Chapter 25

                Kiedy dziewczyny obściskiwały się w uściskach radości i ulgi, do chatynki weszła właścicielka. Zadowolona z przebudzenia Ani, przyrządziła śniadanie (okropną kaszę manną posłodzoną odrobiną miodu) po czym ubrała się i była gotowa do wymarszu. Dziewczyny podziękowały za opiekę, pomogły uprzątnąć obejście i gdy pierwsze promienie słońca zaczęły ogrzewać gdzieniegdzie pożółkłą trawę, cała czwórka ruszyła w stronę portalu.

                Jakie było wielkie zdziwienie dziewczyn kiedy okazało się, że Fanny mieszka dosłownie o rzut beretem od kamiennego kręgu, który wciąż emanował delikatną zieloną poświatą.

- Jesteśmy na miejscu. – Staruszka przysiadła na jednym z głazów leżących w pobliżu. Szybki marsz nieco ją zmęczył.

- Jeszcze raz bardzo dziękujemy! – Ewelina uścisnęła kobietę i dopiero po chwili zrozumiała, że mogła zachować się niestosownie. Na szczęście Fanny odwzajemniła uścisk i nawet poklepała ją po ramieniu. Zadowolona i uśmiechnięta od ucha do ucha stanęła z boku, aby i pozostałe mogły się pożegnać.

                Kiedy w końcu wszyscy wymienili przyjazne uściski, dziewczyny przeszły portalem na teren szkoły. Gdy będąc po drugiej stronie opuściły krąg, kamienie zbladły i wydawały się być zwykłymi głazami jakich w Świecie Techniki można było znaleźć setki po lasach czy bagniskach.

- Mam dość przygód jak na jeden rok. – Sandra przeciągnęła się tak, że aż pozostałe usłyszały trzeszczenie kości. – Idę do łóżka i nie ma takiej siły, która by mnie z niego wyciągnęła przed obiadem.

- Ja chcę do wanny! – Ewelina ziewnęła przeciągle.

- A ja bym coś zjadła. Nie chcę narzekać, ale ta śniadaniowa paćka zupełnie nie była w moim guście.

                Przyjaciółki w o niebo lepszych nastrojach powędrowały prosto do szkoły. Na całe szczęście most zwodzony był opuszczony już od samego świtu i dziewczyny mogły zakraść się na dziedziniec zupełnie niezauważone. Pożegnawszy się każda ruszyła w swoją stronę, starając się jak najszybciej trafić do dormitoriów.

                Ewelina zapięła pożyczoną od Ani bluzę, po czym cichcem zaczęła przemykać między kolumnami. Kiedy drzwi wejściowe do wieży pomarańczowej były tuż, tuż na wyciągnięcie ręki, usłyszała za plecami ciche pochrząkiwanie. Obawiając się najgorszego (w postaci rektorki, albo coś w tym guście) odwróciła się powoli, marszcząc czoło. Serce waliło jak oszalałe kiedy jej wzrok padł na nikogo innego jak na…

- Daniel?! – Powiedziała nieco głośniej niż zamierzała. Głos potoczył się echem po korytarzu.

                Ten nic nie powiedział. Przywdziewając na twarz grobową minę, kazał jej iść za sobą.

                Solanowa chcąc nie chcąc powlokła się za mężczyzną, domyślając się iż konsekwencje ich wypadu mogą być dużo większe niż się spodziewała. Czy tylko ona musiała mieć takiego farta?

                Czarnowłosy poprowadził Ewelinę prosto do niewielkiego  pokoiku na parterze, które robiło za jego biuro. Niedbałym gestem wskazał jedno z krzeseł i kiedy w końcu na nim zasiadła, sam zajął swoje miejsce za biurkiem.

                Przez chwilę siedzieli pogrążeni w ciszy i kiedy, po czole Eweliny zaczęły spływać krople potu, a usta dygotać ze zdenerwowania, wypuścił wstrzymywane w płucach powietrze i powiedział:

- Nie wracanie do zamku na noc już przy pierwszym wyjściu nie należy do najmądrzejszych.

                Schylił się i po chwili wyciągnął z szuflady kawałek papieru, który następnie zaczął drzeć na małe kawałeczki.

- Już myślałem, że będę musiał składać raport o waszym zaginięciu. Nie zameldowałyście się w żadnej z gospód, co robiłyście przez całą noc?

                Ewelina przełknęła głośno ślinę i przygryzła wargę po czym zaczęła intensywnie myśleć co byłoby odpowiednim kłamstwem na tą okoliczność. O tym, że zadecydowała milczeć na temat kuco-wilków, wiedziała nim jeszcze przekroczyła próg pokoju Daniela.

- Yyyy… - Odpowiedź wskoczyła do jej głowy tak nagle, że aż delikatnie podskoczyła na fotelu. – Troszkę przesadziłyśmy ze świętowaniem i posnęłyśmy w rybackiej chatce. Wiesz było tam strasznie przytulnie i było palenisko to żeśmy rozpaliły i w ogóle. – Ewelina miała tylko nadzieję, że chatki w tym świecie wyglądają choć trochę tak jak opowiadał jej kiedyś dziadek.

                Oczy Daniela dziwnie się zwęziły, a ciało wyraźnie napięło.

- Po prostu zasnęłyście po świętowaniu? – Wwiercał dziury w ciele czerwonowłosej tak, że niemalże to czuła. – I nic się dziwnego nie działo? Jesteś pewna?

- Tak. – Ewelina posłała na koniec głupkowaty uśmiech, który miał kryć całe przerażenie, które wypłynęło na samo wspomnienie poprzedniego wieczoru.

                Daniel zapadł się w fotel nieco rozluźniony.

- Proponowałbym, abyście nie szarżowały tak bardzo. – Pokrzepiający uśmiech, który wykwitł na jego twarzy chwilę później przekonał Solanową, że tym razem kłamstwo przeszło gładko.

- Przepraszamy.

- Możesz już iść. Z pewnością jesteś zmęczona. – Daniel podniósł się i odprowadził ją do drzwi.

- Tak, ale czy nie będzie żadnych konsekwencji? – Zadając tak durne pytanie, sama w duchu się skarciła, ale było już za późno. Raz wypowiedziane słowa nie daje się cofnąć.

- O! – Zawołał jakby właśnie sobie o czymś przypomniał. – Dobrze, że o tym mówisz! – Klasnął uradowany w dłoni. – Miałem mieć dziś po południu dyżur w stajniach, ale skoro chcesz konsekwencji, proponuję abyś go ode mnie przejęła.

                Ewelina wybałuszyła oczy.

- Ale ja nigdy nie byłam w stajniach! – Zaprotestowała.

- No to będziesz miała okazję zbadać je dogłębnie. Wypucujesz boks Nightmare'a.

                Kiedy Daniel chciał nacisnąć klamkę, ktoś zapukał od drugiej strony. Dłużej się nie zastanawiając, mężczyzna otworzył wrota.

                Na korytarzu stała wysoka blondynka ze zmęczonym wyrazem twarzy. Ewelina aż się zachłystnęła. Dziewczyna była przepiękna. Smukła, pociągła twarz, duże szare oczy i różane usta tak idealnie ze sobą współgrały, że Solanowa dałaby sobie rękę uciąć idąc o zakład, że ma oto przed sobą elfkę. Czarny t-shirt, rurki włożone w turkusowe trampki i tegoż samego koloru rozpięta koszula świetnie na niej leżały.

- Przyszłam jak kazałeś. – Głos dziewczyny był równie miły dla ucha, jak jej wygląd dla oka.

- O świetnie, że jesteś Madziu. – Daniel wciągnął nowo przybyłą do środka. – Od kiedy to jesteś blondynką? – Zapytał biorąc w dłoń kilka złotych kosmyków.

- Odkąd przegrałam zakład z twoim bratem. Miałam do wyboru to, lub różowy. Z dwojga złego wolę być brana za głupiutką blondynkę niż…. Brrrr…. Na samą myśl przechodzą mnie ciarki.

                Ewelina wpatrywała się w Daniela i dziewczynę zastanawiając się nad ich komitywą. Marszcząc czoło próbowała rozkminić o co chodzi w tym maślanym spojrzeniu Daniela jednak nic nie przychodziło jej do głowy.

- Ekhę, to ja może pójdę i przekażę pozostałym informację o karze?

- Nie trzeba. Tym razem dyżur będziesz pełniła sama.

- Co?!

- Cóż pozostałych nie złapałem, więc teoretycznie mogę uznać, że nie wiem o ich nieobecności podczas balu.

                Solanowa milczała krzycząc wewnętrznie na niesprawiedliwość i wyjątkowego pecha, który kroczy za nią krok w krok.

- Jesteś okrutny! – Blondynka niespodziewanie stanęła w obronie czerwonowłosej.

- Madziu nie mieszaj się w sprawy moich podopiecznych. Dziewczyna zaszalała i musi odpracować, a także nauczyć się lepiej i sprawniej uciekać przed odpowiedzialnością. – Przyjaźnie poklepał Ewelinę po ramieniu, po czym delikatnie wypchnął ją na zewnątrz. – Wybacz, ale muszę rozprawić się z pewną nadpobudliwą trzecioroczną, tak Madziu.

- Uhhh! Ja ci dam nadpobudliwą! – Zaśmiała się radośnie wchodząc głębiej.

                Ewelina ruszyła do pokoju tuż po tym jak Daniel zamknął drzwi. No bo i po co miała pod nimi wystawać? Sama wpędziła się w popołudniowe sprzątanie i czyszczenie boksu Nightmare'a czymkolwiek by nie był. Miała jednak cichą nadzieję, że nie chodzi o żadnego byka i jego mieszkanko.

- Czy w stajniach trzymają krowy i ich pochodne? – Pytając samą siebie, w końcu doczłapała do pokoju. Szybko rozebrała się i przebrała w piżamę po czym ruszyła prosto do łóżka.

                Zasnęła nim głowa na dobre zapadła się w pierzastej poduszce.

***

- O kurcze! Ale piękna!

                Ze snu wyrwały Ewelinę głośne ‘ohy’ i ‘ahy’ współlokatorek. Przecierając zaspane oczy wyczłapała do wspólnego pokoju, aby przekonać się co do jasnej anieli się wydarzyło.

                Po środku pokoju walały się tysiące toreb i torebek, a raczej sakw i innych tego typu rzeczy. Bliźniaczki, Zuzanna, a nawet Paulina siedziały pośród tego bajzlu i pokazywały sobie zakupione na targu drobiaszczki. Ewelina była szczerze zdziwiona, że nawet blondyna dość złowrogo do wszystkich nastawiona, uczestniczyła w tym babskim rytuale.

- A widzieliście mój nowy wspomagacz? – Zuzanna wyciągnęła piękny, srebrny amulet o niezwykle kunsztownym zdobieniu z drogich szlachetnych i półszlachetnych kamieni.

                Solanowej szczęka opadła na sam dół. Szybko zerknęła na swój wiszący wciąż na szyi. Choć dnia poprzedniego wydawał się niesamowicie piękny ze swoimi filigranowymi zdobieniami, przy wspomagaczu Zuzy po prostu wymiękał. Widać było, że był już używany. Srebro było poszarzałe i nie lśniło tak jak u współlokatorki.

- Jest niesamowity! – Paulina wzięła wspomagacz w dłonie. – Wydaje się taki ciężki, a w dłoni nic nie waży. Ojejku jak się pięknie mieni!

                Amulet rzeczywiście świecił delikatnie w dłoniach czekoladowłosej.

- Naładowałam go już trochę swoją mocą. Sprzedawca mówił, że kamienie idealnie kumulują energię. Jakbym całkiem się wyprała z mocy, zawsze mogę skorzystać z tej wcześniej tu skumulowanej. Fajnie nie?

- No pewnie. – Paulina oddała amulet właścicielce.

- Tata powiedział,  że powinnam wybrać sobie najlepszy wspomagacz jaki tylko będę mogła znaleźć i go sobie kupić. Stwierdził, że to zamiast samochodu, który tu i tak pewnie by mi się nie przydał. – Wszystkie zachichotały radośnie.

- A co wy kupiłyście? – Tu zwróciła się do bliźniaczek. – Wasze wczorajsze kreacje były obłędne!

                Nikt nie zauważył opartej o framugę od dłuższego czasu, Eweliny.

- Wyglądałyście nieziemsko! – Podsumowała Zuzanna.

- To jeszcze nic. – Zora wyciągnęła jedno z pudełek i je otworzyła. Na dnie leżała przepiękna nowiuteńka torebka i buty idealnie do niej pasujące. – Normalnie za pół ceny. Będzie nie całe czterysta. No obłęd!

                Amelia uśmiechała się radośnie wyciągając swoje zakupy i patrząc na te należące do jej siostry. Wszystkie były niezwykle podekscytowane i zaraz po chwaleniu się nowymi rzeczami, przeszły do wspólnego obgadywania balu powitalnego.

                Ewelinę ścisnęło w żołądku. Czuła, że odstaje od współlokatorek, a zakupy przypomniały jej dlaczego. Nie miała kasy. Spłukana mogła sobie pomarzyć o tak wspaniałych rzeczach jakie sprawiły sobie dziewczyny.

                Wciąż niezauważona wycofała się do pokoju i opadła na łóżko. Walcząc ze łzami wciąż napływającymi do oczu, starała się skupić na czymś zupełnie innym.

                Przyszła pora obiadu i wszystkie wciąż śmiejąc się i gadając o balu, ruszyły do stołówki. Nikt nie zapukał do Solanowej za co była wyjątkowo wdzięczna. Kiedy tylko rozmowy ucichły, czerwono włosa wzięła czyste ubranie i poszła się wykąpać. Świeża i pachnąca z wciąż mokrymi włosami ruszyła na stołówkę.

                Ani i Sandry nigdzie nie było, a widząc skupisko kolejnych dziewczyn chwalących się nowymi drobiazgami w postaci bransoletek, amuletów czy różdżek, zrezygnowała z posiłku. Nie wiedząc co ze sobą zrobić, pozwoliła by nogi same ją niosły.

                Przemierzając coraz to nowsze korytarze i mijając tłumy rozradowanych studentów w końcu trafiła przed bibliotekę. Długo się nad tym nie zastanawiając weszła do środka.

                To się nazywa prędkość światła co?! Nie minęło kilka dni, a tu mam już dla was następny chapterek :) Dla tych co zamierzają bloga przeczytać, może zdawać się, że jest tego dużo, ale... nie, nie ma ale :D Collegium Magicae osiągnęło rozmiar 85 stron w Wordzie :] Czuję się taka dumna :P To moje drugie co do wielkości dzieło o takich gabarytach. Pierwsze nie dobrnęło do końca, więc mam nadzieję, że przynajmniej z tym mi się uda :p

                Za nim przejdę do drobniejszych ogłoszeń, chciałam wszystkim czytającym i komentującym serdecznie podziękować! Jesteście naprawdę niesamowici :) Gdyby nie wy, nie wiem czy miałabym tyle zapału XD Oh! Aż mi się łezka w oku kręci! 

                 Jeśli jeszcze nie zdążyliście polubić Collegium Magicae na Facebooku :) Serdecznie do tego namawiam! Wszystkie bierzące informacje wrzucam na ścianę :) Dzięki temu mam z wami lepszy kontakt :p No i zawsze odpowiedzieć na jakieś pytania mogę, nieprawdaż?

                 Na dziś to będzie tyle :) Co do kolejnego postu nie wiem dokładnie kiedy (nie jest jeszcze nawet zaczęty), ale być może (jeśli wen wciąż będzie ze mną) powstanie do końca tygodnia :) Więc cieszcie się tym nie poprawionym powyżej i uzbrójcie się w cierpliwość czekając na 26 :)

                 Buziaki i do następnego!!!