Chapter 30

                Gorączka nie jest najlepszym przyjacielem człowieka zwłaszcza gdy dopada wycieńczony organizm. Ewelina trzęsła się niczym w febrze nie mogąc się ruszyć. Co chwila traciła przytomność i nic nie wskazywało na to by miała wyjść z rajdu cała i zdrowa.

                Trzy dni minęły, a ona wciąż posiadała swą szarfę. Jedyny problem polegał na tym, że nie miała siły by wezwać opiekunkę.

                Zapadając w krótkie drzemki modliła się do znanych i nieznanych bogów prosząc o pomoc. Niestety znikąd nie było widać ratunku.

                W końcu wsłuchując się w dźwięki otaczającego ją lasu, zasnęła długim niespokojnym snem.

                Tej nocy, albo dnia, przyśnił jej się piękny sen. Grupa zakapturzonych postaci przechodząca nieopodal, zajęła się nią. Zdjęła mokre ubrania, otuliła ciepłymi skórami, by następnie podać ciepły napar o gorzkawym posmaku.

                Postacie rozpaliły wielkie ognisko, które dawało Ewelinie tyle ciepła, że aż rozpaliło w niej iskierkę nadzieji. Jeden z duchów lub czym kolwiek byli, coś do niej mówił pokazując na medalion otrzymany od przyjaciółek. Nie rozumiała o co może chodzić, ale nie przeszkadzało jej to.

                Czerwonowłosa pogrążona w maligmnie po prostu obserwowała istoty tańczące wokół ogniska. Były piękne, wysokie i gibkie o długich, jasnych włosach. Ich taniec był oszałamiający zwłaszcza, że nie mieli na sobie nic po za przepaskami. Oprócz przepięknych pląsów postacie śpiewały melodyjną pieśń niosącą w sobie nutę tęsknoty za minionymi czasami.

                Ewelinie wydawało się, że wychwytuje niektóre słowa, że rozumie pieśń spiewaną na sześć głosów. Czuła, że melodia przynosi jej nie tylko ulgę, ale cofa chorobę. Jakby dźwięki występujące w utworze miały w sobie prawdziwą moc.

               

***

- Chyba się budzi. – Znajomy głos rozległ się gdzieś niedaleko.

                Ewelina poruszyła się niespokojnie próbując wyszeptać kilka słów.

- Co? – Ania nachyliła ucha chcąc zrozumieć ciche tchnienie przyjaciółki.

- Ona chce pić. – Sandra trzymała w dłoniach szklankę z wodą. – Podaj słomkę.

                Ania szybko spełniła prośbę przyjaciółki i już po kilku sekundach obie nachylały się nad czerwonowłosą podając jej ożeźwiającą wodę. Dopiero gdy Ewelina zaspokoiła pragnienie, powoli otworzyła oczy. Widząc twarze przyjaciółek rozpłakała się.

- Jestem w domu? – Zapytała zachrypniętym głosem, a obie radośnie pokiwały głowami roniąc łzy jak grochy. – Jak się tu znalazłam?

- To wszystko Ania! – Sandra była strasznie szczęśliwa.

- Nie prawda, gdyby nie ty wcale byśmy sobie nie poradziły.

                Blondynka poczerwieniała rada z komplementu.

- Oj ja tylko wypytywałam leśne stworzenia, czy cię nie widziały.

- Nakłoniła nawet kruka, żeby zaczął cię szukać.

                Ewelinie kręciło się w głowie od wesołego trajkotania przyjaciółek. Jeszcze nigdy nie była tak bliska śmierci. Leżąc w czystej pościeli w jednym ze szpitalnych łóżek, mogła w końcu odetchnąć z ulgą. Gadanie obu dziewczyn wcale jej nie przeszkadzało. Chłonęła je jakby były to najpiękniejsze dźwięki jakie słyszała.

                W pamięci wciąż pozostawał jednak ten dziwny sen o pięknym ludzie, który wyciągnął ją z choroby.

                Kiedy Ania właśnie przechodziła do kulminacyjnego momentu jak to po trzech dniach w końcu udało im się odnaleźć Ewelinę, do sali weszła rektorka wraz z Danielem, profesor Dagmarą i Marcinem Dymkiem.

- Dzień dobry. – Ewelina podniosła się na poduszkach momentalnie ułożonych przez przyjaciółki.

- Dzień dobry moje dziecko. – Rrektorka przysiadła na podsuniętym przez Daniela krześle.

- To może my już pójdziemy. – Ania chwyciła Sandrę pod ramię i zaczęła ją wyprowadzać.

- Droga panno Kruk prosiłabym, abyś z nami została.

                Sandra bez słowa opuściła szpital, Ania natomiast wróciła do łóżka przyjaciółki. Nie bardzo wiedząc o co chodzi instynktownie chwyciła Ewelinę za dłoń.

- Nikomu nie powiedziałam o tym co widziałyśmy. – Komunikat wysłany do myśli przyjaciółki był krótki i treściwy.

- A więc drogie panie powiedzcie co takiego wydarzyło się podczas rajdu, że niemal straciłyśmy jedną ze studentek?

- Pani rektor, proszę nie męczyć zbyt długo Eweliny. Wciąż dochodzi do siebie. – Marcin wyglądał na podenewowanego.

- Spokojnie, nie zamierzam długo męczyć panny Solan. Wystarczy, że odpowie na moje pytania.

                Kobieta zmroziła spojrzeniem Dymka tak, że aż się w sobie skulił.

- Słucham zatem.

- Uważaj na to co mówisz. Mam złe przeczucie. Mówiłam, że przestraszyły nas wilki. Później wszystko ci wyjaśnię.

- Wilki.

- Co proszę? – Rektorka zmarszczyła brwi.

- Wilki. – Ewelina powtórzyła tym razem znacznie pewniej. Nie wiedziała, czemu miałaby nie mówić rektorce o zdarzeniach jakie miały miejsce, ale skoro Ania sądziła, że nie powinna nic zdradzać, musiała mieć powód. – Kiedy szykowałyśmy się do spędzenia kolejnej nocy w szałasie, usłyszałyśmy wycie wilków. Wie pani nigdy czegoś takiego wcześniej nie słyszałyśmy. Chwilę później wycie rozległo się znacznie bliżej. Bałyśmy się, że możemy być kolejnym pokarmem, więc zaczęłyśmy uciekać. Do tego wcześniej w lesie, widziałyśmy truchło rozerwanej sarny. 

- Wtedy właśnie się rozdzieliłyśmy. Było strasznie ciemno, a Ewelina nie ma zbyt dobrej kondycji.

- To prawda, złapała mnie kolka potem się potknęłam i spadłam do strumienia.

                Rektorka nie wyglądała na przekonaną, a Dagmara niespokojnie skubała dolną wargę.

- Co było później?

- Straciłam przytomność. Kiedy się ocknęłam miałam gorączkę i…

- Znaleźliśmy cię na polanie od której zaczęliśmy rajd. – Ania reagowała błyskawicznie. Nie chciała by wersja przyjaciółki była choć trochę niespójna.

- I… - Rektorka nalegała na odpowiedź.

- Szłam dalej nie bardzo wiedząc gdzie się znajduję. Przez gorączkę i udeżenie w głowę zupełnie straciłam poczucie czasu i przestzeni. Błąkałam się starając się omijać wszelakich ludzi. Jadłam głównie jagody i orzechy. Przez wysoką temperaturę, prawie nie chciało mi się jeść, więc starczały małe ilości. Spałam w drzewach, pod prowizorycznymi szałasami. Kiedy dotarłam na polanę na której rozstaliśmy się z profesor Żukowską byłam wyczerpana. Przyszykowałam sobie legowisko i padłam. Więcej nie pamiętam. Straciłam przytomność.

                Profesor Żukowska znacznie się uspokoiła. Przestała skubać wargę i teraz patrzyła na dziewczyny przenikliwym spojrzeniem.

- Dagmaro?

- Zgadza się. Moja wizja wskazywała na to, że dziewczyna pogrążona jest w chorobie i nie wie co się z nią dzieje. Dlatego tak ciężko było ją namieżyć.

- Czemu nie wezwałaś swojej opiekunki? – Rektorka wciąż nie była usatysfakcjonowana. Jakby za wszelką cenę chciała znaleźć okruch kłamstwa w opowieści dziewczyn.

- Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Dni zlewały się z nocami… - Mówiąc to z nosa Eweliny zaczęła ciec cienka stróżka krwi.

- Na dziś wystarczy pani rektor. – Marcin szybko podał czerwonowłosej kawałek ligliny. – Dziewczyna musi odpocząć. Wciąż jeszcze nie wróciła do siebie.

                Rektorka przymknęła oczy niczym kocur gotowy do ataku.

- Dobrze więc. Chodźmy. Panno Kruk zapraszam ze mną. Dokończymy u mnie w gabinecie.

                Ania zostawiła przyjaciółkę dość niechętnie, po czym wyjszła z resztą grona pedagogicznego. Na sali została jedynie Ewelina i Marcin, który już podawał jej  lecznicze napary.

***

                Ewelina Solan spędziła w szpitalu kolejny dzień, nabierając sił i wracając do zdrowia. Nikt nie mógł jej odwiedzić przez co czuła się lekko osamotniona. Dodatkowo nie bardzo wiedziała co stało się z Anią. Czy pani rektor dała jej spokój? Czy uwieżyła w ich wersję wydarzeń? Czemu profesor Dagmara zachowywała się tak dziwnie? Czy wiedziała o czymś o czym nie chciała powiedzieć pani rektor? Kim był ten piękny lud, który ocalił jej życie? Tak wiele pytań, a wciąż żadnych odpowiedzi.

                Kiedy Ewelina wróciła w końcu do swojego pokoju, dziewczyny przywitały ją huczną imprezą. Niewiadomo skąd wytrzasnęły balony i serpentyny, przez co pokój wspólny wyglądał bardzo sylwestrowo. Dziewczyny zaopatrzyły się w talerze, półmiski i miski najróżniejszych smakołyków. Nie brakło także przeszmuglowanego alkocholu.

                Każdy chciał się dowiedzieć jak to było z Eweliną. W końcu ponoć jako jedyna wytrzymała w lesie sześć dni.

                Dziewczyny bawiły się do późna ponieważ kolejny tydzień miałbyć wolny od nauki. Ci którym nie udało się pomyślnie zaliczyć rajdu, obowiązkowo mieli spędzić kolejnych kilka dni w lesie na mini obozie. Wszystkim koleżankom z pokoju Eweliny udało się skończyć zabawę w dziczy z pozytywnym wynikiem. Bliźniaczki zdobyły szarfy i skończyły zabawę w rekordowo krótkim czasie zaledwie dwóch dni. Oprócz nich jeszcze tylko dwie drużyny skończyły równie szybko.

- Podchodzę do niego, patrzę mu w oczy i wtedy…

- Kicha wyrzucając go z butów!

                Bliźniaczki Kochan nieco podpite wiśniową naleweczką, zaśmiewały się ze swej historii.

- Chłopak miał bokserki w misiaczki! – Amielia pokładała się ze śmiechu.

                Impreza trwała w najlepsze i niebawem przybyło na nią kilku innych, nie do końca proszonych gości. Kiedy Ewelina zmęczona ciągłym opowiadaniem jak to błąkała się na wpół przytomna nie chcąc przywoływać opiekunki, udała się w końcu do pokoju, spotkała ją niezbyt miła niespodzianka. Na łóżku bowiem najspokojniej w świecie, jakby nigdy nic, leżał sobie Sheridan przeglądający Eweliny „myślodsiewnię”.

- Zostaw to! – Ewelina dostała takiego szału, ża momentalnie zrobiła się czerwona. Bez słowa ostrzeżenia rzuciła się na chłopaka. Ręce i nogi poszły w ruch, kiedy za wszelą cenę chciała odzyskać swój skarb.

                Kotłując się wśród pościeli kopała, gryzła i tłukła dłońmi. Nawet nie zauważyła kiedy chłopak wypuścił notes na podłogę. Walka trwała dobre kilka minut nim w końcu brunetowi udało się okiełznać czerwonowłosą furię.

- Zostaw mnie! – Krzyczała, wciąż próbując wieżgać. Sheridan był jednak od niej o wiele silniejszy. Przygwoździł ją do łóżka patrząc tym swoim spojrzeniem mającym tak wiele wspólnego z dzikimi kotami.

                Gdyby Ewelina nie była zdenerwowana, mogłaby zatonąć w tych dzikich, nieposkromionych oczach.

- Ohoho! – W dzwiach stanęła lekko podpita Paulina.  – To ja chyba nie będę gołąbeczkom przeszkadzać nonie? – Wychodząc potknęła się o własne nogi i runęła jak długa do wspólnego pokoju skąd momentalnie do uszu „kochanków” dobiegł donośny śmiech z wielu gardeł.

- Zejdź ze mnie! – Ewelina była zmęczona. Teraz marzyła jedynie, aby wziąć piżamę i pójść do wanny, chłopak miał jednak inne plany. Znów zmiejszył odległość między nimi tak, że teraz czuła jego ciepły oddech na swej skórze.

                Dzieliło ich tak niewiele. Jego usta były rozciągnięte w lekkim uśmiechu. Czuła jego lekko piżmowy zapach wymieszany z czymś jeszcze. Czymś co przyspieszało bicie serca.

                Ewelina czóła jak krew napływa do i tak czerwonych policzków. Niewiedziała co się z nią dzieje. Nigdy wcześniej nie była w takiej sytuacji.

                Kiedy zastanawiała się nad tym jak zareagować chłopak przejął inicjatywę. W ułamku sekundy przebył ostatnie centymetry jakie ich dzieliły i skradł jej pocałunek.

                Solanowa nie wiedziała, w którym momencie własne ciało przestało jej słuchać. Była jak bezwwolna lalka, która wciąż patrzyła się w te nieziemskie oczy. Sheridan jednak doskonale wiedział co się z nią dzieje i postanowił to wykorzystać. Znów się zbliżył, tym razem pozwalając sobie na o wiele więcej. Powoli, delikatnie naparł na nią i znów pocałował wkładając w ten jeden gest falę emocji.

                Ewelina podążyła za nim. Oddała pocałunek z całą nagromadzoną namiętnością.

- Ekhę! – W drzwiach znów ktoś się pojawił. Tym razem była to wkurzona Ania.

                Postać przyjaciółki podziałała na czerwonowłosą jak kubeł zimnej wody. Nie zastanawiając się zbytnio nad tym co robi, szybko wyciągnęła uwolnioną dłoń i z całej siły przywaliła chłopakowi w twarz.

                Ania wywróciła oczami po czym wyszła z pokoju.

- Wynocha! – Ewelina szybko zeskoczyła z łóżka, chwyciła piżamę i ruszyła w stronę wyjścia. – Kiedy tu wrócę ma cię nie być, zrozumiano?!

                 No i dobiliśmy do 30! Kochani Collegium Magicae osiągnęło długość 107 stron. Oczywiście nie liczę kolejnego rozdziału :) Jak widzicie akcja żyje własnym życiem. Nawet ja nie wiem co będzie dalej i jakie to dziwne sytuacje będą miały miejsce. Cała fabuła jaka powstała na 12 stronach A5 pozwala mi na zabawę bohaterami przez najbliższe kilka książkowych miesięcy. Tak więc pojawia się moje pytanie :) Co takiego chcielibyście przeczytać? Może jakaś szczególne zamówienia? Jestem otwarta na wasze propozycje. Najciekawsze pomysły z pewnością wykorzystam.

                Na dziś to niestety koniec. Widzimy się, mam nadzieję :p (bo jeszcze nie skończyłam kolejnego rozdziału) za tydzień :) Trzymajcie kciuki :p
P.S Z dedykacją dla Raion, który umie doskonale czytać między wersami :D