Chapter 45

Ciemność. Ponoć właśnie ona była na początku wszystkiego. Na początku życia i śmierci, miłości i nienawiści, magii i techniki.

Ciemność. To właśnie ona otaczała Ewelinę z każdej strony. Ciemność i przeraźliwa pustka.

Dziewczyna chciała się poruszyć, ale nie mogła. Znaczy może nie tyle co nie mogła, a co nie bardzo miała jak. Bo w końcu jak można poruszyć niczym? Czy to w ogóle jest możliwe?

Umysł Eweliny był w ciemności. Dryfował, albo stał, czego nie była pewna. Myślała, mogła analizować, wspominać i odczuwać emocje, jednak na tym kończyły się jej umiejętności. Była i nie była.

Kiedy tak roztrząsała stan w jakim się znalazła, jej uwagę przykuła niewielka kula jasnego światła, która pojawiła się pośrodku ciemności zupełnie znikąd. Była ciepłych barw i koiła nerwy. Dziewczyna czuła, że owo „coś” żyje, rośnie i nabiera własnej świadomości.

Ciemność przestała być ciemnością. Jasne światło we ciąż rosnącej kuli, łamało czerń, wynurzając z niej odcienie szarości.

Ewelina widziała jak dziwne ciało, nabiera mocy, pęcznieje, budzi się i staje czymś innym. Nie potrafiła nazwać tego procesu, ale wiedziała, że obserwuje coś niesamowitego. Coś czego niewielu miało okazję kiedykolwiek zobaczyć.

Kiedy światło wgryzło się w najgłębszą czerń, rozświetlając ją swoją osobą, nagle dziewczyna poczuła radość i coś, co budziło magiczną energię będącą jej częścią.

Wszystko przyśpieszyło. Kula promieniała niczym słońce, wydzielając z siebie zarazem witki mocy.

Magia. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że oto jest świadkiem powstania jądra magii, które od tysiącleci napędzało wszystkie magiczne istoty.

Później były obrazy. Obrazy przeskakujące przed oczami studentki z prędkością światła. Obrazy, które opowiedziały jej historię powstania i narodzenia się magii na świecie.

***

— Przypominam, że jestem głową naszej szkoły!

— W tym momencie pani jurysdykcja nic nie znaczy! Stan zdrowia panny Solan jest ciężki i nie pozwolę, aby przez pani widzi mi się, coś jej się stało! Mam nadzieję, że wypowiedziałem się dość jasno!

Trzaski, przekleństwa i cisza. Tak właśnie wyglądały pierwsze dźwięki jakie dotarły do uszu Solanowej. Próbowała nawet podnieść powieki, ale były tak ciężkie. Tak strasznie ciężkie, że nawet najsilniejszy kulturysta świata, nie mógłby ich unieść.

— Nadszedł czas końca.

Słowa te powtarzały się w myślach dziewczyny niczym jakaś mantra. Wiedziała… Nie! Ona czuła, że wszystkie obrazy jakie obejrzała podczas zaklęcia rzuconego przez bibliotekarza, były prawdziwe.

Ewelina Solan była światkiem powstania jądra magii, a także narodzin i upadku wielu prastarych ras: elfów, orków, krasnoludów, goblinów, awangelonów czy też smoków. Widziała wszystko i rozumiała. W końcu udało się jej złączyć ze sobą ostanie spośród puzzli.

****

            Świat Magii umierał od dawna. Rozłam wyrządzony zdradą jednego z wiedzących, spowodował początek końca, którego mieli doświadczyć niebawem na własnej skórze. Magia rozpadała się — wysychała niczym strumień podczas wielomiesięcznej suszy. Umierała…

            — Nie! — Ewelina zerwała się ze szpitalnego łóżka. Czoło pokryte grubymi kroplami potu, było rozgrzane, a serce waliło jak oszalałe.

            Powoli rozejrzała się w koło. Znów wylądowała w szpitalu.

Łóżko oddzielone od innych białym parawanem, było niezbyt wygodne i pachniało tym specyficznym rodzajem czystości.

            Minęło kilka minut nim Ewelina uspokoiła skołatane nerwy i próbowała wstać z posłania. Kiedy tylko oparła ciężar na lewej dłoni, poczuła ukłucie bólu. Dopiero po chwili dostrzegła gips założony wokół lewego nadgarstka.

            — Jak dobrze, że się obudziłaś. — Dymek pojawił się koło łóżka zupełnie znikąd. — Za nim cokolwiek powiesz, musisz wiedzieć, że jestem po twojej stronie. — Dłuższa pauza i wyczekujące spojrzenie zielarza, niewiele mówiło Ewelinie. Kiedy cisza znacznie się przedłużała, Marcin przyciągnął taboret, usiadł na nim i z cichym westchnieniem zaczął masować czoło.

            — Za nim pojawi się tu grono specjalistów, chcę żebyś wiedziała, że nie możesz

nikomu powiedzieć co się stało w bibliotece. Pożar był jedyną przyczyną utraty przytomności.

            — Pożar? — Głos studentki był tak zachrypnięty, że Dymek od razu sięgnął po kubek z miętą i podał go pacjentce. Z wdzięcznością przyjęła naczynie i zwilżyła spierzchnięte wargi. Głowa dalej pulsowała bólem, tak samo jak ręka, ale strach przyćmiewał pozostałe doznania. — Chyba nie rozumiem.

            — Znaleziono cię dwa dni temu przygniecioną regałem w magazynie. Wybuchł pożar, który ogarnął większą część zbiorów, na szczęście dla ciebie doznałaś jedynie zatrucia dymem.

            Ewelina zmarszczyła brwi i kręcąc głową z niedowierzaniem, próbowała poukładać w głowie wszystkie informacje.

            — Nie było żadnego pożaru. Byłam z Ignacym w magazynie i rozmawialiśmy, a potem… — Urwała w pół zdania, zdając sobie sprawę, że bibliotekarz okazał się być kimś innym niż podejrzewała na początku. Nie był przyjacielem. Był… No właśnie kim?

            — Profesor Ignacy zmarł tamtego wieczoru próbując uratować najcenniejsze ze zbiorów.

            — Cco?! — Kubek naparu wyśliznął się z trzęsących dłoni i upadł na podłogę z głośnym trzaskiem.

            — Ignacy Kostewicz nie żyje. — Dymek wyglądał na naprawdę przygnębionego i zmęczonego. Jego barki przygniatał niewidzialny ciężar, który sprawiał, że starzał się w oczach. Jakby nagle przybyło mu parę dekad.

            Solan nie wiedziała co się dzieje. Przecież Ignacy nie mógł umrzeć. Był potężnym magiem o czym mogła się przekonać, kiedy rzucił na nią czar. Czy to możliwe by zabiły go zwykłe płomienie?

            — Nie mamy zbyt wiele czasu, dlatego musisz zrozumieć powagę sytuacji. Twoja przyjaciółka jest w wielkim niebezpieczeństwie. Oni wiedzą, że połączyła się z Verą i nie pozwolą by coś przeszkodziło w ich planach. Wszystko stało się zbyt szybko.

            — Proszę nie. — Głos Eweliny był ledwie słyszalny.

            — Słucham?

            — Nie. Nie chcę. — Błękitne oczy wypełniły się łzami. Dziewczyna zwiesiła głowę i podkuliła kolana.

            — Nie rozumiem. — Medyk był zdziwiony.

            — Nie chcę nic wiedzieć. Chcę zapomnieć i żyć normalnie. Chcę skończyć szkołę, chcę się umawiać z facetami i chodzić na popijawy nad Wisłą. Chcę żyć normalnie. — Głos drżał niemiłosiernie. Ewelina ze wszystkich sił starała się nie szlochać, ale kiepsko jej to szło. — Proszę mnie zostawić.

            — Nie mogę. Nie rozumiesz o co toczy się gra. — Dymek był coraz bardziej poddenerwowany, a kiedy na korytarzu rozległy się czyjeś kroki, na jego czoło wystąpiły kropelki potu. — Nie mamy czasu. Przykro mi. Teraz nie mam wyjścia, ale któregoś dnia zrozumiesz.

            Ewelina nie chciała wiedzieć co Dymek miał na myśli. Chciała, żeby wszyscy dali jej święty spokój, a ona mogła dalej wieść życie normalnej studentki  Collegium Magicae. Nie chciała nic wiedzieć i nic rozumieć.

            — Przykro mi. — Te dwa słowa w usta medyka miały jakąś niepokojącą nutę. Nim dziewczyna zorientowała się czemu, Marcin jedną dłonią chwycił ją za usta odcinając dopływ tlenu, drugą zaś przyłożył do czoła, po czym zaczął szeptać zaklęcie.

            Zdezorientowana Solan próbowała wyrwać się z uścisku, jednak ból który przyszedł, gdy ostatnia nuta przestała rozbrzmiewać, był nie do opisania. Czuła jakby ktoś przyłożył do jej czoła rozżarzony metal. Chciała błagać, kopać, gryźć i uderzać na oślep. Niestety. Umysł zaczęła otulać dobrze znajoma ciemność, która szybko pożarła świadomość pozostawiając jedynie pustkę.

Chciałabym powiedzieć, że jestem dumna z powyższego teksu, że w końcu przełamałam złą passę. Niestety nic bardziej mylnego. Niemoc i brak czasu trwa. Nie poddałam się i dalej pamiętam o was, a także o CMie, ale idzie mi to bardzo opornie. Owy rozdział jest tego najlepszym przykładem. Przepraszam. Kajam się przed wami, ale wierzę, że wasze wsparcie i obecność pozwoli mi przetrwać i pognać dalej na skrzydłach wena :) Buziaki i do następnego mam nadzieję, że jeszcze w tym miesiącu :*:*:*