Chapter 32

                Ewelina otarła wierzchem dłoni spocone czoło. Pracowała w magazynie już ponad siedem godzin i wciąż nie widziała zadowalających rezultatów. Niby część kurzu już zniknęło, ale wciąż pozostawało go całkiem sporo. Dziewczyna miała nawet napad kaszlu, kiedy poruszyła grupkę zwojów leżących pod ścianą.

                Po posiłku przyniesionym przez Ignacego na wzmocnienie sił, wzięła się za niewielki regał stojący na samym końcu. Ostrożnie powyciągała woluminy, odkurzyła je suchą szmatką, po czym przetarła mebel specjalną mieszanką. Miała zapobiec osiadaniu tego zdradzieckiego pyłu na nieco dłużej.

                Kiedy wszystko wróciło na swoje miejsce, Ewelina dosunęła mebel do ściany. Coś chrupnęło i po chwili jedna z cegieł wysunęła się ze swego miejsca. Dziewczyna schyliła się, aby zbadać sprawę. Tak jak przeczuwała. Fragment skruszałego ze starości muru, po prostu wypadł ze ściany.

- No pięknie. Nawet przy sprzątaniu nie mogę zrobić czegoś bez psucia!

                Zdenerwowana schyliła się i próbowała naprawić uszkodzony kawałek. Kiedy chciała wygarnąć dłonią nagromadzony brud, poczuła pod palcami coś dziwnego. Sięgnęła głębiej by po chwili wyciągnąć na światło dzienne dziwne zawiniątko. Było wielkości i formatu książki, zawinięte w brudny i podniszczony kawałek skóry. Zastanawiając się co też znalazła, szybko rozpakowała trzymaną paczuszkę. Palce dotknęły miękkiej, bordowej oprawy, z delikatnymi złotawymi okuciami. Okładka wykonana ze skóry, wyglądała prawie jak nowa.

                Powoli, aby nie uszkodzić cennego znaleziska, otworzyła pierwszą stronę.

- 1916 r. Własność Katarzyny Konstancji Anny Marianny Rostowskiej z Warszawy.

                Ewelina delikatnie pogładziła atramentowe cuda. Księga czymkolwiek by się nie okazała, miała około stu dziesięciu lat i już przez sam swój wiek, zdawała się niezwykle cenna.

                Nie tracąc więcej czasu, powoli otworzyła kolejną stronicę. W prawym górnym rogu znajdowała się data „02 października 1916 roku”. Pod spodem te same zgrabne, atramentowe litery układały się w szeregi słów.

                Czerwonowłosa odłożyła wszelakie specyfiki, usiadła na podłodze opierając się plecami o ścianę, po czym zaczęła czytać.

- Odkąd dowiedziałam się, że noszę w sobie magię, prawie nie mogłam spać. Radość, która zawładnęła mym sercem była wielka jak jeszcze nigdy. Żaden prezent od mych rodziców, czy też zalotników nie mógł się z tym równać. Nie żałuję następstw, które wystąpiły po otrzymaniu listu.

                Straciłam wszystko co do tej pory miałam i nigdy więcej nie zobaczę ani rodziny, ani ukochanego Jaśka. Powoli przywykam jednak do tej myśli. Sądzę, że Bóg miał w tym swój cel. Widocznie nie było mi pisane zostać przykładną żoną i matką. Chrześcijanką z której mogli by być dumni moi rodzice. Sprzeciwiłam się słowom ojca, pana rodziny i nie mam już czego szukać po tamtej stronie. Trudno. Żałuję jedynie Jaśka. Beze mnie będzie mu ciężko, zwłaszcza, że jego ojca posłali na wojnę i sam musi zajmować się matką i rodzeństwem. Gdyby ojciec zgodził się na nasz ślub, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Teraz jednak nie mogę oglądać się za siebie. Przede mną nowy świat, nowe możliwości, nowe życie.

                Przyjazd do szkoły przyniósł mi nieco trudności i gdyby nie finansowa pomoc Elżbiety, mógł nie dojść do skutku. Na szczęście spóźniłam się nieznacznie, a miły jegomość prowadzący wszystkich uczniów, zwany opiekunem, zaczekał na mnie i mój list. Muszę przyznać, że nie uszło mej uwadze jak patrzył na mnie i Elżunię. Musiałyśmy się mu spodobać, bo szeroko się do nas uśmiechał. Przyznam, że oblałam się rumieńcem patrząc w jego fiołkowe oczy. Ma na imię Wincenty i mam nadzieję, że jeszcze go spotkam.

                To niesamowite, że jestem w Świecie Magii. Po przejściu na drugą stronę wciąż nie mogłam oderwać oczu od tego przepięknego zamku. Widziałam wiele niesamowitych budynków, a mój wuj ma nawet jeden zamek, w którym wielokrotnie spędzałam lato, nic jednak nie może równać się z Collegium Magicae. Jest piękne w każdym calu. Pochłania mnie i raduje oczy. Co więcej czuję w nim moc. Przyjemnie łaskocze mnie w brzuchu, kiedy dotykam murów. To takie zabawne.

                Dziś mieliśmy pierwsze zajęcia i jestem nimi oczarowana. Nawet nie wiedziałam ilu rzeczy jeszcze nie wiem i nigdy bym się nie dowiedziała, gdybym nie otrzymała tego listu. Podobno drzemie we mnie prawdziwy potencjał, ukryta głęboko moc, choć nikt mi jeszcze nie powiedział co to za dar. Elżunia już od dawna potrafi sprawiać, że wszystkie rośliny w koło niej zaczynają szybciej rosnąć, a ja na razie nic nie umiem. Nie zamierzam się jednak tym specjalnie zadręczać. Profesor Dariusz Bieńkowski obiecał mi pomóc wydobyć moc na zewnątrz. Będziemy się widywać raz w tygodniu na dodatkowych zajęciach. Mam nadzieję, że spełnię jego oczekiwania bo wydaje się naprawdę sympatyczny.

                Ewelina przerwała czytanie. Drzwi na górze otworzyły się skrzypiąc niemiłosiernie, a po schodach zaczął schodzić Ignacy.

Czerwonowłosa szybko zawinęła znalezisko i schowała do torby, sama nie wiedząc czemu tak robi. Nim mężczyzna znalazł się w magazynie, wsadziła cegłę na miejsce i szybko chwyciła rzeczy do sprzątania.

- Na dziś już chyba wystarczy? – Ignacy tym razem przyniósł ze sobą kawałek ciasta czekoladowego. – Zdążysz jeszcze na kolację, ale deser na sam początek, to chyba dobry pomysł? Poza tym czekolada dodaje energii. Po tej ilości wysiłku jaki włożyłaś w sprzątanie magazynu, z pewnością przyda ci się nieco doładowania. – Postawił talerz na stoliku, po czym zajął jedno z wolnych i nie zagraconych krzeseł.

- Z pewnością. – Ewelina odłożyła szmatkę i otrzepała ręce. – Czekolada jest dobra na wszystko. – Uśmiechnęła się biorąc się za jedzenie.

- Czy wszystko w porządku? – Ignacy w trzech kęsach pochłonął swoją porcję i teraz przyglądał się Ewelinie.

- Tak, dziękuję. Wszystko jest w jak najlepszym porządku.

- Wiesz… - Mężczyzna chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział jak ubrać myśli w słowa. Dopiero po krótkiej ciszy ponowił swe starania. – Jakbyś potrzebowała z kimś o czymś porozmawiać, z chęcią cię wysłucham.

- Wiem. – Ewelina szczerze się uśmiechnęła. – Naprawdę wszystko jest w porządku, ale jak będę miała kiedykolwiek jakiś problem, obiecuję, że najpierw udam się do pana.

                Znów zapadła między nimi cisza. Ewelina delektowała się ciastem czekoladowym, a Ignacy wwiercał w nią spojrzenie swych szaro-niebieskich oczu.

                Kiedy czerwonowłosa skończyła posiłek, podziękowała, po czym zabrała torbę i ruszyła na stołówkę. Deser jedynie wzmógł w niej apetyt.

               

***

                Ania czekała na przyjaciółki przy jednym ze stolików. Najpierw pojawiła się Sandra w otoczeniu koleżanek, później przybiegła rumiana Ewelina. Dziewczyny zjadły wspólny posiłek gadając o zajęciach i dużej ilości wolnego czasu jaki zaserwowała im uczelnia. Kruk zaproponowała wycieczkę do miasta. Skoro czerwonowłosa lada moment miała dostać pierwszą wypłatę, należało to odpowiednio uczcić.

- Dostajesz pieniądze tak wcześnie? – Sandra grzebała w talerzu spaghetti, jakby miała co najmniej odnaleźć w nim jakiś skarb.

- Umówiliśmy się, że jak będę potrzebowała gotówki wcześniej, to po każdym tygodniu mogę dostawać połowę tego co wypracuję. Na razie jeszcze nic nie brałam.

- Czyli szybciej wyzbędziesz się całej kasy? – Sandra odłożyła w końcu widelec.

- No nie marudź tyle. Nie wiesz, że pierwszą wypłatę zawsze należy przepić? – Ania poklepała blondynkę po plecach. – Nie martw się, przecież nic nie może pójść nie tak. Prawda?

                Nie wiadomo czemu Ewelina wybuchnęła niczym nieposkromionym śmiechem tak donośnym, że aż ludzie dziwnie zaczęli się na nią gapić.

- A tej co znowu odbiło? – Ania wywróciła oczami . – Ciszej wariatko. – Pacnęła przyjaciółkę w ramię. -– Już i tak mówią o nas, że jesteśmy dziwne.

                Ewelina dopiero po kilku minutach nieco się uspokoiła.

- Wybaczcie. Tak mnie jakoś napadło.  Wiecie, co mogłoby pójść NAM nie tak. – Specjalnie zaakcentowała jedno słowo, by przyjaciółki zrozumiały jej radość. Wciąż nie widząc aprobaty w oczach dziewczyn, dała spokój dowcipkowaniu.

- Dobra. – Podniosła dłoń jak do składania przysięgi. – Uroczyście obiecuję nie mieć więcej poczucia humoru. Wszak jesteśmy na to za stare.

                Dziewczyny dokończyły posiłek we względnym spokoju, rozmawiając o piątkowym wyjściu na miasto. Koniec tygodnia zdawał się najlepszą opcją, zwłaszcza, że Ewelina miała szansę jeszcze trochę dorobić.

***

                Wolny tydzień przyjaciółki spędziły oddzielnie. Ewelinę pochłonęła praca w bibliotece, Ania zaczęła spotykać się z Andrzejem, zaś Sandra znalazła sobie nowe kumpelki, z którymi znikała na całe dnie.

                Kiedy nadeszło piątkowe popołudnie, czerwonowłosa skończyła czyścić magazyn i w końcu mogła udać się po swoją pierwszą wypłatę. Jak się okazało dzięki wolnemu tygodniowi zarobiła dziewięć  złotych sierpów  siedem srebrnych pełni i pięć brązowych nowiów.

Ignacy zgodnie z obietnicą najpierw zgodził się wypłacić połowę pensji, lecz po kilku minutach błagającego spojrzenia Eweliny, nieco nagiął reguły i wręczył jej równo pięć złotych sierpów. W końcu zbliżający się bal na cześć święta Tenebria wymagał zakupienia odpowiedniej kreacji, a to z koleji wiązało się z dużymi wydatkami.

Nim jednak przejdziemy dalej, opowiem wam pokrótce czym jest owo święto. Tenebria obchodzone są trzydziestego pierwszego października jako święto urodzin boga Tenebrisa. To właśnie tego dnia według mitologii, praojciec powstał z cienia swej przyszłej małżonki, aby na świecie zapanowała równowaga. Sola bowiem jest boginią słońca i jasności, zaś Tenebris jest jej przeciwieństwiem.

Boska para ma także inne znaczenie. Bogini uosabia ciepłą porę roku, to jest wiosnę i lato, jej małżonek jest zaś męskim dopełnieniem i symbolizuje chłodną część roku, czyli jesień i zimę. Oboje tworzą na świecie nierozerwalną harmonię.

Tenebria obchodzone są jako święto zakończenia lata. Właśnie tego dnia bogini Sola ustępuje miejsca swemu małżonkowi. Od tej pory przez kolejne pół roku to Tenebris rządzi w boskim królestwie.

Dawniej uroczystości świętowano przy wielkich ogniskach, które wypalając się miały symbolizować odejście lata. Składano także ofiary ze zwierząt i roślin, jako dary kończące żniwa. W ten sposób chciano ugłaskać boga ciemności i prosić go o łaskę, aby w nadchodzącym czasie nie był zbyt surowy i nie zniszczył przyszłych upraw.

Tenebria były także świętem podczas którego granice między światem żywych i umarłych stawały się niezwykle cienkie. Ludzie chcąc uczcić pamięć po swych przodkach organizowali specjalne biesiady ku ich czci, a dokładnie o północy rozbrzmiewała specjalna muzyka zapraszająca wszystkie dusze do tańca.

W dzisiejszych czasach nikt już nie pali ognisk i nie składa ofiar, ostała się jednak najważniejsza z tradycji. Biesiada, bal organizowany specjalnie ku czci wszystkich, którzy odeszli. Punkt o dwunastej zostaje wygrywana specjalna melodia dla duchów.

- Bardzo dziękuję! – Zadowolona Ewelina uściskała Ignacego i od razu pobiegła na miejsce spotkania z przyjaciółkami.

                Zarówno Ania jak i Sandra czekały na czerwonowłosą na dziedzińcu spierając się o coś przyciszonymi głosami.

- Mogłaś pomyśleć o tym wcześniej. – Ania wyraźnie atakowała blondynkę.

- Nie moja wina. Zapomniałam, że byłyśmy umówione. Poza tym ciągle razem wszędzie łazimy.

- Cześć. – Ewelina przywitała się z przyjaciółkami. – O co chodzi? – Patrzyła to na jedną, to znów na drugą nie bardzo rozumiejąc napiętej atmosfery.

- Sama jej o tym powiedz. – Ania wsadziła ręce w kieszenie swego jesiennego płaszczyka barwy kwitnących chabrów, po czym ruszyła w stronę bramy.

- O czym masz mi powiedzieć? – Ewelina i Sandra podążyły za przyjaciółką.

- Oj, bo Ania jak zwykle przesadza.

- Jak zwykle? – Ruda odwróciła się w stronę Turos. – Co to niby miało znaczyć?

- Zawsze chcesz wszystko kontrolować. – Odburknęła blondynka. – Nie musi być wszystko tak jak sobie zaplanujesz o panno Anno!

- Ty się lepiej odwal ode mnie i spójrz na siebie! Dbasz tylko o swój zakichany nos!

- Wcale nie muszę iść z wami!

- To nie idź! Idź do tych swoich nowych kumpelek, z którymi się umówiłaś po tym jak umówiłaś się z nami!

- A może i właśnie pójdę! – Sandra była naprawdę zdenerwowana, tak jak zresztą Ania, która teraz stanęła w miejscu i z intensywną wrogością wpatrywała się w blondynkę.

- Ale o co chodzi?! – Do kłótni dołączyła Ewelina, która zupełnie się zagubiła. – Wytłumaczy mi któraś?

- Sandra zapomniała, że się z nami umówiła i w tym samym czasie umówiła się ze swoimi psiapsiułami! – Ania była naprawdę zła.

- I tylko o to chodzi? – Ewelina przywołała na twarz uśmiech i teatralnie spojrzała w niebo cicho przy tym wzdychając. Odwróciła się w stronę Sandry i poklepała ją po ramieniu. – Chcesz z nimi teraz iść?

- Nie, no coś ty. Umówiłyśmy się dopiero za dwie godziny. Chciałam najpierw spędzić trochę czasu z wami. Ania od razu zrobiła z tego nie wiadomo co. Obrażalska jędza. – Sandra pokazała rudej język, na co ta głośno prychając odwróciła się i ruszyła w stronę portalu.

                Całą drogę do miasteczka Sandra i Ewelina poświęciły na gadanie, zaś Ania szła kilka kroków przed wciąż obrażona. Dopiero kiedy zajęły miejsce w jednej z gospód, nieco odpuściła.

                Przyjaciółki zgodnie ze staropolską tradycją, zaczęły od przepijania pensji Eweliny. Zamówiły trzy kufle grzanego piwa i talerz podpłomyków na zagryzkę. Oczywiście za wszystko płaciła czerwonowłosa i kiedy w końcu nadszedł czas rozstania z Sandrą, dziewczyna była lżejsza o sześć srebrnych pełni. 

                Tylko nie bijcie!Wiem, wiem miało być coraz więcej odpowiedzi, a pojawia się jeszcze więcej pytań. Ale naprawdę wszystko jest ściśle ze sobą powiązane co z czasem wyjdzie na wierzch :p W zasadzie to już wychodzi, ale dopiero w kolejnych rozdziałach :D Na razie musicie niestety zadowolić się tym.

                Dziś nie tylko w opowiadaniu został poruszony temat święta. Mam dla was także niespodziankę specjalną. Moja uzdolniona Muza Natchniuza - przyjaciółka Ania, przygotowała również niesamowitą ilustrację przedstawiającą parę bogów. Możecie wiedzieć, że jeśli kiedykolwiek Collegium zostanie wydane na papierze, to z pewnością będzie ilustrowane właśnie przez tą panią. 

                Nie przedłużając zatem, żegnam się z wami i przedstawiam wam konkrety. A konkretniej konkretną ilustrację :D Mua!!!

                Prawda, że jest przepiękny! Kocham tą ilustrację od pierwszego momentu kiedy ją ujrzałam :D Zajebiście mieć takich fajnych ziomków, co nie?