Chapter 36

Ania przebudziła się dopiero późnym wieczorem i choć chciała dalej spać, ktoś cały czas pukał ją w ramię. Po wielokrotnych próbach odpędzenia natręta, Kruk w końcu otworzyła oczy i rozejrzała się po sali. Marcin Dymek stał obok łóżka, zasłoniętego z trzech stron białym płótnem, starając się ją obudzić

 — Masz gości — powiedział, stawiając parujący kubek na szafce nocnej. — Wypij wszystko, gdy tylko trochę wystygnie.

 — Gości? — Ania zmarszczyła czoło, mając niepokojące przeczucie. Gdyby chodziło o którąś z przyjaciółek, albo o obie, dziewczyny po prostu znalazłyby się koło szpitalnego łóżka. „Goście” brzmieli zbyt poważnie jak na Sandrę i Ewelinę, a odczucie potęgowało widoczne na twarzy uzdrowiciela zdenerwowanie.

 — Dobry wieczór, Anno. — Jedno z płócien zostało odsłonięte i do łóżka Kruk podeszła rektorka Collegium. Kobieta była dziś ubrana w blado żółtą suknię z pomarańczowymi oblamówkami. Długie rękawy sięgały połowy ud, i w mniemaniu chorej, wydawały niepokojące szelesty, kojarzące się z rojem owadów.

Obok Gabrieli stał dziwny jegomość, ubrany w kolorowe szaty, przypominające nieco stroje stańczyków. Od królewskich błaznów odróżniał go jedynie brak czapki z dzwonkami. Zamiast niej nosił kapelusz przystrojony pawim piórem, oraz, nieco kontrastujące z resztą stroju, zwyczajne obuwie. Twarz, starszego już mężczyzny, pozbawiona była wszelakiej radości czy jakichkolwiek innych emocji. W zasadzie to Kruk przypominał stuprocentową kukłę, tym bardziej przerażającą z powodu kontrastującego stroju. Człowiek mieszający ze sobą wszystkie kolory tęczy raczej powinien należeć do osób pogodnych.

 — Dobry wieczór, pani rektor. — Ania skinęła głową z uszanowaniem. — Czy mogę dowiedzieć się, co sprawiło, że pojawiła się pani u mnie?

 — Oczywiście, drogie dziecko. — Gabriela zajęła miejsce na stołku tuż obok łóżka Ani, zaś mężczyzna stanął za nią trzymając niemą straż. — Bardzo zmartwił mnie twój wypadek na balu. — Kobieta wyglądała na zaniepokojoną. — Od jednej z twoich przyjaciółek dowiedziałam się, że to nie pierwszy raz, kiedy miałaś taki napad.

Ania zmięła w ustach przekleństwo. Wszystkiego mogłaby się spodziewać, ale nie tego, że któraś z dziewczyn opowie, co przytrafiało się jej odkąd przeszła do tego świata. Co gorsza, podejrzewała rozgoryczoną Ewelinę. Dziewczyna mając jej za złe pocałunek z Sheridanem, mogła wygadać wszystko, o czym ostatnio rozmawiały.

 — Panna Turos jest naprawdę zaniepokojona twoim stanem. Mówiła, że również podczas spacerów poza terenem szkoły, kilkukrotnie zemdlałaś.

Kruk odetchnęła z ulgą. Sandra nie powiedziała nic ponad to, że mdlała.

No właśnie, Turos powiedziała, a nie Ewelina. Ania złapała się na tym, jak niewielki incydent jaki między nimi zaszedł, wpływa na cały osąd.

 — Co się ze mną dzieje? — Wyszeptała.

 — Coś mówiłaś? — Rektorka nadstawiła ucha.

 — Nic takiego. Liczyłam, ile razy zemdlałam. Ten był trzeci, o ile dobrze pamiętam.

 — Tak też powiedziała panna Turos.

Anię coś ścisnęło w klatce piersiowej. Nieznana obawa wypłynęła na wierzch i Kruk tylko dzięki wielkim pokładom samozaparcia, nie próbowała uciekać.

 — Dlatego przyprowadziłam ze sobą profesora Magnusa Rozehtalera. — Tu wskazała na mężczyznę, który skinął głową. — To najlepszy specjalista od mocy psychicznych. Z pewnością pomoże ci zapanować nad twoim darem. W weekendy będziecie odbywali dodatkowe zajęcia. Koniecznie musisz nauczyć się panować nad mocami. Według opinii profesora Magnusa, omdlenia są ściśle związane właśnie z twoim darem. Jeśli nie nauczysz się nad nim kontroli, w pewnym momencie możesz po prostu oszaleć.

Kobieta podniosła się z krzesła, po czym nachyliła się nad Anią i delikatnie poklepała ją po ramieniu.

 — Wszystko będzie dobrze. Zaczniecie zajęcia już w tą sobotę. Nie możemy pozwolić, by tak zdolna uczennica postradała zmysły, prawda?

Ania nieco się uspokoiła. Dziwny paniczny strach, który czuła jeszcze chwilę temu, zniknął.

 — Tak, pani rektor. — Ania wysiliła się nawet na znikomy uśmiech.

Rektorka pożegnała się, po czym ruszyła do wyjścia.

Kruk chwyciła za kubek i wypiła całą, gorzką i śmierdzącą zawartość jednym tchem.

 — Ohyda — wymruczała ponownie układając się do snu.

Ewelina wróciła z biblioteki i od razu wzięła się za odrabianie prac domowych oraz naukę.

Profesor Wiktoria oddała prace z poprzednich zajęć i nie omieszkała przy okazji ogłosić, komu poszło najgorzej. Ewelina oczywiście była w czołówce piątki, która jako jedyni nie zaliczyła sprawdzianu. Poprawka miała się odbyć w następny poniedziałek, przed zajęciami, i Solanowa nie miała zamiaru jej oblać.

Czytając kolejny rozdział pod tytułem „Ustrój polityczny Świata Magicznego”, zamówiła kubek gorącej czekolady i zaczęła sporządzać notatki. Kiedy miała przejść do następnego zagadnienia, ktoś zaczął pukać do drzwi.

 — Proszę! — zawołała, odwracając się na krześle w stronę wejścia.

 — Hej, piękna! — Do pokoju weszła Sandra. Mimo późnej godziny wyglądała dość świeżo i radośnie.

 — Cześć. — Ewelina uśmiechnęła się na widok przyjaciółki. — Co tam?

 — A nic tam. A tu, to się jeszcze okaże.

 — Siadaj i opowiadaj z czym przyszłaś, bo bez pretekstu raczej byś mnie nie zaczepiała o tej porze, co?

 — Obiecałam, że coś ci przekażę od Ani.

Solanowa momentalnie zesztywniała i nieco pobladła. W sercu poczuła zimne ukłucie, które nie opuszczało jej kiedy myślała o swej przyjaciółce.

 — Aha.

 — I tyle? — Sandra przesunęła stertę ubrań, książek i notatek, po czym zajęła miejsce na łóżku. — Nie chcesz wiedzieć, jak się czuje? Albo tego, jaka jest jej wersja wydarzeń? — Sandra ściągnęła usta. Zawsze tak robiła kiedy była zdenerwowana.

 — Nie bardzo. Nie musi mieć swojej wersji. Wszystko widziałam. — Ewelina wzruszyła ramionami, a następnie odwróciła się do biurka i wróciła do robienia notatek. — Jak się ma? — zapytała po chwili milczenia.

 — Będzie żyć. To kolejny napad. Rektorka myśli, że to ze względu na drzemiącą w niej moc. Podobno ma niezwykły potencjał.

Ewelina ponownie tego wieczoru poczuła ukłucie, tym razem jednak zazdrości.

Ania od zawsze była od niej ładniejsza, lepiej radziła sobie z facetami, a do tego miała tak niesamowity dar, że Solanowa czuła jak topi się w jej cieniu. Kiedy, jeszcze w Świecie Techniki, wychodziły razem na miasto ludzie zdawali się zauważać jedynie Kruk. Ewelina była tą drugą, przyjaciółką Ani, nigdy samą sobą.

Zdarzenie z Sheridanem po prostu przelało czarę goryczy. Ewelina nie mogła dłużej tłumić emocji i musiała się wścieknąć.

 — Nic nie powiesz? — Sandra najwyraźniej oczekiwała, że Solanowa zareaguje w bardziej emocjonalny sposób.

 — To dobrze.

 — Naprawdę?! — Turos była wściekła.

 — No, a co chcesz ode mnie usłyszeć?! — Ewelina również uniosła głos. Irytacja przyjaciółki strasznie ją wkurzała. — Cieszę się, że nic jej nie jest, ale nie zamierzam puścić wszystko w niepamięć, tylko dlatego, że wylądowała w szpitalu!

 — Uhhh!!! — Sandra podniosła się z łóżka. — Obie zachowujecie się jak szczeniaki! Jesteście, do diaska, przyjaciółkami i powinnyście chociaż ze sobą pogadać! Nie mówię, że zachowała się w porządku, ale ty też mogłabyś schować dumę w buty i chociaż ją odwiedzić! Nie będę waszym przekaźnikiem! — Sandra wyjęła kartki, które obiecała oddać Ewelinie, po czym rzuciła je na biurko. — To od Ani. Zrób, jak uważasz, ale przestań, zachowywać się jakbyście nie były związane tym czym jesteście!

Po swojej dość krzykliwej przemowie, Sandra opuściła pokój, zostawiając Ewelinę samą z myślami.

Solanowa przez chwilę trwała w bezruchu. Kiedy w końcu postanowiła wrócić do zajęć, jej wzrok napotkał pismo Kruk.

Bogowie jej świadkiem, że chciała stłumić ten żal i wściekłość jaką w sobie miała. Niestety, było za wcześnie. Biorąc kartki od Ani za list z przeprosinami, zmięła je w dłoniach i wrzuciła do szuflady biurka, by nie rzucały się w oczy.

Kolejne dni upłynęły przyjaciółkom spokojnie, i choć Ewelina wciąż nie rozmawiała z Anią, emocje powoli opadały. Solanowa unikała co prawda spotkania z rudą, jednak kiedy o niej myślała, nie czuła już tego czegoś w głębi trzewi. Jakby żal i wściekłość same z siebie się wypalały.

Ewelina, chcąc jak najszybciej uporać się ze złością, postanowiła weekend spędzić pracując w bibliotece. Nic tak jej nie odprężało, jak zapach setek, a może nawet tysięcy, magicznych woluminów. Poza tym, musiała nadrobić trochę materiału, a towarzystwo Ignacego mogło w tym znacznie pomóc. W końcu, kto inny jak nie bibliotekarz będzie w stanie opowiedzieć, wszystko co niezbędne, Solanowej?

Nastała sobota, deszczowa pogoda nie sprzyjała spacerom, więc Ewelina wraz z torbą po brzegi wypchaną notatkami i kawałkami czystych pergaminów, wyruszyła do biblioteki.

Ignacy już od samych drzwi powitał ją szerokim, słowiańskim uśmiechem.

 — Dzień dobry, Ewelino!

 — Dzień dobry! — Dziewczyna na sam widok bibliotekarza odwzajemniła uśmiech. Odkąd przeprowadziła się do Świata Magii, Ignacy był dla niej najbliższą osobą. Oczywiście, Ania i Sandra wciąż były na pierwszym miejscu, jako przyjaciółki, ale miały tyle lat, co ona i były tak samo zagubione. Kostewicz okazał się oazą, której potrzebowała, by przywyknąć do tego miejsca. Stał się dla niej prawdziwym wujkiem i jedynym członkiem rodziny, który akceptował wybraną przez nią drogę.

 — Czeka nas dziś całkiem sporo roboty. Uczniowie powoli zaczynają odkrywać do nas drogę, a przyszły nowe księgi, które trzeba skatalogować. Wolisz obcować ze studentami, czy żmudne wypełnianie papierków?

 — Wybieram bramkę numer dwa. — Ewelina zgarnęła czarną księgę, gdzie oboje z Ignacym wprowadzali wszystkie pozycje. Dzięki magii grube tomiszcze działało podobnie do komputera, tylko wszystko trzeba było uzupełniać ręcznie.

 — Dobrze, w takim razie ja będę obsługiwał wszystkich odkrywców. — Ignacy poprawił szatę i strzepnął z niej niewidzialny pyłek.

 — Czy pomógłby mi pan później przy nauce? — Ewelina pokazała swoją wypchaną torbę.

 — Ewelino, tyle razy mówiłem, że możesz zwracać się do mnie po imieniu i oczywiście, że pomogę ci przy zadaniach.

 — Nie czuję się komfortowo, gdy mam do pana mówić na „ty”. — Ewelina nieco się zaczerwieniła. — Wolę zwracać się w ten sposób, jeśli to nie problem.

Ignacy szczerze się zaśmiał, po czym przecząco pokręcił głową.

 — To żaden problem. Dobra, zmykaj już, pogadamy w czasie obiadu.

Ewelina zajęła swoje stałe stanowisko i rozpoczęła pracę.

Każdą nową księgę dokładnie oglądała, by następne spisać wszystkie potrzebne informacje. Praca sprawiała dziewczynie zawsze dużo radości i o dziwo odprężała. Solanowa nawet się nie spostrzegła, kiedy Ignacy przyszedł do niej, trzymając w dłoniach dwa pakunki.

 — Czas zrobić przerwę na obiad! — Mężczyzna oczyścił fragment długiego stołu, przy którym pracowała Ewelina, i za pomocą magii przywołał nakrycie dla dwóch osób.

 — Już tylko skończę ostatnie dwie pozycje. — Ewelina potarła zmęczone oczy.

 — Książki nie smoki, z pewnością nie uciekną. — Bibliotekarz wskazał miejsce naprzeciw siebie.

Ewelina, chcąc nie chcąc, odłożyła wszystko na bok i zajęła krzesło po drugiej stronie, zdejmując wcześniej z niego sterty papirusów.

 — Dziś mamy na obiad pięć rodzajów pizzy, i oczywiście, wiaderko sosu czosnkowego. — Kostewicz z zadowoleniem potarł dłonie. — Uwielbiam nasze sobotnie obiadki!

Abyście zrozumieli tę radość, potrzeba wam jeszcze kilku informacji, już wyjaśniam. Ewelina wraz z Ignacym, aby nie tracić zbędnego czasu, postanowili w weekendy jadać posiłki w bibliotece lub mieszkanku bibliotekarza. Aby urozmaicić menu ustalili, że co drugi tydzień jedno z nich będzie wybierało, co zjedzą oboje. W ten sposób, któreś z nich zawsze miało niespodziankę. Oczywiście, Ignacemu zabawa spodobała się podwójnie, ponieważ przy innych nauczycielach raczej nie wypadało mu brać „fast-foodów”, zaś przy Ewelinie mógł do woli kosztować „nowopokoleniowego jedzenia” — jak zwykł mawiać.

 — Aż pięć rodzajów? — Solanowa popatrzyła na kawałki pizzy. Na każdym było widać mieszankę kolorów i przypraw.

 — Zgadniesz, co tu mamy? — Ignacy uśmiechnął się jeszcze szerzej, o ile było to możliwe.

 — Widzę swoją ulubioną hawajską, mamy też pepperoni, orientalnego kurczaka, wiejską i chyba z owocami morza, którą z chęcią wymienię na drugi kawałek hawajskiej.

 — O nie, moja panno. Reguły są jasne, ja zamawiam, a ty jesz.

 — Ale ja nie lubię robaków.

 — A próbowałaś kiedyś?

Ewelina naburmuszyła się jak dziecko, któremu zabrano lizaka.

 — Nie.

 — To skąd wiesz, że ci nie smakuje skoro jej nie jadłaś?

Solanowa, chcąc nie chcąc, musiała przyznać Ignacemu rację. Nawaliła zatem na ostatni kawałek pizzy podwójną warstwę sosu, po czym krzywiąc się, spróbowała.

 — I jak? — Ignacy rozpoczął posiłek od peperoni.

 — Całkiem smaczne, tylko strasznie gumiaste. — Dziewczyna przełknęła i szybko popiła szklanką coli.

Kolejne kęsy robiła już bez zbędnego wykrzywiania.

Pizza znikała w zastraszającym tempie i kiedy oboje poczuli jak głód ustępuje, przeszli do zadań Eweliny.

 — Ostatnio przerabialiśmy ustrój polityczny Świata Magii, ale nadal tego nie bardzo rozumiem. Znaczy, wiem, że mamy Collegia na terenie każdego województwa i Fort Magicae i że w innych krajach też są szkoły, a wszystko to podlega władzy magicznej Wiedzących, ale to tyle. Nie rozumiem tego wszystkiego, czemu tak jest, ani po co.

Ignacy zamyślił się na chwilę. Drapiąc się po brodzie, wyciągnął z kieszeni fajkę, by następnie zacząć wciągać słodko pachnący dym.

 — Aby odpowiedzieć najlepiej trzeba poruszyć zarówno geografię naszego świata, jak i historię. Wszystkie te czynniki są ściśle ze sobą związane. Zacznę zatem od początku, czyli od powstania Świata Magii. Sześciu bogów stworzyło go po wybuchu kamienia mocy, aby chronić swoje dzieci od pewnej śmierci. Nie jest to do końca jasne, ale też nie tak istotne. Po osiedleniu się ludu magicznego w Świecie Magii, bogowie wybrali sześciu najsilniejszych reprezentantów, aby strzegli bezpieczeństwa, a także pilnowali porządku. To im została przekazana również wiedza, której mieli strzec.

 — Bogowie wybrali? — Ewelina z powątpieniem przyglądała się dymnym kółkom wypuszczanym przez Ignacego.

 — Bogowie, czy ludzie, nie to jest istotne. Chodzi o to, że najsilniejsi spośród magicznych mieli przygotować miejsce, w którym każdy mógł w końcu spokojnie odetchnąć. Wiesz o prześladowaniach, prawda?

 — Tak. Uczyliśmy się o tym na historii. Nim lud magiczny został zmuszony do opuszczenia Świata Techniki, wszyscy mieszkaliśmy razem. Niestety, ludzie pozbawieni mocy, zaczęli wykorzystywać wszystkich magicznych. Krwawe rzezie obdarzonych były początkiem końca współpracy.

 — Ludzie obawiali się tego, czego nie znali, a nie znali, bo byli zbyt ograniczeni, by chcieć poznać. Kiedy magiczni odmówili współpracy z władcami, którzy pragnęli jedynie przelewu krwi często niewinnych ludzi, zaczęto ich prześladować. Dlatego nowe życie, w nowym świecie, było dla nich tak ważne.

 — Rozumiem. W końcu mogli być wolni. Taka ziemia obiecana.

 — Dokładnie. Kiedy więc bogowie wybrali sześciu, ci zebrali wokół siebie najlepszych mistrzów i wyruszyli, aby eksplorować Świat Magii. Pozostali, pod opieką Kapłanki, zaczęli budować nową stolicę uzdolnionych magicznie. Nazwano ją Coramet — Serce Magii. Do dziś znajduje się na wyspie Promeseidzie i to właśnie tam znajduje się świątynia, w której urzędują Wiedzący.

 — Trochę o tym czytałam. Kapłanka, nie wymieniana z imienia, rządziła przez wiele lat nim powrócili Wiedzący.

 — Zgadza się. Każdy z nich odnalazł miejsce, gdzie moc wypływająca z ziemi była najsilniejsza i właśnie tam założyli pierwsze osady, które później przerodziły się w miasta.

 — Czegoś tu nie rozumiem. Znaczy, bo wszystko pięknie, ładnie, ale przecież Świat Magii mniej więcej odpowiada Światu Techniki, prawda?

 — Tak.

 — I tu mamy Polskę i tam mamy Polskę, tu mamy Hiszpanię i tam mamy Hiszpanię i tak dalej i dalej, nie licząc obu Ameryk, Australii, części Azji i Afryki, które w tym świecie, z powodu niewystarczającej ilości mocy, zostały wykluczone z procesu zasiedlenia.

 — Dokładnie.

 — Ale dlaczego nazwy państw są takie same i dodatkowo, granice również?

 — Wszystko zaczęło się około sześćset dwudziestego piątego roku naszej ery Świata Techniki, czyli około sto dwudziestego piątego roku ery Świata Magii. — Ignacy opróżnił fajkę ze starego tytoniu i nabił ją nowym. — Oczywiście, zdajesz sobie sprawę, że przyrost naturalny obdarzonych nie był taki jak w Świecie Techniki? Dodatkowo pojawił się nowy problem. Potomkowie ludu magicznego rodzili się ubożsi. Ich dary były znikome.

 — To znaczy, że tylko przez połączenie człowieka niemagicznego z magicznym urodzą się dzieci obdarzone? — Ewelina była naprawdę zaciekawiona. Co prawda, wszystko o czym mówili nieco odbiegało od głównego tematu, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Lubiła zanurzać się w informacjach dogłębnie, aby móc wszystko przeanalizować i zrozumieć.

 — Zgadza się. Odkryto, że separacja od Świata Techniki, może okazać się zgubna. Wtedy bogowie po raz kolejny interweniowali, nie chcąc, aby ich kochane dzieci uległy zagładzie. Naznaczyli pięćdziesięciu ludzi — kobiet i mężczyzn — którzy od tej pory mogli przechodzić między światami. Nazywano ich Podróżnikami lub po prostu Przechodzącymi. Tworzyli swego rodzaju zespół do zadań specjalnych. Ich celem było pozyskanie nowych istnień pochodzących ze Świata Techniki.

 — Mogę się domyślić, że z początku nie zawsze działo się to dobrowolnie.

 — Każda historia zawiera w sobie krwawe elementy. Świat Magii i jego lud nie był bez winy, ale nigdy nikogo nie krzywdzono. Sprowadzano ludzi, którzy po tamtej stronie byli głodującymi, na wpół żywymi istotami, a tu znów stawali się kimś. Dostawali prace, leczono ich i się nimi opiekowano. Dawano im drugą szansę.

 — Rozumiem. — Ewelina przygryzła dolną wargę. Domyślała się, jak to wszystko mogło wyglądać i z każdą chwilą coraz mniej się jej to podobało. Kiedy już chciała wypowiedzieć jakąś kąśliwą uwagę o „porywaczach”, przypomniała sobie początki chrześcijaństwa i od razu tłumiona złość zniknęła. Ignacy miał rację. Każda historia zawiera w sobie krwawe elementy, w końcu ludzie zawsze będą tylko ludźmi.

 — W ten sposób lud magiczny mógł dalej istnieć i się rozmnażać.

 — A co w końcu z ustrojem politycznym? Chyba troszkę odbiegliśmy od tematu.

 — Staram ci się wyjaśnić całą machinę powstania władzy w Świecie Magii.

 — Przepraszam, już nie przeszkadzam. — Ewelina odstawiła talerze na bok i ponownie zaczęła przysłuchiwać się opowieściom Ignacego.

 — Proces migracji trwał prawie sto trzydzieści dwa lata, zaś w roku dwieście pięćdziesiątym szóstym naszej ery Świata Magii, niejaki Łukasz Bebczyński dokonał przełomowego odkrycia. Okazało się, że w Świecie Techniki wciąż rodzą się ludzie posiadający pierwiastek magiczny. Zaczęto tworzyć szkoły, w których szkolono uczniów. Ci następnie sprowadzali do Świata Magii swoich najbliższych.

 — Długoletnia tradycja. Mam na myśli szkoły i uczniów. — Ewelina odrzuciła z oczu niesforny kosmyk włosów.

 — Zgadza się. Wracając do ustroju politycznego. Wiesz jaki występuje w Świecie Magii?

 — Teokracja. Władzę sprawują kapłani, którzy decydują zarówno o sprawach duchowych jak i cywilnych. Są wybierani przez bogów, którzy z kolei sprawują rzeczywistą władzę. Duchowni są jedynie ich ziemskimi pełnomocnikami. Nie rozumiem tylko, dlaczego, skoro mamy sześciu bogów, obecnie urząd dzierży zaledwie trzech Wiedzących.

 — W roku tysiąc dwieście trzydziestym siódmym doszło do pewnych zdarzeń, które spowodowały śmierć połowy Wiedzących. Od tej pory byli wybierani tylko trzej przedstawiciele, którzy dzierżyli władzę.

 — Jakie zdarzenia? — Ignacy skutecznie rozpalił ciekawość Eweliny.

 — O tym innym razem, droga panno. — Bibliotekarz skończył palić, opróżnił fajkę i na powrót schował ją do kieszeni szaty. — Czas wracać do pracy.

 — To jeszcze tylko szybki powrót do wcześniejszego pytania o geografię. Czemu wszystkie granice są takie same?

 — Ponieważ przystosowanie się zwykłych ludzi do nowego świata byłoby o wiele trudniejsze, w innym wypadku. Czysta logika. Kiedy osoba niemagiczna przenosi się na drugą stronę, dostaje obywatelstwo i nowe życie, ale nie czuje się tak zagubiona. Kraj, w którym mieszka jest zazwyczaj ten sam, nie licząc kontynentów bez mocy, o czym też ci opowiem, ale innym razem. Władzę w każdym państwie sprawują rodziny królewskie, ale można powiedzieć, że są jedynie figurantami. Zajmują się papierkową robotą i formą reprezentatywną, ale odpowiadają bezpośrednio przed władzą magiczną. Rodziny królewskie i następcy tronu wybierani są przez Wiedzących.

 — Dziękuję za pomoc. Czy jak wszystko opracuję wieczorem, to będę mogła jeszcze z panem jutro podyskutować na pewne tematy?

 — Oczywiście, droga Ewelino. — Mężczyzna uśmiechnął się na pożegnanie, po czym wrócił do swoich zajęć.

Za nami kolejny chapter, tym razem pełny informacji o otaczającym nas Świecie Magii. Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze ze mną jest, bo z notki na notkę coraz mniej osób daje znak życia. Ufam, że to tylko przejściowe :p Wiecie jak ważna dla "pisarza" jest obecność czytelników :D Nie bądźcie tacy!

Meth mam nadzieję, że do mnie wrócisz! Gorąco pozdrawiam i do następnej!