pociągnęła do środka. Kruk siedziała na sienniku ze spuszczoną głową i złorzeczyła pod nosem.

- Ania? – Ewelina podeszła do przyjaciółki, a kiedy ta podniosła na nią wzrok lekko podkrążonych oczu i nieśmiało się uśmiechnęła, rzuciła się na nią i zaczęła ją obściskiwać. – Anka do cholery! – Krzyczała, a z oczu kapały ciepłe łzy. – Nawet nie wiesz jak się wystraszyłyśmy! Boshe nigdy więcej mi tak nie rób!

                Kruk nie mogła nic powiedzieć na swoją obronę ponieważ Ewelina wycisnęła z jej płuc całe powietrze.  

- Ddduusisz mnie! – Wysapała w końcu i kiedy przyjaciółka odsunęła się na bezpieczną odległość, kontynuowała. – Gdzie my w ogóle jesteśmy? No i macie coś do picia? Nie wiem czemu, ale strasznie boli mnie głowa. Chyba zaczyna się kac gigant.

                Sandra podała Ani kubek, który napełniła mlekiem.

- Na zdrowie! – Zawołała Kruk po czym przechyliła gliniane naczynie i wypiła wszystko do dna. Mlaszcząc niczym mały kociak oblizała spierzchnięte wargi.

- Co to było? – Ewelina odgarnęła z twarzy przyjaciółki zabłąkany lok. – Czemu zemdlałaś?

- Nie wiem. – Ania podrapała się po głowie. – Chyba miałam jakiś dziwny sen, ale totalnie go nie pamiętam. – Przez jej ciało przeszły ciarki. – Mam dziwne wrażenie, że powinnam o czymś pamiętać.

      Kolejny chapsik za nami! Juhu! Normalnie przygoda idzie do przodu, a ja jestem z siebie dumna, że pisze mi się bez najmniejszych oporów. Oczywiście rozdział zawiera bardzo dużo błędów, ale z czasem zostaną one z pewnością poprawione ;p

      Na koniec chciałam podziękować mojej Andzi Muzie Natchniuzie :* za wspaniałą wycieczkę dnia dzisiejszego. Aby nie siedzieć i się nie obijać, wyruszyłyśmy na zwiedzanie Ciechanowa :) Pozdrawiam wszystkich mieszkających w tym uroczym mieście. Jeśli zaś mowa o zamku, to muszę przyznać, że jest przeuroczy. Bardzo mi się spodobał i oczywiście narobiłyśmy mnóstwo fotek :) Oto dwie z nich ;p Pierwsza słitaśna focia z rąsi i oczywiście świadectwo tego jaka ze mnie żarłoczna bestia :p

      No i to by było na tyle :D Żegnam was ze swego raju i uciekam kończyć rzeźbić swoją różdżkę XD Bawię się w Olivandera XD i puki co jeszcze nic sobie nie zrobiłam :p