Chapter 35

Ewelina z płaczem rzuciła się na łóko. Takiego zachowania mogła spodziewać się po każdym, ale z pewnością nie po Ani. W końcu nie przyjaźniły się od wczoraj, a jednak nigdy żaden mężczyzna między nimi nie stanął. Zawsze były sobie wierne, pilnowały się nawzajem i ostrzegały przed debilami pokroju Fëanora.

Tak naprawdę wcale nie zależało jej na Sheridanie, o nie. Ten chłopak był jej obojętny. No może nie tak do końca, ale nie wiązała z nim chwilowo żadnych planów. W sumie zgodziła się z nim iść na ten bal z braku jakiejkolwiek alternatywy, jednak fakt, że Ania się z nim całowała, był po prostu niewybaczalny.

Jeszcze nigdy, nikt nie wbił jej przysłowiowego noża w plecy i teraz w pełni mogła odczówać ból po takim zabiegu. Był gorszy niż wielu poetów opisywało. Rwał wnętrzności na strzępki, a wszystkie myśli o wzajemnym wsparciu Kruk, tłuk na miazgę.

Ewelina w życiu nie wybaczy przyjaciółce takiego zachowania. W ogóle to czy Ania wciąż pozostawała jej przyjaciółką? Chyba nie.

Łzy wielkie jak grochy rozmazywały kunsztowny makijaż. Czerwonowłosa nie mogła się uspokoić. Zdrada bolała jak diabli i nic nie mogło tego zmienić.

Nie wiedząc kiedy, w końcu zamknęła zmęczone oczy i zasnęła niespokojnym snem.

Stała po środku ulicy Marszałkowskiej w Warszawie, ubrana w białą sukienkę. Długie, brązowe włosy powiewały niczym sztandar na zimnym wietrze. Wszędzie wokół panowały mrok i przeraźliwa cisza.

Ewelina ruszła przed siebie uważając, aby nie nadepnąć bosymi stopami na porozrzucane wszędzie kawałki gruzu i szkła, a także inne rzeczy porzucone na środku jezdni w niewątpliwym pośpiechu.

Sceneria przyprawiała dziewczynę o drżenie kolan i szczękanie zębami. Obraz, jaki roztaczał się wokół niej, był przerażający i nasówał skojarzenie z jednym z ostatnich kadrów filmu pod tytułem „Pianista”. Zrujnowane kikuty bloków, wieżowców, a nawet Pałacu Kultury, smętnie wyciągały żelazne szkielety w stronę pochmurnego nieba.

Dziewczyna nie miała pojęcia co się stało, ani gdzie powinna się udać. Szła przed siebie obrawszy kierunek na centrum stolicy. Może właśnie tam odnajdzie kogoś, kto wyjaśni jej co się stało, a także pomoże wydostać się z tego piekła?

W głębi serca wiedziała, że jedynym towarzyszem tej dziwnej wycieczki, jest lęk, szarpiący za trzewia niczym wygłodniały burek kawałek kurczęcej kości.

Ewelina nie miała pojęcia ile czasu zajęło jej dostanie się do ścisłego centrum. Aby zająć czymś myśli liczyła mijane, często spalone lub w inny sposób zniszczone, samochody, jednak dość szybko straciła rachubę. W końcu było ich tak wiele…

Wiatr coraz mocniej szarpał zmarznięte kończyny.

Czerwonowłosa próbowała nawoływać ludzi prosząc o pomoc, czy po prostu informacje. Niestety­­, nikt się nie pokazał. Była sama jak palec na tym pustkowiu zgrozy.

 — Błagam! Niech ktoś odpowie! — Głos już całkowicie zachrypł, a urywany szloch wychodzący z gardła, tylko pogarszał sytuację.

Kiedy ostatkiem sił doczłapała się do na wpół rozwalonego murku znajdującego się tuż przy dawnym wyjściu z Metra Centrum, była wyczerpana jak to tylko możliwe.

Łzy skapywały na szarą od brudu sukienkę, zostawiając na policzkach jedynie smugi.

 — Sama po środku złowrogiego świata, w pomiętej sukience, głowę na kolanach mych złożyła.

Pieśń rozległa się tak nagle, że gdyby Ewelina miała w sobie choć krztynę energi, podskoczyłaby jak oparzona.

 Głos z pewnością należał do mężczyzny i był przy tym jakiś taki zimny i złowrogi, choć melodia zdawała się dziewczynie dość skoczna.

 — Z nikim bólu nie podzieliła i w zimnej ziemi skończyła. Oj moje dziecię, maleństwo me, czemu dręczysz ciągle się. Świat w koło martwy zostanie, a z twej dobroci nic nie będzie, bo nienawiść i wrogość znajdzie cię wszędzie. Jam ojciec dobry, duszę twą ocali, bądź tylko przy mnie gdy świat się zawali.

 — Kim jesteś? — Wyczerpana i zziębnięta osunęła się po murze.

Czekała na odpowiedź jednak melodia nagle się urwała, a głos zniknął. Znów była sama pośród gruzowiska. Straciła wszelaką nadzieję na ratunek. Nie wołała już nikogo, nie szukała wzrokiem jakiegokolwiek ruchu. Po prostu zamknęła oczy.
                          

Ania gwałtownie otworzyła oczy. Nie była już na sali balowej. Wszędzie wokół raziła ją w oczy szpitalna biel.

Powoli, aby nie nadwyrężać, wciąż niesamowicie ciężkiej i bolącej głowy, uniosła się na łokciach i rozejrzała. Nie licząc krzątającego się w oddali Marcina Dymka, była sama jak palec. Obok łóżka nie siedziała żadna z przyjaciółek.

 — Ta zjawa doprowadzi mnie do wariactwa — wymamrotała opadając z powrotem na poduszki.

Obrazy, które wlała do głowy Anki były tak intensywne i niezwykle mnogie, że dziewczyna nie bardzo mogła się połapać co w zasadzie pochodzi od niej, a co od tej dziwacznej istoty.

Chcąc wszystko uporządkować, zamknęła oczy i ostrożnie weszła do rzeki płynącej dość wartkim strumieniem w jej głowie.

Na początku były obrazy pochodzące z Temisuli — antycznej wyspy do tej pory znanej jej jako Atlantyda. Na powrót widziała jak kryształ mocy zostaje zniszczony przez Scelusa, a także przypomniała sobie tożsamość kobiety z nad Wisły. Zjawa miała na imię Vera i była obecna podczas upadku Cormundum, zaś jedna z kapłanek była jej matką.

Ania potrząsnęła głową próbując nieco zwolnić przepływ informacji. Niestety obrazy nie czekały aż lepiej się im przyjrzy.

 — Vera… — wymruczała na powrót otwierając oczy.

 — Widzę, że się obudziłaś. — Marcin Dymek pojawił się przy jej łóżku tak niespodziewanie, że aż podskoczyła.

 — Tak.

 — W takim razie wypij to migusiem. — Mężczyzna podał jej parujący kubek. — Nie należy do najsmaczniejszych, ale z pewnością pomoże na ból głowy.

 — Skąd pan…?

 — Skąd wiem? No cóż, w końcu nie bez powodu dostałem posadę uzdrowiciela. — Dymek wręczył jej naczynie, po czym puścił do niej oczko.

Ania chcąc, nie chcąc była zmuszona do wypicia naparu. Połknęła gorzką i śmierdzącą zawartość, marszcząc przy tym czoło i nos.

— Bleee! Co za ohyda — wysapała próbując nie oddychać.

 — Prześpij się teraz, musisz wypocząć. Na jutro też wypiszę ci zwolnienie, ale dziś zostaniesz ze mną na obserwacji.

Kruk spojrzała za okno. Słońce powoli opadało, wydłużając szpitalne cienie.

 — Czy przedtem mógłby pan dać mi jakąś kartkę i coś do pisania?

 — Oczywiście.

Uzdrowiciel odniósł kubek, a następnie wrócił do pacjentki trzymając w dłoni kilka kartek i ołówek.

Dziewczyna podziękowała, a kiedy ten odszedł zająć się swoimi sprawami, szybko zaczęła notować najważniejsze z zapamiętanych informacji.

Znalazły się tam imiona wszystkich kapłanów, a także Very, przy której postawiła znak równości prowadzący do „Zjawy z nad Wisły”, nazwa wyspy, kryształu i święta. Pod spodem dopisała wieszczkę, mającą — po otwarciu przejścia — wywróżyć nowemu światu przeraźliwy koniec. Andrisa Depulo — kobieta, która wkrótce po wygłoszeniu swej przepowiedni została brutalnie zamordowana wraz ze swą rodziną, była postacią dość barwną, jak udało się zauważyć Kruk. Na zakończenie notatki dorzuciła kilka swoich luźnych przemyśleń i powiązań bogów z kapłanami, którzy zgineli oddając życie za miliony obdarzonych magicznie.

 — I jak się czujesz? — Sandra właśnie szła w stronę łóżka przyjaciółki. — Wszystko w porządku?

Ania nerwowo rozejrzała się po sali. Nigdzie nie było widać Eweliny, co nieco ją zaniepokoiło. W końcu to z nią się bardziej przyjaźniła, zaś blondynka ostatnio działała jej jedynie na nerwy.

 — Już tak. — Odpowiedziała podciągając się na łóżku. — O wiele lepiej. Pan Marcin ma rękę do opieki nad zemdlonymi dziewczynami. — Ania uśmiechnęła się nieco zawiedziona. Brak czerwonowłosej naprawdę ją zabolał.

Sandra zauważyła rozbiegane spojrzenie przyjaciółki i od razu zaczęła tłumaczyć.

 — Ewelina nie przyjdzie. — Usiadła na okrągłym stołku obok łóżka. — Widziała cię jak całowałaś się z jej balowym partnerem. — Sandra wzięła głęboki wdech. Ania widziała, że dziewczyna ze wszystkich sił stara się zachować spokój i nie nawrzucać rudej. — Mogę zapytać co właściwie zaszło na balu? No wiesz tak od momentu pocałunku do tego, w którym upadasz na ziemię, drzesz się w niebogłosy, a następnie mdlejesz?

Kruk była szczerze zdziwiona. Nie pamiętała, aby krzyczała choć ten scenariusz tłumaczył przynajmniej bolące gardło.

 — To on mnie pocałował — powiedziała cicho podciągając nogi do siebie. Objęła je ramionami jakby to mogło w czymś pomóc.

Sandra zmięła w ustach jakieś przekleństwo.

Ania widziała, że panowanie nad jakimś zjadliwym tekstem przychodzi jej z wielkim trudem. Żyłki występujące na czole blondynki wiele mówiły. Widocznie Dymek kategorycznie zakazał Turos mówienia czegokolwiek, co mogłoby zaszkodzić pacjentce. Tylko to tłumaczyło wyjątkową powściągliwość Sandry.

Kruk była za to wdzięczna uzdrowicielowi. Nie miała siły, aby kłócić się z blondynką. Ból głowy jeszcze nie przeszedł, a dziwne zmęczenie powoli ogarniało całe jej ciało. Domyślała się, że lek podany przez Dymka, powoli zaczynał działać.

 — To trochę dziecinne tłumaczenie, nie uważasz? — Sandra założyła ręce na klatce piersiowej.

 — Ale kiedy to prawda. Wyciągnął mnie z sali, mówiąc, że koniecznie chce ze mną porozmawiać o Ewelinie. Zgodziłam się choć nadal uważałam, że nie jest odpowiednim partnerem dla niej.

 — Może i nie jest odpowiedni dla niej, ale to nie znaczy, że musiałaś się za niego od razu brać! — Głos Sandry był o wiele głośniejszy niż zamierzała. Powoli zaczęła sama się uspokajać.

 — To naprawdę nie tak.

 — A niby jak?!

 — Dopiero kiedy znaleźliśmy się na korytarzu, zauważyłam, jak bardzo się upił. Gadał od rzeczy i chyba był na lekkim chaju. Zaczął mówić do mnie Ewelka i w ogóle, zwracał się w taki sposób jakbym to ja była Eweliną. W pewnym momencie przyparł mnie do ściany i po prostu pocałował. Oczywiście od razu strzeliłam go w twarz i uciekłam.

Sandra przez chwilę analizowała słowa przyjaciółki, a kiedy skończyła westchnęła i opuściła ramiona.

 — Ewelina przyłapała was w momencie kiedy cię całował. Od wczoraj co chwila się rozkleja. Jest na ciebie wściekła i nie chce cię odwiedzać. Ba, nawet życzyła, abyś została w szpitalu jak najdłużej.

Słowa blondynki uderzyły w Kruk całą mocą. W oczach dziewczyny pojawiły się łzy.

 — Spokojnie. Na tyle co znam Ewelinę, a dobrze wiesz, że znamy się nie od dziś, to szybko jej przejdzie. Zobaczysz. Wciąż mówiła o tobie jako o przyjaciółce.

— Mam nadzieję. — Ania przymknęła oczy. Z minuty na minutę senność coraz szybciej ogarniała jej ciało. — Mogłabyś powiedzieć Ewelinie jak było naprawdę? — Błagalnie spojrzała na blondynkę.

Sandra westchnęła ale przytaknęła.

— Spoko. Zrobię co się da, żebyście się pogodziły. — Podniosła się ze swego miejsca. — Odpoczywaj. Zobaczymy się jutro. Mam nadzieję, że tym razem w trzyosobowym gronie. Trzymaj się.

Już chciała odejść kiedy Ania przypomniała sobie o notatkach.

— Mogłabyś dać jej coś jeszcze? — Wyciągnęła w stronę Turos pospiesznie złożone kartki.

— Pewnie. — Blondynka odebrała przesyłkę, po czym ruszyła do wyjścia.

Ania znów została sama. Wyciągnęła się na łóżku i wciąż myśląc o obrazach przelanych przez Verę prosto do jej głowy, zasnęła spokojnym, zdrowym snem.  

Kochani i oto mamy za nami kolejny chapter. Nie wiem czy i wam sprawia to tyle radości co mnie, ale ja się niezwykle cieszę, że akcja płynie :p Niby nigdzie się nie ruszyliśmy co prawda, ale mamy tu kolejny dziwny sen Eweliny, a także obrazy z głowy Ani.

CM przechodzi także pewne zmiany. Z pewnością zauważycie to po treści :) Dzięki wspaniałym betom (Aleksandrze, Desdemonie i nowej CeS), w końcu tekst zaczyna wyglądać jak najbardziej właściwie. Błędy błędami (choć ten rozdział sprawdziła CeS i jest możliwość, że nic nie przegapiłam poprawiając), ale wygląd też ważna rzecz :p 

Za nim się czule pożegnam ze wszystkimi, którzy mnie odwiedzają, poinformuję oficjalnie o dwóch projektach, które już na dniach się pojawią. Po pierwsze będzie to 35 Chaptersów opublikowanych w wersji PDF, aby każdy chętny mógł sobie zgrać wszystkie napisane do tej pory rozdziały na dowolny czytnik. Wiem z doświadczenia, że to przydatny sposób zwłaszcza, że sporo osób czyta wiele rzeczy np. jeżdżąc komunikacją miejską :) Kolejnym projektem jest opublikowanie specjalnie dla was Audio-Chapsów. Oczywiście czytać będę ja, więc mogą się pojawić różne niedociągnięcia, jednakoż wierzę, że nie będzie tak źle :) Kilka niezależnych osób stwierdziło, że mam całkiem przyjemny głos, może i reszcie nie będzie przeszkadzać? Wiem, że czasami lepiej z braku czasu czegoś posłuchać niż czytać dlatego taki pomysł zaświtał w mej głowie :) Tak zwana wersja dla leniwych :P

To tyle jeśli chodzi o nowinki :) Głośnymi brawami powitajmy jeszcze wspaniałą Betę CeS i do następnego chapterka :) Buziaki :*:*:*