Chapter 26

                Wnętrze było rozświetlone magicznym światłem. Pułki z tysiącami woluminów sięgające pod sam wysoki sufit od razu nieco poprawiły humor Ewelinie. Czuła się spokojniejsza kiedy wciągała w nozdrza powietrze przepełnione zapachem starego papieru.

- Dzień dobry. – Ignacy poprawił opadający na twarz kosmyk czarnych włosów przyprószonych odrobiną siwizny. – W czym mogę pomóc? – Sympatyczny głos bibliotekarza wyrwał Ewelinę z rozmyślań.

- Ja… ja przyszłam się nieco rozejrzeć.

- Proszę panno Solan. Proszę się rozglądać do woli.

- A pan skąd…?

- Skąd wiem kim jesteś? W wolnych chwilach staram się nauczyć wszystkich uczniów, którzy wyrobią sobie kartę biblioteczną. Ty wraz z przyjaciółkami byłyście pierwsze w tym roku. – Uśmiechnął się porozumiewawczo. – W sumie to niewielu młodych ludzi tutaj zagląda w pierwszych tygodniach nauki. Odkrywają obecność biblioteki dopiero po pierwszym miesiącu. Dziwne, ale prawdziwe. Może w czymś ci pomóc?

- Dziękuję bardzo, ale nie sądzę by dał pan radę. – Nim Kostewicz zdążył zaprotestować, Ewelina już zniknęła między regałami.

                Szła przed siebie czytając tytuły poszczególnych tomiszczy. Myśli wciąż kłębiły się wokół strasznej niesprawiedliwości jaka ją spotkała ze strony matki, a także wokół bestii, które o mały włos nie zakończyły jej żywota. Chcąc dowiedzieć się czegoś na temat zwierząt w Świecie Magii, zaczęła szukać odpowiedniej książki. Po dość długiej chwili trafiła na bestiariusz, wielkie tomiszcze ważące chyba z tonę. Stękając pod ciężarem zakurzonego woluminu, zaniosła je i położyła na jednym ze stołów.

                Powoli, uważając aby nie podrzeć żadnej ze stron, zaczęła przeglądać  spis treści. Niestety nie było w niej informacji na interesujący ją temat, więc szybko odłożyła księgę na miejsce i wróciła do dalszego szperania między regałami.

                Kiedy tak spacerowała, natchnęła się na pokój Świata Techniki. Pamiętała jak bibliotekarz opowiadał im o magicznych komputerach. Każdy z nich był wyposarzony w system skonstruowany z magii runicznej oraz zwykłych cześci. Ewelinie wydawało się to czymś niezwykłym zarówno wtedy jak i teraz. Chcąc sprawdzić jak wygląda połączenie obu światów, nacisnęła na klamkę i weszła do środka.

                Wszystkie dwadzieścia sześć stanowisk zionęło pustkami i Ewelina zaczęła zastanawiać się czemu ludzie niepotrafiący oderwać się na dłużej od swych komputerów w Świecie Techniki, nie wpadli na pomysł aby siedzieć w bibliotece i korzystać z zasobów szkoły. Tak w zasadzie to sama zastanawiała się nad sobą. Normalnie nie mogłaby przeżyć bez swego sprzętu, ale będąc w Collegium zbytnio o tym nie myślała.

- To magia. Ludzie powoli zapominają o dogodnościach zaś na pierwszy ogień idą komórki i komputery. Z czasem nawet prysznic z ciepłą wodą wydaje ci się zbędny.

- Co?! – Ewelina odwróciła się gwałtowanie. Tuż przed nią stała ta sama dziewczyna którą poznała podczas wstępnych testów. Uśmiechała się wrednie patrząc na zszokowaną minę czerwonowłosej.

- Powoli cofają nasze mózgi do poziomu średniowiecza. Zobaczysz gdy pewnego ranka obudzisz się i stwierdzisz, że w zasadzie łazienka jest zbędna w tym przybytku.

                Śmiejąc się minęła zszokowaną Solanową po czym zajęła jeden z komputerów. Pstryknęła palcami, a następnie zaczęła klikać po klawiaturze z prędkością światła. Ewelina ledwo nadążała za jej dłońmi.

- Nie gap się tak na mnie! – Burknęła złowrogo dziewczyna. – Siadaj i rób swoje.

                Solanowa nie bardzo wiedziała jak zareagować. To co przed chwilą powiedziała blondyna było dość szokujące samo w sobie. Czy rzeczywiście Świat Magii niepostrzeżenie zmieniał ich potrzeby?

                Próbując wziąć się w garść, odchrząknęła i usiadła przy stanowisku obok dziewczyny.

- Ty jesteś Kasandra prawda. Widziałyśmy się już przed salą kiedy czekałam na test.

- Błyskotliwe spostrzeżenie droga panno Solan. – Dziewczyna zatrzymała palce, po czym odwróciła się w stronę Eweliny. – Czekasz na brawa czy po prostu lubisz gapić się na obcych?

- Uhhh! – Solanowa nie mogła znieść arogancji dziewczyny. – Jesteś okropna!

- Nikt nie każe ci mnie lubić – odpowiedziała wzruszając ramionami. – To jaka jestem to chyba moja, a nie twoja sprawa panno wścibska.

- Wcale nie jestem wścibska!

- Fakt, do tego potrzeba trochę inteligencji której nie posiadasz. – Znów szyderczy śmiech, który doprowadzał czerwonowłosą do białej gorączki. – Chyba nie uwieżyłaś w to co mówiłam dzieciaku.

- Nie jestem dzieciakiem!

- Naprawdę? A zachowujesz się jak rozpuszczony bachor bez odrobiny przyzwoitości. Mogłabyś się na mnie nie gapić? Wciąż to robisz.

                Ewelina odwróciła wzrok, a ciało skierowała w stronę klawiatury.

                Na stole ktoś przykleił kartkę z instrukcją co trzeba zrobić krok po kroku, aby odpalić cacuszko zwane Magicom. Najpierw położyć prawą dłoń na monitorze, a gdy z czarnego zmieni kolor na zielony trzeba wprowadzić hasło.

- Ale ja nie mam rzadnego hasła. Skąd się bierze takie hasło?

- Do mnie mówisz czy koło mnie? – Kasandra znów wgapiała się w Ewelinę.

- Do ciebie.

- A czy jak ci pomogę usiądziesz na drugim końcu sali? – Pytanie przesączone było jadem i Solanowa wiedziała, że tej jędzy nie polubi coćby piekło miało zamarznąć.

- Przesiądę się od ciebie jak najdalej.

- Hasłem jest twoje imię i nazwisko głąbie. Miałaś to napisane w druczku załączonym do koperty z Collegium.

                Ewelina już chciała powiedzieć, że jej egzemplarz został zniszczony, a drugi zawierał jedynie podstawowe papiery bez dodatków, gdy Kasandra uniosła dłoń tuż przed jej twarz.

- Talk to hand. Nie interesuje mnie nic co chcesz mi powiedzieć. Idź sobie.

                Po ostatnich słowach odwróciła się w stronę monitora i znów zaczęła skakać po klawiaturze szybciej niż ktokolwiek znany Solanowej.

                Nie mając nic więcej do dodania, wściekła Ewelina zmieniła komputer i prychając pod nosem wyjątkowo złowrogie przekleństwa na temat blondy, zalogowała się do systemu.

                Wszystko wyglądało niemal tak samo jak w Windowsie choć ikonki miały nieco inne obrazki, a kolorowe okienko systenu zastąpiono tarczą z czterema kolorowymi wieżami. Ewelina bez przeszkód odnalazła to czego chciała. Komunikator umożliwiający prowadzenie telekonferencji. Zastanawiając się czy powinna, powoli i z wachaniem wprowadziła imię i nazwisko swojej matki, a także jej numer telefonu. Komputer wydał z siebie cichy brzdęk po czym zaczął łączyć oba światy.

- Iwona Solan słucham? – Głos matki brzmiał jakby stała tuż obok niej. Magiczny sprzęt nie zniekształcał odbioru jak ludzkie telefony. – Halo?! Czy to znowu jakieś żarty?! Halo?!

                Eweline oblał zimny pot, ale postanowiła mieć już to za sobą.

- Cześć mamo.

                W słuchawce zapadła cisza.

- Mamo?

- To chyba pomyłka. – Głos Iwony Solan był zimny i oschły.

- Mamo to ja, Ewelina słuchaj jestem…

- Przykro mi ale nie mam żadnej córki Eweliny.

                W oczach czerwonowłosej zaszkliły się łzy. Wiedziała, że matka może być na noą wściekła, ba, że będzie się darła była tego pewna. Sposób w jaki Iwona postanowiła załatwić sprawę nawet jej się nie śnił w najgorszych koszmarach.

- Ale mamo!

- Proszę do mnie więcej nie dzwonić.

- Mamo, ale czemu?! Czemu zablokowołaś nawet kąto z pieniędzmi od taty?! Czemu nie nawidzisz Świata Magii tak bardzo, że chcesz się mnie wyprzeć! – Głos Eweliny drżał, z oczu ciekły ciepłe łzy, a ona sama nie potrafiła się opanować.

- Gdybym miała córkę, która pomimo mojego zakazu wyjechała do jakiegoś durnego innego świata, z pewnością powiedziałabym, że pieniądze należą się jej jedynie wtedy gdyby zaczęła normalne studia!!! Ale ponieważ nie mam żadnej córki pieniądze zostają tam gdzie powinny być! U mnie!!! Do widzenia! – Iwona rozłączyła rozmowę, a Ewelina pogrążyła się w prawdziwej rozpaczy.

                Jej własna matka nienawidziła ją do tego stopnia, że najzwyczajniej w świecie się jej wyparła. Została sama ze swoimi problemami.

               

***

                Dziewczyny czekały na Ewelinę niemal do samego końca wydawania posiłków. Nie pojawiła się i to nieco zmartwiło Anię jednak Sandra szybko wytłumaczyła jej nieobecność.

- Pewnie była tak zmęczona, że wciąż śpi. – Blondynka podniosła się od stołu i ruszyła w stronę wyjścia, Ania podążyła zaraz za nią.

- Myślisz? Zazwyczaj nie opuszcza jedzenia. Może coś z nią nie tak?

- Daj spokój. Ciągnięcie ciebie przez las nie należało do najprostszych zadań, a Ewelina nie ma najlepszej kondycji. Pewnie odsypia całą tą niedorzeczną przygodę.

- Niedorzeczną?

                Sandra wydawała się Ani dość dziwna. Inna niż na początku. Jakby bardziej oziębła i zamknięta w sobie.

- Tak, niedorzeczną. Nie powinnyśmy wychodzić poza miasto ani tym bardziej milczeć na temat tego co nas spotkało. – Kiedy Sandra zagłębiała się we wspomnieniach, na czole występowały krople potu, a skóra robiła się blada. – Powinnyśmy uprzedzić któregoś z profesorów, że istnieje zagrożenie ze strony wilko-bestii. Może będziemy wstanie kogoś ocalić!

                Kilku uczniów odwróciło głowy i Ania musiała pociągnąć przyjaciółkę w bardziej odludne miejsce, aby mogły na spokojnie porozmawiać.

- Nie możemy nic powiedzieć, dopuki razem tego nie obgadamy. A jeśli to normlane? Jeśli te wilki są czymś na porządku dziennym? Nie ma po co się wyrywać. Nic nikomu się nie stało i to jest najważniejsze. Następnym razem będziemy uważać i nie oddalimy się od reszty.

- Pogięło cię?! – Sandra była coraz bardziej wkurzona i zdenerwowana. – One… ja widziałam coś… - Przyciszyła głos i przysiadła na jednej z ławek po czym schowała twarz w dłoniach.

- Co widziałaś? – Ania poklepała przyjaciółkę po plecach.

- Widziałam rozszarpanego człowieka. To musiała być sprawka wilków!

                Ania myślała, że Sandra zaraz wybuchnie płaczem, ale ta tylko potrząsnęła głową i z kamiennym wyrazem twarzy spojrzała na nią.

- Nigdy o tym nie zapomnę. Ten obraz będzie do mnie wracał w każdym koszmarze. Aniu ja horrory lubię tylko w telewizji, a nie na żywo.

                Kruk nie wiedziała co na to powiedzieć. Chciała jakoś pocieszyć Sandrę, ale takimi sprawami zazwyczaj zajmowała się Ewelina. To ona była od emocji i wspólnych sesji przytulania i kojącego głaskania. Nie kto inny jak czerwonowłosa potrafiła w kilka sekund dojść do sedna sprawy i wyłożyć sprawę w taki sposób, że wszystkie problemy zdawały się mikre i niewarte uwagi. Ewelina nie Ania uchodziła w ich trzyosobowej grupie za „psycholożkę”.

                Ruda siedziała obok przyaciółki milcząc. Nie znalazła w głowie odpowiednich słów, a wiedziała, że niekiedy cisza daje więcej niż puste słowa.

***

                Ewelina nawet nie zwróciła uwagi kiedy zasnęła. Płacz tak ją wykończył, że zasnęła podparta na biurku. Teraz podniosła głowę i rozglądała się po sali Świata Techniki. Kasandra gdzieś znikła, a światła nieco przygasły osnuwając pomieszczenie woalem szarówki takiej jaka występuje wieczorem po słonecznym dniu.

                Kiedy czerwonowłosa wyprostowała się na siedzeniu i wyłączyła komputer, światło przybrało na intensywności, a do pokoju przyszedł Ignacy.

- Dobrze się spało? – Zapytał z czułym uśmiechem wymalowanym na twarzy.

                Solanowa szybko wytarła oczy, aby zetrzeć ostatnie dowody emocjonalnego rozpadu.

- Nienajgożej, choć powinnam pamiętać, że łóżka są zawsze wygodniejsze. – Zażartowała. – Która godzina? – Podniosła się i ruszyła w stronę bibliotekarza. Ten przepuścił ją i zamknął za nią drzwi na klucz.

- Już po kolacji.

- Naprawdę? – Ewelinie przeleciał przed nosem kolejny posiłek i dopiero teraz poczuła jak bardzo jest głodna.

- Nie chciałem cię budzić, wyglądałaś na naprawdę wyczerpaną.

- Troszkę byłam.

- Może to niegrzeczne, ale słyszałem twoją kłutnię z mamą.

                Ewelina zaczerwieniona spóściła wzrok na stopy. Buty wyglądały naprawdę interesująco.

- Przepraszam. Nie wiedziałam, że tak głośno krzyczałam.

- Nic nie szkodzi. Akurat przechodziłem obok. Ale nie o tym chciałem z tobą pomówić. Słyszałem, że potrzebujesz pieniędzy.

                Solanowa obecnie wyglądała jak wyjątkowo dojrzały pomidor. Niezwykły ciężar opadł na barki dodatkowo osiadając gdzieś na dnie żołądka. Było jej głupio i to bardzo.

                Nie mogąc wydusić z siebie ani słowa, po prostu potakująco pokiwała głową.

- Miałbym dla ciebie propozycję. Jeśli chcesz możemy porozmawiać przy herbacie i talerzu kanapek. Zapraszam na kolację do siebie. – Poklepał Ewelinę przyjacielsko po ramieniu po czym ruszył do głównych drzwi.

                Czerwonowłosa nie bardzo wiedząc co zrobić, postanowiła wysłuchać Ignacego. Wszak talerz kanapek i kubek herbaty brzmiał iście interesująco. Nie myśląc zbyt długo poszła za bibliotekarzem prosto do jego niewielkiego pokoju.

                Mini mieszkanko Ignacego Kostewicza znajdowało się tuż obok biblioteki i pachniało jak ona. Schludnie urządzone w dość skromny sposób pomieszczenie, również wypełniały księgi i starodruki.

- Ach prowadzę pewne badania i często przynoszę książki do siebie. – Mężczyzna sprzątnął tomiszcza zawalający okrągły stolik po środku „dużego” pokoju po czym gestem zaprosił Ewelinę, aby usiadła.

                Szybko oczyścił drugie krzesło i zajął miejsce naprzeciwko. Wypowiedział cicho jakieś słowa po których na środku blatu pojawił się talerz przepełniony najróżniejszymi kanapkami, a obok niego dwa duże kubki z parującą herbatą.

- Częstuj się. – Sam sięgną po kanapkę z czymś co wyglądało jak salceson.

                Ewelina skorzystała z zaproszenie i chwyciła kanapkę z serem przystrojoną pomidorem z cebulą. Wchłonęła ją szybciej niż Ignacy swoją, prawie jej nie gryząc. Była naprawdę głodna, a ominięty obiad tylko potęgował pustkę w żołądku.

                Kiedy oboje spałaszowali wystarczającą ilość jedzenie, Ignacy machnął dłonią i okruszki wraz z pustym talerzem zniknęły jakby nigdy ich tam nie było.

- Wybacz, że się wtrącam, ale mam pomysł jak sprawić, abyś nie odczówała braku pieniędzy.

                Ewelina przełknęła łyk herbaty i spojrzała bibliotekarzowi prosto w szare oczy.

- Chyba nie powinien się pan tak mną przejmować. Na pewno jest dużo uczniów z problemami jak moje.

- Możliwe, ale na swej drodze spotkałem ciebie i jestem gotowy, aby ci pomóc.

                Dziewczyna nie bardzo wiedziała dokąd zmierza rozmowa, dlatego wolała upić kolejny i łyk i wysłuchać o co dokładnie chodzi.

- Zainteresowana? – Uśmiechnął się radośnie i przez chwilę zdawał się Ewelinie młodszy o dobre dziesięć lat.

- Zależy o co chodzi.

- Wiem, że pierwszy rok bywa ciężki a nauki jest całkiem sporo, ale może chciałabyś pracować ze mną w bibliotece? Widzisz miałem asystentkę, ale ona dostała posadę w Bibliotece Centralnej i chwilowo jestem sam. Przydałaby mi się osoba do pomocy. Wypłacałbym ci pieniądze za każdą przepracowaną godzinę. To jak?

- A co należałoby do moich obowiązków?

- Przenoszenie i układanie książek, ewentualne inwentaryzacje, zamawianie pewnych pozycji, pomoc przy moich pracach. Nic nadzwyczaj ciężkiego. Powiedzmy, że dostawałabyś jakieś piętnaście brązowych za godzinę pracy plus jeśli okażesz się pracowita dodatkowe premie po każdym miesiącu.

                Ewelina nie mogła uwieżyć w szczęście jakie ją spotkało. Uśmiechnęła się promiennie po czym rzuciła się bibliotekarzowi na szyję.

- Dziękuję bardzo! Dziękuję!

                Ignacy pogłaskał ją czule po plecach i dopiero wtedy Solanowa zdała sobie sprawę, że zachowała się dość niestosownie. Puściła mężczyznę i wróciła na swoje miejsce znów zaczerwieniona.

- Przepraszam bardzo za moje zachowanie.

- Nic się nie stało. – Mężczyzna zaśmiał się radośnie. – Bardzo się cieszę, że jednak mogłem pomóc.

                Ewelina wypiła herbatę do końca rozmawiając z Ignacym o swej przyszłej pracy. Bibliotekarz miał w sobie tyle pasji i miłości do książek, że Solanowej od razu przypadł do gustu. Czuła się z nim związana jakby był jej dobrym wujkiem. Wiecie takim, który wyciągnie pomocną dłoń kiedy rodzice chcą postawić na swoim.

                Rozmowa zupełnie wytrąciła Ewelinę z poczucia czasu, a także spowodowała iż Solanowa zapomniała zupełnie o swojej karze. Kiedy sobie o niej przypomniała było już po dwudziestej.

                Jeszcze raz podziękowała za kolację oraz wyciągnięcie z problemów, po czym w te pędy rzuciła się do wyjścia. Odnalezienie stajni po ciemku, mogło nie być wcale takie proste.

                Dum de dum! Sama nie mogę uwierzyć w to, że chaptersy lecą mi tak szybko :) Piszę i piszę i nie co wspanialsze zupełnie nie sprawia mi to problemu :) Nawet nie wiecie jaka jestem przez to szczęśliwa. Inferno przykleił się do mnie na kropelkę dzięki czemu idę jak burza! No i oczywiście także dzięki stałym czytelnikom człowiekowi chce się pisać. Kiedy pod postem widnieje tyle komentarzy, autor jest pełen zapału do pracy. Tak się dzieje i ze mną! Dziękuję kochanieńcy!

                Dzisiejszy rozdział dedykuję niejakiej Ryo XD Masz swoje wredne pięć minut kochanieńka :] Powiem ci, że pisanie tego fragmentu sprawiło mi ogromną przyjemność. Czułam się wnerwiona jak przy nie jednej rozmowie z tobą ;p Dzięki za to XD ~wyciąga ciastko~ 

                Trzymajcie się kochani i mam nadzieję, że kolejny post powstanie w równie szybkim tempie co ten :)