Chapter 38

Przebudzenie nie należało do najprzyjemniejszych. Głowa Eweliny była niemiłosiernie ciężka, zaś całe ciało obolałe, jakby coś ją potrąciło, albo przebiegła co najmniej trzydzieści kilometrów. Dodatkowo z początku, towarzyszące jej zawroty, zupełnie uniemożliwiały określenie miejsca, w którym obecnie się znajdowała. Dopiero kiedy wzrok nieco się wyostrzył i mogła w końcu normalnie usiąść, rozejrzała się do około.

Ewelina Solan (po raz kolejny podczas tego roku studenckiego) wylądowała w szpitalu.

Dookoła łóżka, na którym leżała, porozstawiano białe parawany, aby zapewnić jej nieco prywatności. Na stoliku obok stała szklanka z wodą. Bez dłuższego zastanawiania, dziewczyna wychłeptała całą jej zawartość, zupełnie nie zdając sobie sprawy, jak silne dręczyło ją pragnienie.

Nagle, nieopodal „mini izolatki”, rozległ się szereg przyśpieszonych kroków. Ewelina nie do końca sama rozumiejąc czemu, z powrotem ułożyła się w pościeli, po czym zamknęła oczy. Udawanie, że śpi opracowała do perfekcji, jeszcze w Świecie Techniki, kiedy to nie chciała rozmawiać z matką.

Na same wspomnienie rodzicielki poczuła w sobie niepokojąco dziwną pustkę. W zasadzie, po krótkim zastanowieniu, stwierdziła, że nie wiąże z Iwoną Solan, żadnych szczególnych emocji. Była jej… obojętna.

— Nie można jej wybudzać. Zderzenie z rzeczywistością może jedynie ją tylko bardziej osłabić. — Nieznany męski głos, odezwał się w nogach łóżka i padł cieniem na jedną z płóciennych ścian. — Uważam, że to co najmniej nierozważne z naszej strony.

— Profesorze Ambroży, zapewniam pana, że mam na uwadze jedynie dobro naszej studentki. Uważam jednak, że skoro nawet profesor pana kalibru nie umiał odpowiedzieć na pytanie co zaszło, jak najszybciej powinniśmy porozmawiać z panną Solan. — Głos rektorki był dziwnie zaniepokojony. Ewelina wyczuwała w nim niezidentyfikowaną nerwowość i coś jeszcze. Coś jak… obawę? Ale nie taką, jaką może czuć wykładowca o ucznia. — Poznanie odpowiedzi, będzie najrozsądniejszym z wyjść.

— Odmawiam. — Dymek włączył się do dyskusji. — Zgodnie z tym co powiedział mi kolega Jabłoński, wykonałem dokładne badania organizmu uczennicy Solan. Stwierdzam, że podczas zajęć z prób odnalezienia daru, panna Ewelina…

Dziewczyna przygryzła dolną wargę i wstrzymała na chwilę oddech. Bała się kolejnych słów, jakie miały wyjść z ust uzdrowiciela. Nie znała ich, ale po tonie wnioskowała, że nie jest to nic dobrego.

— Tak? — Rektorka była coraz bardziej zniecierpliwiona.

— Panna Solan zerwała połączenie ze swoim wewnętrznym kanałem mocy.

— Nigdy nie słyszałam o podobnym zdarzeniu. Co to dokładnie oznacza?

Zapadła chwila milczenia, po której nieznany Ewelinie profesor Ambroży podjął się tematu.

— Dziewczyna prawdopodobnie nigdy nie będzie mogła posługiwać się mocą większą niż tą z zasobów zewnętrznych. Jej wspomagacz będzie jedynym magazynem. Bez bezustannego uzupełniania brakujących zasobów, będzie miała trudności nawet z prostymi zaklęciami.

W oczach Eweliny zaszkliły się łzy, a dłoń instynktownie złapała za prezent od przyjaciółek.

— Rozumiem. W takim razie poinformuję Daniela, że z dniem dzisiejszym studentka Solan nie będzie uczestniczyć w dodatkowych zajęciach. — Głos rektorki na powrót był rozluźniony i dziewczyna już nie słyszała w nim poprzedniego napięcia.

— Tak będzie najlepiej. Nie należy dawać jej złudnych nadziei. Wstrząs emocjonalny jakiego doznała podczas próby odblokowania kanału mocy, może być już wystarczający. — Głos Ambrożego był szczerze zmartwiony, ale Ewelinę niezbyt to interesowało. Z okolic trzewi zaczął wydobywać się cichy, niekontrolowany szloch, a ciało zalała fala zimna. Jakby zamiast krwi, w jej żyłach zaczął płynąć ciekły azot.

Słowa Dymka i Ambrożego bez ustanku obijały się jej o czaszkę.

— Rozumiem.

— Chciałbym zaproponować, aby zamiast zajęć z Danielem, panna Solan przychodziła do mnie na sesje.

— Jeśli taka jest pana wola. Oficjalnie oddaję zatem studentkę Solan pod pańskie skrzydła. Mam nadzieję, że problem okaże się mniejszy niż go opisujecie.

Po wypłakaniu hektolitrów łez, Ewelina w końcu zasnęła nękana niespokojnymi snami.

Na początku, znów jej się śniła, cała rozmowa przeprowadzona w nogach łózka. Tajemniczy Ambroży mówił raz za razem, że straciła całą moc i nigdy nie będzie pełnowartościowym magiem, na co rektorka kazała ją po prostu wyrzucić z zamku i Świata Magii. Kiedy próbowała krzyczeć i udowodnić, że przecież wciąż może korzystać ze wspomagacza, oni śmiali się z niej w niebogłosy. Błagała o chociaż najmniejszą szansę, ale nic nie mogła zrobić. Sen kończył się, gdy rektorka zrywała z jej szyi wspomagacz i wyrzuca go prosto za okno, do ciemnej otchłani wód z fosy. 

Kolejny sen wcale nie był lepszy. Ewelina biegła przez ciemny las, non stop potykając się o wystające korzenie, i przewracając na ziemię pełną zbutwiałych liści i gałęzi. Coś ją goniło, i choć czuła przed tym „czymś” paniczny, wręcz pierwotny lęk, nie mogła dostrzec napastnika. Słyszała niekiedy zbliżające się, ciężkie kroki, kątem oka widziała, wielki i potężny cień, ale zupełnie nie mogła go zidentyfikować. Kiedy odwracała wzrok w odpowiednią stronę, potwór, zjawa czy inne nieszczęście znikało, by po chwili pojawić się tuż za jej plecami.

 — Pokaż się! Kim jesteś! — Wołała, jednak odpowiadała jej jedynie nieprzenikniona cisza.

Goniona przerażeniem, znów rozpoczynała swój bieg.

Trzeci i ostatni z koszmarów, jakie się jej przyśniły tej nocy, spędzonej w szpitalu, był najgorszy spośród wszystkich. Na pozór zaczynał się nawet normalnie i Ewelina zdążyła się nawet nieco rozluźnić, niestety pod koniec… Koniec — to zupełnie inna historia.

Solanowa trafiła znów do Świata Techniki, gdzie chodziła do szkoły, spotykała się ze znajomymi, cieszyła chwilą. Wszystko było najzupełniej normalnie. Pamiętała, że stresował ją nawet test z historii, który miał się odbyć za tydzień.

Dziewczyna żyła normalnym życiem nastolatki. Jej głównym problemem było dobranie ubrania na kolejny dzień. Niestety, kiedy całkowicie dała się otulić w płaszczyk spokoju, coś zaczęło wdzierać się do tej oazy normalności. Najpierw byli to zwykli przechodnie, którzy o smutnych twarzach skazańców, wpatrywali się w nią, jakby ich zawiodła. Z początku ignorowała te pojedyncze postacie, ale później, już co druga mijana osoba miała takie oblicze. Oblicze zawiedzione i rozczarowane.

Gdy, w końcu nie wytrzymała i zdecydowała się, aby podejść do jednego starszego mężczyzny, ten uderzył ją z całej siły drąc się na nią w niezrozumiałym języku. Ewelina próbowała uciec, ale wtedy kolejni przechodnie pochwycili ją i zaczęli uderzać, wiedzeni furią nienawiści.

Solanowa skuliła się w pozycji embrionalnej i próbowała zasłaniać głowę przed kolejnymi uderzeniami. Nagle wszystko ucichło, a ona znalazła się pośród ciemności. Niewielki promień światła oświetlał punktowo miejsce w którym leżała. Powoli, uważając na poranione ciało, podniosła się do pionu.

Ciemność zgęstniała, i wyrzuciła z siebie coś, co wydając warczące odgłosy zaczęło raz po raz atakować ciało dziewczyny, odgryzając kawałki skóry i mięśni. Była pochłaniana i nic nie mogła zrobić, aby zakończyć ten proces. Płakała i wyła z bólu, jednak to nic nie dawało. Nie mogła się wybudzić.

Kiedy marzyła już jedynie o szybkiej śmierci, coś się wydarzyło. Ciemność nieco zrzedła i zwinęła się w sobie, jakby ktoś próbował ją rozgonić ledwo działającą latarką.

Ewelina padła na ziemię, brocząc krwią z każdego kawałka ciała.

— Nie możesz się poddać! — Ciepły kobiecy głos, był jak eliksir życia. Otulał i koił nieco ból. — Pamiętaj, jedynie ty sama wyznaczasz sobie granice.

Solanowa popłakała się tym razem ze szczęścia, jednak łzy radości nie trwały zbyt długo. Ciemność zebrała się znów w sobie i zaatakowała z pełnią siły. Wniknęła w Ewelinę, dusząc ostatnie promienie światłości. Topiąc płuca, zatapiająły kły i pazury w mięśniach studentki. Dziewczyna nie umarła, choć ból rozrywał ją na atomy. Po prostu straciła przytomność.

— Spokojnie! Tylko spokojnie! Jesteś bezpieczna! — Głos Dymka dochodził do Eweliny, zza kotary mgły. Wciąż w uszach dudniła jej krew, a oddech był szybki i nierówny. — Jesteś w szpitalu Mazowieckiego Collegium Magicae! — Uzdrowiciel trzymał ją za trzęsące się ramiona, jakby w ten sposób mógł coś zdziałać.

Solanowa powoli zaczęła dochodzić do siebie. Wzrok nie był już tak rozbiegany, a ciało nieco się uspokoiło i nie próbowało uciec daleko przed siebie.

— Już dobrze. — Kiedy Dymek upewnił się, że dziewczyna znów jest przytomna. Nieco się od niej odsunął. — Jak się nazywasz?

— Ewelina. Ewelina Solan. — Głos jej drżał tak jak dłonie, ale z każdą sekundą uspakajała zarówno oddech jak i trzęsące się ciało.

— Dobrze. Wiesz gdzie jesteś.

— W szkolnym szpitalu.

— Zgadza się. Czy pamiętasz czemu tu jesteś?

— Tak. Zemdlałam podczas zajęć dla nieobdarzonych, bo coś poszło nie tak i… — Wspomnienie rozmowy grona pedagogicznego szybko wypłynęły na wierzch. W oczach zaszkliły się łzy, a dłoń instynktownie chwyciła za wspomagacz. Uspokoiła się dopiero, gdy po skórze rozlało się znajome, uspakajające ciepło.

— Co się wydarzyło? Czy pamiętasz coś? — Głos Dymka był opanowany i niezwykle poważny.

Ewelina nie chciała wspominać tych okropności, jeszcze nie teraz, więc pokręciła przecząco głową.

— Spokojnie. Nic się nie stało. To naturalne, że nic nie pamiętasz. —  Mężczyzna sięgnął po parujący kubek i wyciągnął go w stronę studentki. —  Chcę, abyś teraz coś wypiła, dobrze?

Dziewczyna przyjęła naczynie od uzdrowiciela i od razu zamoczyła usta. Napar miał ziołowo-miętowy posmak. Pijąc powoli, czuła jak przyjemne ciepło rozchodzi się po żołądku.

— Wiem, że możesz być wciąż zmęczona, ale chciałbym abyś z kimś teraz porozmawiała. — Dymek wiercił się na stołku, jakby miał owsiki. W głębi duszy czuł, że jedyne co by mogło pomóc Ewelinie to spokój, ale musiał wykonywać odgórne polecenia i to bez gadania. — To profesor Ambroży Jabłoński. Jest magicznym psychologiem naszego collegium. Chciałbym abyś chwilę z nim porozmawiała. On wytłumaczy ci co zaszło, a także pomoże wyjaśnić parę spraw.

Ewelina nie miała najmniejszej ochoty na spotkanie z kimkolwiek, a już na pewno nie z psychologiem, który miał jej oświadczyć, że do niczego się nie nadaje. Jednak zamiast wyrażenia swych myśli, po prostu twierdząco pokiwała głową.

Dymek podniósł się z miejsca, odsłonił szerzej płócienną zasłonkę i wyszedł. Przez chwilę rozmawiał z kimś szeptem, a kiedy wszelkie dźwięki ucichły, do „mini izolatki” dziarskim krokiem, z uśmiechem na ustach, wszedł szkolny psycholog.

Wyglądał na faceta pod czterdziestkę. Ubrany był w obrzydliwy, czarno-szary sweter rodzaju tych gryzących, jasno-brązowe sztruksowe spodnie niemodne od ponad dwudziestu lat i czerwone tenisówki. Miał na oko nie więcej niż metr siedemdziesiąt cztery, ciemne, gęste włosy i pokaźną brodę z wąsami. Zmarszczki na czole i pod oczami z pewnością powstały od ciągłego uśmiechania. Wyglądał bowiem na osobę pogodną i sympatyczną.

— Witam. — Ukłonił się z galanterią, po czym zajął miejsce Marcina. — Jestem profesor Ambroży Jabłoński, szkolny psycholog. Chciałbym z tobą porozmawiać o ostatnich zdarzeniach.

Ewelin odstawiła pusty kubek na szafkę obok, podsunęła się pod oparcie i czekała na nieuniknione.

— Dzień dobry. — Rzuciła, aby coś powiedzieć. Głos lekko drżał, a do oczu znów napływały łzy. Robienie dobrej miny do złej gry, wcale nie szło jej tak łatwo.

— Czy wiesz co zaszło ostatnio?

— Nie.

Ambroży ciężko westchnął, po czym podrapał się po brodzie.

— Doznałaś pewnego rodzaju dysonansu magicznego, przez co twoje ciało odrzuciło pierwiastek… — Widząc pobladłą ze strachu minę Eweliny, Jabłoński urwał wypowiedź w pół zdania. — Wybacz. Czasami się zapominam. — Znów przeczesał palcami brodę i dziewczyna wiedziała już, że jest to oznaka zdenerwowania. — Zacznijmy od początku. Czy wiesz jak wygląda podział mocy w ciele ludzkim i czym się różnią magowie od czarodziejów?

— W człowieku są dwa źródła mocy, wewnętrzne i zewnętrzne. Moc zewnętrzna to energia o stałym natężeniu równym dla każdego człowieka. Nawet osoby ze Świata Techniki, które ostatecznie odrzuciły magię, ją posiadają.  Ta energia nie może się rozwijać i jest jedynie rezerwą, którą używa się do prostych zaklęć. Moc wewnętrzna to źródło, z którego pochodzą dary, a także najważniejszy punkt dla każdej osoby obdarzonej magicznie. . Poziomy mocy wewnętrznej, są zróżnicowane i dzielimy je na: czerwony, pomarańczowy i biały. Czerwony to najsłabszy z nich, zaś biały najpotężniejszy. Kolor pomarańczowy jest najczęściej spotykany u ludzi ze Świata Techniki. Osoby o tym poziomie, odpowiednio się szkoląc, mogą być prawdziwymi mistrzami. Poziom biały jest rzadko spotykany i występuje tylko u mężczyzn. Kiedy pojawia się nowa osoba o takim natężeniu mocy, jest od razu kierowana na specjalne szkolenia. Wszyscy wiedzący posiadają białą barwę mocy wewnętrznej.

— Widać, że jesteś dobrze przygotowana. — Ambroży zacmokał z aprobatą.

— Nadrabiałam w weekend wszystkie zaległości. — Ewelina lekko się zarumieniła.

— Nie zgodzę się jednak tylko z jedną rzeczą. Pierwiastek biały nie jest zależny od płci. Ostatnie badania wykazały, że jest to współczynnik niezależny, występujący losowo. Teraz powiedz mi jeszcze czym różnią się magowie od czarodziejów.

— Magowie korzystają bezpośrednio z mocy wewnętrznej. Ich ciała potrafią wydobyć ją bez zbędnej pomocy, zaś czarodzieje potrzebują do tego wspomagaczy.

— Czy wiesz czym są wspomagacze?

— To narzędzia magiczne wybierane przez czarodziejów, które służą do wydobywania mocy na zewnątrz. Te lepsze gatunkowo, mogą być również magazynami mocy.

— Zgadza się! — Psycholog, aż zaklaskał w dłonie z zadowolenia. — Muszę koniecznie powiedzieć, żeby ze Wstępu do Świata Magii dostawiono ci ocenę celującą! Bardzo dobrze. Wyśmienicie wręcz moja droga.

Po słowach Ambrożego zapadła niezręczna cisza, w której Ewelina próbowała wymyślić jak zapytać oto co się jej stało. Kiedy już miała się odezwać, profesor odchrząknął i zrobił niezwykle poważną minę.

— Droga Ewelino, chciałbym abyś wysłuchała mnie teraz od początku do końca. — Solan pokiwała głową i przyciągnęła do siebie kołdrę, jakby była osłoną od strasznych wieści. — Podczas próby odkrycia w sobie daru, doszło u ciebie do zablokowania dostępu źródła mocy wewnętrznej. Przez rozbieżność emocjonalną, uszkodzenia są niezwykle poważne i być może, już nigdy nie będziesz mogła skorzystać z tej energii. Odkrycie daru jest zatem niemożliwe w twoim wypadku.

Dziewczyna nie wytrzymała. Oczy wypełniły się po brzegi łzami, a kiedy mrugnęła swobodnie spłynęły po, bladej znów bladej jak kreda, twarzy.

— Zostałaś wykluczona z zajęć z profesorem Danielem, ale chciałbym, abyś zamiast tego chodziła na wizyty do mnie. Proces, któremu uległo twoje ciało jest raczej nieuleczalny, ale to nie znaczy, że nie powinniśmy próbować, prawda? Zawsze jest jakaś nadzieja.

Ewelina głośno przełknęła ślinę, próbując przepchnąć wielką gulę, która stanęła dokładnie po środku, uniemożliwiając wydobycie z siebie jakiegokolwiek słowa, czy dźwięku. Gdy, w końcu uporała się z uczuciami i drżącym głosem, spojrzała prosto w twarz Ambrożego i zapytała.

— Czy to oznacza, że zostanę wydalona ze szkoły… i… i nie będę mogła używać magii? — Końcówkę zdania wyszeptała, nie mając siły wypowiedzieć jej na głos.

— Oczywiście, że nie! — Protest mężczyzny był nazbyt teatralny i Ewelina od razu zrozumiała, że sam nie jest do końca tego pewien. — Wydalenie ze szkoły jest zależne jedynie od twoich ocen, a te jak wiesz na pierwszym roku skupiają się bardziej na teorii niż praktyce. Na pewno sobie poradzisz, jeśli dalej będziesz tak pilnie się uczyć jak dotychczas. — Mężczyzna odważył się poklepać ją przyjacielsko po kolanie. — Będzie dobrze. Podczas zajęć ze mną, nauczę cię jak korzystać z energii zewnętrznej, a także jak magazynować moc we wspomagaczu.

— Rozumiem. Jeśli pan pozwoli, chciałabym zostać na razie sama. Jestem bardzo osłabiona i śpiąca.

— Oczywiście. Oczywiście. Już uciekam. — Ambroży podniósł się ze swego miejsca i ukłonił. — Widzimy się w takim razie już w przyszły poniedziałek. — Uśmiechnął się po raz ostatni i odszedł pozostawiając Ewelinę samą.

Kiedy kroki profesora ucichły, dziewczyna zwinęła się w pozycji embrionalnej, schowała pod kołdrę i zaczęła płakać. Wylewała z siebie morze łez rozczarowania i goryczy.

Witajcie, witajcie! Mamy niedzielę wieczorem więc, zgodnie z obietnicą publikuję kolejny rozdział :) Nie wiem czy długi, czy krótki, ale na pewno treściwy. Pojawiają się kolejne informacje na temat Świata Magii, mamy trochę łez i goryczy, ale jakie życie jest usłane różami?

Mam nadzieję, że miło wam się czytało, a teraz śmiało będziecie komentować. :) Trzymajcie się cieplutko i do następnego chapsa, czyli pewnie w przyszły weekend :D