Chapter 31

                Kąpiel przyniosła Ewelinie niewypowiedzianą ulgę. Rozgrzane ciało wciąż pamiętało namiętne pocałunki, a myśli krążyły wokół nieziemskich oczu Sheridana. Czuła do siebie wstyd, ale z drugiej strony…

                Siedząc tak i rozkoszując się ciepłem wody obmywającej wciąż zmęczone ciało, szybko wpadła w objęcia Morfeusza.

               

***

                Na początku była ciemność, później pojawiły się jasne smugi przecinające czarne niebo. Burza rozgorzała jakby czekała jedynie na przybycie Eweliny.

Dziewczyna objęła zmarznięte ciało nagimi rękoma, po czym zaczęła rozglądać się po okolicy. Wszędzie w koło jak okiem sięgnąć było widać jedynie bezkresne łąki.

Powoli, uważnie stąpając bosymi stopami, ruszyła przed siebie.

Niebo to jaśniało, to znów ciemniało. Dziewczyna czuła na skórze powiew zimnego wiatru. Biała koszula, którą miała na sobie nie przynosiła nawet minimalnej ochrony.

Wiatr targający długimi, brązowymi włosami nie szczędził sił. Ewelina od razu zaczęła się trząść z zimna.

Nagle, kiedy stawiała kolejny chwiejny krok, coś trzasnęło pod prawą stopą. Spojrzała w dół, a w ustach zamarł jej krzyk.

Z pomiędzy zielonych kłosów wystawały ludzkie kości. Piszczele, czaszki i żebra leżały porozrzucane wszędzie, gdzie tylko mogła okiem sięgnąć.

- Śmierć kroczy wśród śmiertelników. – Głos, który rozległ się bezpośrednio w głowie Eweliny należał do kobiety. Był łagodny choć mówił o niepokojących zdarzeniach. – Przyszłość jest niepewna dla istot po obu stronach. Granice kruszeją z każdym kolejnym dniem.

- Jakie granice? Ja nie wiem o co chodzi! Kim jesteś? Czego ode mnie chcesz?!

- Jeśli nikt nie powstrzyma sił zła, niebawem nie będzie żadnego z obu światów. Śmierć i pożoga to jedyne co zostanie. Musicie znaleźć łącznika, on wytłumaczy wam jak można ocalić oba światy. Czas odgrywa tu ważną rolę. Pamiętaj, znajdźcie łącznika.

- Ale ja nie mam pojęcia, o czym ty mówisz! Kim jesteś? O co w tym wszystkich chodzi!?

                Więcej głos się nie odezwał, zostawiając Ewelinę z samymi pytaniami.

                Niebo po raz ostatni przeszył piorun.

               

***

                Czerwonowłosa obudziła się z walącym sercem. Kolejny dziwny sen uderzył w nią niczym obuch młota kowalskiego.

                Strach trząsł nią jak galaretą, a co dziwniejsze medalion był dziwnie ciepły i lekko emanował zielonkawą poświatą.

                Solanowa wyszła z wanny, otarła mokre ciało i szybko przebrała się w piżamę. Kiedy wracała przez pokój wspólny, po gościach zostały jedynie puste butelki i porozwalane żarcie. Nikogo nie było, a zza zamkniętych drzwi dochodziło jedynie chrapanie.

                Szybko mijając co większe skupiska rozgniecionych chrupków, przemknęła do swego na szczęście pustego pokoju.

                Ubrania rzuciła w kąt i od razu wskoczyła pod kołdrę. Bojąc się zasnąć, przez długi czas wierciła się w pościeli nie mogąc znaleźć odpowiedniej pozycji. Kiedy ciemność w końcu ustąpiła miejsca szarówce, Ewelina Solan zamknęła zmęczone powieki i zasnęła. Tym razem na szczęście zdrowym, spokojnym snem.

***

                Czerwonowłosa wstała wypoczęta jak nigdy. Ostatni sen odszedł w niepamięć, a ona czuła w sobie tyle pozytywnej energii, że spokojnie mogłaby podzielić się nią z całym pułkiem wojska Polskiego.

                Szybko wyszykowała się i pobiegła na śniadanie.

Nie czekała  na przyjaciółki, choć bardzo chciała porozmawiać z Anią. Z darzenie mające miejsce na rajdzie wciąż gdzieś tam obijało się o czaszkę, mimo iż usilnie starała się odepchnąć je do otchłani niepamięci.

                Nie tracąc czasu, zamówiła porcję tostów z jajkiem, które wtrząchnęła szybciej niż kiedykolwiek, po czym biegiem puściła się do biblioteki.

- Dzień dobry! – Zawołała od progu do Ignacego odkładającego książki na jeden z regałów.

- Witaj Ewelino. Czy nie za wcześnie? Spokojnie możesz dłużej odpoczywać. Słyszałem, że miałaś ciężką sytuację na rajdzie. Co się stało?

                Nie wiadomo czemu przez ciało dziewczyny przeszedł zimny dreszcz. Musiała wyglądać na spiętą ponieważ Ignacy odłożył tomiszcze trzymane w dłoni i podszedł do niej.

- Wszystko w porządku? Nie wyglądasz najlepiej. Może jednak powinnaś iść jeszcze odpocząć.

                Przed oczami Eweliny pojawił się wyraźny obraz chłopaka przebijanego mieczem. Świat wywinął koziołka, a ona upadła na kolana głośno dysząc.

- Ewelinko! Co się dzieje?! – Bibliotekarz szybko znalazł się koło czerwonowłosej, po czym posadził ją na jednym z krzeseł. – Powiedz coś, czy wszystko w porządku? – Głos Ignacego był zdenerwowany. Niepokoił się o nią i to bardzo.

                Zbierając w sobie wszystkie z możliwych sił, kiwnęła głową po czym delikatnie się uśmiechnęła.

- Przepraszam, zakręciło mi się w głowie. Już wszystko w porządku.

                Nie było. Kłamała i to jak z nut. Nie wiedziała co się z nią dzieje. Cała sytuacja jaka miała miejsce w lesie i ta z Sheridanem, te dziwne sny… Jej świat zaczął kruszeć. Zbyt dużo się działo, a najgorsze jest to, że nie miała z kim o wszystkim porozmawiać. Ania mogła nie wystarczyć.

- Co dziś mamy w planach? – Ręce trochę jej drżały dlatego postanowiła ukryć je za plecami.

- Nie jestem pewien…

- Proszę. Muszę czymś się zająć. Naprawdę nic mi nie jest. – Na potwierdzenie uśmiechnęła radośnie.

                Ignacy pokręcił głową, ale w końcu udało się go przekonać.

- Dziś posprzątasz magazyn. Tylko proszę, nie przemęczaj się. Jeśli znów poczujesz zawroty głowy, wróć do siebie, zgoda?

                Solanowa pokiwała głową, po czym ruszyła do składziku po środki czystości. Kiedy miała wszystko co zdawało się potrzebne, bibliotekarz poprowadził ją krętymi schodami prosto do magazynu.

- To tutaj. Powycieraj kurze i staraj się nic nie przekładać. Są tu schowana bardzo stare i bardzo cenne książki. Nie chciałbym, aby któraś została uszkodzona. – Ignacy poklepał Ewelinę po ramieniu, po czym wyszedł.

                Dziewczyna podkasała rękawy, odstawiła na bok kubeł z detergentami, po czym wzięła się do pracy.

                Tysiące ksiąg i zwoji leżało w większych i mniejszych stertach na półkach i drewnianych stołach. Wszędzie wisiały całe chmary pajęczyn, a powietrze było aż ciężkie od kurzu.

                Solanowa widząc ogrom pracy, nie wiedziała za bardzo od czego zacząć. Po chwili zastanowienia, aby zbytnio nie rozmyślać i nie dopuścić do siebie obrazów z przeszłości, ruszyła do ataku.

***

                Ania z wielką ulgą przyjęła przebudzenie Eweliny, a także fakt, że ta nie wygadała się, co zaszło w lesie.

                Żeby wytłumaczyć obawy panny Kruk, musimy cofnąć się kilka dni wstecz.

                Kiedy upadek Eweliny doprowadził do ich rozdzielenia, Anii udało się zgubić pościg i dotrzeć do grupy Andrzeja. Chłopak był szefem pięcioosobowej drużyny, dzięki czemu szarfa dziewczyny była bezpieczna. W końcu nie zostało już tak dużo czasu do końca, a wszyscy jego znajomi mieli swoje tasiemki.  Ania była roztrzęsiona i zdenerwowana. Już chciała opowiedzieć chłopakowi co miało miejsce w lesie, kiedy stało się coś dziwnego.

                Czas wokół jakby się zatrzymał. Nikt oprócz niej się nie poruszał i nawet do tej pory wesoło trzeszczący ogień, zamarł w bezruchu.

                Nie wiedząc co się dzieje, zaczęła się rozglądać wkoło. Wtedy właśnie zobaczyła ją ponownie. Kobieta z nad Wisły wróciła osnuta tajemniczą mgłą.

- Nie bój się Anno. – Zjawa stanęła na wyciągnięcie ręki. – Przyszłam cię ostrzec. Zdarzenia, których jesteś częścią muszą pozostać tajemnicą. Świat wokół ciebie nie jest taki na jaki wygląda. Zostałaś zaplątana w sieć kłamstw. Nie możesz pozwolić by ktokolwiek dowiedział się, że wiesz więcej niż przeciętny uczeń.

- Kkim jesteś? – Ania zaczęła się jąkać. Cała ta sytuacja zaczęła ją grubo przerastać.

- Dowiesz się już niebawem. Pamiętaj chroń siebie i twoje przyjaciółki. Musicie być silne i dzielne. Los nie zawsze będzie wam sprzyjał.

                Ogień zatrzeszczał, Andrzej podał roztrzęsionej Ani swoją bluzę.

- Co się stało?

                Kruk potrząsnęła głową jakby właśnie obudziła się z jakiegoś snu.

- Eeeeee… - Ze wszystkich sił próbowała powstrzymać drżenie ciała i wymyślić coś wiarygodnego. – Znalazłyśmy rozszarpaną sarnę. – Wiedziała, że mówiąc takie rzeczy wyjdzie na tchórza, ale skoro zjawa zakazała jej zdradzać co widziała, musiała mieć jakiś powód. - W krzakach był jakiś drapieżnik, widziałyśmy jak świecą mu się oczy. Wystraszyłyśmy się i zaczęłyśmy uciekać. To coś nas goniło. Ewelina biegła tuż za mną, ale kiedy się odwróciłam, nigdzie jej nie było.

                Tak właśnie wyglądało kłamstwo grubymi nićmi szyte. Andrzej przytaknął jedynie ze zrozumieniem, przytulił Anię i pozwolił by się uspokoiła.

                Dziewczyna wdychała jego lekko przepocony zapach z prawdziwą ulgą. Nawet nie wiedziała kiedy, zasnęła w objęciach chłopaka.

                Następnego dnia obudziła się w szałasie wraz z Andrzejem. Kiedy spał wyglądał niezwykle uroczo. Dziewczyna spróbowała wyjść po cichu, ale kiedy tylko się poruszyła Andrzej otworzył oczy.

- Dokąd idziesz?

- Muszę poszukać Eweliny. Została w tym lesie sama i bez… - Urwała wiedząc, że zdradzenie sekretu notesu, może się źle skończyć. – Muszę ją odnaleźć. Nie poradzi sobie. Jej czary… No nie potrafi za dobrze sobie radzić. Zawsze jej pomagałam.

- Spokojnie. Zjedzmy śniadanie i niebawem będziemy mogli wrócić do zamku. Zapytamy się czy przypadkiem sama nie wróciła, a jeśli się okaże, że wciąż jej nie ma, powiemy profesorom. Na pewno szybciej ją znajdą niż my sami.

                Ania przytaknęła. Nie wiedziała co dzieje się z jej przyjaciółką i bardzo się o nią martwiła, jednak zdawała sobie sprawę, że bez znajomości terenu niewiele wskóra.

                Kiedy nastał czas ogłaszający zakończenie pełnych trzech dni próby, grupa Andrzeja z Anią na czele udała się w stronę zamku. Jak się okazało jedna z dziewczyn, blondynka o drobniutkiej posturze trzynastolatki, miała dar odnajdywania drogi. Potrafiła dotrzeć do każdego miejsca, w którym wcześniej była. Ponoć po rozwinięciu tych umiejętności mogła zostać wyśmienitym „podróżnikiem” - magiem przenoszącym duże ilości pobratymców w dowolne miejsce w całym Świecie Magii.

                Gdy cała drużyna dotarła w końcu na teren szkoły, okazało się, że tylko niewielka ilość uczniów skończyła już swe rajdy. Wśród nich niestety nie było nigdzie widać Eweliny.

                Ania była nawet u niej w pokoju i w bibliotece, ale nigdzie nie znalazła przyjaciółki. Andrzej, który nie odstępował koleżanki ani na krok, poszedł wraz z nią do pani rektor.

- Coś się stało? – Rektorka wyglądała jak zwykle czarująco. Długie włosy pozostawiła rozpuszczone, zaś na sobie miała przepiękną zielonkawo-bordową suknię o szerokich rękawach. Onieśmielała brudnych i zmęczonych studentów. – Powinniście zgłosić się do szpitala na kontrolę, a potem zażyć kąpieli.

- Pani rektor. – Andrzej skłonił się z gracją jakby nawykł do tego typu zachowania. – Mamy nie cierpiący zwłoki problem. Przyjaciółka Ani zaginęła w nocy w lesie. Nie wróciła do tej pory mimo iż jej czas rajdu już przeminął.

- Jesteście pewni, że zaginęła? – Rektorka oparła twarz na dłoniach. – Może ktoś zabrał jej szarfę i po prostu musi dłużej zostać w lesie?

- Nie pani rektor. – Tym razem głos zabrała Ania. – W nocy w lesie natknęłyśmy się na martwą sarnę i jakiegoś drapieżnika. Prawdopodobnie to był wilk. Wcześniej słyszałyśmy wycie kilku osobników. Jeden z nich gonił nas i przez jakiś czas biegłyśmy razem, ale potem… potem się rozdzieliłyśmy. Martwię się, że mogło coś się jej stać. Ewelina nie należy do najlepszych biegaczy.

                Rektorka niespokojnie się poruszyła. Widać, że przejęła się losem zagubionej studentki.

- W której części lasu to miało miejsce?

                Ania już chciała powiedzieć, że w okolicach bagien, kiedy poczuła w swojej głowie dziwny impuls. Jakby czyjeś zimne palce dotykały jej myśli i próbowały wyciągnąć na wierzch to co tak skrzętnie chciała ukryć. Kłamstwo.

                Nie wiedząc zbytnio co się z nią dzieje, szybko zaczęła skupiać się nad obrazami wszelakich dzikich zwierząt oraz radości z ujrzenia obozującego Andrzeja. Znajoma twarz bardzo szybko zajęła wszystkie jej myśli.

                Zimne macki wycofały się z głowy i znów wszystko wydawało się normalnie.

- Nie bardzo pamiętam. – Myśli krążyły wokół postury Andrzeja oraz miękkiego dotyku jego dłoni na jej przerażonym ciele.

- Postaraj sobie przypomnieć. To ważne. Zawęży nasze poszukiwania i szybciej odnajdziemy twoją przyjaciółkę. – Rektorka nie dawała za wygraną. Jej zdenerwowanie było prawdziwe. Martwiła się o Ewelinę.

- Nie wiem. Było ciemno, biegłyśmy wzdłuż strumienia. Pozostawałyśmy cały czas w obrębie lasu.

                Rektorka odchyliła się na swym fotelu, po czym zmrużyła oczy. Wyglądała jakby pogrążyła się we śnie.

- Dobrze. Poinformuje nauczycieli, żeby rozpoczęli poszukiwania. Jeśli nie macie nic do dodania, idźcie się przepadać, a następnie wykąpać.

- Tak pani rektor. – Andrzej znów się ukłonił, po czym wyprowadził Anię z gabinetu.

                Dziewczyna szła pogrążona w myślach. Zupełnie nie rozumiała co się dzieje. To wszystko było ponad jej siły.

                Nieco zestresowana dała się odprowadzić na badania, a potem wróciła do siebie by doprowadzić swój wygląd i zapach do porządku.

                Zmęczona i wyczerpana ciągłym analizowaniem sytuacji, padła na łóżku i zasnęła.

                Przespała pół dnia i całą kolejną noc. Obudziła się dopiero kiedy Sandra zawitała do jej pokoju.

                Trzecia przyjaciółka zaniepokojona zniknięciem Eweliny, zaproponowała poszukiwania na własną rękę.

                I tak obie używając swych własnych talentów próbowały znaleźć Ewelinę. Ania ze wszystkich sił wytężała swe moce, aby ustalić gdzie znajduje się Solanowa, niestety z początku nie przynosiło to większych skutków. Dopiero kiedy Sandra nakłoniła do pomocy jednego z ptaków dziobiących nasiona na dziedzińcu, udało im się zlokalizować przyjaciółkę. Ne było to proste i trwało ponad dwie doby.

                Co gorsza ekipa poszukiwawcza składająca się z nauczycieli i starszych studentów, również nie potrafiła znaleźć Eweliny. Wyglądało jakby zapadła się pod ziemię. Niektórzy nie wierzyli, że dziewczyna jeszcze żyje, co obie przyjaciółki doprowadzało do szału.

                Kiedy w końcu po połączeniu zdolności panienek, udało się znaleźć czerwonowłosą, ta była pogrążona w głębokim śnie. Jej ciało było wymęczone i nosiło znamiona przebytej choroby oraz ślady po upadku. Na szczęście ekipa medyczna, bardzo szybko się nią zajęła, transportując „śpiącą królewnę” prosto do szpitala.

                Zarówno Ania jak i Sandra przyjęły powrót „trzeciego muszkietera” z niewypowiedzianą ulgą. Obie skakały z radości i nie chciały odstępować od łóżka przyjaciółki ani na krok. Dopiero kiedy Marcin Dymek – szkolny lekarz, kazał im zrobić sobie chociaż krótką przerwę na posiłek, poszły na stołówkę.

                Ewelina spała bardzo mocno, ale powoli dochodziła do siebie. Kiedy dziewczyny wróciły i znów usiadły przy jej łóżku, zaczęła odzyskiwać przytomność.

                Ania była tak wielce szczęśliwa, że niemal by jej nie udusiła z radości. Niestety musiała z tym nieco poczekać. Przyjaciółka była naprawdę wymęczona.

                Kruk od razu chciała przejść do rozmowy o tym co się wydarzyło, ale w tedy do sali weszła grupka prowadzona przez panią rektor. Dziewczyna chciała wyjść, ale głowa Collegium wyprosiła jedynie Sandrę mającą jak najmniej wspólnego z całą sytuacją.

                Ania czuła, że coś wisi w powietrzu. Kiedy znalazła się w obecności Gabrieli, znów poczuła te dziwne macki wspinające się do jej myśli. Nie wiedziała, czy to coś dobiera się również do Eweliny, dlatego szybko pochwyciła ją i zaczęła zaburzać atak tak profilaktycznie. Nie tracąc więcej czasu, wysłała do przyjaciółki przekaz myślowy, aby ich zeznania nie były zbytnio rozbieżne. Później zamierzała wszystko jej dokładnie opowiedzieć i podjąć jakieś działania.

                Ewelina z godnie z bezgłośną prośbą, zeznała wszystko jak powinna. Niestety rektorka nie była usatysfakcjonowana. Musiała coś przeczuwać ponieważ ponownie wezwała Anię do swego gabinetu.

- Usiądź proszę.  – Wskazała Kruk jeden z foteli.

- Tak pani rektor? – Ania nie wiedziała czego może się spodziewać. Zajęła miejsce wskazane przez profesorkę i czekała.

- Wilki. – Gabriela podeszła w stronę strzelistego okna i zaczęła przez nie wyglądać. – To niepokojące wieści. Trzeba będzie wezwać myśliwych. Nie powinny pojawiać się w pobliżu szkoły.

                Dziewczyna milczała nie bardzo wiedząc, co ma na to odpowiedzieć.

- Czy podczas waszego rajdu widziałyście jeszcze coś niepokojącego?

- Nie pani rektor. Tylko tego drapieżce. Wie pani, nigdy wcześniej nie obcowałyśmy z dzikimi zwierzętami. Jesteśmy miastowymi.

- To zrozumiałe. – Kobieta odwróciła się w stronę Ani. Miała dziwny, nieco nieobecny, wyraz twarzy. – Chciałabym, abyś wiedziała, że możecie przyjść do mnie w każdej sprawie. – Zajęła miejsce za swym biurkiem, po czym zaczęła się wpatrywać w dziewczynę z delikatnym uśmiechem odmalowanym na twarzy. Był sztuczny. Ania wyczuwała takie rzeczy.

- Gdyby kiedykolwiek stało się coś niepokojącego, mam nadzieję, że od razu przyjdziesz mi o tym powiedzieć. Moim zadaniem jest dbać o dobro i bezpieczeństwo wszystkich studentów.

                Kruk chciała prychnąć, ale wtedy jakoś tak dziwnie się poczuła. Słowa rektorki dochodziły do niej jakby z dna jeziora, a ona sama zrobiła się niesamowicie senna. Głowa zaczęła ciążyć, a powieki niekontrolowanie opadać.

- Tak pani rektor.

- W porządku. Czy chcesz mi zatem o czymś powiedzieć? – Oczy Gabrieli emanowały delikatnym błękitnym światłem.

- Jaa… - Ania czuła się otumaniona i choć potrząsała głową, nie mogła odgonić senności. – Jaa… - Powtórzyła chcąc wyrzucić wszystko z siebie, ale wtedy właśnie do gabinetu wparował Daniel.

- Pani rektor! – Ukłonił się z gracją i szybko podszedł do biurka.

- Danielu nie widzisz, że rozmawiam ze studentką? – Kobieta wyglądała na wściekłą. Zwłaszcza, że Anii w końcu udało się pozbyć dziwnego uczucia.

- Proszę o wybaczenie. Muszę jednak pilnie z panią pomówić. – Tu spojrzał na Anię, która znów trzeźwo patrzyła przed siebie. – Chodzi o sprawy niecierpiące zwłoki. – Daniel wysunął w stronę rektorki pergamin obwiązany bordową wstążką.

- Panno Kruk, czy chciała pani coś jeszcze dodać? – Rektorka była nieugięta.

- Nie. Jaa… Ja powiedziałam wszystko co wiedziałam. – Ania podniosła się ze swego miejsca. – Jeśli pani pozwoli, chciałabym nieco odpocząć. To wszystko bardzo mnie wyczerpało.

                Gabriela skinęła głową, puszczając dziewczynę wolno, po czym zaczęła cicho o czymś dyskutować z Danielem.

                Ania opuściła gabinet na chwiejnych nogach. Nie wiedziała co się dzieje, ale wiedziała jedno. Podczas pierwszego spotkania z wilko-bestiami, wpadła wraz z przyjaciółkami w niesamowite szambo. Nie wiedziała tylko jeszcze jak bardzo głębokie było one.

                31 chapter już za nami. Żegnamy zatem listopad z całkiem nie małym wynikiem postów. Tego miesiąca mieliście okazję przeczytać, aż cztery chapterki. Kto zadowolony, szczerzy się do ekranu :p Ja robię to za każdym razem jak czytam wasze komentarze. Oczywiście im dłuższe tym dłużej się szczerzę :p W tym miesiącu z pewnością wygrała Meth :) Słonko twoje domysły i pomysły są genialne i niosą w sobie wiele natchnienia :D Dziękuję ci za każdą sekundę poświęconą na pisanie tych skarbnic :*

                Raion o tobie też nie omieszkam wspomnieć :) Twoje góry pytań na gg łechtają moje ego i dodatkowo przysparzają niekiedy niezwykle ciekawych pomysłów ;p Jednym zdaniem: zmuszasz mnie do myślenia i to dalekobieżnego. Kto wie, może jeszcze kilka takich rozmów, a w końcu pouzupełniam zakładki :D Nie powiem, nie zaszkodziłoby mi to :p

                Następną niezwykłą osobą jest niejaka Caroline. Obecna od niedawna również żwawo komentuje i to tuż po publikacji. Jestem tym mile zaskoczona ponieważ Caroline nie znam osobiście czy przez gg (a przynajmniej tak mi się wydaję :p), więc dziewczyna odwiedza mnie sama z siebie :p (Wobec osób mi znanych jest to niekiedy przymus i szantaż emocjonalny :p)

                Idąc dalej wymienię jeszcze Lilith, która już od pewnego czasu jest ze mną i mimo wszystko zostawia kilka słów :) Krakena, który jest nowym nabytkiem, ale cieszącym me oko, a także Dess. O niej pewnie jak wyjdą pewne moje plany, jeszcze nie raz usłyszycie.

                Na dziś to tyle. Nie będę się dalej rozwodzić nad tym jak to mam wspaniałych czytelników :) Jesteście wielcy :D :p Dodam jeszcze na sam, samiuśki koniec, że w ostatnim poście było ponad 30 komentarzy (połowa należała zapewne do mnie, ale i tak się cieszę). Może pobijemy niebawem ten rekord?

                Gorąco pozdrawiam wszystkich bez wyjątku :D Buziaki i do następnego postu!!!

P.S Naprawdę już na sam koniec :p Serdecznie zapraszam do świetnego konkursu :) gdzie możecie wygrać prawdziwą i całkiem ciekawą książkę :) Wystarczy kliknąć w button poniżej i wszystkiego się samemu dowiedzieć.