Chapter 48

Wiadomość o przygodzie profesor Dagmary, rozeszła się lotem błyskawicy i choć całe zajście nie miało zbyt wielu świadków, co najmniej setka uczniów zarzekała się, że wszystko widziała.

Ewelina choć była w centrum wydarzeń, raczej unikała rozpowiadania czegokolwiek. W swym krótkim życiu odkryła, że przysłowie „milczenie jest złotem”, jest jak najbardziej prawdziwe. Poza tym nie chciała, aby rektorka znów męczyła ją niewygodnymi pytaniami, na które jak zwykle nie miałaby odpowiedzi.

W jakim języku i co właściwie powiedziała profesor wróżbiarstwa? Dlaczego miała dziwne wrażenie, że było to coś związanego z jej przyszłością? Czemu znowu ona? Te jak i wiele innych pytań ciągle szamotało się po jej biednej głowie. Co prawda obiecała sobie, że na okres świąt porzuci grzebanie w starych księgach i zwojach, jednak wciąż masa pytań pozostawała bez odpowiedzi, a tego znieść po prostu nie mogła.

Chcąc zająć czymś myśli, zapisała się wraz z Pauliną na dekorowanie sali balowej. Obie nieświadome jak ciężkie będzie to wyzwanie, wieczorem dwudziestego trzeciego grudnia udały się wraz z grupą innych naiwnych studentów prosto na miejsce „kaźni”.

— Witam! — Od progu przywitała ich Wiktoria Krawczyk – znienawidzona przez osiemdziesiąt dziewięć procent studentów – nauczycielka Wstępu do Świata Magii. — Ze względu na ostatnie wydarzenia, zastąpię profesor Dagmarę i będę nadzorowała dekorowanie sali balowej. Przypominam, że wszelakie psikusy są zakazane, a odstępstwa od przygotowanego planu niedopuszczalne. Proszę, abyście podzielili się na sześć grup. To znacznie usprawni działanie.

— To tyle jeśli idzie o dobrą zabawę. — Paulina teatralnie wywróciła oczami i klapnęła przy jednym ze stolików.

— Mam wrażenie, że ona bardzo nie lubi świąt. — Ewelina zajęła miejsce obok i tak będąc w bezpiecznej odległości, przyglądała się nauczycielce. — Żeby ustawiać dekorowanie…

— Może miała tragiczne dzieciństwo, lub rok w rok dostawała rózgę za tą swoją wredotę? Tego nawet pewno pierwsi Egipcjanie nie wiedzą. — Obie zachichotały i dołączyły do grupy z numerkiem cztery.

— Skoro każdy ma przydzielone zadanie zaczynamy!

Profesor Wiktoria klasnęła w dłonie, z których po kolei wystrzeliły trzy kolorowe fajerwerki, dające sygnał do rozpoczęcia prac.

Jak się okazało grupa do której dołączyły dziewczyny, miała zajmować się wieszaniem łańcuchów. Setki złoto-czerwono-zielonych ozdób plątało się ze sobą, a także z lampkami, które ktoś niezbyt inteligentny, wrzucił do tej samej skrzyni.

— Wiedziałaś, że nie mają wtyczek? — Paulina właśnie przyglądała się ciągowi małych srebrnych gwiazdek. — Ciekawe co się robi, żeby świeciły?

— To proste. Rzucasz proste zaklęcie świetlika, które kumulując energię, animuje magiczną żyłkę, która z kolei rozprowadza je do poszczególnych lampek. Zapewne im dłuższe, tym impuls świetlika musi być wprost proporcjonalnie większy.

Czarnecka wytrzeszczyła oczy, przyglądając się Ewelinie z lekkim niedowierzaniem.

— Eeee… okej. A ty skąd wiesz takie rzeczy?

— Hmmm. — Ewelina zamyśliła się na chwilkę. To było dla niej coś oczywistego. Po prostu wiedziała, że tak jest i tyle. — Musiałam gdzieś o tym przeczytać. — Rzuciła wzruszając ramionami.

— Ciekawe rzeczy czytasz. Nie wiedziałam, że interesuje cię magiczna elektryka.

— Hahaha. Bardzo zabawne. — Mówiąc to Ewelina miała dziwne uczucie, że znów coś jej umyka.

Resztę czasu przy dekorowaniu, dziewczyny spędziły na rozmowach z innymi uczniami. Śmiały się z głupkowatych dowcipów chłopaków, rzucały w siebie czarodziejskimi śnieżkami, które ktoś niespodziewanie wyczarował na środku sali, a także próbowały wylewitować łańcuchy na wskazane przez plany Krawczyk, miejsca.

Ewelina czuła do serca napływające ciepło i choć wiedziała, że to jedynie złudne uczucie, cieszyła się jak dziecko, zupełnie zapominając o wszystkich problemach. W końcu czuła się tak, jak powinna gdyby los nie przygotował dla niej kilku niemiłych niespodzianek.

***

Wieczór wigilijny przywitany został przez całą uczelnię z wielką radością. Zarówno profesorowie jak i studenci byli niezwykle podekscytowani. W powietrzu oprócz zapachu najróżniejszych przysmaków, definitywnie królował magiczny pokaz fajerwerków zaserwowany przez wykładowców.

— Święta to czas zadumy, a także dzielenia się z bliskimi radością, ale także i smutkami. — Kiedy wszyscy zajęli miejsca przy okrągłych stołach, rektorka stanęła na środku sceny i zaczęła przemawiać. — Dziś niestety również i ja mam niezbyt radosną nowinę. Zdrowie profesor Dagmary znacznie się pogorszyło, dlatego zostanie odesłana do Szpitala Wielkiej Soli, gdzie przejdzie odpowiednie leczenie. Z pewnością wróci już w drugim semestrze, ale puki co jej stanowisko przejmie profesor Rozentaler. — Tu wskazała dłonią na blondyna, który skinął od niechcenia głową. — Proszę, abyście ciepło go przyjęli i nie dostarczali zbytnich trosk. Profesor będzie prowadził zajęcia zgodnie z wytycznymi przygotowanymi przez naszych specjalistów z Fotu Magicae, tak więc z pewnością nie opuścicie niczego ważnego.

— Nie wiedziałam, że było z nią aż tak źle. Myślałam, że po prostu zasłabła. — Zuzanna rozglądała się po współlokatorkach.

— Ja tam nic nie wiem. — Zora wzruszyła ramionami. — Słyszałam tak wiele różnych plot i ploteczek, że zupełnie nie mam pojęcia o co w tym wszystkim chodzi.

— Czy to ważne?! — Ewelina zacisnęła dłonie w pięści. — Najważniejsze, że jej zdrowie jest w na tyle kiepskim stanie, że wywożą ją z Collegium.

Po ostrych słowach Solan, dziewczyny nie odważyły się więcej komentować. Wszystkie wróciły do słuchania przemówienia rektorki, a gdy ta życzyła smacznego, bez zbędnych słów rzuciły się na jedzenie.

Uczta trwała w najlepsze. Wszyscy jedli do syta, a gdy skończyli ruszyli na środek, aby przy wspólnych śpiewać tańczyć i cieszyć się świętami.

Ewelina próbowała odnaleźć wzrokiem którąś z przyjaciółek, ale w nieustającym ruchu setek sukni, sukienek, garniturów czy fraków, zupełnie nie mogła sobie poradzić. Uważając by żadna z dziewczyn nie zauważyła, odeszła od stołu i chyłkiem opuściła salę.

Droga do pokoju przebiegła bez niespodzianek i już po chwili koktajlową, czerwoną sukienkę zamieniła na ciepły sweter oraz czarne bojówki. Zarzucając na siebie zimową kurtkę, szalik i czapkę, schowała do torby pogrążonego w głębokim śnie Eustachego, a także butelkę z mętnym złotym płynem oraz niewielkie zawiniątko z prowiantem. Na sam koniec z szuflady w biurku, wyjęła małe złote pudełeczko z czerwoną kokardką – prezent dla Fanny. Uważając żeby go nie zgubić, schowała go do jednej z kieszeni w spodniach.

Gotowa do drogi zamknęła pokój, po czym ruszyła w stronę wschodniego skrzydła, skąd niezauważenie chciała opuścić zamek. Los chciał, że krok w krok za nią podążał podekscytowany pech. Cóż, wszak nie samym szczęściem życie bywa usłane.

***

Wieczór u Fanny był o niebo lepszy od szkolnego balu. Tak przynajmniej pomyślała Ewelina, kiedy zobaczyła załzawioną ze szczęścia twarz staruszki, gdy ta oglądała prezent. Pięknie zdobioną motywem bluszczu, bransoletę.

— Nie trzeba było drogie dziecko. — Staruszka otarła policzek wierzchem dłoni. — No i co ja mam teraz z tobą zrobić. Przecież ja nic dla ciebie nie mam. Nie. Po prostu nie mogę tego przyjąć. — Staruszka wysunęła w stronę dziewczyny, rozpakowany prezent.

— Nie przyjmuję zwrotów i naprawdę nic nie szkodzi. Nie umawiałyśmy się na prezenty. — Ewelina uśmiechała się jak głupi do sera. Widząc Fanny przypomniała się jej świętej pamięci ukochana babcia, która zawsze odmawiała przyjmowania prezentów kupionych przez młodą Solanównę. Uważała, że wydawanie uzbieranych przez wnuczkę pieniędzy, na tak błahy cel jakim był prezent dla niej, jest zupełnie niepotrzebne.

— Dziękuję. Jest przepiękna. Tylko nie wiem jak mogę podziękować.

— Ja wiem. — Ewelina wyciągnęła z torby butelkę, którą postawiła na stole. — Najwyższy czas, aby zacząć świętowanie!

Staruszka zaśmiała się pogodnie, po czym odkorkowawszy płyn zębami, polała do dwóch glinianych kubków i wzniosła toast.

— Za zdrowie, szczęście i radość z błahych powodów. Za przyjaciół i rodzinę, gdziekolwiek teraz są!

***

Po skromnej, acz wielce wesołej wieczerzy, Ewelina pożegnała Fanny ciepłym uściskiem, a następnie opuściła chatynkę i ruszyła w drogę powrotną.

Pech szczerzył białe kiełki, zacierając zarazem kosmate łapki, on bowiem wiedział coś, o czym Ewelina nie miała jeszcze zupełnie pojęcia, a o czym niebawem miała się przekonać.

Dezaktywując kamienie teleportu, pewnym krokiem ruszyła w stronę wschodniej części szkoły, gdzie miała zamiar przedostać się do sali lekcyjnej, a stamtąd prosto do swojego łóżka. Niestety kiedy próbowała przedostać się do środka, okazało się, że ktoś zamknął okno od środka. Ewelina siłując się z drewnianą ramą straciła równowagę i poleciała prosto do ciemnej fosy. Donośny plusk rozszedł się echem na podzamczu.

Wciąż dochodząca do uszu dziewczyny muzyka, musiała być na tyle głośna, a zabawowicze na tyle zajęci sobą, że po prostu tonąca w fosie studentka, nie zwróciła niczyjej uwagi.

— Pięknie. — Wysapała kiedy tylko wydostała się z zimnej wody.

Na trzęsących się jak galareta nogach, powoli ruszyła w stronę lasu, mając nadzieję, trafić prosto do tajnej miejscówki Agnieszki i Bombardiera. Modliła się w duchu, aby dziewczyna nie miała nic przeciwko włamaniu się do pomieszczenia, ani przypadkiem nie nałożyła żadnych klątw. W końcu z jej reputacją nic nie było zbyt oczywiste.

Marząc o ciepłej kąpieli, lub chociaż trzaskającym wesoło ogniu, Ewelina coraz bardziej szczękała zębami. Myślała, że gorzej być nie może, jednak śnieg, który ją zaskoczył tuż przed wejściem między drzewa, wyraźnie zmienił tą opinię.

Pogoda z umiarkowanie chłodnej, w kilka minut zmieniła się w piekielnie zimną i kiedy Solan w końcu dotarła przed ziemiankę, była chodzącym soplem lodu. Próbowała znaleźć wejście, jednak z żadnej ze stron nic nie znalazła. Miejsce było przed wścibskimi zabezpieczone magią. Tego była pewna.

Ostatni promyczek nadziei właśnie w niej dogasał, kiedy wyziębiona do granic możliwości postanowiła usiąść na ziemi i dać się otulić przerażającemu zmęczeniu jakie niespodziewanie ją ogarnęło.

— Ki diabeł! — Szorstki głos należący do puszystego kota, wyrwał ją z otępienia.

— Pppo – ppomóż ppppproszszszę. — Wyszeptała sinymi wargami, po czym straciła przytomność. Ostatnie co zapamiętała to czyjeś silne, ciepłe dłonie unoszące ją w powietrzu jakby nic nie ważyła.

***

— Policzę ci za to ekstra!

— Zawsze wiedziałem, że jesteś sknerą.

Pierwszy z głosów Ewelina kojarzyła. Nie była pewna w stu procentach, ale raczej należał do Bombardiera, szkolnego kota i szmuglera zarazem. Drugi był obcy i choć bardzo melodyjny, wydawał się dziwnie chłodny.

— Lepiej poszukaj czegoś przeciw zapalnego. Nie byłoby dobrze gdyby nabawiła się zapalenia płuc, a dzisiejszą noc i tak spędzi tutaj.

— Ty też nie powinieneś wracać. — Weteran zdawał się prawdziwie zatroskany. — Obiecuję, że nie policzę ci za nocleg.

Solan przekręciła się na bok wsłuchując się w rozmowę. Rozmowa toczyła się dalej jednak znacznie ciszej, przez co nie mogła rozróżnić poszczególnych słów. Nie była nawet pewna czy odbywa się ona w znanym jej języku.

Chcąc podziękować wybawcom, spróbowała podnieść się z posłania, ale bardzo szybko odkryła, że jest to a wykonalne. Ciało nie słuchało. Rozpalone gorączką, co jakiś czas wpadało w serie drgnięć. Nawet powieki zdawały się ważyć tonę.

— Pić. — Na wpół wyszeptała, na wpół stęknęła jedynie. — Błagam.

Musiała zostać usłyszana, bowiem rozmowa ucichła i po chwili ktoś delikatnie podniósł jej głowę. Nie minęła chwila, gdy na spierzchniętych wargach poczuła gorzką, przyjemnie chłodną ciecz.

— Łykaj powoli. — Głos, którego nie rozpoznawała pomógł zaspokoić pragnienie.

— Dziękuję. — Chcąc zobaczyć wybawcę Ewelina ostatkiem sił zmusiła się do otworzenia oczu.

Spoglądały na nią fiołkowe oczy, należące do niezwykle przystojnego mężczyzny. Miał długie czarne jak smoła włosy, powiązane w setki drobniutkich warkoczyków. Na końcach splotów wczepione miał kolorowe piórka. Nie to było jednak dziwne. Jak zdążyła zauważyć, małżowiny uszu były szpiczaste.

Ewelina Solan uczennica pierwszego roku w Mazowieckiej Wyższej Szkole Magii i Czarodziejstwa Collegium Magicae, właśnie spotkała pierwszego w swoim życiu elfa. Bo tego, że ów mężczyzna był postacią z jej ulubionych książek fantasy, była pewna jak mało kiedy.

— Widziała cię! — Bombardier nie był wcale zadowolony.

Dziewczyna chciała przeprosić go za kłopot i za to, że wtargnęła do jego tajnej posesji.

— Wybacz Bombom… — zaczęła kierując wzrok w jego stronę, jednak zamiast kota z limonką na głowie, pod ścianą oparty w nonszalanckiej pozie stał wysoki, muskularny mężczyzna. Miał słomiane włosy spięte w kucyk i pokaźnych rozmiarów brodę. Wyglądał jak wiking wyjęty prosto z kart książki od historii.

— Masz babo placek. Teraz i na mnie się gapi jak w malowane ciele.

— Spokojnie. Zapomni. — Elf schylił się i złożył pocałunek na czole Eweliny szepcząc zarazem dziwnie brzmiące słowa.

Dziewczyna poczuła, że powieki samoistnie opadają, a umysł okrywa przyjemna mgiełka nieświadomości. 

Cześć tym kilku nielicznym, którzy jeszcze tu zaglądają :) Oto przeczytaliście właśnie jeden z ostatnich trzech rozdziałów pierwszego tomu Collegium Magicae :] Mam nadzieję, że się wam podobał i będziecie czekać na kolejne dwa rozdziały :P Dobra wiadomość jest taka, że Chapter 49 jest już napisany i tak naprawdę 3/4 Chaptera 50 również. Mamy więc przed sobą kilka ostatnich chwil. Mam nadzieję, że ci co ze mną wytrwają do końca (jeśli taki ktuś jeszcze jest) już niebawem będą mogli cieszyć się papierową wersją mojego Collegium Magicae (oczywiście nieco zmienionego). Zapewne skończy się tak, że wydam ją własnym sumptem, ale nieważne :) Kto będzie chciał dostanie :) Nawet z miłym słowem od autorki :P

Na dziś to koniec mojego ględzenia. Mam nadzieję, że ktoś mi przypomni jakoś w święta, żebym dodała kolejny rozdział i kto wie? Może także ostatni :)