Chapter 34

                Niedzielny poranek przyszedł o wiele za wcześnie. Ewelina wcale nie uważała się za wyspaną zwłaszcza, że po powrocie do pokoju, wzięła się za odrabianie zaległych zadań domowych.  Siedziała nad nimi prawie do trzeciej w nocy, wiedząc, że tuż po śniadaniu była umówiona z Anią.

                Niebo zasnute szarawymi obłokami wcale nie pomagało. Solanowa przeciągnęła się, po  czym ziewnęła. Nieco zaropiałe oczęta wcale nie chciały być otwarte. Samoistnie się zamykały.

- Idziesz na śniadanie? – Paulina wparowała do pokoju bez pukania.

- Daj mi pięć minut to pójdę z tobą. – Czerwonowłosa zwlokła się z łóżka, chwyciła złożony na krześle mundurek, a następnie ruszyła do łazienki.

                Doprowadzenie się do stanu używalności nigdy nie zajmowało jej zbyt wiele czasu. Nim Paulina zdążyła sprawdzić pracę domową koleżanki, Solanowa była już zwarta i gotowa.

- To co, idziemy? – Ewelina chwyciła ciemnowłosą za rękę, po czym pociągnęła ją na stołówkę.

                Kiedy Solanowa wchodziła do jadalni, Sandra wraz z nowymi koleżankami właśnie ją opuszczała. Dziewczyny kiwnęły sobie głowami na dzień dobry i każda poszła w swoją stronę.

- Kurczaczki, zapomniałam, że umówiłam się z Adelą! – Paulina klepnęła się dłonią w czoło. – Wybacz Rewelka, zjemy razem innym  razem. Oj! Nawet nie czuję kiedy rymuję.

- Niezły bit będzie hit. Spoko, na mnie i tak czeka już Ania. – Na potwierdzenie swych słów wskazała samotnie siedzącą przyjaciółkę, która grzebała widelcem w talerzu jajecznicy, jakby chciała dogrzebać się do jądra samej ziemi.

                Paulina wybiegła z sali jakby goniły ją wszystkie diabły, zaś Ewelina przysiadła się do przyjaciółki. Obie szybko spożyły śniadania, nie specjalnie ze sobą rozmawiając. Ciężar zadania jakie sobie postawiły, dawał się im we znaki.

                Ewelina po skończonym posiłku od razu poprowadziła rudą do biblioteki. Obie przywitały się z Ignacym, po czym znalazły sobie ustronny kącik.

- Proponuję zacząć analizę tych wszystkich wydarzeń. Jakoś nie mogę się zbytnio w tym wszystkim połapać. – Ania wyciągnęła z torby książkę z wystającymi z boku kartkami. – Dostałam to od Sandry. Znalazła u siebie w biurku. Pewno poprzedni lokator zapomniał oddać do biblioteki.

                Solanowa delikatnie chwyciła tomiszcze i zaczęła się mu przyglądać.

- „Bogowie, rytuały, legendy. Początki wierzeń w sześciu”, Andrzej Kurtz - odczytała na okładce. - Wygląda interesująco. – Ewelina oddała książkę przyjaciółce.

- Nawet nie wiesz jak bardzo.

- Dobrze, ale zacznijmy wszystko od początku. Pierwsza sytuacja jaka miała miejsce to nasza przygoda z wilkami, tak? – Czerwonowłosa wyciągnęła z torby kawałek pergaminu i pióro, po czym szybko naszkicowała rzymską jedynkę.

- Nie do końca.

- Hm? – Solanowa uniosła głowę znad pergaminu.

- Wcześniej miałam wizję. Wtedy jak piłyśmy nad Wisłą, pamiętasz? – Widząc potwierdzające kiwnięcie głową, kontynuowała. – Widzisz, bo wtedy co zemdlałam, miałam dziwny omam. Na początku myślałam, że to jakaś alkoholowa zjawa była, ale późniejsze sny utwierdziły mnie, że coś jest na rzeczy. Przyszła do mnie eteryczna postać pięknej, młodej kobiety, która zaczęła opowiadać o dziwnych rzeczach. Z początku nie miałam pojęcia o co chodzi, ale później wpadła mi w ręce właśnie ta książka i wszystko stało się jasne.

- Pamiętasz co ci mówiła? – Ewelina zrobiła się dziwnie blada, jakby właśnie w tym momencie zdała sobie sprawę, że to co się im przytrafiało, wcale nie było przypadkowymi zdarzeniami.

- Coś o czarze wypełnionej krwią, o zagładzie obu światów. Mówiła też o grupie zwierząt i dziwnych rzeczy, które zupełnie ale to zupełnie nie miały dla mnie sensu do czasu…

- Aż Sandra przyniosła ci tą książkę?

- Dokładnie. Przeleć  teraz szybko zaznaczone strony.

                Ewelina otworzyła tomiszcze na pierwszej zakładce i zaczęła czytać.

Sola - Bogini słońca, pramatka. Powstała jako pierwsza, z nicości, a następnie stworzyła słońce, gwiazdy i planety. Później ofiarowała ludziom ogień oraz magię związaną z żywiołem ognia. Jest przewodniczką wojowników.

Symbolami bogini Soli jest złota tarcza i sokół z rozpostartymi skrzydłami.

Tenebris - Bóg ciemności, praojciec. Powstał zaraz po Soli, zrodzony z jej cienia, aby w świecie zaistniała równowaga. Wszędzie gdzie pojawiało się światło Soli, występował również cień Tenebrisa. Bóg ten jest patronem złodziei i skrytobójców. Ludziom ofiarował moce, polegające na stapianiu się z otoczeniem lub znikaniem w cieniu. 

Symbolem boga Tenebris jest kruk o czerwonych ślepiach.

Sapientia - Bogini mądrości. Pierwsza córka Soli i Tenebrisa. Przewodniczka wszystkich uczonych oraz główna bogini wyznawana w Collegiach. Przyniosła ludziom mądrość, a także logiczne myślenie oraz rozumienie otaczającego ich świata. Opiekunka uczonych.

Symbolami bogini Sapientii jest sowa siedząca na otwartej księdze.

Bellator -  Bóg wojownik. Pierwszy syn Soli i Tenebrisa, drugie dziecko pary bogów. Opiekun wszystkich wojowników. Ofiarował ludziom umiejętność wytwarzania oręży, oraz przeistaczania metali. Opiekuje się magami stosującymi magię ofensywną.

Symbolami boga Bellatora jest miecz stojący w płomieniach.
Cervus - Bóg natury. Drugi syn Soli i Tenebrisa. Opiekun fauny i flory, przewodnik zielarzy i alchemików. Ofiarował ludziom umiejętności kształtowania natury, wytwarzania z niej różnych specyfików, oraz magię ziemi.
Symbolami boga Cervusa jest jeleń z dziewięćsiłem między porożami.
Amica - Bogini ogniska domowego. Druga córka Soli i Tenebrisa, czwarte dziecko pary bogów. Opiekunka rodzin, związków i uczuć. Ludzkości ofiarowała miłość wobec bliźnich oraz wszelakie uczucia takie jak radość, samospełnienie, ale również smutek czy żal.
Symbolem bogini jest rozłożysty dąb.

                Zaznaczone zielonym mazakiem fragmenty, od razu kierowały jej spojrzenie w odpowiednie miejsce.

- Rozumiem, że rzeczy wymienione przez zjawę pokrywają się z symbolami bogów.

- Tak! – Ania była podekscytowana. -  To pierwsze co odkryłam, choć nie zgadzała mi się jedna rzecz.

- Jaka? – Ewelina szybko naskrobała coś na pergaminie.

- Jeden z symboli. Czarny puchar, który miał rozpocząć zagładę. Zjawa właśnie od niego rozpoczęła swą przemowę.

- I nigdzie nie jest o nim nic wspomniane?

- No właśnie nie. Szukałam w kilku innych książkach, a nawet pytałam profesorów. Niestety nikt nie wie o żadnym bogu, którego symbolem miałby być puchar, czara czy inne naczynie tego typu.

                Ewelina zamyśliła się na dłuższą chwilę, po czym wyciągnęła z torby niewielki notesik.

- Zajmę się tym. Spędzam w bibliotece dużo czasu i jeśli ten puchar coś znaczy, albo jest związany z jakąś legendą, z pomocą Ignacego z pewnością coś znajdę.

- Super.

- A jesteś pewna, że to ważne?

- Na bank. Późniejsze sny jakie miałam też zazwyczaj rozpoczynały się od pucharu, który zalewał świat krwią.

                Solanowa wzdrygnęła się, jakby po jej ciele przeszły ciarki.

- Coś się stało? – Ania była zaniepokojona.

- Ja też miałam dziwne sny, ale nie było w nich pucharu. Znajdowała się tam natomiast pozostałe symbole bogów, choć nie wszystkich.

                Przyjaciółki na chwilę pogrążyły się w milczeniu. Obie analizowały wszystko krok po kroku, przypominając sobie najdrobniejsze szczegóły ze snów. Ewelina opowiedziała przyjaciółce o wszystko co zapamiętała, a później opisała w swej myślodsiewni. Kruk nie pozostawała dłużna. Wyrzucała z siebie wszystkie informacje, jakby chciała się ich pozbyć na dobre.

- W takim razie wiemy, że chodzi o zniszczenie obu światów. – Czerwonowłosa spojrzała na zapisany pergamin. – Wiemy, że na pewno chodzi o bogów ze Świata Magii. Oni mają pomóc w ocaleniu, a ty jesteś ich wybranką. Znaczy wybranką tej zjawy, tak?

- Niby, że tylko do mnie może się odezwać. Nie uważam jednak, żeby kobieta z nad Wisły była którąś z bogiń. Jest raczej jakiegoś rodzaju posłańcem.

- Okej. Ty jesteś wybranką, my czyli ja i Sandra dalej zwane twymi przyjaciółmi, mamy ci pomóc. Pytanie tylko w czym?

- No w ocaleniu obu światów. – Ania przygryzła dolną wargę i zaczęła bawić się jednym ze swych loczków.

- Ale przed czym? – Ewelina ciągle przeglądała notatki, jakby były w nich ukryte odpowiedzi na wszelkie pytania.

- Właśnie tego masz się dowiedzieć. Sądzę, że odpowiedź poznamy kiedy rozgryziemy ostatni z symbolów. Jak będziesz mogła poszukaj też informacji na temat Armagedonu.

- Ej, ale to chyba nie ta religia, co?

- No wiem, wiem, ale poszukaj czegoś o końcu świata.

- Rozumiem. Każda religia ma opisane jak będzie wyglądać ostateczny koniec.

- Dokładnie. Jeśli poznamy wszystkie legendy na temat końca, z pewnością rozgryziemy te dziwne zjawiska.

- Spoko. Postaram się znaleźć odpowiedzi jak najszybciej. Zacznę od jutra.

- Super. Musimy też obiecać sobie, że gdy przytrafi się nam znów coś dziwnego, od razu będziemy o tym ze sobą rozmawiać.

- Zgoda.

                Przyjaciółki uścisnęły się, po czym każda nacięła sobie kciuk wyjętym przez Ewelinę nożem, zawierając tym samym pakt lojalności.

- Jak myślisz, Sandra też miała jakieś sny? – Solanowa wytarła resztkę krwi w chusteczkę.

- Nie wydaje mi się.  Od początku twierdziła, że to wszystko to tylko nasze urojenia. Kazała mi się leczyć! – Ania była naprawdę oburzona. – Sama mogłaby się leczyć z tej swojej…

- Przestań Anka! Sandra jest moją i twoją przyjaciółką! Nie mów tak.

                Ruda nie odezwała się więcej ani słowem. Naburmuszyła się lekko i wzdychając do nieba, podniosła się z ziemi.  

- Czas wziąć się za działanie. – Kruk podała dłoń przyjaciółce i pomogła podnieść się jej z ziemi. – Rozgryziemy co się wokół nas dzieje, choćby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobimy w naszym życiu! - Z głosu Ani tryskała pewność siebie.

- Proszę nie mów tak. – Ewelina znów pobladła. – Mam dziwne uczucie, że to co powiedziałaś może spełnić się zbyt dosłownie.

***

                Poniedziałek znów zaskoczył Ewelinę. Zaspana i na wpół przytomna, zwlekła się z łóżka by pobiec na zajęcia dla nieobdarzonych. Oczywiście się spóźniła, przez co Daniel zmuszony był wlepić jej karę.

- Ewelino zgodnie z obietnicą muszę coś dla ciebie wymyślić. Niech no się tylko zastanowię. – Rozmyślając zaczął stukać palcem o biurko. – Napiszesz rozprawkę na temat darów. Jakie można spotkać dary, od czego są zależne, zasady jakimi się kierują.

- Jeszcze raz przepraszam za spóźnienie. - Czerwonowłosa zajęła swoje miejsce rumieniąc się ze wstydu.

Tylko ona nie stawiła się na czas, a pisanie rozprawek nie było jej najlepszą stroną zwłaszcza, że nie wiedziała kiedy będzie miała czas, aby się za to zabrać. Wolne chwile spędzała pracując w bibliotece, a tam zawsze było coś do zrobienia.

                Zajęcia minęły bardzo szybko. Daniel tym razem kazał im medytować, aby mogli odnaleźć w sobie zagubiony element magiczny. Oczywiście nikt nie wiedział zbytnio czego szukać, przez co większość lekcji spędzili po prostu siedząc z zamkniętymi oczami i mrucząc kilka samogłosek. Ewelinie zdarzyło się nawet przysnąć. Na całe szczęście nikt tego nie zauważył.

                Kiedy przyszedł czas na Wstęp do Świata Magii, Solanowa miała dziwne wrażenie, że o czymś zapomniała. Oczywiście po kilku pierwszych minutach zajęć, od razu przypomniała sobie co jej umknęło.  W zasadzie to profesor Wiktoria musiała jej w tym pomóc.

- Wyciągamy karteczki! – Profesorka zasiadła za biurkiem po czym wypowiedziała zaklęcie. Kreda leżąca pod tablicą od razu poderwała się do lotu i zaczęła tańczyć kreśląc dziesięć zagadnień, na które uczniowie musieli odpowiedzieć.

                Solanowa pobladła momentalnie, a przez ciało przeszedł piorun. Pamiętała o zadaniach jednak „TO” zupełnie wyleciało z jej głowy. Przyglądając się pytaniom z sekundy na sekundę coraz bardziej się załamywała. Wiedziała, że zaliczenie pierwszego kolokwium (jeśli w ogóle nastąpi), będzie istnym cudem.

                Modląc się do wszelakich znanych bóstw z prośbą o natchnienie, zaczęła uzupełniać, a raczej ściemniać odpowiadając na pytania.

                Wskazówka na wielkim, staroświeckim, drewnianym zegarze stojącym w kącie, w końcu ogłosiła koniec zajęć. Wszyscy oddali swoje kartki i opuścili salę.

                Ewelina jeszcze nigdy nie lała tyle wody. Wymyślała odpowiedzi klecąc je ze strzępków zapamiętanych informacji. Wiedziała, że jeśli następnym razem się nie przyłoży, może bardzo źle skończyć. To jest opuścić swój wymarzony świat i wrócić do domu, do matki, która się jej wyparła.

                Na samo wspomnienie rodzinnych stron coś zakuło ją w sercu. Postanowiła dłużej się nad tym nie zastanawiać i wrócić myślami do znacznie przyjemniejszych tematów, takich jak choćby zbliżający się bal z okazji święta Tenebria.

                I tak reszta szkolnego dnia minęła względnie spokojnie. Przy kolacji Ewelina wraz z przyjaciółkami żwawo dyskutowały o nadchodzącym wydarzeniu. Ania chyba nawet zapomniała, że gniewała się na Sandrę, ponieważ obie zaśmiewały się z Eweliny, która zastanawiała się czy tenisówki, pasowałyby do jej sukni.

                Jak się okazało Turos trafiła do tego samego sklepu co dziewczyny, ale wybrała bardziej klasyczną, chabrową kreację. Nie gustowała w szerokich, średniowiecznych rękawach, więc poszła bardziej w styl epoki elżbietańskiej.

- Już się nie mogę doczekać! – Ewelina była naprawdę podekscytowana. Na samą myśl, że będzie mogła ubrać swą piękną suknię, przez jej ciało przechodziły ciarki. Ania choć z początku udawała, że tak bardzo jej na tym nie zależy, teraz z rumieńcami na polikach zastanawiała się na głos jakie dodatki dołożyć.

- Ja też! – Sandra odstawiła swój talerz na tacę dyżurnego. – Wiecie, że mamy lekcje tylko do pierwszej? Później ma nie być obiadu i dopiero poczęstunek na balu. Stołówka będzie zamknięta, bo będą przystrajać sale. Podobno trzecioklasiści powołali do tego specjalny komitet. Chciałyśmy z dziewczynami się wcisnąć, ale nie przyjmują nikogo z pierwszego roku.

- Bosko! – Ewelina aż podskoczyła z radości. – Znaczy, że jutro będę miała tylko zajęcia z szermierki, a to jest jak zwykły w-f. Nic czego bym nie zniosła.

               

***

                Wtorek rozpoczął się naprawdę przyjemnie. Ewelina zaraz po śniadaniu udała się do biblioteki, gdzie wraz z Ignacym zaczęła przyozdabiać salę dziwnymi wiązkami świeżych kwiatów. Kiedy zapytała czemu to robią, bibliotekarz wzruszył ramionami i odpowiedział, że tradycja taka.

- Czyli nie wierzy pan w to co robimy?

- Oczywiście, że wierzę, ale nie uważam by w bibliotece były potrzebne wiązki Raskovnika. – Tu wyciągnął w stronę czerwonowłosej pęczek czegoś co wyglądało jak czterolistna koniczyna. – Ta roślina służy do odkrywania wszystkiego co ukryte. – Wytłumaczył przyczepiając bukiecik do jednego z regałów. – Nie to, żebym marudził czy coś, ale to ja jestem od odkrywania.

                Ewelina zaśmiała się radośnie widząc lekko naburmuszone minę bibliotekarza. Widać było, że czuje zagrożenie ze strony rośliny, co wydawało się naprawdę nie na miejscu. W końcu żadna flora nie mogłaby zastąpić Ignacego Kostewicza.

- A to co? – Dziewczyna wskazała na żółty kwiatek.

- Dziurawiec. Ma odstraszać złe duchy i wrogie zaklęcia.

- A te? – Tu wskazała na kolejną wiązankę wypełnioną różnymi roślinkami.

- Mamy tu marzankę również na wrogą magię, rutę przeciwko złym duchom i czarownicom, mak chroniący przed upiorami oraz tojad także odstraszający złe moce.

- Ogólnie rośliny chroniące. – Ewelina wsadziła bukiecik magicznych roślin do niewielkiego wazonu.

- Tak. Widzisz Tenebria to święto gdzie linie między światem żywych, a światem duchów są niezwykle cienkie. Należy pamiętać, że tak jak wśród ludzi tak i wśród duchów zdarzają się takie, które za wszelką cenę mogą chcieć kogoś skrzywdzić. Po to właśnie używa się ziół i roślin odstraszających złe moce. By nic niepotrzebnego nie przedostało się gdzie nie trzeba. Zazwyczaj jednak takie „stroiki” stosują zwykli niemagiczni. Nasza szkoła chroniona jest potężną magią, która nie pozwoli przedostać się żadnej sile nieczystej.

- Czyli przyozdabianie biblioteki to…

- Nic innego jak tradycja taka. – Ignacy przyczepił ostatni z bukiecików. – No to na dziś koniec. – Otrzepał dłonie z niewidzialnego pyłku. – Idź przygotuj się na szermierkę, a ja zamknę bibliotekę wcześniej. Muszę jeszcze pomóc w ozdabianiu jadalni.

                Ewelina podziękowała Ignacemu, po czym pobiegła do pokoju, aby się przebrać. Była gotowa w przeciągu kilku chwil, w których już zdążyła przyjść po nią zdyszana Anika.

- No co jest z tobą?! – Dziewczyna odrzuciła w tył pukiel kręconych, czarnych włosów. – Może byś się ruszyła co? Obiecałaś mi pomóc przed zajęciami!

                Złapała czerwonowłosą za dłoń i pociągnęła z taką siłą, że o mało nie wywróciła jej na podłogę.

                Anika choć zdawała się niepozornie wątła, miała w sobie mnóstwo niespożytej energii, którą wykorzystywała niekiedy w dość nietypowy sposób taki jak płatanie różnego rodzaju figli.

- Po co się tak śpieszysz, mamy jeszcze ponad pół godziny do zajęć, a my umówiłyśmy się piętnaście minut wcześniej pałko! – Ewelina ze wszystkich sił próbowała wyszarpnąć się z uścisku.

- Naprawdę? – Zaskoczona Anika zwolniła nieco. – Oj, chyba mój zegarek nie chodzi najlepiej. – Puściła koleżankę po czym spojrzała na narzędzie na nadgarstku. Ewelina poszła w ślad za nią i już po chwili pacnęła ciemnowłosą w czoło.

- Jakbyś zauważyła, to masz na zegarku zupełnie inną godzinę, a sekundnik to nawet wcale się nie rusza z czego wnioskuję, że zapomniałaś go nakręcić.

                Anika zaczerwieniła się lekko zawstydzona.

- No już dobrze, dobrze. Tobie pewnie nigdy się taka sytuacja nie przytrafiła?

- Szczerze, to nie. Zazwyczaj się spóźniam.

                Obie parsknęły śmiechem i już spokojnie udały się do hali treningów. Widząc pustą salę obie odetchnęły z ulgą.

- Na całe szczęście nikt nie ma przed nami zajęć. Bałam się, że będziemy musiały ćwiczyć przed innymi, a tego bym nie zniosła. I tak idzie mi po prostu strasznie.

- Spokojnie, będzie dobrze. – Ewelina poklepała koleżankę pocieszająco po plecach. – Dopiero zaczynamy naukę. Pokażę ci jak dobrze trzymać miecz, żeby go nie upuszczać za każdym razem jak ktoś zaatakuje.

                Czerwonowłosa nie mogła się powstrzymać i parsknęła na samo wspomnienie większości zajęć z bronią. Anika była mistrzem „latających ostrzy” jak nazywali ją inni uczniowie. Nie ważne czy trzymała w dłoni sztylet, miecz, czy rapier bądź też inną broń. Wszystko wyskakiwało z jej uścisku i lądowało na podłodze, tudzież na innym studencie. Raz o mało nie oskalpowałaby pewnej blondyny, za co do tej pory ścigały ją nienawistne spojrzenia.

- Nie wiem jak ty to robisz. – Anika chwyciła jedno z ostrzy ćwiczebnych – gladiusa, i nałożyła potrzebne zaklęcia ochronne. Ewelina uczyniła to samo choć jej sprawiło to większą trudność.

- Nie mam pojęcia. – Czerwonowłosa wzruszyła ramionami. – Po prostu stosuję się do wszelakich wskazówek Krzysztofa. Tłumaczy bardzo jasno.

- Uwaga bo! – Anika stanęła w pierwszej pozycji. – Nikt nie łapie tak szybko.

- Bo nikt nie uważa. – Ewelina od razu poprawiła wszystkie błędy czarnowłosej. – Nogi za szeroko, ręka za wysoko. No i przede wszystkim usztywnij nadgarstek. – Pacnęła miecz koleżanki swoją bronią, a ten momentalnie wyleciał z dłoni Bieleckiej i poszybował prosto na podłogę.

- Ej nie byłam gotowa!

- A wyglądałaś, jakbyś już skończyła się ustawiać. – Czerwonowłosa podała broń koleżance, po czym jeszcze raz kazała się jej ustawić. – Dobrze, a teraz kolejna pozycja.

                Anika szybko ustawiła się w pozycji do obrony robiąc tak wielką masę błędów, że Solanowa nie mogła się powstrzymać i szybkim ruchem sprawiła iż nogi Bieleckiej rozjechały się do szpagatu. I tym razem broń wypadła z dłoni dziewczyny uderzając o podłogę z głośnym brzdękiem.

- Ała! – Zawołała zbierając się z posadzki.

- Wiem, wiem, też nie byłaś gotowa. – Z ust Eweliny nie znikał uśmieszek. Szermierka była bowiem jedną z niewielu dziecin w których sobie znakomicie radziła. Profesor Gawron wielokrotnie ją chwalił za równowagę i umiejętność przetwarzania kolejnych informacji jakie podawał. Często brał ją również w celu demonstracji kolejnych pozycji czy też ruchów.

- Możesz się tak nie szczerzyć i mi pomóc! – Anika nie bardzo wiedziała jak się poruszyć, by przypadkiem nie rozerwać sobie nadwyrężonych pachwin.

                Dziewczyny ćwiczyły do czasu kiedy nie pojawili się pierwsi uczniowie i profesor we własnej osobie.

                Odłożyły broń na miejsce i wzięły się za standardową rozgrzewkę, po której rozpoczęli kolejną serię ćwiczeń z mieczami.

                Profesor Gawron nie oszczędzał studentów, jakby chciał zmęczyć ich do tego stopnia, by później nie mieli sił tańczyć na balu.  Kiedy wszyscy głośno jęcząc i stękając w końcu wykonali ostanie ćwiczenia i odłożyli broń, nauczyciel kazał dobrać się im w pary.

- Skoro zostało nam pół godziny zajęć, postanowiłem pokazać wam kilka kroków tańca duchów.

                Dziewczyny dość radośnie podeszły do tego pomysłu, mężczyźni za to wyglądali jakby prowadzono ich na ścięcie. Niestety nie było możliwości uniknięcia tej części zajęć. Profesor klasnął w dłonie by wszyscy się ustawili we właściwej pozycji. Mężczyźni po lewej, panie po prawej.

                Ewelina tańczyła z nieznanym sobie chłopakiem o budowie miśka grizzly. Miał przemiły uśmiech i choć był strasznie spocony i zdenerwowany, Solanowa czuła do niego dziwną sympatię. Może fakt, że przed poproszeniem jej na partnerkę z gracją się ukłonił, miał coś na rzeczy?

- Jestem Ewelina. – Przedstawiła się szeptem, aby nie przeszkadzać w tłumaczeniach profesora.

- Wiem, jestem Marcin. Marcin Wawrzynek. Chodzimy razem na zielarstwo.

- Przepraszam, ale nie zauważyłam. – Ewelina nieco się zaczerwieniła. – Bywam rozkojarzona zwłaszcza, gdy muszę uczyć się o jakiś dziwnych roślinach i zapamiętywać te wszystkie nazwy. Brrr… Aż mnie ciarki przechodzą na myśl o tej ilości informacji. – Przyjaźnie się uśmiechnęła, pozwalając, aby chłopak pochwycił ją w pasie tak jak pokazywał Gawron.

- Świetnie tańczysz. – Chłopak był bardzo uprzejmy i mimo swej postury, bardzo delikatny.

- Ty też. – Ewelina znów się uśmiechnęła.

- Słuchaj co ogólnie myślisz o tym balu. – Marcin grzecznie zagadywał chcąc utrzymać konwersację.

- Całkiem spoko pomysł. W sumie nigdy nie byłam na czymś takim.

- Ja też.

- Z pewnością będziesz się dobrze bawił. Naprawdę dobrze tańczysz. Wcale nie muszę skupiać się na krokach gdy mnie prowadzisz.

- Właśnie… bo ja chciałbym… znaczy… - Chłopak zaczął się nagle jąkać. – Bo pomyślałem sobie, że może chciałabyś pójść ze mną?

                Ewelina zachichotała kiedy niechcący przejechał dłonią nieco za wysoko po jej boczku.

- Wiesz, to miłe z twojej strony, ale umówiłam się z przyjaciółkami.

                Marcin posmutniał, ale wciąż uprzejmie zagadywał.

                Ostatnie minuty zajęć były pełne śmiechu i ogólnej radości. Wszyscy znakomicie się bawili próbując nauczyć się tych kilku kroków. Taniec duchów okazał się bowiem prostszy niż mogło się to wydawać. Zawierał w sobie jedynie trzy ósemki powtarzających się kroków, które były kierowane w cztery strony świata.

- Było świetnie! – Anika wytarła spocone czoło. – No i mam nawet partnera na ten bal. – Pomachała do rudzielca stojącego z grupką kolegów. Był dużo wyższy niż Bielecka, a jego piegowata twarz zdradzała diaboliczny charakterek. Ewelina nawet rozumiała czemu pociągał Anikę. Byli do siebie podobni. Ten szelmowski błysk w oku każdego z nich, wiele mówił czerwonowłosej.

- Tylko nie zrób czegoś głupiego. – Ostrzegła koleżankę sprzedając jej kuksańca w ramię.

- A ty z kim idziesz? – Anika jako pierwsza weszła na schody prowadzące na parter.

- Z Sandrą i Anią.

- Oszalałaś?

- Nie rozumiem, o co ci chodzi?

- No przecież na bal trzeba przyjść z chłopakiem! – Anika była szczerze zdziwiona, że czerwonowłosa nie wie o tak istotnej rzeczy. – Przecież inaczej będzie to dziwnie wyglądało.

- Nie gadaj głupot. – Ewelina uśmiechnęła się nerwowo. A jeśli Anika miała rację. – Idę z przyjaciółkami i nie ma w tym nic dziwnego.

- Nikt cię nie zaprosił?

                Przez ciało Solanowej przebiegł zimny dreszcz. Wcześniej o tym nie myślała, ale teraz rzeczywiście zdała sobie sprawę, że lepiej by wyglądało jakby na balu pojawiła się u boku jakiegoś chłopaka. Na przykład Takiego Marcina Wawrzynka, który przez pół tańca nawiązywał rozmowę po to, aby ją zaprosić. Była głupia, że mu odmówiła.

- Chyba masz rację! – zawołała po czym obróciła się na pięcie i pobiegła z powrotem w stronę hali treningowej.

                Tak jak myślała Marcin Wawrzynek wciąż był na sali. Podeszła do niego lekko się rumieniąc i nie będąc pewną jak zagadać. W końcu zebrała się na odwagę i stuknęła go palcem w potężne ramię.

- Hej Marcin.

- Cześć. – Odpowiedział z uśmiechem na pulchnej twarzy. – Zapomniałaś czegoś?

- Nie, ja… - Głos rwał się w gardle nie chcąc wyjść, dopiero kiedy odchrząknęła była wstanie dokończyć zdanie. – Ja chciałam… bo znaczy… bo widzisz… Dobrze nam się dziś razem tańczyło i pomyślałam sobie, że skoro poprosiłeś mnie żebym z tobą poszła to… to znaczy… no… - Wzięła głęboki  wdech po czym nieco się rozluźniła. – Chciałam powiedzieć, że z chęcią pójdę z tobą na bal.

                Chłopak ściągnął grube czarne brwi i nieco zmarszczył czoło.

- Ewelin. Wiesz bardzo chętnie, ale niestety już poprosiłem kogoś innego. – Jakby na potwierdzenie słów koło niego stanęła potężna szatynka.

- A, no to ten… tego… bardzo przepraszam. To ja już sobie pójdę.

- Ale wiesz z chęcią poproszę cię do tańca.

- Pewnie. – Solanowa była jak porażona. Zrobiła z siebie idiotkę na oczach chichoczącej grupy dziewczyn i całkiem sporej grupy przyjaciół rudego wybrańca Aniki.

                Szybko, aby nikt nie oglądał dłużej jej płonących z zażenowania polików, pobiegła prosto do swojego pokoju.

                Widząc, że dziewczyny jeszcze nie wróciły, szybko zajęła łazienkę. Wykąpała się, nakremowała i w ręczniku przedreptała prosto do pokoju, w którym już czekała na nią Ania.

- Coś się stało?

                Przyjaciółka wyglądała Ewelinie na mocno zakłopotaną. Uśmiechała się delikatnie i wykręcała sobie nerwowo palce w dłoniach.

- Bo ja… znaczy bo… Andrzej zaprosił mnie na bal i powiedziałam mu, że się zastanowię! Znaczy bo najpierw chciałam zapytać ciebie co o tym myślisz. Wiesz, wiem, że byłyśmy umówione, ale…

- Jasne. – Choć Ewelina czuła w sercu dziwne kłucie, uśmiechnęła się do rudej z pełną szczerością na jaką było ją stać. – I tak będziemy na tym samym balu, więc będziemy mogły razem się bawić. Andrzej to fajny gość. Powinnaś z nim iść.

                Ania podbiegła do przyjaciółki i mocno ją uściskała.

- To ja pędzę się szykować. Do zobaczenia na miejscu.

                Ewelina wypuściła zalegające w płucach powietrze z cichym westchnieniem. Trudno, najwyżej pójdzie sama z Sandrą. Kiedy właśnie o tym pomyślała, znalazła na biurku karteczkę od drugiej przyjaciółki.

„Hej maleńka wybacz, że załatwiam to w ten sposób, ale po prostu nie mogłam cię znaleźć a szybko musiałam podjąć decyzję. Zaprosił mnie taki jeden chłopak z mojej wieży i od razu się zgodziłam. Bardzo przepraszam, ale i tak spotkamy się na sali i będziemy się dobrze bawić.

Do zobaczonka

Twój Sandwich.”

- No to po prostu pięknie. – Ewelina zrezygnowana opadła na łóżko wciąż trzymając w dłoni pomiętą wiadomość od blondynki. – Wychodzi na to, że tylko ja nie będę miała z kim iść.

                W dość wisielczym nastroju rozpoczęła szykowanie do balu.

- Masz może jakieś brązowe cienie? – Do pokoju zapukała Zuzanna. – Nigdzie nie mogę znaleźć swoich.

- Pewnie. Chodź. – Solanowa wyciągnęła w stronę koleżanki odpowiednie pudełeczko.

- Z kim idziesz na bal? – Zuzanna odebrała cienie i przysiadła na chwilę na łóżku.

- W sumie to sama, ale czy to ważne. – Ewelina wróciła do malowania. Złoty cień rozświetlał małe powieki, zaś kąciki zewnętrze zdobił jadowicie zielony cień pasujący do sukni.

- No w sumie nie.

- A ty z kimś idziesz?

- W sumie tak. Ale nie wiem kto to. Dostałam zaproszenie od anonima i się zgodziłam.

                Ewelina odłożyła patyczek i spojrzała na koleżankę.

- Powinnaś się cieszyć, a odnoszę wrażenie, że jest wręcz odwrotnie.

- Oj bo sama nie wiem. A jak to będzie garbaty, jednooki, kulas?

- A jak to będzie książę z bajki? Czemu od razu zakładasz najgorszy scenariusz?

- W sumie to masz rację. – Twarz Zuzanny pojaśniała, rozświetlona radosnym uśmiechem. – To na pewno będzie jeden z tych przystojniaków! – Zadowolona z poprawy nastroju uściskała koleżankę po czym wybiegła z pokoju.

                Ewelina wróciła do szykowania. Choć makijaż nie zajął jej zbyt dużo czasu, to dobranie odpowiednich dodatków już tak. W końcu zdecydowała się zostawić na szyi wspomagacz i dobrać do niego kolczyki z zielonych piórek. Do balu zostały dwie godziny więc, Ewelina postanowiła poświęcić ten czas na odrobienie kilku zaległych lekcji.            

                Kiedy tak siedziała otulona szlafrokiem z wciąż lekko wilgotnymi włosami, od strony drzwi rozległo się ciche pukanie.

- Proszę! – Zawołała odwracając się na krześle w stronę drzwi. Jakie było jej wielkie zdziwienie, kiedy stanął w nich nie kto inny jak Sheridan Fëanor  we własnej osobie. – Czego tu szukasz? – Burknęła niezbyt zachwycona. Wciąż pamiętała ich ostatnie spotkanie.

                Chłopak wyglądał jakby trochę inaczej. Stracił tę butę i pewność siebie. Wyglądał na bardziej zagubionego niż zwykle, przez co mina Eweliny od razu złagodniała. Zaprosiła go gestem do środka, a kiedy zajął miejsce na łóżku ponownie zapytała, tym razem znacznie grzeczniej.

- Co cię do mnie sprowadza?

                Chłopak poprawił opadający na oczy kosmyk włosów, podniósł spojrzenie swych brązowych oczu i zapytał czy nie chciałaby z nim iść na bal.

                Ewelina ledwo powstrzymywała się by nie skakać z radości. Fakt, że nie będzie musiała iść sama zupełnie zatarł niemiłe wspomnienia.

                Uważając by nie włożyć w odpowiedź zbyt dużo entuzjazmu, zgodziła się.

- Ale jeśli wykonasz jakiś nieodpowiedni ruch, czy coś znów oberwiesz, jasne?

                Chłopak pokiwał głową po czym oświadczył, że pojawi się po nią dwadzieścia minut przed oficjalną godziną rozpoczęcia zabawy.

               

***

                Sala wyglądała zjawiskowo. Ania wraz z Andrzejem pojawiła się kilka minut przed rozpoczęciem, by móc spokojnie podziwiać dekoracje i poczęstunek. Sufit usłany był magicznymi gwiazdami, które co jakiś czas mrugały wesoło. Wszystkie stoliki zniknęły zostawiając dużo pustej przestrzeni. Pod jedną ze ścian ustawiono podium na którym siedziała już grupa dziwnie wyglądających muzyków. Byli wymalowani czymś białym przez co przypominali nieco duchy, a ich kostiumy kojarzyły się dziewczynie jakby były wyjęte rodem z barokowych filmów. Trzymali w dłoniach różnego rodzaju instrumenty. Jedne Kruk znała, inne wydawały jej się obce. Wszystko jednak wyglądało tak bajecznie, że nie zatrzymywała na muzykach dłużej swego spojrzenia.

                Pod kolejną ze ścian ustawiono trzy wielkie stoły uginające się pod ciężarem najróżniejszych przekąsek. Widać było tu także wielką szklaną misę z dziwnie błękitnym płynem, z którego unosiła się tajemnicza mgiełka.

                W powietrzu czuć było magiczną atmosferę i napięcie wielu uczniów. Uśmiechając się pogodnie i zapominając zupełnie o wszelakich problemach, Ania rozglądała się w poszukiwaniu przyjaciółek.

                Sandra pojawiła się w towarzystwie wysokiego szatyna i od razu podeszła do rudej.

- Hej, widziałaś gdzieś Ewelinę? – Zapytała jakby nigdy nic.

- Hej, myślałam, że przyjdziecie razem? – Ani zaczęło się robić głupio. Czyżby Ewelina pozwoliła jej iść z Andrzejem wiedząc, że będzie musiała przyjść sama?

- To samo pomyślałam o was. Może powinnyśmy po nią pójść. Głupio tak wyszło.

- No troszkę. – Ania przygryzła dolną wargę. – Pewnie nie chce sama przyjść. Chłopcy poczekacie chwilkę?

- Skoczyłybyśmy po naszą przyjaciółkę.

- Chyba to nie będzie konieczne. – Andrzej wskazał w stronę wejścia przez które właśnie wchodziła Ewelina w towarzystwie Sheridana.

- Czy ją pogięło?! – Ania była wściekła. – Przychodzi z tym dupkiem?

- Spokojnie. To chyba lepiej niż miałaby przyjść sama nie uważasz? – Sandra chwyciła rudą za ramię i starała się ją uspokoić.

- Cześć dziewczyny, chłopcy. – Ewelina ukłoniła się z gracją podtrzymując rąbek swej sukni. Wyglądała naprawdę niesamowicie, a szeroki uśmiech na jej twarzy sprawił, że Ania od razu ochłonęła.

- Będziemy musiały później poważnie porozmawiać. – Rzuciła jedynie nim Ewelina zaczęła rekonesans.

                W końcu w sali zrobiło się nieco ciaśniej, drzwi zostały zamknięte, a na scenę tuż przed ekipę muzyczną weszła rektorka.

                Gabriela powitała wszystkich na corocznym balu święta Tenebrii, po czym szybko przekazała krótki program. Równo z wybiciem północy miał się odbyć specjalny pokaz przygotowany przez profesor Wiktorię, tuż po wszyscy, którzy będą chcieli, mogli zatańczyć wspólnie taniec duchów.

- Na koniec dodam, że spożywanie zbyt dużej ilości trunków niewłaściwych szkodzi zdrowiu. Przypominam również, że osoby przyłapane w stanie nieważkości, zostaną surowo ukarane.

                Kiedy skończyła przemawiać ukłoniła się, a wszyscy zaczęli klaskać. Ewelina również dała się porwać ogólnej radości. Z szerokim uśmiechem na twarzy podziwiała piękne suknie dziewczyn przechodzących obok.

                Każda dziewczyna wyglądała jak księżniczka, a każdy chłopak jak książę. Wszystko było tak pełne przepychu i piękne, że  aż wywołało u czerwonowłosej prawdziwe łzy szczęścia.

                Przyjaciółki pociągnęły swoich partnerów w wir tańca, który rozpoczął się wraz z pierwszą nutą zagraną przez muzyków. Każda bawiła się wyśmienicie zupełnie zapominając o bożym świecie.

                Muzyka niosła dziwnego rodzaju ukojenie i niepohamowaną radość, która tryskała z każdego istnymi strumieniami.

                Sheridan nie okazał się znów takim złym partnerem. Cały czas zabiegał o uwagę Eweliny, nie będąc zarazem natarczywym dupkiem. Wyglądał jakby wziął przed balem jakąś lekcję ogłady czy coś. Dziewczyna doceniała jego starania i uprzejme komplementy dotyczące jej wyglądu. Bawiła się świetnie i nic nie mogło tego popsuć.

                Gdy taniec nieco ją zmęczył, dała się odprowadzić swemu towarzyszowi do stołu z napojami.

- Psst! Pssst!

                Nie wiadomo skąd do jej uszu dobiegł dziwny głos. Zaczęła się rozglądać, ale nikogo nie zauważyła.

- Pod stołem kobieto! Krew przez tą kieckę do mózgu ci nie dopływa?

                Ewelina spojrzała w dół i dopiero wtedy zauważyła kota Bombardiera. Zwyczajowy hełm z limonki, zastąpił odświętnym grejpfrutem.

- Chcecie coś mocniejszego czy nie? Jeśli nie to idźcie, bo mi kolejkę zawalacie i ludzi odstraszacie.

- Nie wzięłam ze sobą pieniędzy. – Ewelina była zaskoczona obecnością „dilera” napojów wyskokowych.

- O nic się nie martw moja pani. – Sheridan ukłonił się z nonszalancją. – Z chęcią skorzystamy z waćpana usług. – Chłopakowi znakomicie wychodziło odgrywanie roli szlachcica. – Czego moja towarzyszka sobie zażyczy?

- Oj! – Ewelina próbowała wczuć się w rolę. – Jeśli dla wać pana problemem to nie będzie, z chęcią napiłabym się ambrozji.

                Chłopak zmarszczył brwi nie bardzo wiedząc o co chodzi.

- Czego? – Zapytał wracając do normalnego tonu.

- Nie ważne. Może być wiśniówka. – Ewelina poczerwieniała ze wstydu.

                Sheridan złożył zamówienie po czym poprowadził Solanową pod ścianę, gdzie czekała Agnieszka – wspólniczka kota i handlarka zakazanym towarem. Szybko przyjęła zapłatę rozglądając się, czy przypadkiem żaden z nauczycieli nie kręci się w pobliżu, po czym klasnęła w dłonie. Tuż przed zamawiającymi zawisły w powietrzu dwie wysokie szklanki wypełnione czerwonym płynem.

- Słodka wiśnia. Uważajcie i pijcie powoli. Nie odpowiadam za rezultaty.

                Oboje odeszli wraz ze swymi drinkami i wrócili do zabawy.

                Czas płynął, wszyscy na przemian tańczyli, na przemian jedli znakomite przekąski. Niektóre z dziewczyn odpoczywały siadając na kilku podstawionych ławach, inni odwiedzali Bombardiera i zamawiali coraz to wymyślniejsze drinki. Nikt nie stał i nie podpierał ścian, co wydawało się dość dziwnym zjawiskiem. Nawet profesorowie nie szczędzili fleków tańcząc i bawiąc się w swoim gronie.

                Ewelina jedynie parę razy mogła porozmawiać z Ignacym, który dość często porywany był do tańca przez roześmianą profesor Dagmarę.

                Większość czasu Solanowa spędziła na przemian to z Sheridanem, to znów ze swoimi przyjaciółkami. Świat wydawał się naprawdę piękny i pozbawiony wszelakich trosk. Niestety wszystko co dobre kiedyś musi się skończyć.

                Gdy nieco podpita wracała chwiejnym krokiem z toalety, zobaczyła coś niepokojącego. Tuż obok drzwi wejściowych stał Sheridan i z kimś rozmawiał flirtująco się uśmiechając. Ewelina chciała go minąć i wejść na salę, nie przejmując się tym zbytnio, kiedy zobaczyła jak chłopak schyla się i całuje tajemniczą dziewczynę.

                Solanowa zamarła w pół kroku, a kiedy zobaczyła rude loki i znajomą suknię, odwróciła się na pięcie i ze łzami w oczach pobiegła do pokoju.

                Kiedy na wielkim, magicznie stworzonym zegarze, w końcu wybiła godzina dwunasta, muzyka ucichła a środek sali opustoszał. Rozpoczął się pokaz pod batutą Wiktorii Krawczyk i Ignacego.          Światła zgasły, a na środku pojawił się widmowy stos, który zapłonął ogniem pod sam sufit. Wokół niego rozpoczęła taniec grupa starszych studentów, ubrana w białe koszule, kolorowe spodnie i spódnice. Ani od razu stroje skojarzyły się z ludowymi  często ubieranymi podczas różnych spotkań przez ludzi w Świecie Techniki.

                Dziewczyny furkotały kolorowymi wstążkami wplątanymi w warkocze, na głowach zaś miały kwiatowe wieńce. Chłopcy próbowali zerwać dziewczynom z głów wianki i wrzucić je do ognia, a te starały się uciekać przed dłońmi partnerów. Wszystko wyglądało niezwykle zjawiskowo, a delikatna i skoczna muzyka towarzysząca występowi, sprawiała, że na ustach pozostałych uczniów wykwitały szerokie uśmiechy.

                Kiedy w końcu ostatni wianek zniknął w widmowym ogniu, płomień zaczął gasnąć, a tancerze ustawili się w kole wokół niego. Dym unoszący się z nad ogniska powoli zaczął przybierać róznego rodzaju kształty ludzkie. Tu od dymu oderwała się zjawa maleńkiej dziewczynki ubranej w zwiewną suknię, zaraz po niej pojawił się młodzieniec o melancholijnym wyrazie twarzy. Nim ktokolwiek się zorientował salę wypełniły dwa tuziny duchów.

                Muzycy przestali grać czekając aż dusze ustawią się na właściwych sobie miejscach. Kiedy to nastąpiło jeden ze skrzypaczy rozpoczął odgrywać specjalną melodię dla duchów.

                Ania stała obok Andrzeja rozglądając się w poszukiwaniu Eweliny i Sandry. Żadnej jednak nie mogła odnaleźć wzrokiem. Akcja z Sheridanem zdrowo wytrąciła ją z równowagi i jak najszybciej chciała porozmawiać o tym z przyjaciółką. Ewelina po prostu musiała się dowiedzieć, co z niego za typ.

                Kruk po raz kolejny omiotła salę wzrokiem, zatrzymując go dopiero na jednym z duchów. Była to młoda kobieta o nieskazitelnej urodzie, w której rudowłosa od razu rozpoznała kobietę z nad Wisły.

                Chcąc się do niej przepchać puściła ramię Andrzeja i zaczęła wymijać studentów. Czas jakby ponownie stanął w miejscu. Na sali zapanował bezruch i tylko rudowłosa i zjawa mogły się ruszać.

- Kim jesteś?! – Ania od razu przeszła do rzeczy. – Powiedz czego od nas chcesz! Wytłumacz mi proszę po co się mi objawiasz?!

                Zjawa skierowała spojrzenie swych widmowych oczu na Anię i smutno się uśmiechnęła. Nie mówiąc nic podeszła do Kruk i delikatnie objęła twarz swymi dłońmi.

                Rudowłosa poczuła mocne ukłucie, a następnie do jej głowy zaczęły wlewać się strumienie obrazów. Dziewczyna zobaczyła Atlantydę, a także przypomniała sobie wszystko co przeżyła. Wielki kamień, a także jego rozpad. Rozłam obu światów i twarze siedmiu kapłanów. Dziewczyna od razu zrozumiała kim są.

                Duch nie poprzestał jednak na tym. Pokazał jej mrok czający się gdzieś tu i teraz czychający jedynie na okazję, a także sześć różnych kamieni.

- Przepowiednia o końcu niebawem się spełni. Kobieta została wybrana na kolejną Wiedzącą, musicie się śpieszyć. Scelus rośnie w siłę, a jego słowa zatruwają światły umysł. Niebawem nie będzie odwrotu. Musisz odnaleźć pozostałe kamienie nim Wiedząca oficlanie przejmie rządy.

- Jaka przepowiednia?! Ja nic nie wiem! Proszę mów jaśniej! CO ZA KAMIENIE DO CHOLERY!!! – Ania nie mogła wytrzymać, więc zaczęła krzyczeć.

- Zło czai się w najbardziej niespodziewanej postaci. Musisz uważać na siebie, tylko przez ciebie jestem wstanie przemawiać. Zbierz grupę zaufanych przyjaciół i wyrusz na poszukiwanie kamieni. One pozwolą ocalić to co tak kochasz!

                Ania chciała zadać kolejne pytanie, ale wtedy czas znów ruszył, widmo zniknęło, a pokaz dobiegł końca.          

                W głowie kotłowało się jej od miliona dziwnych obrazów, których nie mogła poukładać ani uspokoić. Czuła się jakby ktoś walnął ją obuchem w głowę. Momentalnie dostała strasznych zawrotów głowy i zemdlona padła na posadzkę. Ostatnie co pamiętała to krzyk stojącej koło niej dziewczyny i głos rektorki. Światło zgasło, a ona zatopiła się w nicości.

                Kochani i w końcu po dłuższej przerwie pojawia się pierwszy nowy rozdział w tym roku! Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy ze mną tyle wytrwali i wciąż mi towarzyszą, a także tym którzy dołączyli niedawno. Dzięki wam wciąż mam natchnienie i chęć do pisania :) Cieszę się, że tyle ze mną wytrzymujecie. Naprawdę dzięki :)

                Aby za specjalnie nie przedłużać informuję jedynie, że zgodnie z prośbą kilku czytelników, rozdział jest naprawdę pokaźnych rozmiarów. W wordzie zawiera ponad dziesięć stron, więc mam nadzieję, że się nie znudzicie. Oby się wam spodobał!

                Na koniec dodam, że rozpoczęłam dwa nowe projekty, o których będziecie mogli już niebawem poczytać na Świecie Magii Collegium Magicae. Serdecznie zapraszam i nakłaniam do komentowania, bo nic tak nie dodaje motywacji jak szczery komentarz ;)