Chapter 33

- Naprawdę nie przeszkadza ci, że sobie od nas idzie? – Ania patrzyła jak blondynka podbiega do nowych koleżanek i się z nimi wita.

- No coś ty. Przecież ostatnio wcale tak często ze sobą nie przebywamy. To logiczne, że w nowej szkole zawarła mnóstwo nowych znajomości.

- Właśnie, nie przebywamy ze sobą za często.

- Aniu już byś dała spokój. Każdy może wybierać sobie znajomych. Przecież to, że dziś z nami nie będzie, nie znaczy, że już się nie przyjaźnimy.

                Ewelina uspokajająco poklepała przyjaciółkę po ramieniu, po czym pociągnęła ją w stronę rynku. To właśnie tam rozstawiło się mnóstwo kramów z najróżniejszymi drobiazgami i nie tylko. Zbliżające się święto Tenebria, było okazją dla wielu do niezłego zarobku. Studenci całego Mazowieckiego Collegium, przybywali tłumnie aby zakupić odpowiednie towary.

                Przyjaciółki również postanowiły rzucić się w wir zakupów. Obie sakiewki przyjemnie ciążyły w torebkach, kiedy dziewczyny przyglądały się mnogiej ilości straganów.

- Jakie to piękne! A to! Zobacz, Aniu, no zobacz! – Ewelina piszczała jak dziecko zabrane po raz pierwszy do sklepu ze słodyczami.

                Co chwila czerwonowłosa podbiegała do jakiegoś sprzedawcy, by zachwycać się towarami. Najbardziej przypadły jej do gustu wspomagacze, a także broń. Lśniąca w słońcu stal onieśmielała i wywoływała w ciele Eweliny niczym nieposkromioną ekscytację. Widząc te cuda i cudeńka, po prostu zapominała o wszelakich problemach ciążących gdzieś tam na dnie żołądka.

- Może zaczniemy rozglądać się za sukniami, co? – Ania odciągnęła Ewelinę od kolejnego straganu z pięknymi sztyletami.

- Oj poczekaj jeszcze chwilkę. Daj mi się nacieszyć. Normalnie jak zarobię więcej to sobie kupię ten z rękojeścią wyglądającą jak smok.

- I co będziesz nim robiła? Kroiła kiełbasę na ognisko?

- Nigdy nie wiadomo, kiedy może się przydać prawda? W końcu nasza przyszłość w tym świecie jest pod wielkim znakiem zapytania.

                Ania ze zrezygnowaniem pokręciła głową. Przyjaciółka była po prostu nie reformowalna.

                Kiedy Ewelina w końcu zaspokoiła swoją ciekawość na tyle by móc się oderwać od straganów, Ania pociągnęła ją w kierunku sklepu, gdzie na wystawie wystawiona została przepiękna suknia.

- Może spróbujemy od tego miejsca?

                Dziewczyny otworzyły drzwi i zaraz rozległ się dźwięk dzwonków. Z zaplecza wyszedł starszy jegomość w okularach i kozią bródką. Przyjaciółki od razu grzecznie się ukłoniły, po czym zaczęły rozglądać się po przybytku. Oprócz kreacji z wystawy nie znalazły jednak żadnej sukni. Na półkach po obu stronach sklepu, leżały sterty bal z najróżniejszymi materiałami w kolorach, których co najmniej połowę nie potrafiły nazwać.

- W czym mogę pomóc? – Mężczyzna poprawił okulary.

- Oj chyba pomyliłyśmy sklepy. Chciałyśmy kupić gotowe suknie na bal z okazji Tenebrii, ale widzę, że pan ma tylko materiały.

                Mężczyzna zaśmiał się radośnie i wyszedł w stronę dziewczyn.

- Trafiłyście w jak najbardziej odpowiednie miejsce. U nas każda kreacja jest tworzona bezpośrednio na modelu, dzięki czemu pasuje w każdym calu.

- Ale jak to? – Ewelina nie bardzo rozumiała o co chodzi.

- W naszym sklepie klient wybiera materiały, a my szykujemy stroje według odpowiednich szablonów.

- Czyli to znaczy, że będziemy mogły same wybrać wszystko? – Ekscytacja Eweliny była tak wielka, że aż zaczęła piszczeć ze szczęścia. Ania musiała ją pacnąć w ramię, by się uspokoiła.

- Przestań głupolu. To na pewno bardzo dużo kosztuje, a nas nie stać.

                Mężczyzna pokręcił głową słysząc Anię i zapewnił, że nie jest wcale tak drogo jakby się mogło wydawać.

- Jeśli panie pozwolą to przyznam się szczerze, że nie prowadzę tego przybytku dla zarobku. – Tu z prawdziwą czułością rozejrzał się po swoim sklepie. – Mam wystarczająco dużo pieniędzy, które uzbierałem przez ponad pięćdziesiąt lat pracy. Cena dowolnej kreacji jest zwiększona jedynie o pięć srebrnych pełni.

- To wcale nie tak dużo. – Ewelina patrzyła błagalnie na przyjaciółkę. – Słyszałaś co pan powiedział. Dowolnej kreacji.

                Ania wywróciła oczami wiedząc, że przyjaciółka swoim zachowaniem może spowodować iż ceny niezwykle urosną. Nie ważne co mówił sprzedawca, logiczne, że będzie chciał je naciągnąć.

- Ile trwa przygotowanie sukni?

- Zajmą się paniami najlepsze pracownice i w przeciągu dwóch godzin wszystko powinno być gotowe.

                Oczy czerwonowłosej błyszczały jak klejnoty. Już złożyła dłonie jak do modlitwy i zaczęła błagać Anię.

- Dobra! – Pękła szybciej niż Ewelina mogła się spodziewać. – Niech będzie. Co mamy zrobić?

                Uradowany mężczyzna klasnął w dłonie i szybko się przedstawił.

- Edgar Wert, a panienki?

- Ewelina Solan, a to jest Ania Kruk uczennice pierwszego roku.

- Miło mi panienki poznać. Zapraszam do wybrania materiałów.

                Tu wskazał dłonią mnogość bel, a dziewczyny zaczęły przebierać.

                Obie czuły się wyśmienicie słuchając jak pan Edgar tłumaczy, które z materiałów do czego się nadają. Obie również bardzo szybko wybrały takie, które im się podobały.

                Kiedy skończyły, mężczyzna poprowadził obie na zaplecze i zawołał dwie dziewczyny na oko niewiele od nich starsze. Jedna o imieniu Rose, blondynka o pulchnej twarzy, zabrała ze sobą Anię, druga Eliza córka Edgara, brunetka o niezwykle serdecznym uśmiechu, porwała Ewelinę.

                Solanowa została poprowadzona do niewielkiego pomieszczenia wypełnionego lustrami. Po środku na ciemnej, drewnianej posadzce stał niewielki stołek. Cały pozostały wystrój sprowadzał się jedynie do okna i złotej figurki sokoła z rozpostartymi skrzydłami umieszczonej tuż nad drzwiami.

- Rozbierz się i stań na stołku.

                Ewelina szybko wykonała polecenie i niebawem stała na stołku ubrana w samą bieliznę. Nie czuła się zbyt komfortowo wiedząc, że gdzieniegdzie odstające fałdki tłuszczyku były widoczne. Próbowała zakryć boczki dłońmi, ale widząc to Eliza zachichotała.

- Nie masz się czego wstydzić. Naprawdę.

                Czerwonowłosa momentalnie się zarumieniła.

- Nie jestem przyzwyczajona do paradowania w bieliźnie przed obcymi. – Słowa mówiła cicho i z opuszczoną głową.

- Naprawdę nie jest źle. Poza tym kochanego ciałka nigdy za wiele. – Eliza uśmiechnęła się po czym  podała dziewczynie wielką księgę wypełnioną różnego rodzaju szkicami. – Tutaj masz kroje. Nie śpiesz się i coś sobie wybierz. Kiedy będziesz gotowa weźmiemy się do pracy.

                Ewelina podtrzymując jedną ręką dość ciężkie tomiszcze, zaczęła przeglądać wszystkie szkice. Z każdą kolejną stroną jej oczy robiły się coraz większe, z podziwu. Wszystkie suknie były poopisywane po bokach i wyglądały jak z bajki. Dziewczyna dostawała oczopląsu i za żadne skarby nie mogła się zdecydować.

- One wszystkie są piękne! – Zawołała kiedy skończyła po raz rugi przeglądać stronice.

- Musisz wybrać jedną. Jeśli mogę ci doradzić, proponuję… - tu pośliniła palec i szybko zaczęła przykładać strony. – Właśnie tę. – Wskazała na odpowiedni model. – Uwypukli twój biust, za to całkowicie ukryje to czego tak się wstydzisz. Dzięki wyszczuplającej górze nie będziesz wyglądała zbyt masywnie.

                Ewelina przyglądała się projektowi nie dłużej niż kilka sekund po czym krzyknęła głośne tak.

                Brunetka skinęła głową, zabrała księgę po czym kazała dziewczynie rozłożyć ramiona i stanąć w rozkroku. Kiedy Solanowa wykonała polecenia, zaczęły się czary.

                Kobieta wypowiedziała szereg zaklęć delikatnie machając dłońmi, a po chwili nie wiadomo skąd pojawiły się taśmy, tasiemki, przybory do szycia, wybrane przez Ewelinę materiały, a także różnego rodzaju szpile i szpilki oraz centymetr, który sam zaczął zdejmować z czerwonowłosej pomiary.

                Ewelina chichotała czując na sobie chłód miarki. Czuła się jak w jednym ze snów z dzieciństwa, gdzie dobra wróżka wyczarowywała jej piękną suknię. Była tak bardzo podekscytowana, że aż dreptała niespokojnie w miejscu.

                Brunetka musiała kilka razy przerywać, aby Solanowa mogła się uspokoić. Ciągłe chichoty i przemieszczanie się na chwiejnym stołku wcale, ale to wcale nie pomagały przy pracy.

                Czary wprawiały w ruch nie tylko sprzęty do szycia. W powietrzu unosił się także kałamarz i kawałki pergaminów, na których również za pomocą magii, Eliza notowała wszelakie szczegóły dotyczące sylwetki klientki. Kiedy skończyła klasnęła w dłonie i cmoknęła z aprobatą.

- Wszystko razem z odpowiednimi butami będzie kosztowało cztery złote sierpy i dwie srebrne pełnie.

- Buty też robicie? – Ewelina była pełna szczerego podziwu.

- Oczywiście. Jesteśmy profesjonalistami. U nas wszystko musi być odpowiednio dopasowane. Nie są to jednak buty do chodzenia na co dzień. Będą dopasowane tylko do tej sukni.

- Rozumiem.

- Czy cena jest dla ciebie odpowiednia? – Kobieta spojrzała na Ewelinę.

- Tak oczywiście. Mogę zapłacić od razu. – Dziewczyna już chciała zeskoczyć ze stołka, ale Eliza ją powstrzymała.

- Dopiero jak będziesz zadowolona z efektu. Teraz będę miała do ciebie prośbę.

- Oczywiście, wszystko czego pani potrzebuje.

- Załóż to na oczy. – Brunetka podała Solanowej opaskę jakie rozdają na przykład podczas długich lotów samolotem.

- A to po co? – I tym razem Ewelina nie mogła pojąć o co chodzi.

- To żebyś się specjalnie nie ruszała. Człowiek zazwyczaj kręci się próbując się oglądać podczas naszej pracy, ale ponieważ nie szyjemy na manekinach, a od razu na modelach, wymagane jest pozbawienie cię zmysłu wzroku.

                Czerwonowłosa nie zadawała więcej pytań. Odebrała opaskę i szybko zakryła nią oczy.

                Eliza znów rozpoczęła swe czary jednak tym razem nie mówiła słów, a śpiewała. Piosenka była niezwykle delikatna i bardzo melodyjna. Wiązała ze sobą moc i piękno, które aż szturchało wrażliwą strunę w sercu Eweliny. Dziewczyna była po prostu oczarowana i dała się porwać otaczającej ją mocy.

                Brunetka w tym czasie uwijała się z pracą i po półtorej godziny z niewielkimi przerwami, w końcu ucichła.

- Możesz zdjąć opaskę. – Powiedziała nieco zachrypniętym głosem.

                Ewelina powoli odsłoniła oczy jednak nie odważyła się ich od razu otworzyć. Stresowała się osiągniętym efektem, kiedy jednak po chwili ciekawość wzięła górę, dziewczyna aż zaniemówiła z wrażenia.

                Patrzyła onieśmielona podziwiając każdy centymetr cuda w jakie była ubrana.

                Suknia była dwukolorowa. Jadowicie zielony materiał, który wybrała Ewelina stanowił trzon stroju, wszystkie dodatkowe miejsca zostały wzbogacone przepięknym, złotym suknem mieniącym się w wpadających do środka promieniach słońca. Solanowa nie mogła się napatrzeć na siebie. Wyglądała jak królewna.

- Możesz zejść ze stołka. – Eliza podała dłoń czerwonowłosej i dopilnowała, by ta bezpiecznie stanęła na ziemi.

                Dziewczyna szeleszcząc materiałem podeszła do lustra i wciąż milcząc badała wzrokiem każdy centymetr sukni.

                Biust został schowany pod delikatnie marszczonym dekoltem, który odcięty został od reszty sukni krzyżowym wiązaniem. Ten zabieg miał wyszczuplić talię dziewczyny, co udało się perfekcyjnie. Wizualnie Ewelina wyglądała na wiele kilogramów mniej.

                Ramiona były w połowie odsłonięte przez co szyja Eweliny wydawała się iście łabędzia. Zielone, obcisłe rękawy kończyły się przy łokciach, zaś później przemieniały się w kaskadę luźnego, złotego materiału. Suknia stylizowana była na te z okresu średniowiecza i Solanowa była w niej zakochana od pierwszego spojrzenia.

                Dość niezwykłym dodatkiem spoczywającym na plecach dziewczyny był obszerny kaptur, który po założeniu sprawiał iż twarz Eweliny nieco nikła w jego cieniu.

- Jest piękna – wyszeptała zbliżając dłonie do ust. Każdy najdrobniejszy nawet ruch powodował           iż suknia mieniła się jakby stworzono ją z kamieni szlachetnych. – Czuję się jak księżniczka - dodała po chwili spoglądając na tył, który od tali opadał kaskadą materiału na podłogę i ciągnął się niczym tren.

- Poczekaj chwilkę. – Eliza zniknęła za drzwiami by wrócić z czarnym pudełkiem. Wręczyła go dziewczynie z uśmiechem na ustach. – Powinny pasować, ale lepiej od razu przymierz.

                Ewelina zdjęła pokrywkę i zobaczyła piękne trzewiki na kwadratowym obcasie. Buty z pewnością nie pochodziły z dwudziestego pierwszego wieku, ale dziewczynie od razu przypadły do gustu. Były złoto-zielone jak jej suknia i również iskrzyły się przy każdym poruszeniu. Solanowa od razu je założyły. Były idealne.

- Nawet nie wiesz jak bardzo jestem wdzięczna. – Czerwonowłosa wyglądała jakby miała się za chwilę popłakać.

                Eliza uśmiechnęła się biorąc słowa dziewczyny za pochwałę. Była szczerze zadowolona z podziwu klientki.

                Kiedy tak stały jedna szczerząc się bardziej od drugiej, do pokoju ktoś zapukał.

- Proszę! – Eliza podeszła do drzwi i jednym ruchem je otworzyła. Do środka weszła Ania

                Kruk wyglądała niesamowicie. Ubrana była w suknię barwy wzburzonego morza. Biel i błękit mieszały się ze sobą sprawiając iż suknia wydawała się utkana z morskich fal.

Kreacja sięgała samej ziemi. Dopasowana do szczupłej sylwetki góra, na dole układała się w literę „V”, od której odchodził luźny i zwiewny materiał. Na torsie srebrną nicią wyszyto piękny i niezwykle kunsztowny wzorek, który wił się do pasa niczym bluszcz. Szeroki, pół okrągły dekolt był na tyle głęboki iż podkreślał atuty dziewczyny, jednak nie aż tak, by wyglądać nieprzyzwoicie.

Rękawy sukni zakrywały jedynie kawałek ramion, zaś po zewnętrznej stronie, aż do samej ziemi luźnymi pasami opadał materiał wykonany z drobnej, jasno błękitnej siateczki, tworząc w ten sposób idealne dopełnienie stroju.

Ostatnim elementem jaki zauważyła Ewelina nim rozradowana Ania do niej podeszła, była piękna, również haftowana srebrną nicią, szarfa zawiązana w pasie dziewczyny.

- Wyglądasz niesamowicie! – Czerwonowłosa aż klasnęła w dłonie.

- Ty też! – Ania chciała opanować radość, ale nie mogła. Cieszyła się równie mocno co Ewelina.

- Zrobimy na balu furorę! Wszyscy faceci będą nasi!

***

                Zadowolone z zakupów dziewczyny, wręczyły sprzedawcy kilka dodatkowych monet, prosząc aby wysłał paczki z sukniami prosto do zamku. Mężczyzna podziękował skinieniem głowy i zapewnił iż wszystko wyśle jeszcze tego samego dnia.

- To co będziemy teraz robić? – Ania znów rozglądała się po straganach.

- Wiesz w sumie tak sobie pomyślałam… - Ewelina dziwnie zaczęła się zachowywać jakby bała się własnych słów.

- No wykrztuś w końcu to z siebie.

- Mogłybyśmy kupić jakiś skromny upominek i udać się do Fanny. W końcu jakby nie patrzeć uratowała nas, a my nie miałyśmy okazji się odwdzięczyć.

                Ania zatrzymała się w miejscu i nieco pobladła. Słowa przyjaciółki przypomniały jej, że miały ze sobą wiele spraw do obgadania. Wir zakupów sprawił, że zapomniała o ciążących w trzewiach problemach, które trzeba było wyjaśnić.

- Nie wiem czy powinnyśmy opuszczać miasto.

- Spokojnie, jej chatka jest niedaleko portalu. Wrócimy do niego z innymi uczniami, a potem skręcimy do Fanny. Chciałabym się jej odwdzięczyć za okazaną pomoc poza tym – ściszyła głos, aby nikt nie mógł ich podsłuchać i choć na ulicy panował zwyczajny ruch, wolała nie ryzykować. – Musimy poważnie pogadać o kilku zdarzeniach.

                Rudowłosa powoli przytaknęła. Musiały pogadać, a poważny ton Eweliny sugerował, że i ona ma kilka spraw, które chciałaby poruszyć.

                Przyjaciółki ustaliły zatem, że odwiedzą staruszkę robiąc dla niej wcześniej drobne zakupy w postaci owoców i łakoci. Jako prezent wybrały drewnianą, rzeźbioną szkatułkę, którą obwiązały zakupioną czerwoną tasiemką. Tak uzbrojone ruszyły w stronę portalu.

                Podczas tej krótkiej drogi, kiedy zarówno w jedną jak i w drugą stronę mijały je setki uczniów, postanowiły nie poruszać ważnych tematów. Dopiero kiedy skręciły na oddzielną ścieżkę prowadzącą do domku Fanny, wróciły do rozmowy o zdarzeniach z poprzednich dni i tygodni.

                Ania opowiedziała przyjaciółce o zjawie, która zakazała wspominać o zdarzeniach mających miejscu na rajdzie, a także o dziwnym uczuciu jakiego doznała w gabinecie rektorki. Ewelina podzieliła się opowieściami ze snów nawiedzających ją od czasu do czasu. Obie były zgodne, że wszystkie zdarzenia są ze sobą w jakiś sposób połączone. Ktoś, albo coś próbował ich ostrzec one jednak wciąż miały za mało danych.

- Może powinnyśmy poszukać odpowiedzi w bibliotece? – Ewelina kopnęła szyszkę leżącą na drodze. – Może patrząc w przeszłość znajdziemy wytłumaczenie dla tego co się dzieje. Wiesz, wolałabym aby miało to jakieś wytłumaczenie byle nie takie, że zaczyna nam odbijać.

- Przecież tych bestii sobie nie wymyśliłyśmy, ani tego biednego chłopaka, którego zabili. Kim oni w ogóle byli?

- Nie wiem, ale ani jednych ani drugich nie chciałabym więcej spotkać.

- Ja też nie. – Ania aż się wzdrygnęła. – Do tej pory mam ciarki na ciele jak o tym pomyślę. Bogowie nawet nie wiesz jak się denerwowałam, myśląc, że mogli cię złapać.

- Ale na szczęście nic się nie stało, prawda? – Ewelina uśmiechnęła się blado po czym przytuliła przyjaciółkę. – Nie rozumiem co się dzieje wokół nas, ale mam nadzieję, że szybko się to skończy.

- Ja też. – Ania odwzajemniła uścisk. – Musimy tylko trzymać się razem i być silne.

***

                Chatka Fanny ukazała się ich oczom kiedy słońce powoli zaczęło chować się za horyzontem. Ewelina pamiętając pierwsze niezbyt miłe powitanie, ostrożnie zapukała do drzwi. Odpowiedziała im jedynie cisza.

- Może jej nie ma? – Ania zeszła z werandy i obeszła dom. – Z tyłu też jej nie ma, może poszła na jarmark do miasta?

- Nie chodzę zbyt często do miasta, a zwłaszcza w okresie świąt. – Z lasu dźwigając na plecach potężną porcję chrustu, wyłoniła się babcia Fanny. Była rumiana i uśmiechnięta. Widok obu przyjaciółek całych i zdrowych zdjął pewien ciężar z duszy i serca staruszki. Choć nie chciała sama przed sobą przyznać, to martwiła się o nie.

- Dzień dobry, a raczej już prawie dobry wieczór. – Ewelina odstawiła trzymane zakupy i od razu podbiegła do staruszki. Ania poszła w ślad za nią.

                Uważając, aby nie narobić więcej szkody niż pożytku, pomogły kobiecie ściągnąć chrust, które same zaniosły i ułożyły pod gankiem.

- Cieszę się, że was widzę. – Staruszka otworzyła drzwi kluczem, po czym zaprosiła obie do środka. – Zaraz zaparzę herbaty. Może jesteście głodne? Mam trochę rosołu.

                Dziewczyny podziękowały grzecznie, nie chcąc objadać starszej kobiety.

- Chciałam jeszcze raz serdecznie podziękować, za ocalenie mi życia. – Ania podała staruszce prezent.

- Nie trzeba było drogie dzieci. – W jej oczach zaszkliły się łzy radości. Była mile zaskoczona i bardzo wzruszona. – Nie spodziewałam się, że jeszcze mnie odwiedzicie. Naprawdę nie trzeba było, owoce i łakocie to już i tak wiele.

                Czajnik zagwizdał i kobieta mogła zaparzyć po kubku gorącego naparu. Kiedy zalała wodą własną mieszankę, po pokoju rozszedł się zapach wiosennych kwiatów. Szybko też wyciągnęła łakocie przyniesione przez przyjaciółki i ułożyła je na drewnianej paterze.

- Opowiadajcie czy miałyście problemy z powrotem do zamku.

- Nie. – Odpowiedziały zgodnie.

- To cieszę się. Bałam się czy portal będzie otwarty. Za moich czasów nie zawsze dawało się niezauważenie wkraść do szkoły, a za niesubordynację wobec reguł surowo karano.

                Kobieta mówiąc to, ciepło się uśmiechnęła jakby wspomnienia o karach ją rozczulały. Możliwe, że wielokrotnie udawało się jej umykać przed odpowiedzialnością za swe czyny.

- Pijcie póki ciepła. – Kobieta wskazała na kubki.

                Dziewczyny poczęstowały się naparem, po czym ze smakiem oblizały usta. Herbata była przepyszna.

                Wymieniając grzecznościowe uwagi i opowieści o szkole, dziewczyny spędziły miłe popołudnie u starszej kobiety. Kiedy słońce już prawie wcale nie wystawało ponad horyzontem, a cienie wydłużyły się znacznie, dziewczyny grzecznie się pożegnały i ruszyły w drogę powrotną do domu.

                Herbatka u Fanny poprawiła im nieco nastroje jednak przyjaciółki obiecały sobie od jutra rozpocząć badania nad wszystkimi zdarzeniami jakie się im przytrafiły.

                Ale ten czas śmiga! Biegnie do przodu jak jakiś zając sprinter, czy coś XD Dopiero co przyjeżdżałam do Holandii i była końcówka września, a tu już mamy lada dzień Święta! Nieźle :) Nie wybiegajmy jednak jeszcze do przodu póki co. Dzisiejszy rozdział jest krótszy niż zamierzałam, ale przez pewne osoby (nie będę wymieniała Silence, z niku :P ale jakby co to Sajlens!) dostałam totalnego lenia i nie robię nic innego jak siedzenie (a w zasadzie leżenie) i oglądanie "Supernatural". Już kończę drugi sezon... Jak sobie przeliczę ile to bezproduktywnie zmarnowanego czasu, to aż mnie gdzieś ściska XD Eh... seriale! Nie da się z nimi żyć i normalnie udzielać się w sieci , a bez nich też jakoś tak głupio.

                Wracając jednak do akcji. Miał być jeszcze opisany bal gdzie sprawy zaczną nabierać tępa, ale niestety jakoś tak nie wyszło. Będzie w następnej notce, która nie wiem kiedy powstanie. Ten tydzień zapowiada się dla mnie naprawdę pracowicie, ale na razie cisza, żeby nie zapeszyć :p

                Pozdrawiam wszystkich, którzy mnie odwiedzają :) Mam nadzieję, że dalej będziecie ze mną. Buziaki i do zobaczenia ;p jeśli nie za tydzień to przynajmniej w okolicach świąt. Buziaki i gorące pozdrowienia :)