Chapter 44

Ewelina nie wiedziała co ze sobą zrobić. Myśli biegały jak oszalałe, do oczu cisnęły się łzy, wściekłość mieszała się z dziwną rozpaczą, a świat po prostu się na nią uwziął. Wszystkie starania spełzały na niczym. Czy tak miało być przez cały pobyt w Świecie Magii?

— Ewelino czy nie powinnaś być teraz na zajęciach? — Głos Ignacego był jak zwykle uprzejmy.

Solan nawet nie zwróciła uwagi, że nogi zaprowadziły ją prosto do biblioteki.

— Zasnęłam na zajęciach u Krawczyk. — Wyjaśniła, pośpiesznie wycierając łzy i gluty, rękawem mundurka.

— Uuuu. To rzeczywiście nie był najlepszy z momentów na drzemkę.

Dziewczyna kiwnęła głową i próbowała się nawet uśmiechną, jednak wyszedł z tego jedynie grymas.

— Czy mogę popracować? — Głos drżał jakby za chwilę miała się rozpłakać.

— Czy wszystko aby na pewno w porządku? — Bibliotekarz wyszedł zza lady i podszedł do dziewczyny. Delikatnie pochwycił ją za ramiona, po czym przyciągnął do siebie.

Nie trzeba było wiele czekać. Ewelina czując ciepło bijące z ciała bibliotekarza, przylgnęła do niego i zaczęła donośnie chlipać. Uspokoiła się dopiero po dłuższej chwili, w której przyjęła chusteczkę od bibliotekarza i zaczęła doprowadzać się do porządku.

— Nic nie jest tak jak powinno być. Nic mi nie wychodzi, choć się staram. Zawaliłam wszystko co mogłam dzisiaj zawalić. Jestem totalną porażką. Do tego nie mogę spać. Dręczą mnie ciągle koszmary których nie rozumiem, a także których nad ranem zupełnie nie pamiętam, choć czuję w głębi siebie paniczny, zwierzęcy lęk. Do tego wszystkiego straciłam moc i nigdy nie będę prawdziwą czarownicą.

Kończąc zdanie znów się rozpłakała.

Ignacy stał przez chwilę głaszcząc Ewelinę po włosach. Czuł jak jej ciało drga w spazmach płaczu, jednak nie zamierzał przeszkadzać. Starając się przesłać tyle ciepła ile mógł, tulił ją do siebie. Kiedy dziewczyna znów się uspokoiła, mężczyzna chwycił za jej bladą dłoń i pociągnął w stronę magazynu.

— Poczekaj chwilę. Zamknę bibliotekę i zaraz przyjdę.

Ewelina nie wiedząc o co może chodzić Ignacemu, pokiwała głową, po czym przycupnęła na jednym z krzeseł.

Mężczyzna wrócił po kilku minutach, niosąc ze sobą dzbanek z parującą herbatą jaśminową. Ewelina nie czekając aż ją poprosi, zrobiła miejsce dla niego i jego prowiantu.

— Czemu jesteśmy w magazynie? Chciał pan o czymś ze mną pomówić?

Ignacy zwlekał chwilę z odpowiedzią. Nalał naparu do wyczarowanych kubków, po czym jeden wręczył Ewelinie.

— Na początku chciałbym cię przeprosić.

Dziewczyna osłupiała zupełnie nie wiedząc co odpowiedzieć. Jedyną osobą jaka powinna i miała za co przepraszać, była ona sama. Czemu wyskoczył z czymś takim, tego nie wiedziała.

— Nie proszę pana. — Zaprzeczyła, gwałtownie potrząsając głową. — To ja powinnam przeprosić za swoje niestosowne zachowanie.

— Daj mi dokończyć drogie dziecko.

Ewelina umilkła wpatrując się w bibliotekarza, jakby temu co najmniej wyrosły rogi, albo zrobił się zielony w różowe ciapki.

— Od początku wiedziałem, że wasza trójka jest szczególna i, że to was wybiorą bogowie. Profesor Dagmara przyszła do mnie dzień przed waszym pojawieniem się w Collegium i opowiedziała o wizji jaką miała.

Solan i tym razem nie wiedziała co powiedzieć, ani tym bardziej jak zapytać o co właściwie chodzi Ignacemu. Czy bibliotekarz właśnie stracił rozum?

— Nie rozumiem. — Rzuciła w końcu.

Mężczyzna westchnął, podrapał się po głowie, po czym upił łyk z parującego kubka.

— Wiedziałem co was czeka, a mimo to milczałem. Obawiałem się, że w ten sposób mogę zdradzić, po której ze stron jestem. Martwiłem się, że jeśli was uprzedzę, wszystko pójdzie nie tak i, że nie będę mógł was chronić. Zło nabrało mocy i oficjalnie wypowiedziało wojnę, dlatego z tobą rozmawiam.

Ewelina dalej siedziała milcząc. Zmarznięte dłonie ogrzewała o ciepły kubek, zaś w głowie próbowała ułożyć jakieś sensowne pytanie, które mogłaby wypowiedzieć na głos.

— Rozmawiałaś już z Eustachym?

Dziewczyna zachłysnęła się pitym płynem i długo kasłała nim znów mogła mówić.

— Pan wie o Eustachym?

— Sam podsunąłem ci koperty. Chciałem abyś miała możliwość poznania prawdziwej historii, nim czary zamku wpłyną na ciebie. Widzisz nie wszystko jest takie jak nam to przedstawiają.

— To już wiem. Ale nadal nie rozumiem o co w tym wszystkim chodzi. Co my mamy z tym wspólnego, ani czemu nauczyciele nas okłamują.

— Widzisz chodzi o zachowanie spokoju i nie wzbudzanie paniki wśród ludzi. Gdyby dowiedzieli się jak wygląda prawda, przestali by przechodzić na drugą stronę. Świat Magii umierałby powoli, aż w końcu całkowicie popadł by w niepamięć.

— Rozumiem. Chyba. Jednak to nadal nie wyjaśnia niczego. Czemu my, czemu pan mi teraz o tym wszystkim mówi i po co? Co my do cholery mamy wspólnego z… no właśnie z czym?

— Dziś po południu ogłoszą, że na Wiedzącego została wybrana pierwsza kobieta w historii. Twoja siostra.

Solan zbladła.

— Co proszę? — Dodała płaczliwym tonem. — Czemu pan mi to wszystko mówi i po co. Przecież ja nawet nie mam mocy! — Ostatnie słowa wykrzyczała nie mogąc zapanować nad rozdrażnieniem.

— Nie mamy za dużo czasy, ale musimy cofnąć się do samego początku. Najpierw chciałbym jednak abyś coś przeczytała. — Z kieszeni kamizelki wyciągnął pomiętą kartkę i wręczył ją dziewczynie.

Ewelina odstawiła kubek, rozgięła arkusz i zaczęła czytać:

„Gdy dzień sądu ostatecznego nastanie,

A zakazany kamień ciałem się stanie,

Ludzie stracą wszelakie nadzieje,

Krew niewinnych Światy zaleje.

Pradawne Zło, w głębokim śnie pogrążone,

Zbudziło się obietnicą mocy nęcone.

Ciemność doczeka się dni swej chwały,

Sprawi by dwa Światy jednym się stały.

Od niepamiętnych czasów Wiedzących było wielu,

Jednakże żaden z nich nie zdołał osiągnąć celu.

By przerwać krąg, historię spisać od nowa,

To Wiedząca musi przysięgi wypowiedzieć słowa.

Żeby Zło powstrzymać od zniszczeń czynności,

Trzeba w sześciu kamieniach, rozbudzić pradawnych gości.

Odnaleźć je mogą tylko niezwykłe osoby,

Co nie zlękną się wędrówki przez prastare groby.

Kto umysłu zna tajemnicze zamiary,

Na dnie jeziora Básársa dostrzeże dary.

Kamień błękitny tam właśnie będzie,

W jednym z ostrych zębów rzędzie.

Gdy zapytasz o pomoc w dobrej wierze,

Władca leśnych zwierząt odpowie Ci szczerze.

Drogę właściwą pokaże wam zaś istota,

Która nie tknie nic innego niż kawałek złota.

Kolejny magiczny kamień ukryty,

Wymaga niezwykle dalekiej wizyty.

Szukaj wśród gór mglistych, blisko nieba,

Gdzie na skrzydłach w przestworza wzbić się trzeba.

W świecie snów wszystko staje się możliwe,

Odwagę odnajdują nawet dusze lękliwe.

Kamień zielony właśnie tam odnajdziecie,

Gdzie jawa i sen występują w duecie.

W zapomnianej krainie cieni Anmaru,

Na rozstajach dróg wyczekuj koszmaru.

Kamień Ci wręczy w krwawy sposób,

Byś nie musiał poświęcać więcej osób.

Ostatni i najcenniejszy wśród kamieni,

Ma moc, która wszystko od razu zmieni.

W noc przesilenia znaleźć go można,

Lecz dusza znalazcy musi być ostrożna.

Z pozoru osoba bez daru i mocy,

W sercu kryje siłę, tak twierdzą prorocy.

To ona kamienie wszystkie rozbudzi,

I nada im formę prawdziwych ludzi.

Poświęcić najcenniejszą rzecz będzie jednak musiała,

Jeśli wojny konflikt zażegnać będzie chciała.”

Dziewczyna wpatrywała się w słowa marszcząc brwi i czując, że oto nastał moment, w którym wszystko co mogło się spieprzyć, właśnie się spieprzyło. Od samego początku czuła, że coś nad nią wisi, ale nie wiedziała co. Teraz Ignacy dawał jej wszystkie brakujące puzzle.

— Myśli pan, że to na pewno o nas jest mowa w tej przepowiedni?

— Ewelino, gdybym nie miał pewności nigdy nie rozpocząłbym tej rozmowy. Zrozum, że nie każdy uważa przepowiednię za prawdziwą. Kobietę, która ją wygłosiła uważano za wariatkę i w krótce potem zginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Poza tym właśnie wybrano Wiedzącą, która ma zapoczątkować upadek obu światów. Twoja siostra zginie, wydrenowana z mocy przez zdradzieckiego kapłana.

— Muszę jej o tym powiedzieć! — Ewelina zerwała się ze swego miejsca wylewając resztkę herbaty na posadzkę.

— Nie uwierzy ci. Poza tym od momentu naznaczenia na kolejną Wiedzącą, spędzi kilka miesięcy w zupełnej separacji ucząc się wszystkiego co jest potrzebne do przejęcia stanowiska.

Solan zaczęła niespokojnie krążyć po magazynie. Wyglądała jak dziki tygrys uwięziony w przyciasnej klatce.

— Pan chwilę zaczeka, bo mój mózg przestał za tym wszystkim nadążać. Czy możemy rzeczywiście wrócić do początku tego wszystkiego?

— A więc dobrze. Jak wiesz Świat Magii wcale nie został stworzony przez naszych bogów, on istniał a nasi kapłani ratując lud przed wybuchem Cormundum, po prostu otworzyli do niego przejście. Wtedy też doszło do największej tragedii jakiej doznał magiczny lud. Wyspa na której znajdowała się stolica wszystkich obdarzonych, zatonęła wraz z tysiącami ludzi.

— Chodzi o Atlantydę znaczy Temisulę?

— Tak. Morskie fale pochłonęły mnóstwo istnień.

— Siedmiu kapłanów w tym jeden zdrajca. Ania pisała, że jego istnienie zostało zaklęte w kawałku kryształu.

— Który przemienił się w obsydian. To prawda. Pimedus Malumo później znany pod imieniem Scelusa.

— Pimedus Malumo. — Powtórzyła niczym echo. — Zdrajca.

— Tak. By ratować swych ludzi kapłani poświęcili swoją cielesność.

— Cielesność? — Ewelina była coraz bardziej skołowana.

— Przejęli większą część mocy z Cormundum, które rozpadło się na kawałki, tracąc zarazem swoje właściwości. Niestety energia, którą wchłonęli była tak potężna, że zabiła ich ludzkie ciała.

— Jak to w ogóle możliwe?

— Moc należała do tysięcy, a żadne naczynie, jakim jest także ludzkie ciało, nie jest wstanie pochłonąć jej zbyt dużo. Dzięki umiejętnościom i znajomości pewnych pradawnych zaklęć, udało się im uniknąć ostatecznej śmierci. Jednakże pozbawieni swych ludzkich form, nie mogli dalej rządzić. Między ocalałymi zapanował chaos. Znaleźli co prawda schronienie w nowym świecie, ale nikt nie miał pojęcia co się w nim kryje, ani jak on wygląda. Ludzie są tylko ludźmi, potrzebują pożywienia, wody i schronienia. Nie mogą żyć na jednej kupie licząc na łut szczęścia. Kiedy tylko magiczna brama zamknęła się na głucho, doszło do wielu walk. To był krwawy początek. Wyobraź sobie setki przestraszonych i na wpół wyczerpanych osób, nie wiedzących co dalej.

Ewelina milczała. Oczami wyobraźni widziała krew wsiąkającą w ziemię i ludzi panicznie bojących się o siebie i swoich bliskich. Przejście do nowego świata było końcem, życia które znali.

— Wtedy stał się prawdziwy cud. Bogowie przemówili, a przynajmniej tak się wszystkim wydawało.

— Wydawało?

— Tak. Prawda była zupełnie inna, ale ludzie chcieli wierzyć, że oto bogowie przyszli, aby pomóc i zaprowadzić porządek. Córka najwyższej kapłanki, która ocalała jako jedyna z osób przebywających w świątyni, utwierdziła wszystkich w owym przekonaniu. Wiedziała, że jeśli ludzie podzielą się między sobą, możliwość przetrwania diametralnie się skurczy. — Ignacy pociągnął łyk ze swojego kubka, po czym kontynuował — Sześciu mężczyzn o najsilniejszych aurach przemówiło głosami bogów, którzy obiecali pomóc w osiedleniu się w nowym świecie.

— A jak było naprawdę? — Ewelina nie mogła uwierzyć, że zadaje to pytanie. Wcale nie chciała nic więcej wiedzieć. Żałowała, że po zielarstwie nie wróciła do pokoju. Teraz było już za późno.

— Wiesz na jakiej zasadzie działają religie, prawda.

Solan przytaknęła.

— Trzymają ludzi razem, wyznaczają prawa jakimi mają się kierować, a także dają cel życia. Wszystko czego potrzeba było, do zapanowania nad magicznymi. W rzeczywistości jednak to nie bogowie przemówili, a sześciu kapłanów, którzy utracili swoje ciała.

— Ale skąd pan to wszystko wie i czemu akurat teraz o tym wspomina?!

— Czytałaś przepowiednie. Wasza trójka stanowi klucz do znalezienia kamieni. Twoja przyjaciółka Ania ma moce telekinetyczne prawda? To z nią bogowie nawiązali kontakt. Jest niezwykle potężna, choć jeszcze nie na tyle wyszkolona by móc korzystać ze swych zdolności.

— Czemu my? — Ewelina znów była bliska płaczu. — Ja przecież chciałam tylko spełnić swoje marzenia. — Solan nie mogła uwierzyć w słowa Ignacego i choć w głębi duszy czuła, że to prawda, nawet przed sobą samą nie mogła tego przyznać. Gdyby się na to zgodziła, nic już nie byłoby takie jak dawniej. Poza tym czy to możliwe, że wszystko było takie dziwne i pokręcone? Siostra za którą specjalnie nie przepadała, ale która została wybrana na Wiedzącą, miała zostać wydrenowana z sił witalnych, żeby połączyć oba światy. A fakt, że wraz z przyjaciółkami wplątała się w kabałę, której nie pojmowała nawet w najmniejszym stopniu, albo to, że bibliotekarz nie był tym za kogo go brała.

Właśnie, a w zasadzie kim on był i jaka była jego rola w tym wszystkim?

Solan dopiła herbatę, odstawiła jubek i długo wpatrywała się w stertę książek leżącą na prawo od Ignacego. Nie mogła podnieść wzroku. Bała się, że jeśli ich spojrzenia spotkają się ze sobą, odczyta w oczach bibliotekarza, to co postanowiła od siebie odrzucić. Prawdę.

Cisza jaka zapanowała między nimi, ciążyła Ewelinie na duszy, szarpiąc zarazem za te wszystkie uczucia jakimi obdarzyła bibliotekarza. To nie mogła być prawda. Przecież nikt nie może mieć, aż takiego pecha.

— Przecież to nie może być prawda — wyszeptała odwracając się plecami do Kostewicza. — Pan po prostu sobie ze mnie żartuje. A może to tylko kolejny głupi sen? Majak na zielarstwie lub wstępie. Wszystko mi jedno byleby tylko się obudzić.

Ignacy westchnął i jakby zapadł się w sobie. Twarz poszarzała i postarzała się, jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

— Cóż… — Rezygnacja w głosie bibliotekarza była tak silna, że Ewelinie ścisnęło żołądek. — Naprawdę chciałem tego uniknąć. — Jednym sprężystym ruchem podniósł się z krzesła i chwycił Ewelinę za dłoń, obracając ją ku sobie.  — Wybacz. Nie mam wyjścia, muszę sprawić, że mi uwierzysz. Proszę postaraj się nie myśleć o bólu.

— Cco?!

Nim Solan otrzymała jakąkolwiek odpowiedź, ciało Kostewicza zaczęło emanować jasnym blaskiem, zaś z ust do jej uszu dobiegały słowa w nieznanym języku. Mężczyzna wciąż trzymał Ewelinę w mocnym uścisku, nie pozwalając uciec.

Światło, które otaczało Ignacego zaczęło parzyć delikatną skórę, a wkrótce potem wybuchło niczym super nowa. Energia jaka temu towarzyszyła odrzuciła dziewczynę prosto na półki z książkami. Coś chrupnęło, a przez ciało przeszedł spazm bólu. Lewy nadgarstek pękł niczym wykałaczka, a potworne katusze jakie temu towarzyszyły, były nie do zniesienia.

— Co ppan roobi? — Wykrztusiła próbując złapać hausty powietrza. Płuca wydawały się dziwnie puste. Mężczyzna nie odpowiedział. Deklamował zaklęcia z pustym wyrazem twarzy.

Ewelina chciała uciec, ale z przerażeniem odkryła, że zupełnie nie czuje swojego ciała. Spojrzała na nogi, które bezwładnie leżały pod nieco dziwnym kątem. Poruszenie nimi było nie możliwe, tak jak i resztą ciała. Chciała krzyczeć, wzywać pomocy, ale usta zamarły w magicznym uścisku.

W oczach zaszkliły się łzy, kiedy niemo błagała o litość.

Bibliotekarz tchnął moc w ostatnie słowa, powoli podszedł do sparaliżowanej studentki, po czym przyłożył dłonie do ciepłych skroni. Zaklęcie rozbłysło mocnym, czerwonym blaskiem wnikając przez skórę dziewczyny.

Gdyby mogła wydusić z siebie choć ułamek dźwięku, darłaby się wniebogłosy. Niestety. Nie mogła.

Ewelina czuła, że się rozpada. Czerwień która zalała jej oczy, płuca i serce, rozrywała ją na atomy. Po chwili nie było nic. Pustka i dziwny niepokój. Jakby całe to zajście, było jedynie początkiem. Początkiem końca, który nie będzie miał miłego zakończenia. 

Wiem, wiem. Rowi znowu nie odzywała się przez wieki, a teraz wrzuca taką niezadowalającą notkę. No cóż... Mam wiele na swoje usprawiedliwienie, ale chyba nie wypada się tłumaczyć. Staram się pogodzić wszystkie aspekty swego życia i znaleźć czas, na pasję jaką jest moja skrobanina CMa. Tym którzy jeszcze tu wpadają, dziękuję :) Trzymajcie za mnie kciuki bo zostało nam już tylko sześć rozdziałów do zakończenia pierwszego tomu, a potem masa przeróbek :p Nie martwię się jednak pracą jaka nadchodzi ponieważ mam niezłe wsparcie :P Dess ty wiesz, że chodzi o ciebie :P

Buziaki i gorące pozdrowienia :D

Cześć i czołem, do następnego :P