Chapter 39

Ewelina opuściła szpital dopiero w środę rano, i choć miała zwolnienie na cały boży dzień, postanowiła pójść na Wstęp do Świata Magii.

Po drodze wskoczyła jedynie po podręczniki i świeże ubranie, aby nie wyglądać jak siódme nieszczęście.

Kiedy opuszczała pokój, zauważyła coś niepasującego do pozostawionego przez siebie nieładu. Na środku biurka leżała czarna koperta, z wykaligrafowaną, czerwonym atramentem, wielką literą „E”. Nie zastanawiając się zbyt długo, chwyciła za papier i zaczęła go pośpiesznie otwierać.

— No w końcu jesteś! — Paulina pojawiła się w drzwiach dokładnie w momencie, kiedy Solan chciała wyciągnąć kartkę z rozerwanej koperty. — Myślałam, że się normalnie nie doczekam. Ile można leniuchować w szpitalu! Przyznaj się. Chciałaś wagarować leniu!

Słowa Pauliny były tak niespodziewane, że cały lęk jaki Ewelina miała w sobie, uleciał gdzieś w przestworza. Ucieszyła się na widok koleżanki i choć wciąż było jej wstyd, że nigdy nie będzie pełnoprawną czarodziejką, jakoś zrobiło się cieplej na sercu.

— Wcale nie. — Koperta automatycznie została schowana do jednej z szuflad biurka. — Mam zwolnienie na cały dzień, ale zamiast leniuchować idę na zajęcia.

— No i słusznie! Jeszcze byś nam zdziczała, jakbyś za długo sama przebywała.

Ewelina chciała coś dodać, zapytać czy Paulina wie o tym co się jej przytrafiło, jednak koleżanka już zaczęła gadać o wszystkim co działo się podczas nieobecności młodej Solan. Wejście jej w słowo, było zatem niemożliwe i dziewczyna postanowiła poczekać z pytaniami, na dogodniejszą chwilę.

Ania po raz kolejny przejrzała swoje notatki, jakby to mogło pomóc w przerażającym bólu głowy jaki od kilku godzin męczył ją niemiłosiernie.

Prawdę powiedziawszy odkąd zaczęła dodatkowe zajęcia, czuła się kondycyjnym wrakiem. Jakby cała ta zabawa z falami mózgowymi, wysysała z niej życiodajną energię. Do tego wszystkiego dochodziła sprawa z Eweliną. Kruk już kilkukrotnie próbowała zakończyć waśń między nimi, ale kiedy tylko chciała odwiedzić przyjaciółkę leżącą w szpitalu, któryś z nauczycieli przekazywał jej informację o dodatkowych zajęciach z Magnusem.

Szczerze mówiąc, to powoli miała dość tego wyłuskanego drania, który jakby się na nią uwziął.  Dochodziło do tego, że maglował ją nawet wtedy, gdy mijali się na korytarzu.

— Ewelina wyszła już ze szpitala. — Sandra przyszła w odwiedziny tuż po swoich zajęciach z zielarstwa. Była utytłana ziemią, ale nie omieszkała powiedzieć tego, co krążyło po jej blond głowie.

— To dobrze.

— Mogłabyś do niej pójść.

— Przecież zamierzam.

— Od zamierzania jeszcze nic się nie zrobiło. Wiesz, że teraz przeżywa ciężkie chwile. Chyba odwiedził cię psycholog, co?

— Tak. Mówił, że Ewelina zablokowała swoje źródło mocy i nie będzie mogła już nigdy korzystać z energii wewnętrznej.

Między przyjaciółkami zapadła chwila ciszy. Ania chciała coś nawet powiedzieć, ale kiedy już prawie zebrała się w sobie, Sandra wyszła bez pożegnania.

Świat bez towarzystwa Eweliny był ponury. Coraz częściej Kruk odczuwała brak wsparcia swojej przyjaciółki, a taka sytuacja nie mogła przecież trwać wiecznie. O nie! Z pewnością musi szybko przeprosić się z Solan, i przede wszystkim, być dla niej wsparciem w tych ciężkich chwilach.

Po kolacji Ewelina padła na łóżko nie ściągając nawet butów. Była zmęczona pracą w bibliotece, do której powróciła mimo przebąkiwania Ignacego. Teraz jednak cieszyła się, że mężczyzna, odesłał ją do wieży, aby zebrała siłę przed zajęciami z myślistwa. Godzina wylegiwania się w zaciszu pokoju, była dokładnie tym, czego potrzebowała.

Kiedy nadeszła odpowiednia chwila, założyła trapery, przebrała się w bojówki i luźny t-shirt, zarzuciła kurtkę i wyszła. Dzisiejsze zajęcia miały odbywać się w terenie, z czego niezmiernie się cieszyła. Wierzyła, że wieczorny spacer nieco pomoże uspokoić jej biedne, skołatane myśli.

Eryk Pac czekał na swoich uczniów pod fontanną. Jak zwykle miał na sobie ciemne skórzane spodnie, czarną, skórzaną kamizelę nabijaną srebrnymi guzami oraz zieloną koszulę. Stał oparty o marmur, paląc swoją drewnianą fajkę. Ciemne, przetłuszczone włosy, opadały mu na twarz.

— Witam drogie panie! — Mężczyzna zaciągnął się dymem, uśmiechając się radośnie. — Poczekamy chwilę na resztę i możemy ruszać.

Wcale nie musieli długo czekać. Kolejni uczniowie pojawiali się jak pszczoły lecące na wystawę „Miody Świata”.

Na samym początku pojawił się Andrzej wraz z dwoma nieznanymi Ewelinie kumplami. Pierwszy z nich wyglądał na zawodowego piłkarza, ubrany w dresy jednego z Warszawskich klubów. Drugi chłopak o pulchnej twarzy i przyjaznym uśmiechu od razu przypadł Solan do gustu. W dodatku biła od niego dziwna, ale niezwykle przyjazna aura.

— Ty, ale ciacho. — Paulina oblukała piłkarza od góry do dołu.

— Nom. — Ewelina wpatrywała się w uśmiech drugiego.

— Cześć! — Andrzej podszedł do dziewczyn i wyciągnął rękę na przywitanie. — Jak tam się czujesz? — Wzrok skierował na Ewelinę i dziewczyna mogła zauważyć, że szczerze się o nią martwił.

— Dobrze. — Policzki poczerwieniały i choć Andrzej nie powiedział nic, co mogłoby wywołać taką reakcję, Solan poczuła w sercu straszliwy ciężar. — Naprawdę wszystko ok. — Dodała, gdyż chłopak wciąż nie wyglądał na przekonanego.

Na całe szczęście dalsza konwersacja została przerwana przez falę uczniów, która pojawiła się równo z rozpoczęciem zajęć. Ewelina nie miała co prawda okazji, aby poznać imię chłopaka, który tak przypadł jej do gustu, jednak stwierdziła, że zakończenie dość niezręcznej rozmowy z Andrzejem wynagrodzi tę małą niedogodność. Poza tym okazja, aby zapoznać się z pewnością jeszcze się pojawi.

Kiedy w końcu każdemu udało się wpisać na listę, profesor wskoczył na kamienną ławkę i zaczął przemawiać do zgromadzonego tłumu.

— Dziś wypadają zajęcia terenowe, dlatego postanowiłem połączyć dwie grupy. — Studenci przyjęli tę oczywistość radosnym aplauzem. — Aby sprawdzić jak sobie radzicie w części praktycznej, przygotowałem pewną zabawę. Za chwilę wyczytam imiona kilku osób, które zostały wybrane na „zwierzynę”.

— Zwierzynę? — Paulina spojrzała na koleżankę marszcząc brwi. — Co to znaczy do jasnej cholery? Mam kicać jak królik czy co?

— Za chwilę wszystko wytłumaczę, ale musicie dać mi taką możliwość.

Studenci ściszyli nieco głosy, aby wysłuchać co też profesor ma im do powiedzenia.

— Osoby które wyczytam, będą odgrywały na dzisiejszych zajęciach zwierzyną, na którą reszta z was będzie polować. Wyruszycie wcześniej od reszty i będziecie mieli chwilę, aby znaleźć dla siebie odpowiednie środowisko. Reszta z was, będzie miała za zadanie wytropić miejsce, w którym ukrywać się będzie zwierzyna. Czy jak dotąd wszystko jasne?

— Ale profesorze, przecież o tej porze poza zamkiem jest już ciemno! — Wysoka brunetka, wyglądała na mocno poddenerwowaną. — Czy to aby bezpieczne?

— Oczywiście! Przecież nie każe wam tropić prawdziwych zwierząt, a swoich kolegów. Potraktujcie to jako zabawę w podchody, za które możecie dostać zaliczenie lub nie. Zrozumiano? — Tłum zaszemrał niezadowolony. Entuzjazm zawsze stygł, gdy nauczyciel wspominał o ocenach lub zaliczeniach. — Aby cała zabawa była bardziej realistyczna, ponakładam na zwierzynę specjalne zaklęcia, dzięki czemu będzie zostawiała dokładnie takie same ślady. Dodatkowo jednak, sama będzie musiała pogłówkować, gdzie powinna się przed resztą ukryć, a także jak nakierować na siebie polujących. Pamiętajcie, że macie myśleć jak zwierzęta, a nie ludzie. Nie ma chodzenia po drzewach, ani zacierania śladów. Jasne?

Wszyscy potwierdzili, że rozumieją zasady zabawy. Kiedy na powrót tłum nieco ucichł, Pac wziął się za wyczytywanie nazwisk.

— Karolina Kurcewicz, Sylwia Duda, Paulina Stein, Bogumiła Radner, Adam Krasny, Filip Zdun. Wy będziecie sarnami.

Kilku uczniów parsknęło śmiechem, a wyczytani grzecznie podreptali na przeciwną stroną.

Ewelina zastanawiała się czy taka zabawa, rzeczywiście może w jakiś sposób sprawdzić ich umiejętności. Szczerze w to wątpiła, ale skoro profesor twierdził inaczej…

I tak Pac stworzył jeszcze grupę lisów (żaden z nich nie był rudy) zajęcy i dzików. Ku wielkiemu zdziwieniu Eweliny, trafiła do ostatniej wraz z kolegą Andrzeja — Tomkiem Bardoniem, który tak bardzo się jej spodobał.

— Jesteśmy dzikami. — Chłopak pojawił się tuż przy Ewelinie nie wiadomo kiedy i uśmiechnął się w naprawdę czarujący sposób. Dziewczyna poczuła jak cała jej twarz robi się czerwona.

— Fajnie, że jesteśmy razem świniami. Znaczy dzikimi świniami, znaczy chodziło mi, że dzikami. Fajnie, że będziemy dzikami. Znaczy miałam na myśli, że nie, że zwierzakami, że… — Język plątał się jej niemiłosiernie, a z ust wypadał szereg niepotrzebnych słów. — Chodzi o to, że fajnie, że jesteśmy parą. Znaczy nie parą, bo dopiero się poznaliśmy, ale że w parze. No, że w parze razem.

Stojąca obok Sylwia wywróciła teatralnie oczami i z niedowierzaniem pokręciła głową. Ewelina na samym wstępie zaliczyła niesamowitą wpadkę. W sumie można powiedzieć, że robienie z siebie wariatki na stałe weszło do jej repertuaru.

— Ja też się cieszę. — Tomek wcale nie wyglądał na zniesmaczonego. Spoglądał na Solan błękitnymi oczami, uśmiechając się pogodnie.

Ewelina wzięła głęboki wdech i nieco się uspokoiła.

— Dobra gołąbeczki! — Eryk pojawił się za plecami Solan zupełnie bezgłośnie. Dziewczyna podskoczyła, kiedy niespodziewanie usłyszała jego głos. — Czas nałożyć na was zaklęcia i wyrzucić do lasu. — Pac śmiał się ze swego „dowcipu”, nie zważając na nierozumiejące spojrzenia uczniów.

— Najpierw sarny. No podejdźcie przecież nie gryzę. — Profesor rzucił na grupę trzy zaklęcia, po czym wręczył im kartki z dodatkowymi informacjami. To samo uczynił z resztą zwierzyny, a następnie kazał im uciekać.

Wszyscy puścili się biegiem kierując swe kroki w kierunku lasu. Tomek chwycił Ewelinę za dłoń i wyprzedzając innych, pociągnął ją na skróty.

Zbiegali po zielonym zboczu, śmiejąc się radośnie. Nie wiedząc czemu, Solan czuła się dziwnie radosna i niezwykle podekscytowana. Zimny wiatr owiewający jej rumiane policzki, wcale jej nie przeszkadzał, a świadomość, że dzięki zaklęciom doskonale widzą po ciemku, dodawała otuchy.

— Dziki lubią buchtować miękką ziemię. Możemy więc założyć, że przy zakolu rzeki będzie najlepsze dla nas miejsce. Widziałem tam nawet kilka starych dębów, a nie od dziś wiadomo, że naszemu gatunkowi żołędzie nie są obojętne.

    

Kiedy zajęcia dobiegły końca, a wszyscy uczniowie powrócili do zamku, Tomek wcale nie zamierzał od razu rozstać się z Eweliną. Podczas lekcji terenowej okazało się bowiem, że mają ze sobą całkiem sporo wspólnego. Oprócz książek, słuchania podobnego gatunku muzyki, lubili te same knajpki i jedzenie. Solan po raz pierwszy w życiu spotkała chłopaka, który byłby równie pokręcony co ona sama. Podczas tych kilku godzin spędzonych razem, poczuła z nowym znajomym, dość interesującą więź. Jakby znali się od zawsze.

— To co? Widzimy się jutro? — Tomek odprowadził ją pod same wrota wieży pomarańczowych.

— Mam przerwę po obiedzie, tuż przed myślistwem, ale pracuję w bibliotece. — Solan po raz pierwszy żałowała, że ma tak napięty grafik.

— No trudno. Spotkamy się w takim razie na zajęciach. Cieszę się, że Pac wpadł na pomysł połączenia naszych grup. Przynajmniej w tym tygodniu. — Tomek podszedł i pocałował Ewelinę w policzek, po czym odszedł w kierunku swojej wieży.

Solan czuła się naprawdę wspaniale. Jedne zajęcia diametralnie zmieniły jej podejście do życia. Nie dość, że udowodniła sobie samej, a nawet Tomkowi, że ma dość obszerną wiedzę na temat tropienia, śladów i obyczajów zwierząt, to jeszcze bawiła się tak dobrze, że zupełnie zapomniała o bólu po utracie mocy. Można powiedzieć, że dziewczyna czuła się zupełnie jak przed felernymi zajęciami, gdzie utraciła kawałek siebie.

Gdy tak stała spoglądając za odchodzącym Tomkiem, drzwi od wieży otworzyły się z hukiem i wypadła z nich Anika kotłująca się z Bombardierem.

— Złaź ze mnie szczurołapie! — Dziewczyna zepchnęła z siebie zwierzaka, prosto pod nogi Solan. — Mówiłam, że jak dodasz za dużo guana, to wszystko wybuchnie!

Bombardier podniósł się z ziemi, otrzepał niczym rasowy ogar, a następnie poprawił smętnie zwisającą limonkę. Owoc pękł i ledwo trzymał się na puchatym łebku kota.

— Jestem tylko kotem do cholery! — Prychnął niezadowolony. — Skąd mam wiedzieć ile to jest ciut, a ile trochę! Trzeba było podawać precyzyjne proporcje!

Kiedy ta szalona dwójka wciąż się ze sobą kłóciła, z dymiącego środka, wypadła nieco przypalona blondynka, ze starszego rocznika. Ewelina znała ją jedynie z widzenia, ale z tego co słyszała, nie miała z byt pozytywnej opinii wśród dziewczyn z Collegium Magicae.

Wściekła jak osa Andżelika wyglądała obecnie jak miotełka do ściągania ze ścian pajęczyn. Długie niegdyś włosy, były jak natapirowane, przypalone i gdzieniegdzie wciąż dymiące. Szczerze powiedziawszy to twarz zwykle tak ładnie umalowana, nie wyglądała lepiej. Sadza, błoto i coś czego Ewelina wolała nie identyfikować, zwisało smętnie z policzków, brody i czoła. Dziewczyna reprezentowała sobą obraz nędzy i rozpaczy.

— Zabiję was! — Andżelika rzuciła się z łapami na Bielecką, a w oczach błyskała rządza mordu i obietnica zagłady obu osobników.

— Zabierzcie ją ode mnie! — Anika zerwała się z ziemi i zaczęła uciekać jak szalona.

— Pożałujesz, że się urodziłaś wywłoko! I ty też porąbany pchlarzu!

Bombardier choć z początku nie był na celowniku, teraz również dostał się pod ostrzał. Naprawdę w ostatniej chwili udało mi się czmychnąć między nogami Eweliny, przez co Andżelika wpadła na Solan wywracając ją na ziemię.

— Z drogi łachmyto! — Dziewczyna nawet nie przeprosiła. Pobiegła za zbiegami, roztaczając za sobą smród spalenizny.

Solan westchnęła ciężko, podniosła się z ziemi i weszła do opustoszałego o tej porze, salonu. Oprócz wciąż wyczuwalnego zapaszku, po niedawnej eksplozji nie było śladu. Dwóch chłopaków grających w piłkarzyki, dalej się zaśmiewało jednak z tego co Ewelina zdążyła wywnioskować, całe zajście nie miało z byt dużej publiczności. Być może zarówno Anice jak i Bombardierowi cała zabawa ujdzie na sucho. 

Kochani witajcie ponownie po tak długim czasie! Wiem, wiem strasznie się obijałam i pewnie większość z was myślało, że Collegium Magicae umarło śmiercią naturalną jak większość blogów. Otóż nie! CM nadal żyje i ma się nie najgorzej :) Znaczy oczywiście był w nim poważny zastój, ale teraz nie powinno być już tak źle, bo znalazłam pewien sposób, o którym zaraz wam opowiem, ale najpierw kilka newsów.

Otóż wyprowadziłam się z miejsca, gdzie wcześniej mieszkałam (to jest z Holenderskiej wsi), do niewielkiego miasteczka zwanego Sluis. To właśnie tu znalazłam swoją przystań :), a także nową pracę. W końcu jestem radosna i szczęśliwa, bo ogólnie mam w tygodniu tylko jeden dzień wolny, który w sumie nie jest tak do końca wolny, bo chodzę do szkoły (uczę się niderlandzkiego :P). Jak widzicie nie zostaje mi zbyt wiele czasu na inne przyjemności. 

Jak już wspominałam, znalazłam sposób na pisanie kolejnych rozdziałów, nawet w tych nielicznych chwilach, kiedy mam czas, a brak dostępu do kompa (który swoją drogą, bardzo mi się ostatnimi czasy psuje :( ). Wróciłam kochani do starodawnej sztuki zwanej "pisanie długopisem w notesie". I tak oto mam ze sobą niewielkich rozmiarów notes, gdzie bazgrolę ogólny przebieg wydarzeń :) Oczywiście podczas  przepisywania wiele zmieniam, dopisuję lub koryguję :P mimo wszystko dzięki pisaniu ręcznemu, znów mam zapał i chęć do przeżywania kolejnych przygód moich bohaterów.

Co do powyższego rozdziału... Cóż, wybitny to on nie jest, ale gdy zapału brak i mało czasu, choćby człowiek chciał, nie idzie mu najlepiej. I tak powstał mizerny początek z bardziej zadowalającym mnie końcem. Kontynuacja oczywiście w następnej notce, którą jeszcze postaram się dziś dokończyć :) (a tak by mieć na zapas :P). 

Proszę o nie czepianie się błędów. Będzie ich dużo, bo do korekty rozdział trafi dopiero niebawem (dziękuję kochana Ami, że wróciłaś do mnie :*). No, a wracając do newsów :) (trochę przeterminowanych) :p. Kraken stworzył dla mnie przepiękny zwiastun, którym jeszcze się nie chwaliłam, ale dziś mam zamiar (będzie on niebawem wstawiony na stałe pod poprzednim zwiastunem). Tak więc zapraszam do oglądania, mam nadzieję, że tęskniliście i oby do zobaczonka w przyszłą środę :p Buziaki!